ΙΔΨ με αρρώστειες και φιλεσπλαχνία!

Καλησπέρα σας και καλή χρονιά σε όλους.
Πήρα και εγώ το θάρρος να γράψω το δικό μου "πρόβλημα" τα τελευταία 4 με 5 χρόνια.

Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι που τελείωσα το Γυμνάσιο και θα πήγαινα Α λυκείου, τότε ήταν που η νονά μου με πήγε για προληπτικές εξετάσεις αίματος και για τον θυροειδή. Βγήκαν όλες καλές! Σίδηροι, θυροειδής τα πάντα τέλεια...Μετά από δύο εβδομάδες η γιαγιά μου έπεσε κάτω και έσπασε τον αστράγαλο και από τις δύο πλευρές, το αποτέλεσμα ήταν να κάνει εγχείρηση. Το βράδυ εκείνης της μέρας όπως ξάπλωσα να κοιμηθώ σήκωσα τα πίσω μαλλιά μου από τον σβέρκο γιατί με γαργαλάνε και με ενοχλούν όταν βλέπω τηλεόραση, τότε έπιασε το κόκαλο το πίσω που έχουμε στο κεφάλι και αρχισαν όλα...Στις 2 το βράδυ άρχισα και έκλαιγα γιατί νόμιζα πως είχα Όγκο. Μετά μόλις μου πέρασε αυτή η εμμονή άρχισα να γίνομαι κατα φαντασίαν ασθενής και το χειρότερο απ΄ολα ήταν πως ενώ από μικρή είμαι φοβιτσιάρα σε υπερβολικό βαθμό με νοσοκομεία, αρρώστιες ανοίγω Εγκυκλοπαίδειες, ψάχνω στο ίντερνετ για να δω τις συμπτωματολογίες για την αρρώστια που μου έχει καρφωθεί πως έχω! Και μετά να και τα ψυχωσωματικά....

Πριν 2 χρόνια μάλιστα ήμουν για τρελοκομείο. Μου είχε καρφωθεί πως έχω λευχαιμεία. Και συγκρίνωντας το αίμα που έβγαζε η γιαγιά μου από το πόδι της (από τα κουνούπια που έξινε) με το δικό μου από ένα σπυράκι (με πύον) στο μάγουλο, ήταν ικανό να με στείλει στον κάτω κόσμο. Πήρα λοιπόν ένα μαχαιράκι του φρούτο και κόπηκα στο μπράτσο μου ίσα - ίσα για να βεβαιωθώ για το χρώμα του αίματός μου.

Τώρα αυτο το κομμάτι το έχω ξεπεράσει, μόνη μου, ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ, με "εσωτερική πάλη"!

Πήγα σε ψυχολόγο πρόπερσι και αυτό που μου είπε είναι οτι επειδή όταν γεννήθηκα τις πρώτες κι όλας μέρες δεν ήταν η μαμά μου δίπλα μου, γιατί την είχαν πάρει για εγχείρηση θυρεοειδούς στο Μεταξά (δεν ήταν Καρκίνος ευτυχώς) μου έλειψε η μητρική μυρωδιά.

Δεν ξαναπήγα μετά από αυτό στην Ψυχολόγο, πως γίνεται με μία μόνο επίσκεψη να μου πει αυτό το πράγμα; Ηταν σαν να μου έλεγε, οτι και να κάνεις θα πέσεις στα ψυχοφάρμακα...

Τώρα όπως είπα το έχω ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό, αλλά που και που με πιάνει αλλά δεν το αφήνω να με λυγίσει πάλι. Αυτό που μου έχει δημιουργηθεί τώρα είναι μία υπέρμετρη συμπόνοια, φιλεσπλαχνία, στενοχώρια για ανθρώπους που είναι άρρωστοι κυρίως με Καρκίνο και Aids. Χθες για παράδειγμα έτυχε να μπω σ ενα φόρουμ για το aids (hiv.gr) και να διαβάζω για ανθρώπους που νομίζουν οτι έχουν ή έχουν και να αγωνιώ και εγώ μαζί τους, να κλαίω για την αδικία που υπάρχει στον κόσμο.

Έκανα και ένα τέστ για τους υπερευαίσθητους και ενώ έλεγε πως πιθανόν άμα απαντήσουμε θετικά στις 14 και άνω ερωτήσεις ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία, εγώ απάντησα θετικά σε 26!

Συγνώμη που σας ταλαιπώρησα, αλλά ήθελα έστω κάποιος που δεν με ξέρει να διαβάσει αυτά που σκέφτομαι.

amylee,

Μπράβο σου που έχεις το κουράγιο και περιγράφεις τον ψυχικό σου κόσμο. Αυτό ειναι ένα σημαντικό βήμα για την επιτυχία κάθε αλλαγής: η αναγνωριση της προβληματικής παρούσας κατάστασης.

