Απιστευτη θλιψη

Η ιστορια μου ειναι μεγαλη οποιος εχει κουραγιο ας διαβασει.
Μεχρι πριν 3 χρονια περιπου ήμουν μια κοπελα χαρουμενη με τα οσα ειχε.Ειχα περασει καποιες δυσκολιες αλλα παντα τις ξεπερνουσα και ημουν αισιοδοξη.Ειχα εντονη κοινωνικη ζωη, μολις ειχα ξεκινησει μια σχεση που ηταν ονειρο ζωης για μενα,μια δουλεια που επισης ηταν ονειρο ζωης.Να μην τα πολυλογω το 2008 μου εφερε σπουδαια πραγματα στη ζωη μου.Και ενιωθα πως επιτελους πηρα οτι αξιζα επιτελους μετα απο τις οποιες δυσκολιες.Εκει ηταν το λαθος μου.
Χτυπημα πρωτο.Η καλυτερη μου φιλη μαθαινω οτι πισω απο την πλατη μου διαδιδει φημες για μενα και εχει κανει βουκινο οτι της εχω εμπιστευθει.Χανω τη γη κατω απο τα ποδια μου.Ξεκινα η κατρακυλα της ψυχης μου.Και στο σχολειο τυχαινε να με θαβουν φιλες μου, στεναχωριομουν αλλα αυτη τη φορα απορω κι εγω με τον εαυτο μου που το πηρα τοσο κατακαρδα.Κι ενω ερχονταν διαφοροι γνωστοι να μου λενε οτι δεν αξιζει το ατομο και ηθελαν ολοι να μου μιλησουν (μεχρι και συγνωμη μου ζητησαν μερικοι που εστω και για λιγο πιστεψαν τα οσα ελεγε για μενα) εγω παρολαυτα εστησα τον εαυτο μου στον τοιχο.Ακομα και τωρα ψαχνω να βρω τι στραβο εχω εγω.Με πληγωσε πολυ αυτη η ιστορια και απομακρυνθηκα απο την ολη τοτε παρεα αφου λιγο εως πολυ ο καθενας τους ειχε συμμετασχει σε θαψιματα(αν και οπως ειπα καποιοι ζητησαν συγνωμη).Δε μπορουσα να συνεχισω να κανω παρεα με αυτα τα ατομα γιατι ενιωθα οτι πρεπει να αποδειξω οτι δεν ειμαι ελεφαντας.Και φυσικα τη συγκεκριμενη κοπελα την απομακρυνα αλλα μαζι με εκεινη εχασα κατι πολυ σημαντικο.Εχασα την αυθορμητη εμπιστοσυνη μου προς τους ανθρωπους.Ημουν και ειμαι ακομα τοσο καχυποπτη με τους παντες.Με πειραζουν τα οσα βλεπω γιατι βλεπω παντου λυκοφιλιες.Βλεπω ατομα που κανουν ακριβως οτι και η πρωην φιλη μου.Να θαβουν τους παντες απο πισω και μετα να τους κανουν τους φιλους.Προσπαθω να ανοιξω τον κυκλο μου (γιατι μετα απο αυτο εμεινα διχως δικους μου φιλους,κανω παρεα κυριως με φιλους του αγοριου μου) αλλα εκει που παω να ανοιχτω αμεσως σκεφτομαι πως δεν εχει νοημα, πως οι περισσοτεροι ειναι σκαρτοι, πως παλι θα φαω τα μουτρα μου και κατι με κραταει.Το θεμα ειναι οτι τα οσα βλεπω να συμβαινουν πραγματικα δε με βοηθανε στο να πεισθω οτι υπαρχει αληθινη φιλια, οτι υπαρχουν ατομα ειλικρινη που δεν υποκρινονται.
Χτυπημα δευτερο.Πριν 8 μηνες εχασα τον πατερα μου.Δε μπορω καν να περιγραψω το απιστευτο κενο.Ειχε χρονια ασθενεια και ξεραμε οτι καποτε θα γινοταν ομως και παλι ηταν τεραστειο σοκ.Ολους αυτους τους τελευταιους 8 μηνες ειμαι σα ζωντανη νεκρη.Εχω τη μητερα μου που επρεπε να της σταθω.Σηκωσα απιστευτα βαρη επανω μου.Ολοι ρωτουν για το πως ειναι εκεινη και για μενα δε ρωταει κανενας.Προσπαθω να ειμαι μια καλη μαριονετα για να φερω σε περας ολα τα απιστευτα προβληματα που προεκυψαν.