Οι κακές οι γλώσσες, το κακό το μάτι και η κατάρρευση
Έχω καταλάβει πως οι φίλοι έρχονται μόνο για να ακούσουν την καλή κουβέντα, κρατάς φιλίες δηλαδή μόνο αν τους λες καλά λόγια, αστειάκια, και όμορφα παραμυθάκια, ενώ όταν σου βγαίνει το μίσος αν δεν φύγουν με μιάς απομακρύνονται διακριτικά. Σφαζόμαστε πολλές φορές μεταξύ μας σε μια κοινωνία, νιώθω πως από μια ηλικία και μετά ο μόνος παράγοντας που παίζει ρόλο στο πως θα φερόμαστε και θα μιλάμε σε έναν άνθρωπο είναι το επαγγελματικό του status και ότι οι καλές γυναίκες σπανίζουν και εν τέλη ότι είναι ελάχιστοι όσοι και όσες θα εκτιμήσουν την μικρή χαρά που τους προσφέρεις απλόχερα. Μερικές φορές πολύ απλά ο κόσμος χρειάζεται ένα μεγάλο διάλειμμα από όλα αυτά που τον σκοτώνουν και το διάλειμμα ποτέ δεν έρχεται γιατί ο κόσμος μπορεί και χωρίς εμάς.
Όταν είμαι αισιόδοξος σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι εκεί έξω υπάρχουν που θα ήθελα να γνωρίσω, πόσα πράγματα θα ήθελα να κάνω για τα οποία δεν αρκεί μια μισή ζωή για να τα προλάβω, σε πόσα μέρη θα ήθελα να πάω, έστω και σαν χίπης χωρίς πολυτέλειες, πόσο όμορφοι άνθρωποι υπάρχουν εκεί έξω και πόσο πιο όμορφοι από εμένα είναι, και τελικά γιατί να μου βγαίνει αυτό το μίσος ενώ θα μπορούσα να έκανα απλά και μόνο εγώ αυτό το διάλειμμα και όχι όλος ο κόσμος, όπως θα έλεγα χρειάζεται.