Θα ήθελα να πω ότι ο φόβος του θανάτου είναι αποτέλεσμα (και όχι αιτία) της έλλειψης θετικών συναισθημάτων στην ζωή μας.
Η προσπάθεια να βάλεις 'ταμπέλες' (π.χ. ΙΔΨ) δε θα σε βοηθήσει γιατί απομακρύνει από την παρατήρηση των συναισθημάτων σου.
Αυτό που θα ήθελα να τονίσω είναι πως η προσοχή σου θα ήταν καλό να εστιασθεί στο τι κάνεις στη ζωή σου που δεν σου αρέσει και στο τι θα ήθελες να αλλάξεις που θα σε έκανε χαρούμενη.

Quote:

---

Originally Posted by esoteriki_dynami

amylee,

Μπράβο σου που έχεις το κουράγιο και περιγράφεις τον ψυχικό σου κόσμο. Αυτό ειναι ένα σημαντικό βήμα για την επιτυχία κάθε αλλαγής: η αναγνωριση της προβληματικής παρούσας κατάστασης.

Θα ήθελα να πω ότι ο φόβος του θανάτου είναι αποτέλεσμα (και όχι αιτία) της έλλειψης θετικών συναισθημάτων στην ζωή μας.
Η προσπάθεια να βάλεις 'ταμπέλες' (π.χ. ΙΔΨ) δε θα σε βοηθήσει γιατί απομακρύνει από την παρατήρηση των συναισθημάτων σου.
Αυτό που θα ήθελα να τονίσω είναι πως η προσοχή σου θα ήταν καλό να εστιασθεί στο τι κάνεις στη ζωή σου που δεν σου αρέσει και στο τι θα ήθελες να αλλάξεις που θα σε έκανε χαρούμενη.

---

Σε ευχαριστώ πολύ καταρχήν που διάβασες τις σκέψεις μου και τις εμπειρίες μου και σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση!

Δεν φοβάμαι τον δικό μου θάνατο, αλλά τον τρόπο με τον οποίο θα επέλθει. Δεν θέλω να βασανιστώ από κάποια αρρώστεια, προτιμώ στον ύπνο μου (που το λένε όλοι αυτό) ή να με πατήσει νταλικά, τρένο να μην τυραννηθώ και να μην τυραννηθούν ανθρώποι από εμένα.

Σαν θάνατο ακόμη και "ανώδυνο", με τρομάζει για τα δικά μου πρόσωπα, συγγενείς και φίλους. Αυτό μου κόβει τα πόδια, με προσγειώνει πολύ απότομα στην πραγματικότητα όταν πάω να ξεφύγω και να "καβαλήσω κάποιο καλάμι, για τον οποιοδήποτε λόγο".

Κάνω πραγματικά ότι μου αρέσει, δεν είμαι άτομο που μπορούν να μου επιβληθούν, αλλά ούτε εγώ προσπαθώ να επιβληθώ σε κανέναν, είμαι «οπαδός» της ουσιαστικής Δημοκρατίας συνεπώς και του διαλόγου και του δικαιώματος της επιλογής. Οτι μου αρέσει το κάνω με χαρά οτι δεν μου αρέσει δεν τον κάνω ούτε με καλάζνικόφ στα 2 μέτρα.

Αυτό που μου χει στοιχήσει είναι κυρίως η προσωπική μου ζωή (φιλική και ερωτική), δεν μπορώ να προσεγγίσω εύκολα ανθρώπους και είμαι και απρόσιτη επειδή είμαι και ντροπαλή. Όσους βέβαια ξέρω είμαι ένα κινητό τρελοκομείο (με την καλή έννοια) και περνάμε υπέροχα.

Με έχουν στηρίξει πολύ οι φίλοι μου, αλλά πιστεύω οτι οι άνθρωποι είναι κοινωνικά όντα αλλά ταυτόχρονα και τα πιο μοναχικά...

Σε ευχαριστώ και πάλι :)

amylee, Οταν λες κανεις αυτα που θελεις, εννοεις αυτο που οριζουν τα συναισθηματα σου ή η λογική σου;

Θεωρώ ότι δεν κάνεις ακριβώς αυτό που θέλεις διότι η δυσκολία στην προσέγγιση ανθρώπων σημαίνει ότι αυτό που ορίζουν τα συναισθήματά σου ('προσέγγισε τον/την ΤΑΔΕ') δεν το ακολουθείς. Αν μπορούσες να το ακολουθήσεις πιστεύεις θα εμφάνιζες τις ανωτέρω συνέπειες;

Αυτό δε σημαίνει πως όλοι οι μοναχικοι ανθρωποι εμφανιζουν ΙΔΨ. Καθε ανθρωπος εχει τον ψυχισμο του . Ο τροπος που εχει ανατραφει ενας ανθρωπος, τον εχει εξοιπλισει με καποια δυνατα σημεια και καποια αδυναμα (αυτο που λεμε ανασφαλειες). Ειδικοτερα οι κοπελες ως περισσοτερο συναισθηματικες, εχουν εναν ψυχισμο αμεσα συνδεδεμενο με συναισθηματα αγαπης, στοργης, κτλ. Οταν αυτα δεν ικανοποιουνται στον βαθμο που τα εχει αναγκη ο ψυχισμος, τοτε διαμαρτυρονται (με τροπους παρομοιους με αυτους που περιγραφεις, ειτε εντονοτερους, ειτε λιγοτερο εντονους, ειτε παραπλησιους). Θα προτεινα να κοιτουσες λιγο το blog μου οπου γραφω την αποψη μου για το λογο που εμφανιζονται οι φοβιες (φοβος οπως αναφερεις για λευχαιμια κτλ).

