Έφηβη ετών.....25??

Καλησπέρα και καλή χρονιά σε όλους! Παρατηρώ τον εαυτό μου όλον αυτόν τον καιρό που ταλαιπωρούμαι με τα ψυχολογικά μου και μου θυμίζω έφηβη.. Έφηβη στις αντιδράσεις μου.. Από τη μία, κλαίω και στενοχωριέμαι που οι γονείς μου δε μου στέκονται, για όλα αυτά που συνέβησαν στο παρελθόν, το διαζύγιό τους, τις φωνές, κάποια μεμονωμένα περιστατικά που με είχαν ταράξει.. Υπενθυμίζω ότι χώρισαν όταν ήμουν 14. Χτες έκανα ένα καβγά με τη μητέρα μου και όσο φώναζα δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου.. Μου θύμισα τον πατέρα μου. Με μία ασήμαντη αφορμή που βρήκα ξεκίνησα έναν καβγά και "χτύπησα" στη μάνα μου γεγονότα του παρελθόντος.. Και να κλαίω με μαύρο δάκρυ.. Μπορεί να μου τα θυμίζει και η ψυχοθεραπεία δε λέω.. Από την άλλη, κάποιες άλλες στιγμές, απαξιώνω και "αφορίζω" τους γονείς μου, τους νιώθω ως τους χειρότερους εχθρούς.. Νιώθω ότι δε θα τους συγχωρήσω ποτέ, ότι θέλω να εκδικηθώ..Το κεφάλι μου μετά τα χτεσινά ήταν τόσο βαρύ, ήμουν τόσο κουρασμένη.. Όλα αυτά μου θυμίζουν εφηβεία.. Στα 14 μου που συνέβαιναν όλα αυτά ήμουν πολύ πιο ήρεμη από τώρα.. Αναρωτιέμαι εάν είναι φάση που περνάει ή στο εξής δε θα μπορώ να ελέγχω καθόλου τον εαυτό μου..

Συγχαρητηρια για την προσπαθεια που κανεις να καταλαβεις τον εαυτο σου.

Ειμαι της αποψης πως οταν οι γονεις δεν ειναι μονιασμενοι τοτε αυτο διχαζει την ψυχη του παιδιου. Το παιδι περιμενει μεχρι ποτε θα νιωσει την αγαπη που του οφειλουν οι γονεις του. Και ενω ο χρονος περναει (ηλικια αυξανει), το παιδι ψυχικα μενει καθηλωμενο στην ηλικια εκεινη περιμενοντας αυτη την αγαπη.
Βλεποντας οτι η αγαπη που θελει δεν του προσφερεται, εναντιωνεται προς τους γονεις του, κανει τα παντα για να τους εκδικηθει , με καθε αφορμη - εστω και ασημαντη.

Νομιζω λοιπον οτι ειναι ευστοχη η παρατηρηση σου για 'ετων 14'. Γι'αυτο λεμε οτι το καλυτερο δωρο που μπορουν οι γονεις να προσφερουν στα παιδια τους, ειναι το να αγαπιουνται μεταξυ τους. Ετσι τα παιδια ποτε δε θα νιωσουν συγκρουσεις στον ψυχισμο τους και θα εχουν μια ομαλη αναπτυξη .

chris καλησπερα!δεν νομιζω οτι περνας εφηβεια,απλα ξεσπας..εχω την εντυπωση οτι ακομα δεν εχεις ξεσπασει-αδειασει αυτα που εχεις μεσα σου,μην νιωθεις τυψεις γιαυτο αστο να βγει..να βγει ομως!!και υστερα προσπαθησε να τους συγχωρεσεις chris..το μισος και ο θυμος ειναι τα χειροτερα συναισθηματα,κανε το για εσενα!και μην περιμενεις καλο μου να αλλαξουν οι γονεις σου,ΑΛΛΑΞΕ ΕΣΥ!!μην δηλητηριαζεσαι αλλο..

κα γω στα 29 μου εχω αναρωτηθει παμπολλες φορες τι σκατα περναω

θα σου πω μερικες ιδεες ετσι μπας και σου φανουν χρησιμες

εγω λοιπον για μενα

ειναι λογικο καποια στιγμη να ερχεται η ωρα της αληθειας

η και πολλες στιγμες

ισως ωριμασες

ακι ενω στα δεκατεσσερα σου π.χ. χρησιμοποιηθηκες ως στηριγμα (κακως ) καποιου γονιου και ειχες καταπιαστει με το νακανεις γουτσου γουτσου στης αναγκες της χωρισμενης της μανουλας


τωρα ξυπνας ωριμαζεις και λες

τι σκατα? για σταθειτε ρε παιδια

εγω δεν ειχα αναγκες? δεν περνουσα στενοχωριες? δεν περναω και τωρα?