Ευτυχως εχω το αγορι μου που με εχει βοηθησει πολυ.Αλλα πραγματικα ειναι αδικο για εκεινον να εχει γινει απο αγορι μου σε ψυχολογος μου.Τα τελευταια χρονια απο τοτε που εγινε το πρωτο γεγονος με τη φιλη μου, μεχρι τωρα το αποκορυφωμα με τον πατερα μου, καθε μερα ακουει τα παραπονα μου και ειναι ομολογω καλος ακροατης.Του εχω ζητησει συγνωμη που τραβαει τετοιο λουκι μαζι μου απειρες φορες.Με αγαπαει πολυ και το κανει πραγματικα με την καρδια του.Ομως εγω αρρωσταινω που εχω γινει ετσι.Ενω εχω εναν ανθρωπο διπλα μου νιωθω μονη μου.Δεν ξερω πως γινεται αυτο.Ειδικα τωρα που εχασα το μπαμπα μου νομιζω οτι πλεον ειμαι τοσο μονη οσο ποτε.Ενας ενας οι ανθρωποι που υπολογιζα και που στηριζομουν σε αυτους χανονται.Ολο τον τελευταιο μηνα η κατασταση εχει γινει πιο χαλια.Εχω αρχισει και δεν εχω ορεξη καν να κανω τα βασικα.Εχω αυπνιες και φυσικα ολη τη μερα ειμαι ή με πονοκεφαλο ή φοβερα κουρασμενη.Δεν ξερω αν εχω καταθλιψη.Νομιζω πως οχι γιατι δεν εχω σκεφτει ποτε να αυτοκτονησω (ισα ισα τη θελω τη ζωουλα μου).Αλλα παλι αυτη η συνεχης εξαντληση τι μπορει να σημαινει.Θελω τοσο να εχω φιλους διπλα μου, να πουμε δυο κουβεντες ουσιαστικες, να περασω ομορφα οπως περναγα παλια.Αλλα κανεις δε νοιαζεται.Νιωθω οτι σε οποιον αλλον παω να πω το προβλημα μου, εκτος απο το αγορι μου,οτι βρισκω εναν τοιχο.Νιωθω απιστευτο θυμο και ειμαι πως να το πω ξενερωμενη με ολους.Ολα μου φταινε.Θελω να παω σε ψυχολογο αλλα δυστυχως τα οικονομικα μου δε με βοηθανε.Ειναι πιστευω η μονη λυση στο προβλημα μου.Δεν εχω ανθρωπους διπλα μου.Ετσι νιωθω.Εχω μονο εναν ανθρωπο στον οποιον δε θελω να δειχνω αλλο μιζερη και γκρινιαρα.Οποτε του κλαιγομαι απορω πως με αντεχει.Και οσο πιο χαλια με βλεπει τοσο πιο καλα πραγματα κανει, τοσο πιο συχνα ειναι διπλα μου.Ισως ειμαι αχαριστη που λεω πως νιωθω μονη, αλλα ειμαι ανθρωπος και τα θελω ολα μαλλον.Θελω και τη σχεση μου και τους φιλους μου και τον πατερα μου(καλα το τριτο παει, τελειωσε...δε γυριζει πισω οσο κι αν δε θελω να το χωνεψω!!!)
Παντα πιστευα οτι οσοι καταφευγουν στον ψυχολογο ειναι αυτοι που δεν εχουν φιλους να τα πουν...να που τελικα οντως ετσι ειναι.Ειμαι τοσο μπερδεμενη...τοσο απογοητευμενη!Δε μπορω αλλο να ζω ετσι.Θελω να βρω τον παλιο μου εαυτο και μου φανταζει τοσο δυσκολο πλεον.Να σημειωσω επισης οτι εχω και διατροφικη διαταραχη.Συναισθηματικη υπερφαγια.Τον τελευταιο χρονο εχασα με διαιτα 15 κιλα και ειμαι σε φυσιολογικο βαρος, αλλα παλευω καθε μερα και με αυτον τον εφιαλτη.Γεμιζω ολα τα κενα της ζωης μου με το φαγητο.Το φαγητο ειναι τελικα ο μονος μου φιλος.
Οποιος καταφερε να διαβασει μεχρι εδω μπορει να μου πει αν υπαρχει δωρεαν ψυχαναλυση τελικα στην Αθηνα ή εστω πιο οικονομικη;Ο ψυχολογος ειναι πραγματικα η τελευταια μου ελπιδα.Δεν αντεχω να νιωθω αλλο ετσι...