Δινω μεγαλη προσοχη στην λεξη 'ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ' . Αυτη η μοναξια πιστευεις δεν εχει επηρεασει το βαθυτερο 'εγω' σου;

Πιστεύω πως όσα τεστ και αν κανεις, και οσους γιατρους και αν ρωτησεις , ναι μεν θα καταφερνεις να ηρεμεις για λιγο την ανησυχια σου (σαν να παιρνεις ενα ηρεμιστικο) αλλα επειτα απο λιγο καιρο (οταν η δραση του ηρεμιστικου ληξει) θα επανεμφανιζονται ειτε με την ιδια μορφη ειτε με αλλιωτικη.

Η φιλευσπλαχνία ειναι ένας τρόπος να αισθανόμαστε έντονα συναισθήματα μέσα μας , που προσομοιάζουν στην αγάπη και την στοργή, όμως δώσε προσοχή στο 'προσομοιαζουν'.

Τέλος, δεδομενου οτι απο μικρη σου παρουσιαζονταν αυτες οι ενδειξεις, και δεδομενης της αντιληψης οτι τα παιδια ειναι ο καθρεπτης του υποσυνειδητου κλιματος (οχι τα επιφανειακα γελια και οι ευγενειες) που επικρατει στην οικογενεια , μπορουμε να υποθεσουμε οτι μπορει να εμφανιστηκαν αρχικα ως μια αντιδραση στο κλιμα αυτο, και επειτα να ενισχυθηκαν απο τα αρνητικα συναισθηματα που προκαλουσε η αδυναμια προσεγγισης αλλων ανθρωπων.

Quote:

---

Originally Posted by esoteriki_dynami

amylee, Οταν λες κανεις αυτα που θελεις, εννοεις αυτο που οριζουν τα συναισθηματα σου ή η λογική σου;
Θεωρώ ότι δεν κάνεις ακριβώς αυτό που θέλεις διότι η δυσκολία στην προσέγγιση ανθρώπων σημαίνει ότι αυτό που ορίζουν τα συναισθήματά σου ('προσέγγισε τον/την ΤΑΔΕ') δεν το ακολουθείς. Αν μπορούσες να το ακολουθήσεις πιστεύεις θα εμφάνιζες τις ανωτέρω συνέπειες;

---

Δεν το είχα σκεφτεί έτσι, έχεις απόλυτο δίκιο. Μάλλον ακουλουθώ την λογική μου, γιατί πιστεύω πως αν δείξεις σε κάποιος οτι τον υπεραγαπάς και τον εκτιμάς πολύ (δεν μιλάω μόνο σε ερωτικό επίπεδο), γίνεσαι ευάλωτος και εύκολα μπορείς να εξαπατηθείς. Για αυτό και όποιον γνωρίσω των περνάω πρώτα από 40 κύματα για να μπορώ να μιλήσω φιλικά μαζί του.

Δεν θα με χαρακτήριζα ακριβώς αντικοινωνική, απλά εσωστρεφής με τους "ξένους", αντικοινωνικό θεωρώ κάποιον ο οποίος δεν μπορεί να συνυπάρξει με κανέναν, και δεν ξέρει να φερθεί.

Quote:

---

Αυτό δε σημαίνει πως όλοι οι μοναχικοι ανθρωποι εμφανιζουν ΙΔΨ. Καθε ανθρωπος εχει τον ψυχισμο του . Ο τροπος που εχει ανατραφει ενας ανθρωπος, τον εχει εξοιπλισει με καποια δυνατα σημεια και καποια αδυναμα (αυτο που λεμε ανασφαλειες). Ειδικοτερα οι κοπελες ως περισσοτερο συναισθηματικες, εχουν εναν ψυχισμο αμεσα συνδεδεμενο με συναισθηματα αγαπης, στοργης, κτλ. Οταν αυτα δεν ικανοποιουνται στον βαθμο που τα εχει αναγκη ο ψυχισμος, τοτε διαμαρτυρονται (με τροπους παρομοιους με αυτους που περιγραφεις, ειτε εντονοτερους, ειτε λιγοτερο εντονους, ειτε παραπλησιους). Θα προτεινα να κοιτουσες λιγο το blog μου οπου γραφω την αποψη μου για το λογο που εμφανιζονται οι φοβιες (φοβος οπως αναφερεις για λευχαιμια κτλ).

