Καταγγελία

Υπάρχει ένας άνθρωπος που μου έχει καταστρέψει όλη τη ζωή μου.
Βρίσκεται εκεί έξω, δουλεύει, υπάρχει και δεν έχει ζητήσει ποτέ συγνώμη. Το καλοκαίρι πήγα να χάσω τη ζωή μου εξαιτίας του.
Βρήκα δικηγόρο και από αύριο θα κινήσω τις απαραίτητες διαδικασίες για να γίνει καταγγελία στον ιατρικό σύλλογο.
Και μόνο η σκέψη ότι αύριο μπορεί να πεθάνω και αυτός δεν θα έχει επωμιστεί το ελάχιστο από τις ευθύνες που του αναλογούν με εξαργιώνει.
ΤΕΛΟΣ ΠΙΑ, ΑΡΚΕΤΑ ΠΕΡΙΜΕΝΑ.

(Δεν μπορώ να κοιμηθώ)
Κατά τη γνώμη μου πολύ καλά κάνεις. Αν συμπεραίνω καλά άπό προηγούμενο ποστ σου, πάει το μυαλό μου για το ποιός μπορεί να είναι.
Έκανες καλά, οι "μουτζούρες" (στα μητρώα κτλ) σωρρεύονται. Οπότε καλά έκανες και τον μουτζούρωσες!
Διακριτός κίνδυνος, επισήμανση: Ακόμα και οι σχέσεις μίσους αντεκδίκησης κτλ είναι σχέσεις.
Από 'κει και πέρα θα έλεγα να το βγάλεις από το μυαλό σου, για δικό σου καλό. Έκανες ό,τι έκανες, τώρα μπροστά.

μυστικ νομιζω οτι καπου πρεπει να διαχωρισεις μεσα σου κ να τραβηξεις ενα οριο αναμεσα στη δικη του κακη συμπεριφορα κ στο ποσο τραυματικα κ τραγικα το βιωσες αυτο. ο τυπος μπορει να ηταν τελειως αντιεπαγγελματικος, λαθος του. μπορει να σου την επεσε χωρις να σε βλεπει σοβαρα κ μαλιστα ηταν κ γιατρος, απαραδεκτο. να του κανεις μηνυση, αν αντεχεις ολα τα νομικα, κανε του, να μαθει κ να προσεχει. μεχρι εδω ολα καλα. πηγαινες για βοηθεια κ αυτος αντι να σε βοηθησει, σε εμπλεξε πιο πολυ, συμφωνω μαζι σου.

εκει που δε συμφωνω ειναι στο να ριχνεις ολη την ευθυνη στο ποσο τραγικα βιωσες αυτη την απορριψη, πανω σε αυτο το ατομο. θα μπορουσε να σου εχει συμβει ακριβως το ιδιο πραγμα, να σε εχει σουταρει καποιος που καψουρευτηκες, ο οποιος να μην ηταν ψυχιατρος, αλλα καποιος ανδρας που τον γνωρισες σε μη επαγγελματικο σετινγκ. φαντασου το εξης: γνωριζεις καποιον ανδρα μεσω κοινων γνωστων σε ενα παρτυ, οπως πολλοι απο μας, τπτ το αντιδεοντολογικο, τον γουσταρεις απιστευτα, σε γουσταρει κ μετα σου φερεται ακριβως οπως αυτος. δε λεω οτι ειναι ο,τι καλυτερο να σου συμβει, αυτο που θελω να πω ειναι οτι καποιες φορες μας συμβαινουν κ τετοια χωρις να υπαρχει κ επαγγελματικη δεοντολογια στη μεση (αν αυτο ηταν το προβλημα). καταλαβαινω οτι θα μου πεις οτι εκει πηγες για να βοηθηθεις στο προβλημα σου κ οτι ειναι λιγο διαφορετικη η περιπτωση.

