σιγουρα κατι δεν παει καλα...

γεια σας, μετά από πολλές περιηγήσεις στο ίντερνετ κ έρευνα για διάφορες ψυχολογικές καταστάσεις αποφάσισα να γραφτώ, να τα πω κ βλέπουμε.
κ όταν αποφάσισα να ξεκινήσω θέμα τα βρήκα μπαστούνια, όχι γιατί δεν ήξερα τι να γράψω αλλά γιατί δεν ήξερα τι να πρωτογράψω κ που. ίσως δεν είμαι στη σωστή κατηγορία, θα φανεί.
σίγουρα κάτι δεν πάει καλά λοιπόν.. πιστεύω ότι έχω κατάθλιψη, μετατραυματικό στρες λόγω πένθους (με ζορίζει κ η λέξη).. το σίγουρο είναι ότι δε νιώθω ελεύθερη, πνίγομαι. σηκώνομαι το πρωί κουρασμένη κ κουράστηκα γιατί πραγματικά δε μου αξίζει

πολλες φορες οταν καθεσαι και διαβαζεις γι αυτα τα θεματα πιστευεις οτι τα εχεις ολα.πχ και γω οταν εψαχνα για τις διαφορες ψυχικες ασθενειες πιστευα οτι μπορει να εχω ακομα και ψυχωση η οτιδηποτε .ολα ηταν θεμα αγχους το οποιο παραδεχομαι οτι εχω και ειναι το μονο προβλημα.οποτε ψυχραιμα :)
Don't be the prophet of your own doom

Εγω προσωπικα δεν εχω γνωρισει ανθρωπο που να του πανε ολα καλα

οποτε κουλ!

Αναστασία, αντί να κάνουμε οι ίδιοι διάγνωση στον εαυτό μας και να βάζουμε 'ταμπέλες' (π.χ. κατάθλιψη, μετατραυμ. στρες) , πολύ καλύτερο δεν είναι να περιγράψεις τα συναισθήματά σου; Πολλές φορές ο πόνος που η ίδια η περιγραφή των συναισθημάτων προκαλεί, είναι τόσο μεγάλος που δεν θέλουμε καν να μπούμε στον κόπο. Όμως δεν υπάρχει αλλος δρόμος.

αναστασία 27, γεια σου.

Συμφωνώντας με την esoteriki dynami, θέλω περισσότερο να σου προτείνω να αφουγκραστείς τον εαυτό σου.
Όχι μόνο όλες εκείνες τις σκέψεις που μπορεί να έρχονται σε πρώτο πλάνο, αλλά όλους εκείνους τους 'ήχους' της ενδοχώρας.
Τι αισθάνεσαι;
Μη βιάζεσαι να το χωρέσεις σε λέξεις ώστε να το εκφράσεις σε άλλους. Πρώτα άνοιξε διάλογο μαζί σου.

Αναστασια καλώς ήρθες!

ειναι ωραιο που κανεις ενα πρωτο βημα, προς τα εξω εστω κ διαδικτυακα να πεις ή να προσπαθησεις να βαλεις σε λεξεις αυτο που αισθανεσαι. Μου θυμιζεις τον εαυτο μου πριν χρονια, οταν μπηκα στην πρωτη συνεδρια κοιταξα την θεραπευτρια μου στα ματια κ της ειπα πώς φοβαμαι οτι εχω καταθλιψη. Καταλαβαινω πώς κ μονο στην υποψια της υπαρξης της μεσα σου, το βαρος ειναι ασηκωτο κ το χαος καταλαμβανει ρολο κυριαρχο..Ευχομαι να βρεις τη δυναμη κ τις λεξεις να δωσεις χωρο κ φωνη στα συναισθηματα σου, μιλωντας σε εναν ειδικο. Αυτο μπορει να σε βοηθησει στο να ανοιξεις εναν διαλογο με τον εαυτο σου πιο ανοιχτο, με λιγοτερα παρασιτα.