---

Η ανατροφή παίζει μεγάλο ρόλο, αλλά όχι σε όλες τις περιπτώσεις...Μεγάλωσα σε μία φυσιολογική οικογένεια, που δεν με καταπίεσε ποτέ, που μου έχει εμπιστοσύνη, και γενικά μεγάλωσα με πολύ αγάπη και στοργή. Θα κοιτάξω το blog σου όπωδήποτε!

Quote:

---

Δινω μεγαλη προσοχη στην λεξη 'ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ' . Αυτη η μοναξια πιστευεις δεν εχει επηρεασει το βαθυτερο 'εγω' σου;

---

Για να μη φανεί πως το παίζω "θύμα" να κάνω μία διευκρίνιση στην λέξη "ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ", όντως η ψυχολογική υποστήριξη (από ειδικό) ήταν ανεπαρκής εως και γελοία, αυτό δεν σημαίνει οτι στο πρόβλημά μου αυτό δεν με στήριζαν οι γονείς μου ή οι φίλοι μου. Ήταν δίπλα μου όλοι, η μαμά μου το καλοκαίρι που μου μπήκαν οι ιδέες έκλαιγε επειδή δεν έβγαινα έξω να παίξω με τους φίλους μου, να πάω για καφέ με τους φίλους μου.
Έχω συνειδητοποιήσει όμως πως οτι αφορά την ψυχική υγεία είμαστε μόνοι μας. Οτι και να μου πουν, το καλύτερο επιχείρημα που μπορεί κάποιος να φέρει για να καθησυχάσει τον " ψυχικά ασθενή" (δεν μου αρέσει καθόλου αυτή λέξη αλλά δεν βρήκα άλλη) άμα ο ίδιος δεν βάλει κάτω τα πράγματα να τα σκεφτεί, να συνειδητοποιήσει που σφάλλει και που όχι, δεν γίνεται τίποτα. Εδώ λοιπόν πάει το "ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ" είναι μία προσωπική διαδικασία, μία ατομική εσωτερική πάλη.

Quote:

---

Πιστεύω πως όσα τεστ και αν κανεις, και οσους γιατρους και αν ρωτησεις , ναι μεν θα καταφερνεις να ηρεμεις για λιγο την ανησυχια σου (σαν να παιρνεις ενα ηρεμιστικο) αλλα επειτα απο λιγο καιρο (οταν η δραση του ηρεμιστικου ληξει) θα επανεμφανιζονται ειτε με την ιδια μορφη ειτε με αλλιωτικη.

---

Όταν το συνειδητοποίησα αυτό πριν 2 χρόνια, ήθελα να κάνω διάφορα πράγματα, πράγματα που άμα τα έκανα ίσως και να μην έγραφα ποτέ την ιστορία μου εδώ. Δεν το έκανα μόνο, γιατί η ζωή είναι μικρή και θέλει καλοπέραση. Οι άλλοι στην ηλικία μου δεν έχουν άγχη; Σαφέστατα και έχουν απλά ή τα καμουφλάρουν πολύ καλά ή δεν τους παίρνει από κάτω. Αυτό σκέφτομαι και το έχω ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό.

Quote:

---

Τέλος, δεδομενου οτι απο μικρη σου παρουσιαζονταν αυτες οι ενδειξεις, και δεδομενης της αντιληψης οτι τα παιδια ειναι ο καθρεπτης του υποσυνειδητου κλιματος (οχι τα επιφανειακα γελια και οι ευγενειες) που επικρατει στην οικογενεια , μπορουμε να υποθεσουμε οτι μπορει να εμφανιστηκαν αρχικα ως μια αντιδραση στο κλιμα αυτο, και επειτα να ενισχυθηκαν απο τα αρνητικα συναισθηματα που προκαλουσε η αδυναμια προσεγγισης αλλων ανθρωπων.

---

Αρνούμαι να δεχτώ ως επιστημονική απόφαση αυτό για τον θυροειδή. Εγώ καλύτερη ψυχανάλυση έχω κάνει στον εαυτό μου από την ψυχολόγο ου πήγα και κατέληξα σε 2 τραύματα τα οποία μπορεί να μου έχουν δημιουργήσει το θέμα.

1) Η Πρώτη φορά που έκανα εμβόλιο και το θυμάμαι.

Ένα Σάββατο, έρχεται η μαμά μου και μου λέει θα πάμε να κάνουμε εμβόλιο, δεν ξέρω πως το συνδίασα εγώ και νόμιζα πως θα με φωτογράφιζαν (κουλό τελείως), ε και μετά στο ιατρείο εγινε η μάχη του Δράμαλη.