τεσπα, εκει που θελω να καταληξω ειναι οτι οσο ασχημα κ να σου φερθηκε αυτος, απο τη στιγμη που σκεφτηκες να θεσεις τελος στη ζωη σου με αφορμη αυτο το γεγονος, αυτο δειχνει κατι κ για σενα, ειτε θελεις να το δεις ειτε οχι. δεν ειναι νορμαλ τροπος αντιδρασης αυτος, ο,τι κ να εγινε. το να ενοχληθεις κ να πονεσεις κ να θυμωσεις θα ηταν πολυ νορμαλ αντιδρασεις, το να θελεις να τον ξεχεσεις κ να του δωσεις κ 2 χαστουκια, κ αυτες το ιδιο, αλλα το να φτανεις να βιωνεις συναισθηματα που να σε οδηγουν στην αυτοκτονια δειχνει οτι ισως να υπερδραματοποιεις τα πραγματα. θεωρεις οτι εσυ θα επρεπε να εχεις εγγυησεις στη ζωη να σου φερονται ολοι οπως πρεπει? τελος παντων δεν δικαιολογω τη συμπεριφορα του, για να μη φυγουμε απο το θεμα, εστιαζω στο οτι κ εσυ εχεις ενα θεμα να δουλεψεις με τον εαυτο σου. να δεις γιατι βλεπεις τα πραγματα με τοσο ακραιους τροπους που σε στελνουν σε αυτοκτονικα αδιεξοδα. γιατι μονο του το γεγονος πώς σου φερθηκε δεν αρκει για να δικαιολογησει την αυτοκτονια. (την αυτοκτονια κ το "κατεστρεψε ολη τη ζωη μου", ετσι? δε μιλαω για το να εχεις συναισθηματα θυμου κλπ οπως σου διευκρινισα παραπανω, αυτο ειναι απολυτα υγιες).

επειδη ειμαι ανθρωπος που εχω εμπειρια απο αποπειρες κ απο το πως αισθανεται καποιος τη στιγμη που θελει να κανει μια αποπειρα, εστω κ αν εχουν περασει χρονια, μπορω να σου πω με βεβαιοτητα οτι στην περιπτωση μου οι λογοι ηταν ασημαντοι οπως τους βλεπω τωρα, τοτε φυσικα ηταν για μενα το τελος του κοσμου. ακομα πιο ασημαντοι κ απο το δικο σου λογο, αν κ τελικα το πως τα βλεπουμε τα πραγματα μετραει κ οχι τα πραγματα καθε αυτα. κ σιγουρα οι αποπειρες εδειχναν κατι πολυ σημαντικο για μενα που επρεπε να το δουλεψω, κ οχι για τις αφορμες που εγω κλαταρα.

συμπερασμα: καλη η ενεργεια για μηνυση για το αντιδεοντολογικο της υποθεσης, ομως υπαρχει κ ενα δικο σου κομματι στην ιστορια που χρειαζεται να δεις κ να επεξεργαστεις κ αυτο δε γινεται ουτε με δικηγορους, ουτε με μηνυσεις.

Lou, εχεις απόλυτο δίκιο. Αν δεις προηγούμενο post μου θα καταλάβεις ότι διαχωρίζω τη ψυχοπαθολογία και κατά συνέπεια την αντίδραση μου από τη συμπεριφορά του. Αν και πολλές φορές μου είναι δύσκολο, κι όπως λες και κάποιος γκόμενος να ήταν πιθανότατα να αντιδρούσα με τον ίδιο τραγικό τρόπο.
Η διαχωριστική γραμμή για μένα βρίσκεται στο ότι αυτός έχεις ιατρική ευθύνη, την οποία πρέπει και να επωμιστεί γιατι γνώριζε πολύ καλά την κατάστασή μου και συνεπώς και πιθανές αντιδράσεις μου. Για αυτό είμαι βέβαιη. Ε, άλλο να κάνεις οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα. Δεν είναι το ίδιο.
Έχω επίγνωση της καταστασής μου και στη ψυχοθεραπεία συζητάμε όσα είπες. Προσπαθώ να το δω καθαρά αλλά ακόμα δεν μπορώ.

Τελοσπάντων, στην ουσία το ίδιο πράγμα λέμε. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που πήρες το χρόνο να απαντήσεις και εσένα Αλέξανδρε και ελπίζω να πράξω το καλύτερο για μένα.