alone, καλημερα
δεν ξερω αν εχεις καταθλιψη, ουτε εχει τοση σημασια η διαγνωση...σημασια εχει οτι αισθανεσαι ετσι οπως αισθανεσαι.
παντως να ξερεις, οτι δεν ειναι απαραιτητο να εχεις σκεψεις αυτοκτονιας για να εχεις καταθλιψη η για να φλερταρεις μαζι της...
αν καλοσκεφτεις τα δυσαρεστα περιστατικα πριν τον θανατο του πατερα,που μας διηγηθηκες, συμβαινουν λιγο-πολυ στους περισσοτερους απο εμας και ειναι οντως δυσαρεστες συνειδητοποιησεις, οχι ομως καταστροφικες.
ο θανατος του γονεα, επισης συμβαινει συχνα, αλλα δεν ειναι ενα γεγονος που αυτονοητα ξεπερνιεται και ειδικοτερα, γρηγορα και ευκολα.....
αυτο που λεω λοιπον ειναι, οτι εισαι ακομα συντετριμενη απο τον θανατο του κιαυτο σε κανει, οποιεσδηποτε αλλες δυσαρεσκειες σου να σου φαινονται ΒΟΥΝΟ (με κεφαλαια). και ποιος δενε χει προδωθει κι απογοητευτει απο φιλιες.... πραγματι οι περισσοτερες ειναι λυκοφιλιες και φιλιες αποφυγης της μοναξιας τους (ετσι τις αποκαλω εγω).
ομως ανθρωποι υπαρχουν!
εγω εχω αυτη την βεβαιοτητα, παρολο που δεν εχω μεγαλο ενδιαφερον να τους γνωρισω, για τους δικους μου συνειδητους λογους. αν εσυ τους ψαχνεις και θελεις να τους γνωρισεις, θα σου συμβει, ειμαι σιγουρη γι αυτο που σου λεω.
οχι ομως πριν αλαφρυνει αυτο το απιστευτο φορτιο που εγινε για σενα ο θανατος του πατερα σου.
αν νομιζεις οτι χρειαζεσαι βοηθεια, να την ζητησεις, ουτε κακο ειναι ουτε ντροπη. εχω ακουσει οτι στις μεγαλες πολεις στα κεντρα ψυχικης υγειας παρεχεται δωρεαν η σχεδον δωρεαν ψυχολογικη υποστηριξη. ψαξτο...

