Ψυχωση στο στρατο

Δεκατεσσερις μηνες μετα την εκδηλωση του πρωτου μου ψυχωτικου επεισοδιου (ελπιζω και τελευταιου) αποφασισα να γινω μελος αυτου του φορουμ και να γραψω δυο λογια για αυτη τη συγκλονιστικη εμπειρια που πραγματικα σου αλλαζει τη ζωη.
Οι σπουδες στο πολυτεχνειο οδευαν προς το τελος τους -χρωστουσα δυο μαθηματα- οταν αποφασισα να καταταγω στο στρατο. Πιστευα οτι δεν θα δυσκολευομουν πολυ να προσαρμοστω στη νεα μου ζωη καθως εβλεπα συγγενεις και φιλους να παιρνουν το απολυτηριο χωρις ιδιαιτερα προβληματα και μαλιστα μερικοι να λενε οτι ειχαν και θετικες αναμνησεις.
Περνωντας την πυλη του στρατοπεδου αρχισα να κανω γνωριμιες και οπως ολοι οι νεοσυλλεκτοι προσπαθησα να αποβαλλω το αγχος που προκυπτει οταν ερχεσαι αντιμετωπος με το αγνωστο.
Το αγχος ομως δεν εφυγε. Αντιθετα, οσο περνουσαν οι μερες εντεινοταν με αποκορυφωμα οταν μας ειπαν ενα βραδυ οτι την επομενη μερα θα μας εξεταζε ενας γιατρος ωστε να προσδιοριστει η σωματικη μας ικανοτητα. Η λεξη ΓΙΑΤΡΟΣ πραγματικα απογειωσε την φαντασια μου. Ολο το βραδυ εμεινα αγρυπνος σκεπτομενος οτι αυτος ο γιατρος θα ηταν ψυχιατρος. Αρχισα να σκεφτομαι ολους μου τους φοβους και κυριως εναν: μηπως τρελλαθει ο αδερφος μου οπως ο αδερφος του πατερα μου (ο θειος μου πασχει απο σχιζοφρενεια)
Η επομενη μερα θα μεινει στη μνημη μου ως η μερα που εχασα το μυαλο μου. Εκεινη τη μερα πιστευα οτι ψυχιατροι παρακολουθουν την καθε μας κινηση με σκοπο να κρινουν το κατα ποσο ειμαστε ψυχικα υγιης. Πιστευα οτι μας ειχαν κανει ενεση ή οτι μας ειχαν δηλητηριασει. Εβλεπα τους παντες γυρω μου να συμπεριφερονται αλλοκοτα ωσπου καποια στιγμη αρχισα να πιστευω οτι ολοι ειχαμε τρελλαθει!! Ξαφνικα αρχισα να ακουω μια φωνη που μου ελεγε : TΟ ΜΥΑΛΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ! Τελος ειδα ενα στρατιωτη να μου κανει μια απιστευτη χειρονομια, γεγονος που καταλαβα οτι δεν μπορει να ειναι αληθεια. Επειτα απο αυτο πηγα οικειοθελως στο γιατρο της μοναδας και απο εκει σε στρατιωτικη ψυχιατρικη κλινικη. Οι παραισθησεις συνεχιστηκαν για μερικες μερες ακομα...
Σημερα υπηρετω στο στρατο και θελω τρεις μηνες για να απολυθω. Καθε μερα αναρωτιεμαι αν αξιζει να παραμενω σε ενα περιβαλλον που παραλιγο να μου καταστρεψει τη ζωη και με εκανε να παιρνω αντιψυχωτικα... Αληθεια αξιζει?

Η ψυχωση χτυπαει σε μια συγκεκριμενη ηλικια...απροσκλητη. Και ειναι η νεαρη ηλικια τοτε που χτιζεις τον εαυτο σου και το μελλον σου. Μπορει το περιβαλλον να μην εφταιγε καθολου , απλως τραβηξες και συ αυτο το λαχνο της ζωης.

Το θεμα ειναι να καταφερουμε να ερθουμε σε καποια ισορροπια...με το ειναι μας , ωστε να συνεχισουμε την ζωη μας κανονικα και να μην το βαλουμε ποτε κατω.

Ευχαριστω για το κουραγιο που μου δινεις. 83 και σημερα... και νυχτωσε!!

φιλε πεσ μου λιγο την εμπειρια σου στο στρατο με τα αντιψυχωτικα γιατι θελω να δω τι θα παθαινα αν κατι στραβωνε εγω υπηρετησα κανονικα παιρνοντασ την αγωγη μου Ι2 ολα κομπλε φυσικα δεν ειπα σε κανεναν τιποτα για την αγωγη ελεγα οτι αγχωνομαι μονο γιατι μου εφερνε αγχοσ η αγωγη με στειλαν σε ψυχιατρο και του ειπα μονο οτι αγχωνομαι και δε θελω να παρω χαπια και με εκανε Ι2 και εληξε το θεμα μετα στη μοναδα που πηγα δεν ασχολιοταν κανεισ μαζι μου οποτε ολα καλα!!!!