Μystic καλή σου μέρα.:)
Συμφωνώ με τη Lou, υπάρχει η περίπτωση να υπερβάλλεις. Και ίσως να προέρχεται περισσότερο από ανάγκη "εκδίκησης" η τάση σου να κυνηγήσεις νομικά τον άνθρωπο αυτό, άρα να είναι προσωπικό το ζήτημα και να μην εστιάζεται στην επαγγελματική ηθική. Ενδέχεται επίσης να περπατάς σε μονοπάτια που θα σε φέρουν σε αναβίωση τραυμάτων, είσαι σίγουρη πως μπορείς να το κουβαλήσεις αυτό?
Θέλεις να κάνεις κάποια πράξη απόδοσης ευθυνών βασισμένη σε μία πλατφόρμα παραβίασης επαγγελματικής δεοντολογίας ή να πάρεις το αίμα σου πίσω για κάποια καταστροφή που -απλά σου επισημαίνω- ίσως να μην ήταν καταστροφή για κάποιον άλλον ασθενή αλλά εσύ τη βίωσες σαν τέτοια?

Απ' ό,τι έχω διαβάσει κλίνω προς το δεύτερο και με συγχωρείς αν στο λέω ωμά, σαν τρίτη το βλέπω πιο στεγνά το πράγμα, ίσως και πιο αντικειμενικά, από την άποψη ότι οι αποφάσεις σου ίσως σκιάζονται από ακραίες οπτικές.
Σε κάθε περίπτωση σου εύχομαι να απαλλαγείς από κάθε έλλειψη μέτρου που τυχόν σε βασανίζει λόγω της διαταραχής και να ισορροπήσεις, ξεπερνώντας τραύματα και γενόμενη σοφότερη μέσα από τις δυσκολίες.:)

Έχεις δίκιο Rain. Το ξέρω βαθιά μέσα μου. Μακάρι να τα καταφέρω. Δεν είμαι εκδικητική εγώ. Εννοώντας ότι συνήθως αυτό το κομμάτι μου δεν υπερισχύει. Πονά πολύ και πέρασα δύσκολα, προσπαθώ, προσπαθούμε δηλαδή με τους θεραπευτές να αυξήσουμε τις αντοχές μου. Να μην περνάω από την αυτοκαταστροφή στην εκδικητικότητα. Δύσκολο. Κωλοαρρώστια.

Μυστικούλι μου εσύ τρυφερό, δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο μάτια μου! Είσαι ένα εξαιρετικό παιδί όσο σε έχω διαβάσει, με έναν εσωτερικό κόσμο πλατύ και όμορφο, μπορείς να τα καταφέρεις και θα το κάνεις με επιμονή και σταθερότητα, σιγά σιγά, δε θα λυθούν όλα μονομιάς, κομμάτι κομμάτι θα προχωρήσεις προς τη δική σου λευτεριά, κι εμείς όσο μπορούμε εδώ είμαστε, ο καθένας με ό,τι μπορεί και ό,τι διαθέτει, να συζητάμε, να διαπραγματευόμαστε τα ξέχωρά μας βάσανα, να λαμβάνουμε και να δίνουμε την άλλη ματιά σε κάθε θέμα. Έχω βοηθηθεί πολλές φορές από τις ματιές των άλλων και από τη διάθεση να μοιραστούν τη δική τους θεώρηση και το δικό τους συναίσθημα, το ίδιο κι εσύ πιστεύω. Δεν είσαι μόνη στη μάχη σου για ισορροπία, είμαστε πολλοί, δεμένοι θα τα καταφέρουμε. Θυμάσαι εκείνο τον τόσο μαγικό στίχο των pink floyd, "united we stand, divided we fall", με την ηχώ να μας τραγουδά we fall we fall we fall, έτσι, έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον για να μην πέσουμε. Τόσο απλά.

Ναι Rain μου. Την ελευθερία μου. Να με αντέχω, να με καταλάβω για να με αγαπήσω. Να φύγουν λίγο λίγο αυτοί οι εφιάλτες, οι δαίμονες από το κεφάλι μου. Να εμπιστευτώ τον εαυτό μου για να εμπιστευτώ και τους άλλους.
Σιγά σιγά...Αξίζει το ταξίδι.