Ευχαριστω για την αμεση απαντηση.Αυτο που λες το εχω σκεφτει.Οτι δηλαδη μεγαλοποιω και τραγικοποιω τα οσα κακα μου συνεβησαν στο παρελθον λογω του θανατου του μπαμπα μου.Δεν ξερω ειμαι πολυ μπερδεμενη.Ολα αυτα που εγραψα ειναι περιληψη των χιλιαδων πραγματων που θελω να πω στον ψυχολογο.Φοβαμαι οτι ουτε 100 χρονια ψυχαναλυσης δε μου φτανουν απλα να πω τα οσα εχω στο κεφαλι μου...Τελευταια μου εχουν βγει και ολες οι φοβιες μου στο επακρον.Αρρωστοφοβια,αγχος οτι κατι θα γινει και θα πεθανω.Τρεμω σαν το ψαρι συνεχεια.Δεν ειμαι καλα.Απορω πως στεκομαι ακομα.Και ολο αυτο υπονομευει και τη δουλεια μου.Ειχα σχεδια επαγγελματικα κι ολα εχουν μεινει πισω.Νιωθω οτι δεν εχω ενδιαφερον για τιποτα και απλα πιεζω τον εαυτο μου να τα κανει επειδη πρεπει.
Εχω ψαξει για δωρεαν ψυχολογικη υποστηριξη στο ιντερνετ αλλα δε μπορω να πω οτι εβγαλα ακρη.Διαβασα για ενα τετοιο κεντρο στην οδο Σταδιου αλλα ελεγαν πως η πρωτη επισκεψη μονο ειναι δωρεαν.Δεν ξερω...

εχω δει τετοιες διευθυνσεις δημοσιευμενες εδω, ψαξε λιγο στην αναζητηση, μπορει να τις βρεις.
θα δουν το θεμα σου και θα σου απαντησουν πιο συγκεκριμενα.

Ευχαριστω πολυ Remedy,να εισαι καλα.

Αλόουν, καταρχάς κουράγιο. Πολλοί περνάμε δύσκολα, δεν είσαι μόνη. Κατά δεύτερον, άμα ψάξεις στο google λογικά "κέντρα ψυχικής υγείας Αθήνα", θα σου βγάλει αποτελέσματα. Έχει σε πολλά σημεία, σίγουρο αυτό. Άντε να πληρώνεις κάπου 5 ευρώ την επίσκεψη, τα υπόλοιπα είναι δωρεάν, ανάλογα με το δήμο.

alone,

κατα καποιο τροπο ταυτιζομαστε σε αυτα που σου συνεβησαν.Αρχικα,εχω προδωθει και εγω απο φιλιες του παρελθοντος,και μαλιστα αυτο τ ειχα περασει απο πολυ μικρη.....οταν μια κοπελα που την θεωρουσα φιλη μου προσπαθουσε με καθε τροπο να με βγαλει απο την παρεα βαζοντας τους λογια για μενα..ομως δεν τα καταφερε και ειχε τα αντιθετα αποτελεσματα..τελικα ομως την συγχωρησα ...ομως και παλι επιλεγω λαθος φιλη αφου και εκείνη ελεγε πραγματα για μενα που δεν ισχυαν...αλλα και παλι εδειξα μεγαλοψυχια και την συγχωρησα χωρις βεβαια να εξακολουθουσα να κανω παρεα μαζι της.....τελος το τριτο και το μεγαλυτερο χτυπημα ερχεται αργοτερα οταν για αλλη μια φορα επιλεγω λαθος κοπελα για να κανω κολλητη μου...με δυσφημουσε σε αλλες κοπελες και μαλιστα επεσε στα χερια μου ενα ημερολογιο στο οποιο με κοροιδευε.ομως αυτη την φορα δεν καταφερα να δειξω μεγαλοψυχια και να την συγχωρεσω...εκλεγα συνεχεια και αργησα πολυ να κανω πραγματικες φιλες αφου πια δεν εμπιστευομουν ΚΑΝΕΝΑΝ.....
ομως αυτο ειναι κατι που γινεται συνεχεια...και δεν χρειαζεται να στενοχωριεσαι....το καλυτερο ειναι να συνεχισεις,και να κοιταξεις μπροστα.αυτο θα πονεσει πολυ ολους οσους σε πληγωσαν...κανε καινουργιες φιλες για να μην νιωθεις μονη σου..και μην φοβασαι να εμπιστευτεις...εξ αλλου καθε εμποδιο για καλο.. ;)