2) Τα ράμματα στο αυτί μου

Ήμουν 5 χρόνων περίπου και είχε έρθει ο παππούς μου ο οποίος μου είχε υπερβολική αδυναμία ως και πρώτο έγγονι, και έρχοταν και με έβλεπε κάθε μέρα, έπαιζε μαζί μου κτλ. Μία μέρα με είχε πιάσει από τα χέρια πάνω στο κρεβάτι για να χοροπηδάω και μπλέχτηκε το σκουλαρίκι που φόραγα στο ρολόι του, το αποτέλεσμα ήταν να μου σκιστεί όλο το αυτί και σαν να μην έφτανε αυτό, στο νοσοκομείο (ακόμη και τώρα τα θυμάμαι με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες), ήταν ένας γιατρός με μουστάκι και ενώ μου έραβε του αυτί με κορόιδευε που έκλαιγα και μου χε δώσει και ένα μικρόφωνο και ακουγόμουν σε όλο το χειροργείο από τα ηχεία!

Αυτά θεωρώ οτι είναι 2 μεγάλα τραύματα, και όχι οι ανοησίες που μου είπε η Ψυχολόγος.

Σε ευχαριστώ και πάλι!

amylee, το εμβόλιο και τα ράμματα ήταν αφορμές για να εμφανιστούν κάποια προυπάρχοντα συναισθήματα. Δεν ήταν οι αιτίες. Δύο μεμονωμένα γεγονότα δεν καθορίζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό την ψυχοσύνθεση. Ωστόσο μπορούν να ενεργοποιήσουν συναισθήματα εν υπνώσει τα οποία είχαν δημιουργηθεί.
Ο λόγος που τα θυμάσαι είναι επειδή τα έζησες με μεγάλη ένταση, κάτι που είναι φυσιολογικό αφού ήσουν και μικρό παιδί.
Γενικά τα παιδιά αντιδρούν σε διάφορα γεγονότα του περιβάλλοντος, βάσει του πώς νιώθουν συνολικά . Π.χ. αν ένα παιδί νιώθει μια λύπη , τότε με την πρώτη αφορμή θα κλάψει (ακόμα και φαινομενικά ηπια να ειναι η αφορμη) , ενω αν το ιδιο παιδι αισθανοταν ζεστασια και χαρα μεσα του, θα αντιμετωπιζε με διαφορετικο τροπο την κατασταση.

Quote:

---

Originally Posted by esoteriki_dynami

amylee, το εμβόλιο και τα ράμματα ήταν αφορμές για να εμφανιστούν κάποια προυπάρχοντα συναισθήματα. Δεν ήταν οι αιτίες. Δύο μεμονωμένα γεγονότα δεν καθορίζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό την ψυχοσύνθεση. Ωστόσο μπορούν να ενεργοποιήσουν συναισθήματα εν υπνώσει τα οποία είχαν δημιουργηθεί.
Ο λόγος που τα θυμάσαι είναι επειδή τα έζησες με μεγάλη ένταση, κάτι που είναι φυσιολογικό αφού ήσουν και μικρό παιδί.
Γενικά τα παιδιά αντιδρούν σε διάφορα γεγονότα του περιβάλλοντος, βάσει του πώς νιώθουν συνολικά . Π.χ. αν ένα παιδί νιώθει μια λύπη , τότε με την πρώτη αφορμή θα κλάψει (ακόμα και φαινομενικά ηπια να ειναι η αφορμη) , ενω αν το ιδιο παιδι αισθανοταν ζεστασια και χαρα μεσα του, θα αντιμετωπιζε με διαφορετικο τροπο την κατασταση.

---

Σε ευχαριστώ πολύ, αν το ήξερα πως εδώ θα έχω πιο ουσιαστικό διάλογο, δεν θα πήγαινα καν στην ψυχολόγο.

Δηλαδή με λίγα λόγια, ποτέ δεν θα καταφέρω να το ξεπεράσω;

Ξέρεις κάτι όμως, δεν αισθάνομαι άρρωστη γιατί τις εμμονές δεν τις έχω κάθε μέρα και πλέον ούτε συχνά. Στην αρχή ειδικά τον πρώτο χρόνο τον πέρασα έτσι κάθε μέρα είχα και κάτι, μία νέα ιδέα.

Μπορεί να έχει καμία σχέση οι καφέδες που πίνω καθημερινά, ή που ο ξάδερφος μου εδώ και 6 χρόνια είναι μπλεγμένος με ηρωϊνη (2 ορόφους πιο πάνω από εμένα μένει);

Για τους καφέδες στο Γυμνάσιο είχα πάθει αναρρόφηση για αυτό το λέω.

Τέλος πάντων το θέμα είναι όσον αφορά την προσωπική μου ζωή (φιλική/ ερωτική) δεν νιώθω την ανάγκη να κάνω νέους φίλους, έχω και περνάω τέλεια με αυτούς.

Κατα τη γνωμη μου, θα καταφερεις να το ξεπερασεις οταν εστιασεις περισσοτερο στις αιτιες που οδηγουν σε συναισθηματα (σχεση με γονεις, παρελθον), παρα στις συνεπειες των συναισθηματων (εμμονες). Ο ειδικος μπορει να σε βοηθησει πολυ εδω.

