Δεν εχω ιδεα τι τιλος ταιριαζει εδω...

Καλησπερα σε ολους!
Μολις πριν απο λιγο βρηκα το φορουμ σας κανοντας μια συντομη αναζητηση. Με ωθησε στο να ψαξω το οτι νιωθω απιστευτα θυμωμενη και στεναχωρημενη...
Ας παρω τα πραγματα απο την αρχη. Ειμαι 17 χρονων κοπελα, ζω στην Αθηνα με τους γονεις μου και με την μια μου αδερφη. Αρχιζω να ανησυχω για εμενα... Θυμωνω πολυ ευκολα, εχω κατασροφικες τασεις(σπαω αντικειμενα κτλ.)και εδω και ενω περιπου χρονο οταν νιωθω εντονο θυμο, δαγκωνω το σημειο του χεριου μου λιγο πιο πανω απο τον καρμο με αποτελεσματα να αφηνω σημαδια απο τα δοντια μου και να μελανιαζω... Κρυβω το σημειο οσο καλυτερα μπορω καθως ντρεπομαι πολυ για αυτο που κανω και αμεσως αφου δαγκωθω ή σπασω κατι νιωθω μετανιωμενη... Οι αιτιες που τα κανω ολα αυτα; Συνηθως το αγχος, η καταπιεση των γονιων μου και οι υψηλες προσδοκιες που εχουν για μενα.
Βεβαια ο πιο συχνος λογος που τσακωνομαι με την μανα μου ειναι το θεμα της ελευθεριας. Με τον πατερα μου σπανια συγκρουομαι καθως αδιαφορει...
Ειναι απιστευτα καλοι ανθρωποι που με αγαπανε με ολη τους την ψυχη αλλα πολυ αυταρχικοι και καταπιεστικοι...
Παραδειγμα; Δεν με αφηνουν να πηγαινω για καφε. Θα με αφησουν μονο σε ενα κοντινο καφε και το πολυ μεχρι τις 10.30. Το ιδιο ισχυει για την ωρα και οταν παω σε καποιο σπιτι... Βεβαια οταν παω σε καποιο παρτυ και τετοια ερχεται παντα ο πατερας μου να φερει πισω καπου στις 12. Θα ηθελα απο αυτους πιο πολυ εμπιστοσυνη. Φετος καταφερα λιγο να κυκλοφορω στο κεντρο και τετοια καθως παω εκει φροντηστηριο..
Νιωθω φυλακισμενη!!!!
Η αδερφη μου (μεγαλυτερη κατα 10 χρονια) δεν με καταλαβαινει καθολου. Μεγαλωσε και αυτη με τον ιδιο καταπιεστικο τροπο και της φαινεται το σωστο.
Ειναι πραγματικα πολυ καλο κοριτσι που υπακουω και μιλαω ωριμα. Αλλα δεν ξερω τι να κανω.
Επιπλεον με πιεζουν πολυ με το θεμα των σπουδων. Η σχολη που θελω(πραγματικα ΘΕΛΩ) και αρεσει και σε αυτους εχει πολυ υψηλες βασεις και φοβαμαι οτι δεν θα τα καταφερω. Ειμαι μια μετρια μαθητρια του 15 που ουσιαστικα μεχρι φετος(παω 2α λυκειου)δεν ειχε προσπαθησει να ασχοληθει. Θελω οποσδηποτε να περασω εκτος αθηνας για να ειμαι μακρυα απο τους ''κανονες'' τους. Ειναι φυσιολογικο αυτο;;;

Αλλο ενα προβλημα ειναι η συμπεριφορα της μητερας μου. Ειναι ο πιο γκρινιαρης ανθρωπος που εχω γνωρισει. Θελω ολοκληρους τομους για να σας περιγραψωτ ην ψυχοσυνθεση της!
Καταρχην. ας αρκεστω στο οτι εχει σιγουρα καποιο ψυχολογικο προβλημα αν και αρνηται να παει σε ψυχολογο. Φωναζει, θυμωνη και γκρινιαζει για το παραμικρο! Οταν αρχιζει να φωναζει, σταματα μετα απο κανα 2ωρο την μουρμουρα και ολη την υπολοιπη μερα θα ειναι συννεφιασμενη. Τσακωνεται με τον αντρα της και ξεσπα σε εμας... Οτροπος που μιλα και φωναζει με πληγωνει παρα πολυ. Εχω στο μυαλο μου πολλες σκηνες που με βριζει, που με καταριεται και παρακαλαει να πεθανει... Εγω αντιθετα με τοσα που ακουω μπορει να της ανττιμιλαω αλλα ποτε δεν την εχω βρισει. Νιωθω αδικημενη... Τα αλλα 2 ου αδερφια ειναι τα παραδειγματα προς μιμηση και εγω το μαυρο προβατο καθως διαβαζω λιγοτερο. Επισης κριτικαρουν τα παντα σε μενα. Τον τροπο που θα ντυθω- το γιατι ακουω μεταλ και ροκ, το γιατι μου αρεσουν τα πιρσινγκς, γιατι δεν πιστευω στον Θεο, ΤΑ ΠΑΝΤΑ!

