Aραγε μπορεις να βοηθησεις καποιον που δε θελει

Καλημερα..θα ηθελα να ρωτησω ως νεος στο φορουμ..αν μπορεις να πεισεις καποιον οτι δεν προσπαθει οπως πρεπει για να βοηθηθει

Οντας και εγω τους τελευταιους μηνες σ'αυτο το περιεργο ταξιδι(κρισεις αγχους,πανικου,ψυχοσωματικ α) προσπαθησα να εξηγησω σε εναν γνωστο-φιλο ο οποιος παρουσιασε και αυτος μια απο τα ιδια(μαλλον γιναμε παρα πολλοι) πως τα αντιμετωπιζω και ποσο με βοηθαει η ψυχολογος μου...Παρολα αυτα και ενω ειναι απολυτα λογικος και με σχεση με τον ιατρικο χωρο δεν θεωρει οτι μπορει να βοηθηθει ετσι

Οποτε αναρωτιεμαι υπαρχει καποιος τροπος να πεισθει...η απλα ο χρονος θα τον βοηθησει..Απλα θεωρω ηλιθιο να μη χρησιμοποιεις την πειρα και τη βοηθεια αλλων(βεβαια θα μου πεις αν τα σκεφτομασταν ολα εντελως σωστα μπορει να μην εμφανιζοντουσταν ποτε τα προβληματα :)

Φίλε μου

Μάλλον δε θα καταφέρεις τίποτα με το να δείχνεις στον άλλο το δρόμο που δε θέλει να δει. ʼσε που του δημιουργείς άμυνες και χειροτερεύεις τα πράγματα.
Αυτό ισχύει κατά τη γνώμη μου σε όλα τα θέματα και ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με άκαμπτους ή προκατειλημένους ανθρώπους.
ʼσε τον να το ζητήσει μόνος του αν το ζητήσει απλά εσύ μπορείς να του καταθέτεις τις δικές σου εμπειρίες...

Γιάννης

Ναι μαλλον εχεις δικιο..αλλα συγχρονως πρεπει να υποκρινομαι κιολας..για παραδειγμα προχθες μου ειπε οτι ειναι καλα οτι το ξεπερασε παρολα αυτα παλι δε μας ακολουθησε γιατι δεν ενιωθε \"καλα\" ...Η εμπειρια μου λεει οτι δεν ειναι γριπη και δεν περνανε ετσι απλα αλλα αυτο δε μπορω να το πω γιατι θα τον βαλω σε σκεψεις...

Κάποιοι άνθρωποι δεν αντιδρούν θετικά όταν τους προτείνουμε κάτι, κάποιοι αντιδρουν εντελώς αρνητικά. Ισως να φοβονται οτι προσπαθουμε να τους επιβληθούμε, ισως να μην θελουν να γινουν καλα, ισως να επιδιώκουν με αυτον τον τρόπο την προσοχή, ισως να αυτοτιμωρούνται , ισως και να τιμωρουν την οικογένειά τους.. πολλα τα ίσως.

Δεν μπορούμε να σώσουμε οποιονδήποτε αν δεν θέλει ν σωθεί. Ειναι συμπαντικός νόμος : \"Ζήτα για να σου δοθεί\" , πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή μας.

Ποιος ξέρει, αυτοί οι άνθρωποι μεσα απο αυτη την διαδρομή του πονου να χρειάζονται εμπειρίες, να ειναι ο δικός τους δρόμος ζωής...

Κάποτε αγωνιζόμουν να στείλω την εργατική τάξη στον παράδεισο, χωρίς να την εχω ρωτήσει βέβαια αν το επιθυμεί κιόλας... Τα αποτελέσματα τα ζείτε και εσείς τώρα...

Οι απέλπιδες προσπάθειές μου -κατα καιρούς- να σώζω ανθρώπους και κοινωνίες παρά τη θελησή τους , τα χαστούκια που έφαγα για το θράσσος μου , με έκαναν να καταλήξω στο ότι :

Αγαπάμε τους φίλους μας με τις αδυναμίες τους, σεβόμαστε τον δρόμο που επέλεξαν, τον πονο που επέλεξαν να περάσουν. Ειμαστε δίπλα τους αν μας ζητήσουν βοήθεια, όταν είναι έτοιμοι και αν το θελήσουν.. Τίποτε αλλο δεν μπορούμε να κάνουμε, από το να είμαστε ενα παράδειγμα που θα ακολουθήσουν. Αν σε βλέπει εσένα να προχωράς, να γίνεσαι καλύτερος, να στέκεσαι στα πόδια σου μπορεί να σε ακολουθήσει.. αν θέλει να βγει απο το αδιέξοδο..

Ο καθένας μας έχει το δικό του , το μοναδικό του μονοπάτι για την τελειότητα.

*

Δυστυχώς αυτός είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή.Αν δεν αποφασίσεις να σώσεις ο ίδιος τον εαυτό σου δεν σε σώζει κανένας.Από την εμπειρία που έχω τα λέω αυτά.