Οι καφεδες που πινεις παλι ειναι ενας τροπος να ηρεμησεις το αγχος που υπαρχει και ακομα δεν εχει λυθει. Ο ξαδερφος παιρνει ηρωινη προφανως σαν ενα τροπο να ξεφυγει απο την κολαση που βιωνει μεσα του , σαν ενα τροπο να ξεχαστει. Η μονη συνδεση που μπορω να βρω εδω ειναι οτι τα δυο αδερφια (ενας γονιος του με εναν δικο σου) φαινεται οτι ειχαν ωριμασει λιγοτερο απο οσο χρειαζεται για εναν γονιο ωστε να δωσει απαραιτητη προσοχη στις αναγκες του παιδιου του.

Quote:

---

Originally Posted by esoteriki_dynami

Κατα τη γνωμη μου, θα καταφερεις να το ξεπερασεις οταν εστιασεις περισσοτερο στις αιτιες που οδηγουν σε συναισθηματα (σχεση με γονεις, παρελθον), παρα στις συνεπειες των συναισθηματων (εμμονες). Ο ειδικος μπορει να σε βοηθησει πολυ εδω.

Οι καφεδες που πινεις παλι ειναι ενας τροπος να ηρεμησεις το αγχος που υπαρχει και ακομα δεν εχει λυθει. Ο ξαδερφος παιρνει ηρωινη προφανως σαν ενα τροπο να ξεφυγει απο την κολαση που βιωνει μεσα του , σαν ενα τροπο να ξεχαστει. Η μονη συνδεση που μπορω να βρω εδω ειναι οτι τα δυο αδερφια (ενας γονιος του με εναν δικο σου) φαινεται οτι ειχαν ωριμασει λιγοτερο απο οσο χρειαζεται για εναν γονιο ωστε να δωσει απαραιτητη προσοχη στις αναγκες του παιδιου του.

---

Οι σχέσεις με τους γονείς μου ήταν και είναι άριστες, δεν έχουν κάτι που να με ενοχλεί γιατί ούτε και εγώ δεν έχω δώσει δικαίωμα. Έχω στραφεί περισσότερο στην ωρίμανση του εσωτερικού μου κόσμου, γιατί δεν ανταποκρίνομαι στο "μοντέλο" γυναίκας που επικρατεί (δίμετρη, ξανθιά με ανορεξία και γαλανά μάτια), είμαι μελαχρινή με 2 κιλά παραπάνω από το ύψος (δηλαδή κανονικό σωματότυπο), και πρόσωπο καλό (όχι πολύ καλό, αλλά καλό). Που αυτό φυσικά έχει ως αποτέλεσμα χαμηλή αυτοεκτίμηση. Και ποια γυναίκα όμως δεν έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση σε μία περίοδο της ζωής της;

Όσον αφορά το θέμσ σχέσεις, απλά φοβάμαι...Δεν ξέρω γιατί αλλά φοβάμαι.
Φοβάμαι να αφεθώ, φοβάμαι μήπως με πληγώσουν ή πληγώσω, φοβάμαι γενικά τους ανθρώπους.

Δηλαδή με τους καφέδες ηρεμεί το άγχος;
Για τον ξάδερφό μου τώρα, έχεις απόλυτο δίκιο η θεία μου δεν ασχολιόταν, το θέμα όμως είναι οτι το πρόβλημα μεταφέρεται και στην δικιά μου οικογένεια και μπορεί και αυτό να μου έχει κάνει την ζημιά. Ήμουν που ήμουν μαζεμένη όταν έμαθα και για τον ξάδερφό μου πρίν 8 χρόνια τα φοβήθηκα πάάάάάρα πολύ (γιατί από τις κακές παρέες έμπλεξε σε συνδιασμό με την αμέλεια της θείας μου)

Όταν λες ότι οι σχέσεις σας είναι άριστες εννοείς ότι δεν τσακώνεστε ή έχετε ελεύθερη και ανοικτή επικοινωνία; Αν ισχύει το δεύτερο τότε αυτά που γράφεις εδώ, τα έχεις συζητήσει μαζί τους;

Λέγοντας καλή σχέση με γονείς, εννοώ βαθυά επικοινωνία που δεν περιορίζεται σε απλές συζητήσεις για τα τεκταινομενα αλλά περιλαμβάνει και συζητησεις για τις ανασφαλειες, φοβους κτλ. Οι γονεις ειναι οι καλυτεροι ψυχολογοι για το παιδι. Οσο μεγαλωνει γεμιζει ερωτηματα, αποριες, επομενως οφειλει να εχει πραγματικα βαθιες σχεσεις με τους γονεις του.
Οχι απλα να μην υπαρχει κατι που να ενοχλει το παιδι ή τον γονιο.

