διαβάστε με!ευχαριστώ για το χρόνο σας
Καλησπέρα..Σήμερα ένιωσα έντονη όσο ποτέ άλλοτε την επιθυμία να μιλήσω σε κάποιον..Έχω 3 κολλητές φίλες εκ των οποίων η μία αποτελεί πραγματική αδελφή..Δεν ξέρω όμως γιατί ακόμα και σήμερα (αν και έχω προσπαθήσει πολλές φορές να της μιλήσω για αυτό που με "σκοτώνει") στο τέλος κάνω πίσω και δεν της ανοίγομαι..Για να γίνω πιο σαφής, ο πατέρας μου έχει περάσει τον Γολγοθά που λέγεται καρκίνος 2 φορές..Και η μεγαλύτερή μου αδελφή επίσης είχε προσβληθεί στα 22 της περίπου, όσο είμαι δηλαδή εγώ τώρα από αυτή την ασθένεια που άλλη τρέμουν ακόμα και να προφέρουν το ονομά της..Εγώ ποτέ δεν φοβήθηκα καθώς το έχω βιώσει, τον έχω νιώσει μέσα στην οικογένειά μου..Αυτή τη στιγμή που γράφω τρέμουν τα χέρια μου, θολώνει το μυαλό..Ας συνεχίσω..Δεν ξέρω αν η κατηγορία με το όνομα "κατάθλιψη" που επέλεξα να μιλήσω ταιριάζει με αυτό που αισθάνομαι αλλά αν και πάνε 2-3 χρόνια από τότε που νόσησε ο μπαμπάς μου και η αδεφή μου νιώθω ακόμα απαίσια..Υπάρχουν μέρες που είμαι πραγματικά καλά ψυχολογικά, αλλά υπάρχουν και άλλες, όπως η σημερινή που κλείνομαι στο δωμάτιο μου και κλαίω..Κλαίω γιατί φοβάμαι..Κλαίω γιατί πονάω μέσα μου..Δεν με ενοχλεί που λόγω κληρονομικότητας πρέπει να εξετάζομαι και εγώ..Αυτό το αντέχω αν και η συγκεκριμένη εξέταση στην οποία πρέπει να υποβαλλόμαστε οικογενειακώς είναι επώδυνη..ΦΟΒΑΜΑΙ..Φοβάμαι γιατί έχω ζήσει τι θα πεί αγωνία, πόνος και δεν θέλω να ξανάρθει..Δεν είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος, ποτέ δεν ήμουν, αλλά έρχονται αυτές οι μέρες που χωρίς να το θέλω "πέφτω" ψυχολογικά εντελώς..Έχοντας παραδείγματα τον πατέρα μου και την αδελφή μου έχω εκτιμήσει αφάνταστα τη ζωή και θυμώνω που μερικοί άνθρωποι -μπορεί και οι περισσότεροι- είναι αγνώμονες, επιφανειακοί, υλιστές και δεν εκτιμούν ούτε στιγμή αυτό που έχουν..Ας επανέλθω..Δεν ζητάω κάτι..Επιθυμούσα απλά να ανοίξω την καρδιά μου σε ανθρώπους άγνωστους για μένα..Να είστε όλοι καλά και υγιείς..