γιατι δεν ειναι καποιος και για μενα εδω ρε γαμωτο?

και αυτο σε θυμωνει! εγω πιστευω οτι και να σου επιτραπει να ζησεις την εφηβεια σου και να αντιδρασεις μεσα σε ενα κλιμα ασφαλειας και να βρεις τον εαυτο αου θελει και αυτο


καποια πραγματα να σου προσφερθουν

αμα δε σοου προσφερθοτυν απλα προσπαθεις να επιβιωσεις και μολις βρεις ευκαιρια οπως τωρα καλη ωρα

τους τα χωνεις


ισως ειναι και αναγκη ναβαλεις τα ορια σου

μπορει π.χ. να καλεισαι να παιξεις εναν ρολο που εσυ Δεν ΘΕΛΕΙΣ πλεον

και να τον διωχνεις καπως πιο βιαια φωναχτα και εφηβικα


γιατι ισως αλλιως σε αυτο το σπιτι ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ Η ΦΩΝΗ ΣΟΥ!!!!! καταλαβες???


αμα ακουγοσουν με την κανονικη και ωριμη φωνη σου

δεν θα ειχες ουτε την πιεση ουτε το αγχος να τα μεταφερεις με εναν εφηβικο οπως λες τροπο μπας και ακουστεις!

σωστα η λεω αρλουμπες???

Ευχαριστώ για την άμεση ανταπόκριση.:)

esoteriki_dynami, δεν ξέρω αν είμαι άξια συγχαρητηρίων έτσι όπως τα έχω κάνει στη ζωή μου αλλά thanks a lot anyway! Αυτή είναι και η προσέγγιση του θεραπευτή μου. Ότι δλδ ενώ είμαι ώριμη λογικά και ανέπτυξα αυτή τη λογική από μικρή για να μπορώ να ανταπεξέρχομαι στις δυσκολίες, συναισθηματικά δε μεγάλωσα το ίδιο. Έμεινα το μικρό κοριτσάκι που ζητάει αγάπη.. Το θέμα βέβαια είναι ότι τότε δε ζητούσα τίποτα, απλά οι μέρες περνούσαν.. Έπαιρνα όσα μου έδιναν. Τώρα ζητάω, ζητάω συνεχώς και ενώ το ξέρω ότι δεν μπορούν οι γονείς μου να δώσουν, ή δε θέλουν, δεν το αποδέχομαι. Και περιμένω...τι περιμένω?

doraki μου γλυκό, ελπίζω να είσαι καλά.:) Αυτή είναι η πρώτη σκέψη, ξεσπάω.. Ξεσπάω όμως ετεροχρονισμένα και φαίνομαι τρελή, εφόσον αυτά που λέω πέφτουν στο κενό. Η μητέρα μου με κοίταζε με απορία χτες που φώναζα και μου λέει: "Τί έπαθες απόψε και φωνάζεις πάλι?" Δε μπορείς να φανταστείς πως ένιωσα.. Σαν να έχω τρελαθεί..Δηλητηριάζομαι, αυτή είναι η σωστή λέξη, αυτό νιώθω.. Αυτή η πικρία μου ασχημαίνει τη ζωή..

researcher, μέσα έχεις πέσει στα περισσότερα. Αυτό που με κολλάει είναι ότι με τον εφηβικό αυτό τρόπο φαίνομαι γελοία..:( Και εννοείται δε με παίρνει κανείς στα σοβαρά. Θα μου πεις, γιατί, σε παίρνουν αλλιώς στα σοβαρά? ΌΧΙ! Ξέρω ότι δεν πρεπει να ασχολούμαι αλλά πέφτω συνέχεια στην παγίδα. Και δε μπορώ να το ξεπεράσω ότι δε με στηρίζουν.. Που και που ανακουφίζεται ο πόνος, αλλά επιστρέφει ξανά..

κρις, το έχω ξαναπεί νομίζω εδώ μέσα, όταν μιλάς στους γονείς είναι σαν να χτυπάς το κεφάλι σου στο τοίχο.
το δικό σου θα ματώσει!
οι γονείς είναι ο τοίχος.
δν θα πάθει τίποτα.
αυτό μου το είπε η ψυχοθεραπεύτρια μου.
μν νομίζεις πως το σκέφτηκα μόνη μου.
να είσαι καλά!