Για το θεμα εμφανισης πιστευω οτι το ταυτιζεις με την αυτοεκτιμηση, διοτι οπως λες φοβασαι να ανοιχτεις . Επομενως εχεις την εμφανιση ως ενα τροπο να ελκυεις , ομως αν δεις γυρω σου υπαρχουν κοπελες που αντικειμενικα δεν ειναι ομορφες, ομως μετον τροπο τους ανοιγονται και ετσι πετυχαινουν να κανουν σχεσεις.
Αλλωστε η εμφανιση για τους ανδρες ειναι μονο η πρωτη εντυπωση. Στην πραξη ο ωριμος αντρας δε θελει την εμφανιση. Θελει αυτο που κρυβει την εμφανιση. Φυσικα η εμφανιση να μην του προκαλει απωθηση, αλλα αυτο διαφερει απο το να λεμε οτι η εμφανιση πρεπει να ειναι τελεια... Εχει μια τεραστια διαφορα...

Δεν ειμαι σιγουρος αν ο καφες ηρεμει το αγχος, και δεν ξερω καποια ερευνα πανω σε αυτο. Αυτο ομως που μπορω να πω ειναι οτι ξεχνιεται κανεις με τον καφε. Ειδικα αν το συνδυασει με τσιγαρο ή κουβεντούλα. Γενικα πινοντας ή τρωγοντας κατι που μας αρεσει, ειναι ενα θετικο συναισθημα το οποιο μειωνει το στρες και την πιεση. Υπο μια τετοια οπτικη νομιζω οτι ο καφες μειωνει το αγχος.

Ο ξαδερφος σου δεν εμπλεξε απο τις κακες παρεες... Αυτος επελεξε τις παρεες με τις οποιες θα συναναστραφει ακολουθωντας τα συναισθηματα εκδικησης που του ειχαν δημιουργηθει , για να τιμωρησει την μητερα του που δε νοιαστηκε για τον ιδιο (συναισθηματα αναξιοτητας).

Ξαναλεω λοιπον την αποψη μου οτι αν φοβασαι να κανεις μια σχεση , ειναι ισως ενδειξη οτι δεν εκανες ποτε σου μια βαθια σχεση (ουτε με τους γονεις σου) και καθε νεο και αγνωστο φοβιζει στην αρχη. (λεγοντας βαθια εννοω σχεση οπου σταδιακα αποκαλυπτεται ο πραγματικος εαυτος στον αλλο ανθρωπο, και ο αλλος δεν τον απορριπτει αλλα δειχνει κατανοηση και αποδοχη)

Quote:

---

Originally Posted by esoteriki_dynami

Όταν λες ότι οι σχέσεις σας είναι άριστες εννοείς ότι δεν τσακώνεστε ή έχετε ελεύθερη και ανοικτή επικοινωνία; Αν ισχύει το δεύτερο τότε αυτά που γράφεις εδώ, τα έχεις συζητήσει μαζί τους;

Λέγοντας καλή σχέση με γονείς, εννοώ βαθυά επικοινωνία που δεν περιορίζεται σε απλές συζητήσεις για τα τεκταινομενα αλλά περιλαμβάνει και συζητησεις για τις ανασφαλειες, φοβους κτλ. Οι γονεις ειναι οι καλυτεροι ψυχολογοι για το παιδι. Οσο μεγαλωνει γεμιζει ερωτηματα, αποριες, επομενως οφειλει να εχει πραγματικα βαθιες σχεσεις με τους γονεις του.
Οχι απλα να μην υπαρχει κατι που να ενοχλει το παιδι ή τον γονιο.

Για το θεμα εμφανισης πιστευω οτι το ταυτιζεις με την αυτοεκτιμηση, διοτι οπως λες φοβασαι να ανοιχτεις . Επομενως εχεις την εμφανιση ως ενα τροπο να ελκυεις , ομως αν δεις γυρω σου υπαρχουν κοπελες που αντικειμενικα δεν ειναι ομορφες, ομως μετον τροπο τους ανοιγονται και ετσι πετυχαινουν να κανουν σχεσεις.
Αλλωστε η εμφανιση για τους ανδρες ειναι μονο η πρωτη εντυπωση. Στην πραξη ο ωριμος αντρας δε θελει την εμφανιση. Θελει αυτο που κρυβει την εμφανιση. Φυσικα η εμφανιση να μην του προκαλει απωθηση, αλλα αυτο διαφερει απο το να λεμε οτι η εμφανιση πρεπει να ειναι τελεια... Εχει μια τεραστια διαφορα...

Δεν ειμαι σιγουρος αν ο καφες ηρεμει το αγχος, και δεν ξερω καποια ερευνα πανω σε αυτο. Αυτο ομως που μπορω να πω ειναι οτι ξεχνιεται κανεις με τον καφε. Ειδικα αν το συνδυασει με τσιγαρο ή κουβεντούλα. Γενικα πινοντας ή τρωγοντας κατι που μας αρεσει, ειναι ενα θετικο συναισθημα το οποιο μειωνει το στρες και την πιεση. Υπο μια τετοια οπτικη νομιζω οτι ο καφες μειωνει το αγχος.