στο αλλο που μοιαζουμε ειναι οτι και ο δικος μου πατερας ειναι άρρωστος και φοβομαστε για τα χειροτερα..και αυτη η ιστορια με εχει επηρεασει πολυ.....δεν εχω ορεξη για τιποτα....ομως μπροστα του δειχνω οτι ειμαι μια χαρα για να του δεινω δυναμη,δεν θελω να ξερει οτι αυτο που βλεπει ειναι ψεματα ........καταλαβαινω πως νιωθεις...και φυσικα ειναι πολυ πιθανο να συμβει και σε μενα αυτο....

οσο για την δωρεαν ψυχολογια δεν εχω ιδεα.....:/

Al0ne, σε καταλαβαίνω γιατί έχω περάσει και τα 2 γεγονότα τα οποία σε ταλαιπωρούν.
Όσο αφορά τη φιλία έχω να πω τα εξής: Έχω κάνει αρκετές φιλίες στη ζωή μου και έχω διαγράψει αρκετές. Μάλιστα έχω κρατήσει και ορισμένες που με έχουν πληγώσει. Αυτό όμως που έχω να πω είναι οτι οι άνθρωποι γνωρίζονται με την πάροδο των χρόνων και οτι η συμπεριφορά των ανθρώπων αλλάζει σύμφωνα με τα δεδομένα της κάθε στιγμής. δλδ αν έχεις μια φίλη που μοιράζεστε κοινές εμπειρίες πιθανώς να νοιώθετε οτι ταιριάζετε απόλυτα, αλλά αν ξαφνικά η μια κατακτήσει τα ''θέλω'' της άλλης τότε να επέλθει η σύγκρουση. Σίγουρα οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι , ούτε οι σχέσεις μπορούν να μπούν σε καλούπια. Όμως, παραδέχομαι οτι ορισμένες φορές κάποιους ανθρώπους πρέπει να τους θέτεις όρια για το τι μπορούν να ζητάν ή να απαιτούν από εσένα ως φίλη τους. Τέλος πάντων, νομίζω οτι δεν πρέπει να φοβάσαι όλο τον κόσμο επειδή η φιλη σε πρόδωσε. Θεωρώ οτι μπορείς να κάνεις φιλίες στις οποίες όμως θα επιτρέπεις να εξελίσσονται με το χρόνο.
όσο αφορά τον πατέρα σου, πραγματικά λυπάμαι και σε καταλαβαίνω αφού έχω χάσει και εγώ τον δικό μου. αυτό είναι μάλλον το φυσιολογικό να γίνεται και οχι το αντίστροφο, είναι δυστυχώς κάτι που αργά ή γρήγορα οι περισσότεροι απο εμάς θα το αντιμετωπίσουμε. Είναι σκληρό να χάνεις τον έναν ή και τους 2 ανθρώπους που νοιάζονται πραγματικά για εσένα. Όμως, εγώ θέλω να πιστεύω οτι εξακολουθούν και υπάρχουν, ίσως σε μια άλλη μορφή. Είναι κάπου , μπορει να τους μιλάς να σε ακούνε να φαντάζεσαι τι θα μπορούσαν να σε συμβουλεύουν τη συγκεκριμένη στιγμή. Υπάρχουν στο μυαλό , στην καρδιά και ίσως κάπου με μια αθέατη μορφή... Η λογική μου λέει οτι δεν υπάρχει πουθενά αλλά εγώ έτσι θέλω να πιστεύω. Αυτό με ανακουφίζει και καλύπτει το κενο εν μέρη..
Ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου είναι πολύ σημαντικός. Πολλοί άνθρωποι περνάνε αυτά και χειρότερα χωρίς κανένα δίπλα τους. Η επίσκεψη σε κάποιο ψυχολόγο δεν θεωρώ οτι είναι κάτι κακό. Ακόμα και η φαρμακευτική αγωγή για να ξεπεραστεί η κρίσιμη περίοδος επίσης δεν θεωρώ οτι είναι κακή και ούτε δημιουργεί εξαρτήσεις. Δεν υπάρχει λόγος να ταλαιπώρησε επ άπειρο. Σίγουρα ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός αλλά δεν είναι ανεξάντλητος.
Καλή δύναμη :)

