Αν μετά το τέλος το τίποτα ?

Kαταρχάς καλησπέρα .
Θέλω να ρωτήσω κατι αν και δεν περιμένω κάποια συγκεκριμένη απάντηση .

Πολλές ειναι οι εικασίες για το τι γίνεται όταν κάποιος φεύγει. Που πάει η ψυχή του , κόλαση , παράδεισος , θρησκεία , κτλ...

Λογικά κάτι θα ισχύει απο όλα αυτά .

Αν .. Αν λέω όταν πεθαίνει ο άνθρωπος με΄τά δεν γίνεται απολύτος τίποτα. Τίποτα...

Ούτε η ψυχή ταξιδεύει ούτε τίποτα , απλά σβήνει όπως σβήνει και το σώμα .
Εμένα ο πατέρας μου πέθανε πριν απο κάποιους μήνες και θέλω να πιστεύω πως είναι κοντά μου . Στην καρδιά μου σίγουρα θα είναι για πάντα , αλλά αν τελικά δεν συμβαίνει τίποτα μετά .... Πόσο μάταιη είναι τελικά η ζωη μας..

Πόσο πολύ τίποτα είμαστε... Αν απλά σβήνουμε με τον θάνατο όπως ένα έντομο που σκοτώνεται και μετά τίποτα ....

Θέλουμε να πιστεύουμαι σε πολά για την μεταθανάτια ζωη και εγώ θέλω πάρα πολύ αλλά αν απλά δεν υπάρχει τίποτα τότε τι αξία έχουν όλα αυτά που κάνουμε...

http://youtu.be/8W0qYNg6WsU


αυτο μου αρεσε πολυ και στο παραθετω νομιζω εχει σχεση


ψαξε επισης για τον π. Νικολαο μητροπολιτη μεσογαιας. Πραγματικα μορφωμενος ανθρωπος και ο αδελφος του ο πΑστεριος

σου ευχομαι φωτιση στην αναζητηση σου

αναζητηση που θεωρω πολλης ζωτικης σημασιας!!!

Δεν συνηθιζω να μιλαω για αυτο το θεμα. Δεν ξερω αν θα επρεπε να μιλαω περισσοτερο. Δεν ξερω αν υπαρχει Ζωη μετα το θανατο... Ισως οταν καποιος πεθαινει να γινεται απλως σταχτη η τροφη για τη Γη. Αυτο που ξερω πια ειναι πως αν αυτος ο καποιος ειναι ανθρωπος σημαντικος για εμας, υπαρχει ενας δρομος για να επιστρεψει μεσα μας η θυμηση και η εικονα του. Ειναι πολυ σκληρη αυτη η νεα πραγματικοτητα, πως πρεπει αυτον το δρομο να τον διαβουμε εμεις - και ακομη πιο σκληρο πως αυτος που χασαμε δεν μπορει να πια διαβει κανενα δρομο απο αυτους που γνωριζαμε. Για μενα ειναι παρηγορο πως μολις τελειωσει αυτο το κλειστο απο τη μοιρα ταξιδι, ενα κομματι του εαυτου μας μπορει πια να αρχισει μια νεα ζωη, κι εμεις μαζι του.

Μια απαντηση που δεν θα μαθουμε ποτε...μπορεις να πιστεψεις καποια απο αυτα που λενε , μπορεις να μην πιστεψεις και αυτο ειναι το μονο που μπορεις να κανεις.

εαν δεν υπαρχει μετα θανατο ζωη και καμια απολυτως συνεχεια σε καμια διασταση/κοσμο, τοτε αυτο μας συμφερει γιατι δε θα βασανιζομαστε ουτε εκει. κι αν οπως λενε ειναι ολα κυκλος, τοτε ανακυκλωνομαστε, το σωμα μας γινεται χωμα ή σταχτη και η ψυχη αερας (αν υπαρχει κι ολας ψυχη), ολα ξαναγυρνανε στο τιποτα δηλαδη κι ενωνομαστε με τον πλανητη.

ολα αυτα που καναμε, κανουμε και θα κανουμε, μαλλον δεν εχουν καμια σημασια. μπορει να φαινονται οτι εχουν τωρα που τα κανουμε, για το παρον, γιατι ετσι μας εχουν μαθει. αν ομως γνωριζαμε με σιγουρια οτι αφου πεθανουμε, τιποτα δε θα μεινει, τοτε ισως ειμασταν πιο ελευθεροι. κι αυτο εκμεταλλευονται και οι θρησκειες, τις φοβιες του ανθρωπου για το τι γινεται μετα, και ποιο το νοημα εδω πανω...