Περιμενουμε νεα σου

καλημερα κ ευχαριστω για την αμεση ανταποκριση. μαλλον φταιω που δεν εδωσα παρα πανω πληροφοριες. φυσικα κ ξερω οτι δεν πανε σε ολους ολα καλα κ δυστυχώς φυσικα δεν το λεω ελαφρα τη καρδια οτι μαλλον εχω καταθλιψη. δε με φοβιζει ομως να παραδεχτω οτι χρειαζομαι βοηθεια κ να απευθυνθω σε ειδικο, αν κ παντα κατι συμβαινει κ το αναβαλλω.
εχω παει δυο φορες αλλα κ τις δυο ηταν για να με συμβουλεψουν πως να χειριστω δυο καταστασεις που αφορουσαν σε αλλο προσωπο.
κ για να αρχισω να γινομαι πιο συγκεκριμενη, η ζωη μου τα τελευταια 3 χρονια νομιζω οτι με εχει γερασει. σιγουρα με εχει πονεσει.
τον δεκεμβριο του 2007 αρρωστησε η μαμα μου κ δω θα μπορουσα να σταματησω κ να αρχισω κλασικα να κλαιω. τα νοσοκομεια εγιναν καθημερινοτητα,τα ιατρεια επισης, τα φαρμακεια,ετρεχα σε ολα μονη μου καθε καθε μερα.κ το μονη μου δεν το λεω με παραπονο. ηταν επιλογη μου να μην εμπλακει σαυτο το κομματι η αδερφη μου αν κ πιστευω οτι δε γινοτανε κ αλλιως. ηθελα να την προστατεψω απο αυτα. πχ πηγαινα να παρω τις εξετασεις εγω για να μην δειχνουν κατι κακο κ το δουνε πρωτες. οταν μαθαμε οτι ειναι αρρωστη , πηγα για πρωτη φορα σε μια ψυχολογο για να μου πει πως να βοηθησω τη μαμα μου κ την αδερφη μου να το αντιμετωπισουμε.εχω τοσα ακομα να πω γι αυτο το θεμα..κ θα τα εκανα ολα ξανα κ ξανα. ομως τη μαμα μου τη χασαμε μετα απο ενα χρονο κ κατι. κ εχουν περασει δυο χρονια κ εμενα μου φαινονται κυριολεκτικα δυο ημερες. δυο χρονια δεν υπαρχει μερα που δεν εχω κλαψει, οπως κλαιω κ τωρα που τα γραφω. ολο αυτο το διαστημα,κλαιω, δεν εχω διαθεση, ο υπνος μου που ποτε δεν ηταν καλος, χειροτερευει. αλλες φορες εχω υπνηλια. νωθω κουρασμενη κ σαυτο το θεμα περισσοτερο με ταλαιπωρουν οι εικονες που εχω απο εκεινες τις ημερες κ οι σκεψεις που κανω. τα περισσοτερα συναισθηματα μου, λαθος το ξερω, τα εκρυβα μπροστα στην αδερφη μου για να παιρνει δυναμη. κ πανω στο θεμα της αδερφης μου ειναι που θελω περισσοτερο να εστιασω.