Κατι αλλο που με προβληματιζει ειναι το οτι ειναι σχετικα αδυνατη στα κιλα μου. Οσο μεγαλωνω τοσο πιο λεπτη γινομαι χωρις να το επιδιωκω.. Το αντιθετω μαλιστα θελω να παχυνω... Ειναι 50 κιλα με υψος 1.64... Δεν εχω πολυ ορεξη τωρα τελευταια και φοβαμαι την παθω καμια ανορεξια.

Σημερα ξυπνησα με την 3ηρη μουρμουρα της μανας μου καθως χτες τσακωθηκε με τον πατερα μου για τα σογια τους. Δεν μπορουσα ουτε ειχα τα κουραγια να διαβασω και αργοτερα ενιωσα την αναγκη να βγω. Κανονισε η αδερφη μου να παει σινεμα με 2 φιλες της και μου ειπε να παω και εγω αμα ηθελα. Εγω ομως δεν αντεχω τις κωμωδιες οποτε διαλεξα μια αλλη ταινια να παω να δω. Το προβλημα που τελικα δεν πηγα ηταν οτι δεν με αφηνε η μανα μου να μπω σε ξεχωριστη αιθουσα απο την αδερφη μου... Εμενα με ρωταει κανεις ομως αν εχω ορεξη να βλεπω τις μαλακιες τους και να ακουω που θα λενε για τα γκομενικα τους;
Ετσι τσακωθηκα και με την αδερφη μου που συμφωνουσε και με την μανα μου και κλειστικα στο δωματιο. Εσπασα μια καρεκλα και εκλαιγα απο ττις 7 εως τωρα που ξεκινησα να γραφω. Νιωθω τοσο μονη μου...

Με το θεμα φιλιας τα παω μια χαρα. Παραδοξως ειμαι ενα πολυ κοινωνικο ατομο που περιτριγυριζεται απο 8 στενους φιλους και γενικα πολλα αλλα ατομα που κανω παρεα. Ποτε δεν ειχα τετοιο προβλημα. Το μονο που μου γ@μαει την ψυχολογια ειναι η οικογενεια μου και η μειωμενη μου ελευθερια.
Επισης θελω να προσθεσω οτι δεν εχω κανει ποτε μου σχεση... Ειμαι μια ομορφη κοπελα αλλα δεν ταιριαζω σε αυτο τον τομεα με κανενα αγορι της ηλικιας μου. Ενα ατομο ειχα ερωτευτει πολυ που ακομα νιωθω πραγματα που ηταν στα 23 του και ταιριαζαμε σε ολα. Αλλα τωρα ειναι πολυ μακρια απο εδω και δεν εχουμε επικοινωνια.

Συγνωμη για το τεραστιο ποστ μου αλλα το γραψιμο με βοηθα αφανταστα.
Ως διοδο σε ολα αυτα εχω βρει την μουσικη και την ζωγραφικη.

Πως σας φαινονται ολα αυτα; Ειμαι εγω ετσι και τα βλεπω ολα μαυρα; Χρειαζομαι βοηθεια;

Tefnut σε καταλαβαίνω με μεγαλο βαθμο καθώς μεγάλωσα σε ένα παρόμοιο περιβάλλον με υπερ-προστατευτικη μητερα, με εναν πατερα απομακρο και με γονεις που δεν ειχαν αγαπη μεταξυ τους. Η πλειοψηφια των οικογενειων ειναι οπως τις περιγραφεις. Είμαι κάπως μεγαλύτερός σου και αν γυρνούσα στην ηλικία σου θα έκανα τα παρακάτω:

1. Στεγαστική ανεξαρτητοποίηση (ένας τρόπος είναι να δηλώσεις σχολή εκτός του τόπου διαμονής. Άλλωστε δεν έχει σημασία ο τόπος αποφοίτησης παρά τα όσα μπορεί να ακούς). Θα βοηθησει πολυ αλλα και παλι δε θα φερει την λυση. Ομως θα σε βοηθησει αφανταστα πολυ. Αν δεν θες να το πετυχεις με γονεις, τοτε πηγαινε να εργαστεις πχ καφετεριες, και οτιδηποτε. Και με τα λεφτα, νοικιασε διαμερισμα. Κλειδι εδω ειναι να μην υποκυψεις στις πιεσεις που θα αντιμετωπισεις αλλα να προχωρησεις χωρις να μπλεχτεις σε καυγα.