βασικα αυτο που μενει σε εμας απο καποιον που πεθανε, ειναι τα οσα ζησαμε μαζι του, οι αναμνησεις απλα. αυτα ομως χρονια με τα χρονια ξεχνιουνται (ο χρονος ολα τα γιατρευει)... οποτε παλι ολα οσα εκανε ενας ανθρωπος, καταληγουν στο τιποτα.

gios_new, αν δεχτούμε ότι ο άνθρωπος είναι σαν όλα τα ζώα , αποτέλεσμα εξέλιξης τότε ο θάνατος αποτελεί απλά την παύση της ζωής οπότε και δεν υπάρχει κάποια συνειδητή μετέπειτα μετάβαση (η ύλη μας, το σώμα δηλαδή φθείρεται και στην ουσία αποσυντίθεται).

Αυτό που ονομάζουμε ψυχή, εννοούμε το σύνολο των συναισθημάτων μας. Δεν έχει αποδειχτεί η ύπαρξη κάποιου μέρους στο σώμα το οποίο να είναι άγνωστο και να υπάρχει κάτι που να μην είναι οργανικό. Ο εγκέφαλος - έδρα των συναισθημάτων - αν υποστεί βλάβη, τότε ο άνθρωπος παθαίνει νευρολογικές ασθένειες - απόδειξη ότι η συνειδητότητα εδράζεται στον εγκέφαλο (οπότε αυτό που λέμε ψυχή ειναι στην ουσία ο εγκέφαλος).

Δεδομένου ότι η σκέψη είναι αποτέλεσμα λειτουργίας νευρώνων, μπορούμε να δούμε ότι όπως ο άνθρωπος γερνάει, οι νευρώνες χάνουν τη δυναμική τους και η σκέψη αλλοιώνεται. Επομένως είναι φανερή η οργανική υπόσταση του ανθρώπου.

Συνυπολογίζουμε σε αυτό ότι ο άνθρωπος μαζι με τα αλλα ζώα έχει ακριβώς τα ίδια ένστικτα: ένστικτο αυτοσυντήρησης και αναπαραγωγής. Επίσης έχει αρκετές ομοιότητες στη σωματική διάπλαση (πόδια-χέρια κτλ) με άλλα θηλαστικά απλά με τη διαφορά ότι λόγω εξέλιξης έχει αναπτύξει την ικανότητα αφηρημένης σκέψης. Η ικανότητα αυτή δίνει το δικαίωμα να γνωρίζουμε ότι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε.

Η γνώση του θανάτου μας είναι κάτι που φοβίζει ,και πολλές φορές αναρρωτιόμαστε πώς ειναι δυνατό να υπάρχουν άνθρωποι χαρούμενοι ενώ όλοι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε. Αυτό οφείλεται στο ότι η χαρά είναι αποτέλεσμα ουσιών που παράγονται από τον εγκέφαλο και επομένως οι ουσίες αυτές ειναι τόσο ευχάριστες που αρέσουν τόσο πολύ, και έτσι προκαλούνται ανάλογα συναισθήματα, με τον τρόπο αυτό 'ξεχνιέται' ο εγκεφαλος.

Επίσης οι θερμές κοινωνικές σχέσης και μια βαθιά-ψυχική ερωτική σχέση , δίνουν τόσο μεγάλη ικανοποίηση που δεν υπάρχει 'χρόνος' για να σκεφτεί ή να λυπηθεί για το θάνατό του ο άνθρωπος.

Σκέψου πώς νιώθεις όταν εισαι πολύ κουρασμένος. Σκέψου ότι η κούραση ειναι απείρως μεγαλύτερη ... έτσι ειναι ο θάνατος.