συνεχιζω για να δωσω μια γενικη εικονα χωρις να θελω να κουρασω. η αδερφη μου ειχε- εχει (δεν εχει τελειωσει το θεμα) με εναν τυπο που την χτυπουσε. εγινε πρωτη φορα 3 μηνες μετα που χασαμε τη μαμα μου,χωριζανε ,τα βρισκανε. πιστευω οτι λογω της καταστασης ηταν ευαλωτη κ δε μπορουσε να απομακρυνθει. ημουν διπλα της καθε στιγμη, τοτε πηγα για δευτερη φορα σε ψυχολογο να μου πει πως να την πεισω είτε να παει αυτη σε καποιον ειδικο που σιγουρα χρειαζεται ,ειτε να την ξεκολλησω απο αυτον. κ για πρωτη φορα μισησα ανθρωπο, τον μισω αυτο τον ανθρωπο για οτι της εχει κανει κ για την περιοδο που γινανε κ για ολα. δε μπορουσαμε να πενθησουμε κ ασχολιομασταν μαυτον. κ δω παλι μπορει να το χειριστηκα λαθος με την ανεκτικοτητα μου στις αποφασεις της κ με το νταντεμα που της εκανα. εκλαιγε, καθομουν την παρηγουρουσα. τα βρισκανε γελια χαρες αυτη, εγω παλι κουρελι που σκεφομουν τι θα ξαναγινει. κ εννοειται οτι με αφηνα πισω πισω κ δεν ασχολιομουν καθολου με μενα. τωρα τουε τελευταιους μηνες ξαναειναι μαζι, τυπου αλλαξε, προσπαθει κ τετοια αλλα ξεκαθαρισα οτι ειμαι αρνητικη ,οτι δε μπορω ουτε να συναινεσω, ουτε φυσικα να αποδεχτω ποτε ολη αυτην την κατασταση. με πνιγει ομως. φευγει κ δεν ξερω πως θα γυρισει.
περιμενω μια ανταποκριση για να μην κουρασω με μονολογο

Αναστασία καλώς ήρθες :)

Έχεις επισκεφτεί λοιπόν 2 φορές ειδικό για να βοηθηθείς πως να χειριστείς θέματα που αφορούν άλλους.
Μήπως ήρθε η ώρα να επισκεφτείς και μια 3η φορά για να δεις πως να διαχειριστείς θέματα του εαυτού σου?

Δεν έχω περάσει παρόμοια κατάσταση αλλά φαντάζομαι πως είναι δύσκολη και χρειάζεσαι στήριξη.
Είναι λογικός ο πόνος-το πένθος μετά την απώλεια της μαμάς, είναι επίσης λογικό να χρειάζεσαι βοήθεια και συμπαράσταση να βιώσεις και να ξεπεράσεις δύσκολα συναισθήματα. Και εκτός αυτού έχω την αίσθηση πως αναλαμβάνεις ίσως υπέρμετρες ευθύνες,αυτό βαραίνει ακόμα πιο πολύ.

Ζήτα βοήθεια. Ακόμα κι εδώ (θετικό που έγραψες:)), επικεντρώσου πρώτα σε σένα και μετά πχ στην αδερφή σου.
Δεν λέω να μη σταθείς δίπλα στην αδερφή σου αλλά νομίζω πως παραμερίζεις τον εαυτό σου με αποτέλεσμα να κλατάρεις. Γνώμη μου πάντα...

Quote:

---

Originally Posted by αναστασια 27

τα νοσοκομεια εγιναν καθημερινοτητα,τα ιατρεια επισης, τα φαρμακεια,ετρεχα σε ολα μονη μου καθε καθε μερα. ηταν επιλογη μου να μην εμπλακει σαυτο το κομματι η αδερφη μου αν κ πιστευω οτι δε γινοτανε κ αλλιως. ηθελα να την προστατεψω απο αυτα. πχ πηγαινα να παρω τις εξετασεις εγω για να μην δειχνουν κατι κακο κ το δουνε πρωτες.

---

Δεν ξέρω και πολλά να σου πω. Λες, προσπαθούσες να προστατέψεις την αδελφή σου. Αυτό είναι μόνο το σημείο που δεν μ' αρέσει. Αυτή η προστασία, όπως την ονομάζεις, μου φαίνεται ότι στην ουσία "κόβει" την επαφή με την αδελφή σου. Και ταυτόχρονα "κόβει" και την επαφή της αδελφής σου με τα γεγονότα. Έτσι το σκέφτομαι, αλλά τι να πει κανείς σε κάποιον που έχει περάσει πολλά, έχω την αίσθηση ότι εσύ ξέρεις περισσότερα.

Aναστασια,

ο θανατος της μαμας σου ειναι φανταζομαι κατι πολυ δυσκολο, οδυνηρο κ ακομα πολυ βαρυ στην ζωη σου. Η κουραση λοιπον που λες πως νιωθεις, μαλλον ειναι το αποτελεσμα των συναισθηματων σου. Των δυσκολων ημερων που περασες μαζι της καθως κ του δυσκολου διαστηματος προσαρμογης σε μια νεα πραγματικοτητα χωρις αυτην.