1 χρονο σχεδον μετα ειμαι χειρότερα απο ποτε...Ο πονος για το χαμο του πατερα μου συνεχιζει κι εχει γινει βαθυτερος.Ο πονος για την σκαρτη συμπεριφορα ανθρωπων που θεωρουσα δικους μου επισης συνεχιζει και μια αισθηση αδικιας συνεχως υπαρχει μεσα στις σκεψεις μου.Τι αλλαξε; Αλλαξε οτι χωρισα κ απο το αγορι μου πριν μισο χρονο. Ο λογος ειναι οτι πανω σε καποιες συζητησεις που καναμε για το αν θα μεινουμε μαζι μου ειπε οτι δεν ξερει τι θελει κ θα προτιμουσε να μεινει μονος του(εννοουσε στο σπιτι οχι να χωρισουμε).Μετα απο πολυ σκεψη πηρα την αποφαση να χωρισω απο αυτον τον ανθρωπο γιατι συνειδητοποιησα οτι μου αξιζει ενας ανδρας διπλα μου που να ξερει τι θελει και να εχει κανει κοινα ονειρα για μας.Δε μπορω να πω πως στεναχωρηθηκα ιδιαιτερα που χωρισα.Ενιωσα οτι επρεπε να γινει και μαλιστα εχουμε μεινει φιλοι.Δεν το εχω μετανιωσει γιατι καλυτερα μονη μου στην τελικη παρα σε μια σχεση απλα για να λεω οτι εχω σχεση.Αυτο που με στεναχωρει ειναι η απιστευτη μοναξια.Και το γεγονος οτι φοβαμαι πως η μοναξια αυτη θα συνεχιστει γιατι δε βλεπω με τη ζωη που κανω ουτε να γνωρισω καποιον αλλα ουτε κ να διευρυνω τον κυκλο γνωριμιων μου σε φιλικο επιπεδο.Επισης δεν ειμαι τοσο απελπισμενη για να κανω σχεση με οποιον βρεθει μπροστα μου.Παραλληλα,εχουν πεσει πολλες ευθυνες πανω μου απο τοτε που εχασα το μπαμπα μου και ηθελα να εχω ενα ψυχολογικο στηριγμα.Καλως η κακως αυτο το στηριγμα δεν υπαρχει κ αναγκαζομαι τοσο καιρο να σφιγγω τα δοντια,να κανω πως ειμαι καλα στη μητερα μου για να μη τη στεναχωρω αλλο,να κανω πως ειμαι καλα γενικοτερα σε γνωστους και συναδελφους γιατι εχω δει οτι κανεις δεν εχει ορεξη να ακουσει τα προβληματα του αλλου.Με πληγωνει αυτο γιατι το λεω ειλικρινα εγω παντα ειχα διαθεση να ακουω εκτος απο το να λεω τα δικα μου.Με ευχαριστει και με τιμα καποιος να μου εμπιστευτει το προβλημα του αλλα δε βρισκω αμοιβαιοτητα πουθενα.Πολυ και ατελειωτη μοναξια.Αισιοδοξια μηδεν.Εχω απελπιστει πια....εχω κουραστει να ειναι η ζωη μου σπιτι-δουλεια-δουλεια σπιτι.Και να κλαιω συνεχως.δε μπορω αλλο κλαμα...

καλησπέρα alone...τελικά δε βρήκες κάποια ψυχολογική υποστήριξη να σε βοηθήσει σε όλο αυτό που περνάς?