Στην ουσία εάν στα γηρατειά επικρατεί χαρά, τότε ο θάνατος δεν φοβίζει διότι ακόμα και την στιγμή του θανάτου, υπάρχουν θετικά συναισθήματα όπως "τα παιδιά μου με αγαπάνε και με συγχώρεσαν για τα λάθη μου", "πίσω μου δεν αφήνω πληγωμένους ανθρώπους. Τους λίγους που άφησα εύχομαι να μην τους είχα πληγώσει" , "αυτά που ήθελα τα έκανα. Ακολούθησα τα συναισθήματά μου. Εκανα τις επιλογες μου. Ικανοποιησα τα συναισθηματα μου" κτλ

Τον θάνατο στην ουσία δε θα τον νιωσουμε ποτέ. Διοτι τοτε δε θα ζουμε... Και οταν δεν ζεις, δε νιωθεις. Αυτο που θα βιωσουμε ειναι η αναμονη του θανατου, η οποια ομως δεν ποναει οσους ζουν μεσα σε περιβαλλον αγαπης, στοργης, ζεστασιας.... Οταν υπαρχει ενας κοινωνικος κυκλος ανθρωπων που αγαπαμε, τοτε ο θανατος δεν φοβιζει - στην ουσια περνα ελαχιστες στιγμες απο το νου...

εμενα παλι με εχει αγχωσει η προοπτικη να υπαρχει μετα θανατον! τεσπα! γιατι αν δεν υπαρχει, θα γινουμε τροφη για τα σκουληκια κ τα βασανα μας θα τελειωσουν εδω!
αν υπαρχει ομως κατι, θα ειναι δικοπο μαχαιρι! παραδεισος η κολαση?

ρες, ξερεις τον π. Νικολαο? ενημερωμενη σε βρισκω! ειναι πολυ χαρισματικος! γραφει κ πολυ ωραια!

τελικα ο καθενας αγχωνεται με μια διαφορετικη προσεγγιση του θανατου!

Quote:

---

ρες, ξερεις τον π. Νικολαο? ενημερωμενη σε βρισκω! ειναι πολυ χαρισματικος! γραφει κ πολυ ωραια!

---

ναι Lou

μου αρεσει

εχει ελευθερια στον τροπο που μιλαει και σκεφτεται. ειναι πολυ μορφωμενος ανθρωπος σε θετικες κυριως επιστημες

χαιρομαι που σου αρεσει και σενα!

ναι, ρες οντως ειναι πολυ μορφωμενος. ομως η πλακα ειναι οτι τα περι Θεου δεν θελουν μορφωση για να προσεγγιστουν, θελουν κατι αλλο! (αν δεχτουμε οτι υπαρχουν ετσι?) το Θεο μπορει να τον εχει μεσα του ενας ανθρωπος με βαρια καθυστερηση κ ελαχιστη επικοινωνια με το περιβαλλον κ να τον εχει χασει ο σουπερ καθηγητης του ΜΙΤ! ο π. Νικολαος ειναι κ πολυ γλυκος. εχει γλυκια γραφη τελος παντων. αν τυχει κανεις κ διαβασει βιβλιο του θα καταλαβει τι εννοω.

Quote:

---

Originally Posted by esoteriki_dynami

gios_new, αν δεχτούμε ότι ο άνθρωπος είναι σαν όλα τα ζώα , αποτέλεσμα εξέλιξης τότε ο θάνατος αποτελεί απλά την παύση της ζωής οπότε και δεν υπάρχει κάποια συνειδητή μετέπειτα μετάβαση (η ύλη μας, το σώμα δηλαδή φθείρεται και στην ουσία αποσυντίθεται).

Αυτό που ονομάζουμε ψυχή, εννοούμε το σύνολο των συναισθημάτων μας. Δεν έχει αποδειχτεί η ύπαρξη κάποιου μέρους στο σώμα το οποίο να είναι άγνωστο και να υπάρχει κάτι που να μην είναι οργανικό. Ο εγκέφαλος - έδρα των συναισθημάτων - αν υποστεί βλάβη, τότε ο άνθρωπος παθαίνει νευρολογικές ασθένειες - απόδειξη ότι η συνειδητότητα εδράζεται στον εγκέφαλο (οπότε αυτό που λέμε ψυχή ειναι στην ουσία ο εγκέφαλος).

Δεδομένου ότι η σκέψη είναι αποτέλεσμα λειτουργίας νευρώνων, μπορούμε να δούμε ότι όπως ο άνθρωπος γερνάει, οι νευρώνες χάνουν τη δυναμική τους και η σκέψη αλλοιώνεται. Επομένως είναι φανερή η οργανική υπόσταση του ανθρώπου.