2. Συναισθηματική ανεξαρτησία. Πρόσεξε-πρόσεξε, μην πέσεις στην παγίδα και αποκτάς ενοχές. Μην τσακώνεσαι με τη μανα σου. Ακομα και αν σε προκαλει- μην τσακωνεσαι. Αυτο σε γεμιζει ενοχες. Το ιδιο κανει και σε αυτην. Αποτελεσμα των ενοχων ειναι οτι χανουμε την αποφασιστικοτητα μας και γινομαστε υποτακτικοι. Χανουμε τα ορια μας (ισως γι' αυτο αυτοδαγκωνεσαι) και στην ουσια νιωθουμε ηττημενοι. Απο την αλλη, η μητερα γεμιζει ενοχες και γινεται ακομα πιο προστατευτικη (σαν ενα μεσο να σου δειξει οτι σε αγαπα, ενω πριν σε πληγωσε). Επισης η σκεψη 'αν καποτε πεθανει η μητερα εγω δε θα εχω προλαβει να της πω σε αγαπω' ειναι μια σκεψη που καθηλωνει καθε παιδι. Αρα κοιταξε να μην μπλεκεσαι σε καυγαδες.

2β. Δε θα μπλεκεσαι σε καυγαδες αν η ιδια κατανοησεις τους μηχανισμους της οικογενειας. Δωσε προσοχη στις δομες: οταν οι γονεις δεν εχουν αγαπη μεταξυ τους, τοτε βρισκουν παραμικρες αιτιες για να δειξουν την ανικανοποιηση τους. Στην ουσια βρισκονται σε εναν διακριτικο υπογειο πολεμο οπου ο ενας χτυπα τον αλλον με ανουσιες αιτιες. Προσπαθησε να κατανοησεις πιο πολλα και με περισσοτερες λεπτομερειες. Εδω θα σε βοηθησει ενας ειδικος. Σκεψου το σοβαρα. Δεν ειναι μονο για τρελους.

2γ. Υιοθετησε ενα πιο θετικο προφιλ. Θετικη σκεψη. Αν και ειναι αφανταστα δυσκολο διοτι γεμιζεις ενοχες και αρνητικα συναισθηματα στο σπιτι, καλο θα ηταν να σκεφτεις οτι η ζωη σου ειναι εκει εξω, εκει εξω θα βρεις αγαπη, εκει εξω θα βρεις θετικα συναισθηματα, χαμογελα κτλ. Δυστυχως τα παιδια πληρωνουν την ελλειψη αγαπης στη σχεση των γονιων τους. Προσπαθησε να συμμεταχεις πιο πολυ σε θετικες ομαδες πχ χορος κτλ, ωστε τα θετικα συναισθηματα εκει εξω, να υπερτερουν και ετσι θα βοηθησει ωστε να εισαι λιγοτερο ευαλωτη στις παγιδες που στηνει η μητερα σου με τους καυγαδες.

2δ. Αγαπα τους γονεις σου. Κανουν ο,τι μπορουν και το ξερεις. Δυστυχως κανεις δεν τους διδαξε αλλιως. Οπως εσυ δεν μπορεις να ελεγξεις τα συναισθηματα σου, ετσι και αυτοι. Απο την αλλη 'αγαπω τους γονεις' δε σημαινει οτι κανω ο,τι πουν. Χαραξε τα ορια σου. Προχωρα σε αυτα και οση αντισταση και αν συναντησεις στο τελος οι γονεις θα σε αγαπουν το ιδιο.

2ε. Κοιταξε να ευτυχισεις η ιδια. Αυτο θα ειναι το τελευταιο σταδιο. Η δικη σου αγαπη, θα εκπεμπεται στους γονεις. Ολα τα προβληματα θα εχουν λυθει. Η ευτυχια θα γινει με το να κανεις αυτο που θες, να επιλεξεις τη σχολη που θες εσυ, να ανεξαρτητοποιηθεις, να παψεις να τσακωνεσαι με γονεις - να αναγνωριζεις τα συναισθηματα αρνητισμου μεσα σου και να τα εκλογικευεις ωστε να μην επηρεαζουν τη συμπεριφορα σου . Θετικο προφιλ σημαινει θετικο προφιλ για ολα στη ζωη. Αισιοδοξια και θετικη σκεψη.

Καποιες λιγες συντομες σκεψεις. Προχωρα το και με καποιον ειδικο. Αν δεν κανεις κατι απο αυτα οι επομενες εξελιξεις θα ειναι οι εξης:

Συντομα θα απομονωθεις και θα χαλασουν οι φιλιες σου διοτι ο αρνητισμος της οικογενειας σου θα διοχετευεται (θα γινεις αντιδραστικια) σταδιακα και στις σχεσεις σου. Θα κλειστεις στον εαυτο σου εν τελλει.
Θα μπεις σε ενα φαυλο κυκλο αλληλοτσακωμων με γονεις και ετσι οι γονεις ισως σε ελεγχουν μελλοντικα. Αρτηριακη πιεση, παχος και αυτοκαταστροφη.
Θα θες να εκδικηθεις τους γονεις μεσα απο την δικη σου αποτυχια.