Ο ξαδερφος σου δεν εμπλεξε απο τις κακες παρεες... Αυτος επελεξε τις παρεες με τις οποιες θα συναναστραφει ακολουθωντας τα συναισθηματα εκδικησης που του ειχαν δημιουργηθει , για να τιμωρησει την μητερα του που δε νοιαστηκε για τον ιδιο (συναισθηματα αναξιοτητας).

Ξαναλεω λοιπον την αποψη μου οτι αν φοβασαι να κανεις μια σχεση , ειναι ισως ενδειξη οτι δεν εκανες ποτε σου μια βαθια σχεση (ουτε με τους γονεις σου) και καθε νεο και αγνωστο φοβιζει στην αρχη. (λεγοντας βαθια εννοω σχεση οπου σταδιακα αποκαλυπτεται ο πραγματικος εαυτος στον αλλο ανθρωπο, και ο αλλος δεν τον απορριπτει αλλα δειχνει κατανοηση και αποδοχη)

---

Δεν τσακώνομαι με τους γονείς μου σχεδόν καθόλου. Όσον αφορά την επικοινωνία τώρα, συζητάω τις φοβίες μου. Δηλαδή ας πούμε μου ήρθε πιο νωρίς η περίοδος, όχι απλά φοβήθηκα έτρεμα από τον φόβο μου, το συζήτησα με την μαμά μου και μου είπε δεν είναι τίποτα, το συζήτησα με μία φίλη μου νοσηλεύτρια μου είπε και αυτή το ίδιο, μέχρι και στον μπαμπά μου το είπα... Δηλαδή ένα θέμα το οποίο είναι αυστηρά προσωπικό αλλά και γυναικολογικό όχι μόνο το μοιράστηκα με την μαμά μου και την φίλη μου αλλά και με τον μπαμπά μου.

Το θέμα προσωπική ζωή και το πως αισθάνομαι εγώ με τον εαυτό μου, δεν το έχω συζητήσει και δεν θέλω κι 'όλας, είναι κάτι που με πληγώνει που δεν είμαι η γκομενάρα που θα ήθελε ο καθένας. Σαφέστατα παίζει ρόλο και ο πνευματικός κόσμος, και εγώ το έχω "γυρίσει" εκεί προ πολλού όχι μόνο για να βρω έναν καλό άντρα αλλά και για εμένα, επειδή μου αρέσει κυρίως η φιλοσοφία, κοινωνιολογία και αρχαιολογία...

Βασικά όντως δεν χρησιμοποιώ την εμφάνιση για να προσελκύσω αγόρια (βάφομαι και περιποιούμαι τον εαυτό μου τέλεια, δεν πάω σαν γύφτισσα) αλλά έχω χιούμορ και ρίχνω το βάρος εκεί. Με συμπαθούν από την πρώτη κουβέντα που θα πω (όταν μου φύγουν οι ντροπές και μιλήσω) αλλά αν κάποιος πάει να κάνει κίνηση πανικοβάλλομαι, και διάφορα ερωτήματα μέσα σε δευτερόλεπτα "βουλώνουν" το μυαλό μου...

Ωραία γιατί πίνω κάθε 4 το μεσημέρι, αλλά παλιά μου είχε δημιουργήσει πρόβλημα...

Και εγώ δηλαδή για αυτά που βιώνω από τον ξάδερφό μου θα έπρεπε να κόψω φλέβα; Μιλάμε για εξωφρενικές καταστάσεις. Πρίν 1 χρόνο ένας φίλος του βάρεσε μέσα στα μάτια μου ηρωίνη, είμαι που είμαι αρρωστοφοβικιά μόλις είδα αυτό κόντευα να πάθω εγκεφαλικό. Ή επίσης ο μπαμπάς μου πολλές φορές μας είχε αφήσει για να πάει να μαζέψει τον ξάδερφό μου (μαζί με την θεία μου) επειδή κάθε τρεις και λίγο στούκαρε με το αμάξι από την πρέζα; Και πόσα άλλα που λόγω του προχωρημένου της ώρα δεν θυμάμαι.

Δεν ξέρω πραγματικά, τι θα κάνω, έχω αρχίσει να με θεωρώ τελείως "ανούσια ύπαρξη", φοβάμαι και την σκιά μου. Από την μία ξέρω πως είμαι λάθος 1000% αλλά από την άλλη είναι και μία υπαρκτή πραγματικότητα, οτι ο κόσμος δηλαδή εκεί έξω δεν είναι καλός. Όλοι κοιτάνε το κουτσομπολιό, το κράξιμο και την βόλεψή τους με ότι συνεπάγεται αυτό.
Είμαι πραγματικά μπερδεμένη αλλά νιώθω ανακουφισμένη από τον διάλογο που έχουμε!