Συνυπολογίζουμε σε αυτό ότι ο άνθρωπος μαζι με τα αλλα ζώα έχει ακριβώς τα ίδια ένστικτα: ένστικτο αυτοσυντήρησης και αναπαραγωγής. Επίσης έχει αρκετές ομοιότητες στη σωματική διάπλαση (πόδια-χέρια κτλ) με άλλα θηλαστικά απλά με τη διαφορά ότι λόγω εξέλιξης έχει αναπτύξει την ικανότητα αφηρημένης σκέψης. Η ικανότητα αυτή δίνει το δικαίωμα να γνωρίζουμε ότι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε.

Η γνώση του θανάτου μας είναι κάτι που φοβίζει ,και πολλές φορές αναρρωτιόμαστε πώς ειναι δυνατό να υπάρχουν άνθρωποι χαρούμενοι ενώ όλοι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε. Αυτό οφείλεται στο ότι η χαρά είναι αποτέλεσμα ουσιών που παράγονται από τον εγκέφαλο και επομένως οι ουσίες αυτές ειναι τόσο ευχάριστες που αρέσουν τόσο πολύ, και έτσι προκαλούνται ανάλογα συναισθήματα, με τον τρόπο αυτό 'ξεχνιέται' ο εγκεφαλος.

Επίσης οι θερμές κοινωνικές σχέσης και μια βαθιά-ψυχική ερωτική σχέση , δίνουν τόσο μεγάλη ικανοποίηση που δεν υπάρχει 'χρόνος' για να σκεφτεί ή να λυπηθεί για το θάνατό του ο άνθρωπος.

Σκέψου πώς νιώθεις όταν εισαι πολύ κουρασμένος. Σκέψου ότι η κούραση ειναι απείρως μεγαλύτερη ... έτσι ειναι ο θάνατος.

Στην ουσία εάν στα γηρατειά επικρατεί χαρά, τότε ο θάνατος δεν φοβίζει διότι ακόμα και την στιγμή του θανάτου, υπάρχουν θετικά συναισθήματα όπως "τα παιδιά μου με αγαπάνε και με συγχώρεσαν για τα λάθη μου", "πίσω μου δεν αφήνω πληγωμένους ανθρώπους. Τους λίγους που άφησα εύχομαι να μην τους είχα πληγώσει" , "αυτά που ήθελα τα έκανα. Ακολούθησα τα συναισθήματά μου. Εκανα τις επιλογες μου. Ικανοποιησα τα συναισθηματα μου" κτλ

Τον θάνατο στην ουσία δε θα τον νιωσουμε ποτέ. Διοτι τοτε δε θα ζουμε... Και οταν δεν ζεις, δε νιωθεις. Αυτο που θα βιωσουμε ειναι η αναμονη του θανατου, η οποια ομως δεν ποναει οσους ζουν μεσα σε περιβαλλον αγαπης, στοργης, ζεστασιας.... Οταν υπαρχει ενας κοινωνικος κυκλος ανθρωπων που αγαπαμε, τοτε ο θανατος δεν φοβιζει - στην ουσια περνα ελαχιστες στιγμες απο το νου...

---

Tα λόγια σου στην αρχή με ωθούσαν να σε βρίσω γιατί μου στερούσες την προοπτική του να ζει η ψυχή του πατέρα μου αιώνια...
Στη συνέχεια μου ήρθε να κλάψω γιατί όλα είναι ματαια..
Απο την μία σκέφτομαι πως είναι άδικο να ερχόμαστε στη ζωη για να πεθάνουμε κάποτε και να γίνουμε χώμα..
Απο την άλλη είμαι ευγνώμον που ζω αυτό το ταξίδι...
Η προσέγγιση σου πραγματικά δείχνει μια εικόνα πως όλα λειτουργούν πάνω μας λόγο κάποιου μηχανισμού.
Ήθελα να πιστέψω πως ο πατέρας μου είναι γύρω μου , πως χαίρετε με την χαρά μου και πως θα με προστατεύει στα δύσκολα...
Είναι πολύ λυπηρό για εμένα να δεχτώ πως τίποτα απο όλα αυτά δεν συμβαίνει..

Σε συνδυασμό με αυτό που είπε ο/η esoterikh_dynami, θα παραθέσω έναν στίχο από ένα τραγούδι.

If you're frightened to die, and you're holding on, you see devils tearing your life away.
If you've made your peace, then the devils are really angels, freeing you from this earth.

gios_new, αν σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα πιστεύοντας ότι ο πατέρας σου είναι δίπλα σου, μπορείς να το κάνεις.