Η μουσικη και η ζωγραφικη απαλυνουν και καθαριζουν το μυαλο πολλες φορες. Δεν επιδρουν ομως στην αιτια. Απαλυνουν τη συνεπεια απλα. Οχι την αιτια. Η αιτια θελει αντικειμενικη οπτικη. Ενας ειδικος θα σε βοηθησει αν εσυ δεν τα καταφερεις. Μονο μην πεσεις στην παγιδα να πεις 'ελα μωρε, στη σομαλια πεθαινουν απο ασσυτια, σιγα το προβλημα. ολα καλα ειναι'.

Quote:

---

Originally Posted by Tefnut

Θυμωνω πολυ ευκολα, εχω κατασροφικες τασεις(σπαω αντικειμενα κτλ.)

---

Quote:

---

Originally Posted by Tefnut

Τα αλλα 2 ου αδερφια ειναι τα παραδειγματα προς μιμηση και εγω το μαυρο προβατο καθως διαβαζω λιγοτερο.

---

Quote:

---

Originally Posted by Tefnut

Τον τροπο που θα ντυθω- το γιατι ακουω μεταλ και ροκ, γιατι δεν πιστευω στον Θεο, ΤΑ ΠΑΝΤΑ!

---

Quote:

---

Originally Posted by Tefnut

Το αντιθετω μαλιστα θελω να παχυνω... Ειναι 50 κιλα με υψος 1.64...

---

Quote:

---

Originally Posted by Tefnut

Εγω ομως δεν αντεχω τις κωμωδιες οποτε διαλεξα μια αλλη ταινια να παω να δω.

---

Quote:

---

Originally Posted by Tefnut

Συγνωμη για το τεραστιο ποστ μου αλλα το γραψιμο με βοηθα αφανταστα.
Ως διοδο σε ολα αυτα εχω βρει την μουσικη και την ζωγραφικη.

---

ε πινκζ σε ολα αυτα <3 εισαι αξιολατρευτη και μου θυμιζεις εμενα μικρο...

δε προκειται να γραψω το κατεβατο που εγραψε η esoteriki_dynami, θα πω απλα να κανεις λιγο υπομονη, εισαι ενα βημα πριν την ενηλικιωση, μετα δε θα σου λεει κανενας τπτ και θα μπορεις να κανεις (σχεδον) οτι θελεις!

Σε ευχαριστω παρα πολυ για τον χρονο σου και για την τοσο χρησιμη απαντηση σου! Μιλις την διαβασα ολοκληροι, μου ηρθε να κλαψω... Ισως απο φοβο. Οσο ανοιχτο μυαλο κι αν (νομιζω οτι) εχω, ντρεπομαι να απευθυνθω σε καποιον ψυχολογο ή και να μιλησω στην μητερα μου ή γενικα σε καποιο αλλο προσωπο για ολα αυτα...
Θα προσπαθησω να ειμαι πιο αισιοδοξη και φυσικα να περασω καπου εκτος αθηνας. Βεβαια μεχρι τοτε εχω 1.5 χρονο μπροστα μου-οποτε βαζω μπρος ολες τις συμβουλες σου.
Πιστευεις οτι ειναι πολυ κακο αυτο που κανω με τον χερι μου; Σημερα με αυτο που εγινε ενιωσα τοσο αδικημενη απο την αδερφη μου που εσπασα μια καρεκλα... Λες να εχω προβληματα ελεγχου αργοτερα;

@dynami

Σε ευχαριστω πολυ και εσενα φιλε μου! Και να ξερεις εχεις πολυ καλο γουστο \m/

@Keno

Φυσικά και θα έχεις προβλήματα ελέγχου αργότερα. Ήδη παρατηρώ ότι έχεις. Το να σπας καρέκλα είναι ένας τρόπος διαφυγής. Διοτι αλλος τροπος δεν υπαρχει για σενα. Αν πας να μιλησεις στη μητερα σου, αυτη θα πεσει να σε φαει. Προφανως αν της πεις ολα οσα εγραψες, θα σε χαρακτηρισει τρελη. Αυτο θα σε εκνευρισει, θα της αντιμιλησεις και επομενως δε θα μπορεσεις να την κανεις να σε καταλαβει. Ετσι , γιατι να της τα πεις; η μητερα σου δεν γνωριζει να τα αντιμετωπισει ολα οσα λες. Δεν εχει τις γνωσεις. Πιστευει - οπως ο πιο πολυς κοσμος - 'ελα μωρε απλα εφηβεια ειναι. ολοι τα περασαμε, κουλ!'. Κι ομως, αυτο ειναι για να καθυσυχαζουμε τον εαυτο μας. Το υποσυνειδητο δεν καταλαβαινει απο 'ελα μωρε εφηβεια ειναι'. το υποσυνειδητο στελνει μηνυματα. Τα οποια πρεπει να τα ακουσουμε.