Αναφερεις κ ενα αλλο περιστατικο δυσκολο: την κακοποιηση της αδερφης σου.

Και στα δυο γεγονοτα υπάρχει ενας κοινος τοπος νομιζω. Η αγωνια σου να προστατεψεις τους δικους σου ανθρωπους, την αδερφη σου. Αραγε απο τί? Απο την πραγματικοτητα που τρεχει κ ειναι εκει? Απο συναισθηματα πονου?Απο πραγματα αγνωστα ή οδυνηρα για σενα? Υποθετω πώς πονας, αγαπας, νοιαζεσαι, αγωνιας...μα ομως οτι κι αν κανεις, οπως κ αν νιωθεις βλεπεις οτι δεν μπορεις να εμποδισεις κανεναν να αισθανθει αυτα που θελει να αισθανθει κ να ζησει. Ειναι δικαιωμα του καθενος μας να ζει οπως θελει, οσο λαθος κι αν ειναι ο τροπος της στα ματια σου ή έστω "αντικειμενικα" λαθος. Βλεπεις πχ. οτι εμποδιζεις την αδερφη σου να μαθει την αληθεια για το θεμα της μαμας, ομως η πραγματικοτητα ειναι αντιθετη απο αυτο που προσπαθεις να κανεις. Ο θανατος αναποφευκτος, η λυπη να μην χωρεσει? Ξερεις καμια φορα αυτο ολο το αγχος του να μην αισθανθουμε, να μην πονεσουμε, μπορει να κανει την στεναχωρια μας πιο σκληρη, αβασταχτη κ απολυτα μοναχικη.

Στην πορεια βλεπεις οτι η αδερφη σου επιλεγει να ποναει, να ζει σε ενα περιβαλλον πονου, αγωνιας κ δραματος. Σε συνθηκες δλδ που εσυ εκανες οτι μπορουσες για να την βγαλεις απο αυτο ή για να την εμποδισεις να αισθανεται αυτα τα "αρνητικα" συναισθηματα (ακομα κ μεσω πενθους για την μητερα σας). Εσυ την αποτρεπεις, προσπαθεις να την εμποδισεις να νιωσει ολα αυτα, αλλα αυτη επιλεγει να ζει μ αυτα. Στατιστικα θα σου πω, οτι θα επιμενει σε τετοιου ειδους σχεση κ πολυ πολυ δυσκολα θα φυγει. Ο ειδικος σε περιπτωση που πας, θα δεις τι θα σου πει για το συγκεκριμενο θεμα.

Οποτε το ερωτημα που προκυπτει ειναι τι κανεις εσυ, για σενα. Για την δικη σου τη ζωη. Για τη μοναδικη ζωη που εχεις στα χερια σου κ εισαι υπευθυνη για την πορεια της. Πώς νιωθεις γι αυτην λοιπον κ σε οτι την αφορα? Φοβασαι να αφησεις, να εμπιστευτεις συναισθηματα πονου σε αλλους? Τί νομιζεις οτι θα γινει τοτε? Αν πονεσει η αδερφη σου, αν ζει με τον τροπο που εσυ ξερεις οτι ειναι λαθος? Εσυ που εισαι κ τι ρολο παιζεις στη δικη σου τη ζωη?

Γραφω, οχι για να απαντησεις, αλλα για να σκεφτεις γυρω απο πραγματα που μπορει να σε προβληματιζουν ή να σου λενε κατι για το πώς εφτασες στο σημερα. Ευχομαι να βρεις τη δυναμη κ να πας στον ειδικο, αποφευγοντας αλλες αναβολες. Η πρωτη φορα θελει πολλα κουραγια, αλλα θα ναι μια καινουργια αρχη για τον εαυτο σου. Καλη δυναμη:)

ποια ειναι τα συναισθηματα και οι σκεψεις που σε κανουν να κλαις?