Για μένα όμως πραγματική λύτρωση έρχεται όταν κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας και σκεφτούμε για πιο λόγο αισθανόμαστε έτσι; ποιά τα συναισθήματά σου για τον πατέρα σου; είναι ενοχές ότι δεν στάθηκες στο ύψος σου;

Στην τελική γιατί ένας ενήλικος να χρειάζεται την προστασία του πατέρα του στα δύσκολα; (παιδική συμπεριφορά)

Σχετικά με το 'αδικο' της ζωής, θα έλεγα ότι δεδομένου ότι το σύμπαν μπορεί να ειναι μια σταγόνα σε ένα ωκεανό από σύμπαντα (αν και δεν έχει αποδειχτεί - ωστόσο δεδομένου ότι υπάρχουν θεωρητικά άπειροι πλανήτες και γαλαξίες, το ιδιο μπορει να συμβαινει και στα συμπαντα) , η γιγαντοσυνη της φυσης δεν φαινεται να νοιαζεται ιδιαιτερα για το αν τα απειροελαχιστα συστατικα της επιζησουν.

Αυτο που την ενδιαφερει την φυση ειναι να διατηρειται η ιδια στο συνολο της (νομος διατηρησης της ζωης που εκφραζεται απο τα ενστικτα αυτοσυντηρησης) οπως εμεις οι ιδιοι οι ανθρωποι μας ενδιαφερει να συνεχιζουμε να ζουμε, ακομα και αν τα απειρα κυτταρα μας διαρκως ανανεωνονται.

Ομως παντου στη φυση ισχυει ο ιδιος κανονας: καθε τι που εχει αρχη εχει και τελος. Αρα δεν υπαρχει αδικια διοτι αυτο δεν ισχυει μονο για εμας.

@esoteriki_dynami

Δεν μπορώ να νιώσω πραγματική λύτρωση..

Νιώθω λύπη για τον πατέρα μου γιατί βασανίστικε και ο θάνατος του δεν ήταν γαλήνιος... Και ο ίδιος το είχε πει. Άλλοι έφυγαν ένα βράδυ.. Εγω βασανίζομαι..

Μου λείπει.. Όταν γυρνάω στο σπίτι μου λείπει η παρουσία του ...
Μου λείπουν οι συμβουλές του.. Με συμβούλεψε για πολλά και πολλές φορές τώρα σκέφτομαι τι θα έλεγε εκείνος αλλά θα είχε πολλά να μου προσφέρει ακόμα..
Στενοχωριέμαι γιατί δεν θα είναι δίπλα μου στις χαρές μου , δεν θα δεί ποτέ εγγόνι απο εμένα και το περίμενε τόσο πολύ..
Ήθελα να τον κάνω υπερήφανο για εμένα και δνε κατάφερα να προφτασω να κάνω αυτα που ήθελα..
Λυπάμαι γιατί η μάνα μου θα είναι μόνη της απο και πέρα χωρίς τον σύντροφο της... Το στήριγμα της...
Λυπάμαι γιατί ενώ μου είχε πει πως έκανε πολλά στη ζωή του τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ σκληρά γιαυτόν..
Φοβάμαι γιατί πιστεύω πως και εγώ θα φύγω κάποτε και θα υποφέρω...

Πως να τα ξεπεράσω αυτά και να νιώσω λύτρωση..????

http://www.youtube.com/watch?v=iTooz...eature=related

Ίσως σε βοηθήσει η σκέψη ότι ο πατέρας σου από εκεί που είναι (εφόσον το πιστεύεις - και φυσικά τίποτα δεν αποκλείεται) θα θέλει να βλέπει εσένα να είσαι ευτυχισμένος, γαλήνιος και να προχωρήσεις στη ζωή σου - αντί να σε βλέπει να λυπάσαι, να αγωνιάς και να αμφιβάλεις.

Όσο για τη μητέρα σου, είναι ενήλικος άνθρωπος που σημαίνει ότι είναι υπεύθυνη και ικανή να διαχειριστεί τον εαυτό της - σε αντίθεση με ένα μικρό παιδί και ότι ο ερωτικός σύντροφος δεν είναι εκεί για να μας στηρίξει όπως ένας πατέρας το μικρό παιδί (γυναίκα).