Να κλαψεις σου ηρθε μαλλον επειδη ειδες οτι δεν εισαι τρελη και οτι ολα οσα λες δεν ειναι αποτελεσμα χαζομαρας. Παντα οταν βλεπουμε οτι υπαρχουν ανθρωποι που κατανοουν την κατασταση μας νιωθουμε μια μεγαλη ανακουφιση. Οταν η ανακουφιση ειναι ανακουφιση αρνητικου συναισθηματος, τοτε προκαλειται κλαμμα.

Αν ντρεπεσαι τοτε σκεψου καποιες εναλλακτικες: Εγω ας πουμε χρησιμοποιησα web_camera και μιλουσα σε εναν ψυχολογο. Κανεις δεν πηρε χαμπαρι τιποτα. Κι εγω θα ντρεπομουν να παω. Ασε που ειναι και πιο ακριβα. Φυσικα αλλος μπορει να μην εχει καμερα ή να μην θελει να κανει κατι τετοιο. Με εμενα δουλεψε. Φυσικα εγω με τοση αναλυση και ενασχοληση ειχα και εχω ενα τεραστιο υποβαθρο ομως πραγματικα τα2 χρονια ψυχαναλυσης βοηθησαν αφανταστα.

Να φυγεις απο αθηνα σιγουρα. Αλλα δεν θα ερθει η λυση εκει. Ας πουμε βλεπω ατομα που ειναι εκτος της πολης, και στην τελικη παλι τηλεφωνικα τσακωνονται με τη μανα τους. Ειπαμε, η στεγαστικη ανεξαρτησια δεν ειναι η λυση. Ειναι μερος της λυσης.

Η αισιοδοξια θα ειναι δυσκολο να επιτευχθει ενοσω εισαι στο ιδιο σπιτι με γονεις. Θα χρειαστει να πιεστεις και μαλλον θα αποτυχεις. Διοτι το ξεσπασμα ειναι υποσυνειδητη διεργασια , ενω η 'προσπαθεια να ειμαι αισιοδοξη' που λες ειναι συνειδητη. Αρα πρωτα εστιασε τις προσπαθειες σου στη δομη της οικογενειας. Παρατηρησε αν υπαρχει αγαπη στους γονεις σου. Πως νιωθεις οταν αυτοι ψιλοκαυγαδιζουν; μηπως νιωθοντας ασχημα προσπαθεις να δημιουργησει καυγα ωστε να σταματησεις τον καυγα τους ; πολλα παιδια το κανουν αυτο. Υπαρχουν τετοια σχηματα συμπεριφορας που ειναι πολυ δυσκολο εξαρχης να γινουν αντιληπτα. Ομως πιστευω οτι εισαι σε μια ηλικια που ειναι καλη για να κανεις τις προσπαθειες σου. Σε μια πενταετια απο τωρα θα εισαι αλλος ανθρωπος. Μπορει να μην ειναι ολα τελεια, αλλα σιγουρα θα εχεις κατανοησει πολλα. Ξαναλεω, οτι θα βοηθησει πολυ ενας ειδικος.

Αυτο με το χερι σου , τι εννοεις οτι ειναι 'κακο'; εγω ας πουμε πολλες φορες εβριζα τον εαυτο μου ή μου εδινα σφαλιαρες. Αυτα ειπαμε οτι δεν ελεγχονται , ειναι υποσυνειδητα συναισθηματα και δεν ελεγχονται. Οταν δεν υπαρχει επαρκης ΑΝΟΙΚΤΗ επικοινωνια εντος της οικογενειας, τοτε πως θα ξεσπασουν τα συναισθηματα; προφανως ενας τροπος ειναι το κλαμμα, αλλος τροπος ειναι η αντιδραστικοτητα σε τριτους πχ φιλους, σχεση κτλ... , ο καυγας με γονεις για ασχετα πραγματα ... Αλλα στην τελικη παλι λυπη θα εχουμε μεσα μας. Η λυση ειπαμε ειναι να αναγνωρισθει η αιτια. Σε αυτη τη διαδικασια ομως θα θες ενα στηριγμα. Δε μπορεις να το κανεις μονη. Ο ειδικος ειναι το καλυτερο στηριγμα κατ' εμε. Το βλεπεις. Μην πιεσεις τον εαυτο σου. Μονο αν νιωθεις ετοιμη.

Στο μεταξυ γραφεις εδω και κατι ειναι και αυτο.

Στο σημειο αυτο απλα να πω οτι η αντιδικια μεταξυ αδερφων ειναι γνωριμο χαρακτηριστικο τετοιων οικογενειων.

καλα αυτο που ειπωθηκε να αγαπησεις τους γονεις σου οπως και το να εχεις θετικο προφιλ (στα καλα καθουμενα λες και θα σου φυγει ο θυμος κι οσα αλλα νιωθεις ξαφνικα) ειναι λιγακι χρονοβορα. εσενα ενας χρονος μολις σου εμεινε, κανε υπομονη, να στο πω και πιο ωμα κανε τον μαλακα και κοιτα να τελειωνεις... κι αστους καβγαδες, τα πεισματα και τις δαγκωματιες, δε προκειται να σου χρησιμευσουν πουθενα, ουτε θα αλλαξουν τη κατασταση. εαν νιωθεις πολυ ασχημα ο ψυχολογος θα βοηθουσε, αλλα κι αυτο διαδικασια ειναι, ασε που πληρωνεις κι ολας για να σου πει τα αυτονοητα. αφου εισαι κοινωνικη κι εχεις φιλους, ισως να δοκιμαζες να ελεγες ορισμενα απ'αυτα που νιωθεις σ'αυτους, απλα για να τα βγαλεις απο μεσα σου (πιστευω θα εισαι καλυτερα μετα). αλλιως αμα δε τους εμπιστευεσαι, αφοσιωσου με τη μουσικη, το γραψιμο και τη ζωγραφικη και ισως ξεσπασεις εκει. εμενα προσωπικα η μουσικη και η τεχνη γενικα ειναι τα μοναδικα που με εκφραζουν πλεον, και νιωθω πως ξεδινω. χωρις αυτα ειμαι ενα τπτ.

KENO,

Απλα να προσθεσω οτι δεν ειναι ενας χρονος που εμεινε καθως η λυση δε θα ερθει με την φυγη απο το σπιτι. Σιγουραθ α βοηθησει αλλα οπως εγραψα, δεν θα φερει την λυση. Η λυση θα βρεθει με αλλαγη της αντιληψης που δεν γινεται να επιτευχθει με αλλον τροπο περα απο αντικειμενικη γνωση της καταστασης. Η μουσικη και η ζωγραφικη βοηθουν καταπραυνοντας τον αρνητισμο που υπαρχει και ετσι ανακουφιζουν. Ομως δεν επηδρουν στις αιτιες του προβληματος. Ειναι σαν να ποναει το δοντι μου και να παιρνω καταπραυντικο χαπι. Μολις η επιδραση του χαπιου ληξει ο πονος θα επανεμφανιστει. Διοτι η αιτια ειναι στην μορφολογια του δοντιου. Ετσι και με το υποσυνειδητο.

Το οτι νιωθεις ενα τιποτα χωρις τη μουσικη και τη ζωγραφικη, δε θα σου φερει την ευτυχια. Η ευτυχια θα ερθει με στενες σχεσεις με ανθρωπους, πραγμα που απαιτει προσπαθειες, πολυχρονες και εντονες.

μα εαν το κοριτσακι καταφερει και περασει καπου αλλου, εστω αθηνα αλλα φυγει απ'το σπιτι που γινονται ολα αυτα, θα ησυχασει, κι αργοτερα ναι ισως μπορεσει και να τους ξαναδει με καλο ματι. δε γινεται να ζηταμε να αλλαξει η αντιληψη της οσο παραμενει εκει που υπαρχει το προβλημα. και σε ψυχολογο να παει, μεχρι να τα συζητησει, να της προτεινει πραγματα, και να τα εφαρμοσει, θα παρει χρονο (ψυχιατρο δε λεω καν, θα τη πλακωσει με χαπια και μετα δε θα ειναι αυτη αλλα ενα χαρουμενο πλασμα που χαμογελαει χωρις λογο). ουσιαστικα δεν ειναι αυτη που εχει το προβλημα, οι αλλοι της τα δημιουργουν, οποτε γιαυτο πιστευω πως πρεπει να απομακρυνθει και να μαθει να αδιαφορει...

Καταλαβαίνω την άποψή σου. Όμως θα ήθελα να σκεφτείς το ερώτημα:
Πιστεύεις ότι το 'μάθε να αδιαφορείς και κάνε το μαλάκα' είναι εφαρμόσιμο και αν ναι γιατί δεν το κάνει;

Στην ουσία το ίιδο πραγμα λεμε. Να μην αντιδρα στις παγιδες που τις στηνει η μητερα της και καυγαδιζει. Το καλυτερο θα ηταν να ηταν απαθης οπως λες, και να μην καυγαδιζε. Ελα ομως που δεν το ελεγχει. Και αν το καταπιεσει μεσα της, τοτε βλεπεις οτι της βγαινει σε αυτο-δαγκωμα.
Αρα πως να αδιαφορει οταν δεν μπορει; Η αδιαφορια παλι ειναι και αυτη αντιληψη. Προκυπτει απο καποια κατανοηση της καταστασης.