Ακόμα και ο ίδιος ο πατέρας σου, παρ' ότι πέρασε σκληρά , γνώμη μου είναι ότι ένας ενήλικος άνθρωπος είναι ο ίδιος ο σχεδιαστής της ζωής του και της πραγματικότητάς του . Δηλαδή σχεδιάζει την πραγματικότητά του αντανακλώντας την εκτίμηση που έχει για τον εαυτό του. Αντιθέτως, η κατηγορία και η μεμψιμοιρία είναι τρόποι άρνησης ότι είχαμε / έχουμε ευθύνη για αυτά που μας συμβαίνουν στην ζωή.

Με λίγα λόγια , πιστεύω ότι εμείς φέρνουμε τις εξελίξεις στην ζωή μας (ασυναίσθητα ως αντανακλαση της αυτοεκτίμησής μας) παρά ότι η ίδια η ζωή τις φέρνει σε εμάς .

Η λύτρωσή σου πιστεύω θα έρθει με το να πάψεις να λυπάσαι για την πορεία ενός ενηλίκου, ο οποίος άθελά σου σε επηρέασε (ο πατέρας πάντα επηρεάζει τον γιο) ότι η ζωή στάθηκε άδικη μαζί του .

Quote:

---

Originally Posted by gios_new

Ήθελα να πιστέψω πως ο πατέρας μου είναι γύρω μου , πως χαίρετε με την χαρά μου και πως θα με προστατεύει στα δύσκολα...
Είναι πολύ λυπηρό για εμένα να δεχτώ πως τίποτα απο όλα αυτά δεν συμβαίνει..

---

gios_new, γεια σου.

Λυπάμαι για την απώλειά σου.
Είναι μόλις 8 μήνες που πέθανε και ο δικός μου πατέρας. Στην αρχή όχι, δεν ήταν δύσκολα.
Επειδή απλά πάλευα με το μυαλό μου, τις σκέψεις μου, όλα ήταν σκέψεις, φιλοσοφία, προβληματισμοί, άγνωστοι χ, ψ και ωμέγα, ματαιότητα, αιωνιότητα, απολογισμοί,
υπολογισμοί, ψυχωμένα αινίγματα που ποτέ μου δε θα λύσω.

Τους τελευταίους μήνες, ναι, ήταν δύσκολα.
Γιατί έ-ν-ι-ω-σ-α όλον αυτόν τον απίστευτο πόνο που νιώθει όποιος χάνει φτερούγα. Και φτερούγα είναι ό,τι κόβεται σύρριζα. Οριστικά και αμετάκλητα.
Εδώ δεν έχει μυαλό, εδώ έχει μέχρι το μεδούλι. Και δεν μπορείς παρά να αφεθείς σ' αυτό, για να το ελευθερώσεις και να σε ελευθερώσει.

Δεν πιστεύω πως ο πατέρας μου είναι γύρω μου, πάνω μου, έξω μου, κάπου, όπου, αιώνιος κι ευτυχισμένος στον πλανήτη του μικρού πρίγκηπα μαζί με το τριαντάφυλλο που ένα και μοναδικό δε θα βρω σε άλλο μέρος ποτέ ξανά και πουθενά..
Πιστεύω, όμως, ξέρω, καταλαβαίνω, αισθάνομαι πως ο πατέρας μου είναι μέσα μου. Και εκεί θα είναι για όσο ζω.
Για ό,τι ήταν και για ό,τι δεν ήταν. Για ό,τι μου έδωσε και για ό,τι δε μου έδωσε αλλά μου έμαθε πώς να το κερδίσω. Για αυτό που είμαι σήμερα.

Να είσαι όπως νιώθεις, gios_new. Και μη στεναχωριέσαι με τέτοιες σκέψεις. Κράτησε γερά και αγέρωχα όλα τα δώρα αυτά μέσα σου.
Έτσι είναι μόνο απέθαντοι οι άνθρωποι. Παραμένοντας κομμάτι εκείνων που αγάπησαν, εκείνων που τους αγάπησαν.

Το πιστεύω αυτό. Ό,τι δύναται να μείνει είναι αγάπη.

Εμπιστεύσου το χρόνο και τον εαυτό σου. Και θα προχωρήσεις.

Καλή δύναμη σου εύχομαι κι αυτό από καρδιάς.

Και ναι, να ζήσεις το ταξίδι, γιατί αξίζει τον κόπο :)