Κατι πρεπει να κανει συντομα. Δεν μπορει ενα χρονο ακομα να βιωνει μια τετοια κατασταση.Ενας χρονος απο την ζωη ειναι. Γιατι να χαθει μεσα σε τσακωμους;

Μακαρι να αδιαφορουσε η κοπελα, αλλα δεν μπροει. Την επηρεαζει η κατασταση. Και δεν ειναι μονο η μητερα. Ειναι με την αδερφη της, επισης την ενοχλει καπως η απαθεια του πατερα της. Που ειναι το δυνατο αρσενικο στο σπιτι που θα παει να μιλησει στα παιδια του; που ειναι η μητερα που θα ακουσει τους προβληματισμους της κορης της;

Η ιδια λογικο ειναι να ντρεπεται να μιλησει. Και της βγαινουν ολα αυτα σε δαγκωματα κατι απολυτως λογικο. Ισως μονο αν αυξανε τις ωρες ζωγραφικης και μουσικης και εξοδου απο το σπιτι - ισως τοτε να ηταν καπως καλυτερα τα πραγματα, δλδ μειωνοταν η συχνοτητα δαγκωματων και ολων αυτων.

Αν μπορεις να εργαστεις και να φυγεις απο το σπιτι θα ηταν το ιδανικο. Ο ψυχολογος θα βοηθησει μεν, αλλα σιγουρα θελει χρονο.

ενας χρονος της εχει μεινει της καημενουλας, δε μπορει να το παλεψει και να δειξει λιγη αδιαφορια για οσα της συμβαινουν ? εφαγε τον γαιδαρο που λενε και εμεινε η ουρα μοναχα...

δεν εχει μαθει να αδιαφορει μαλλον, ή δεν εχει μαθει να ξεσπαει εκει που πρεπει. εμενα αυτο μου δειχνει με οσα ανεφερε. θελει να ξεσπασει μα της γυρναει σε καταστροφη (αντικειμενων) κι αυτοκαταστροφη. το πρωτο το καταλαβαινω, το κανω κι εγω ακομα (εχω γκρεμισει μεχρι και τοιχο σπιτι μου)... μα η αυτοκαταστροφη δε βοηθα τοσο και μας κανει ζημια τελικα (εξαιτιας των αλλων ? ε τοτε ειναι που πρεπει να πεισμωσει και να πει οχι δε θα πεθανω εγω εξαιτιας σας).

η κατανοηση της καταστασης για μενα ειναι σαν να σκεφτεται τα εξης: εχω μολις ενα χρονο που μου μενει να τελειωσω, αλλα μου σπασαν τα νευρα γιατι δεν αντεχω αλλο, και ξεσπαω οπου βρω. κατανοω οτι δε πρεπει να ξεσπαω οπου βρω, και μαλλον θα ηταν καλυτερο να συγκεντρωθω στη μουσικη πχ, και να ξεσπασω ακουγωντας κατι που μου ταιριαζει και μπορει να εκφρασει οσα νιωθω τωρα (δε θα πω τι, ο καθενας οτι γουσταρει ακουει).

το καλυτερο ειναι να ανοιχτει και να μαθει να μιλαει, βγαζωντας απο μεσα της τα αρνητικα συναισθηματα και σκεψεις. γι'αυτο της προτεινα να μιλησει στους φιλους της, αφου εχει, και ο ψυχολογος δε φαινεται ευκολος.

Συμφωνούμε. Το καλύτερο αυτό θα ήταν.
Απλά οι φίλοι δεν ειναι εκπαιδευμένοι να την ακούσουν. Οι φιλοι ειναι φιλοι, οχι ψυχοθεραπευτες. Προσφερουν κατανοηση που οδηγει σε ανακουφιση. Αλλα δεν επιδρουν στην αιτια.

Με εναν ψυχολογο δε θα βρει τη λυση της. Απλα ενας χρονος απο τη ζωη της θα της προσφερει αρκετες γνωσεις κατανοησης συμπεριφορας και συναισθηματων που θα αποτελεσουν τη βαση των επομενων προσπαθειων που θα κανει στο μελλον.

Η ιδια θα κρινει. Στον ψυχολογο παμε οταν νιωθουμε ετοιμοι για ενα τετοιο βημα ενω η υπαρξη ντροπης δηλωνει την ελλειψη ετοιμοτητας,
Επομενως ισως τελικα για φετος να βρει την ισορροπια της μεσα απο εναν συνδυασμο ζωγραφικης-μουσικης-αυξημενης κοινωνικοτητας - ελαττωμενων εκρηξεων (δαγκωματα, σπασιματα κτλ). Αν ισορροπησει ετσι και ειναι ικανοποιημενη για φετος τοτε οκ.

Παραλληλα εμεις στο φορουμ θα ειμαστε μαζι της .

Παιδια η μονη λυση ειναι να κανω υπομονη... Να κανω τον μαλακα δηλαδη. Να σηκωθω να φυγω δεν μπορω καθως με συντηρουν ,μου πληρωνουν σχεδιο, φροντηστηριο και οτι χρειαζομαι, δουλεια δεν προλαβαινω να πιασω και θα παρατησω και τα μαθηματα οποτε... Επισης δεν εχω ουτε γιαγιαδες παππουδες να πω παω να μεινω λιγο μαζι τους. Και ειναι ωρες ωρες ρε π##στη μου που νιωθω τοσο καλα με τους γονεις μου...

Ένας χρόνος της ζωής σου να φύγει κάνοντας το μαλάκα;
Αν νιώθεις καλά με αυτό τότε μπορείς να το κάνεις .

Η ελευθερία έχει το τίμημά της φυσικά, όπως και τις απολαύσεις της. Μπορεί να πάνε πίσω τα μαθηματα, αλλα θα εχεις την ελευθερια. Ενω τωρα σε συντηρουν, εχεις βολευτει και απο την αλλη παρατηρεις τις συνεπειες πανω σου.

Να θυμίσω μόνο την φράση ότι όποιος θέλει κάτι πραγματικά, το πετυχαίνει . Αν το βαλεις στοχο να φυγεις και το θελησεις πραγματικα ολα θα τα καταφερεις. Και θα εισαι περηφανη με τον εαυτο σου. Η αποφαση δικη σου.

Αυτό είναι ένα σχήμα συμπεριφοράς που μπορεί και στο μέλλον να επαναλάβεις. Πχ πόσα ζευγαρια δε βλεπουμε γυρω μας που δεν εχουν καλη σχεση μεταξυ τους αλλα μενουν μαζι γιατι εχουν ενα παιδι και δεν θελουν να στηγματιστει ως παιδι χωρισμενων γονιων;
Ή πόσα ζευγαρια δε χωριζουν επειδη λενε 'ελα μωρε καλα ειναι και εδω. Καποιες στιγμες τον αγαπω. Ενταξει μπορει να τσακωνομαστε καθε μερα, μπορει να εχω πονοκεφαλους αλλα τον αγαπω μωρε'...

Ειναι αυτο που λεμε βολεμα. Αντι να κυνηγησουμε την ελευθερια μας, υποτιμαμε αυτο που μας λεει το υποσυνειδητο επειδη φοβομαστε το αγνωστο - και ετσι εισπρατουμε απο την αλλη, τις συνεπειες των αποφασεων μας (καπως ετσι προκυπτουν τα ψυχοσωματικα προβληματα).

Κανε υπομονη οσο μπορεις, νομιζω αναμενομενες ειναι οι αντιδρασεις σου συμφωνα με αυτα που γραφεις, γιατι μου ακουγονται καπως υπερβολικα ολα αυτα με το σινεμα και τις εξοδους, τι θα παθει κανεις αν μπει σε αλλη αιθουσα να δει ταινια δηλαδη. Το προβλημα δεν ειναι η ωρα που θα γυρισεις φανταζομαι , το προβλημα ειναι οτι πιθανοτατα διαχωριζεσαι απο τα υπολοιπα ατομα που πιθανως εχουν μεγαλυτερη ελευθερια. Αλλα παντα υπαρχουν ατομα που ειναι λιγο περισσοτερο περιορισμενα σ'αυτο το θεμα απ'οτι αλλα και συνηθως οταν πηγαινουν για σπουδες σε αλλη πολη περνανε πολυ καλα γιατι εχουν απολυτη ελευθερια. Το οτι δεν αποδεχεσαι την καταπιεση σαν να ειναι κατι φυσιολογικο δεν ειναι περιεργο, υπαρχει ενα μεγαλο αλλα ομως. Προσπαθησε να διοχετευεις ολη αυτη την αρνητικη ενεργεια που σου βγαινει σε δημιουργικες ασχολιες οπως αυτες που ανεφερες κι οχι προς τον εαυτο σου. Υπομονη.........μπορει να ειναι αρκετος ο χρονος ως τη στιγμη που θα τελειωσεις το σχολειο αλλα να ξερεις δεν εισαι η μονη που τα περασε αυτα, υπαρχουν διαφορα παραδειγματα στο περιβαλλον μας καθε τοσο. Να προσεχεις και να αγαπας τον εαυτο σου, αυτο ειναι το σημαντικοτερο. Ολη η ζωη ειναι μπροστα σου.