Μοναξιές...

Γεια σας. Είμαι 18 ετών και μόλις ξεκίνησα την φοιτητική ζωή, που οι περισσότεροι έφηβοι ανυπομονούν να βιώσουν και που οι περισσότεροι ενήλικοι νοσταλγούν και επιθυμούν να ξανά περάσουν. Γενικά σαν παιδί ήμουν αρκετά καταπιεσμένη από το οικογενειακό περιβάλλον και δεν υπήρξε στιγμή που να μην ονειρεύομαι την ώρα που θα μείνω μόνη μου και θα ελέγχω κατά κάποιο τρόπο τη ζωή μου. Ούτε ποτέ ένιωσα πλήρης στο θέμα φίλων και παρέας. Πάρα πολλές φορές άτομα με πρόδωσαν, με πλήγωσαν και με περιθωριοποίησαν χωρίς να τους έχω κάνει κακό και να τους έχω προκαλέσει. Γενικά είμαι πολύ απογοητεύμενη απο τους ανθρώπους γύρω μου. Ας έρθουμε στο θέμα μας. Ενώ πίστευα πως με το πανεπιστήμιο θα έκανα μια καινούργια αρχή, καινούργιες παρέες και γενικότερα θα έφτιαχναν τα πράγματα, νιώθω και πάλι πολύ μόνη. Είμαι σε μια σχολή όπου οι περισσότεροι είναι υπερβολικά πολύ σνομπ και κάποιες φορές εχθρικοί. Μόνο με 3-4 άτομα μπορώ και μιλάω αλλά μέχρι εκεί. Έχω την ανάγκη να βγω, να περάσω καλά και νιώσω ξέγνοιαστη και αντί αυτού είμαι κλεισμένη στο σπίτι, κοντεύω να βγάλω ρίζες στον καναπέ και το ποντίκι του υπολογιστή και το τηλεκοντρόλ έχουν γίνει προέκταση του χεριού μου. Ετσι ήταν και η ζωή μου σε όλη την εφηβεία. έβλεπα όλους μου τους φίλους να βγαίνουν και να περνούν χρόνο μαζί και γω πάντα κλεισμένη στο σπίτι λογω περιορισμού απο τους δικούς μου. Και τωρα που δεν υπάρχει αυτος ο περιορισμος δεν εχω κανέναν να μοιραστώ την ανάγκη μου να ζήσω... Δεν ξέρω πως να πλησιάσω άτομα, ούτε που να τα αναζητήσω. Ισως να μην φαίνεται σοβαρό αυτο που σας λέω αλλα πραγματικα αισθάνομαι πολύ μόνη και ερχονται στιγμές που βάζω τα κλάμματα για αυτόν τον λογο. Α, έχω και αγόρι... που όμως δεν με έχει κάνει να αισθανθώ εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του και να του μιλήσω για όσα νιώθω. Δεν με καλύπτει συναισθηματικά και ειναι σαν "παρών-απών" κάτι που με κάνει να νιώθω ακόμη πιο μόνη. Σας παρακαλώ δώστε μου μια συμβουλή, κάτι γιατί έχω απελπιστεί και μόνο στη σκέψη ότι η ζωή μου θα είναι ετσι για πάντα. ότι δεν θα έχω καποιον να μοιραστώ τις δικές μου στιγμές, κάποιον να διώξει αυτή την αίσθηση μοναξιάς που έχω...

r.f. γεια σου! μπορω να καταλαβω πως νιωθεις και για το θεμα του πανεπιστημιου και για την απογοητευση σου απο καποιους ανθρωπους. Ειμαι και εγω φοιτητρια και περιμενα παρομοια πραγματα! Η δυναμη σου αυτη την στιγμη θεωρω πως ειναι ολα τα ονειρα που εκανες οταν ησουν καταπιεσμενη. Καταλαβαινω πως μπορει να υπαρχουν εμποδια και δυσκολιες αλλες στο να τα πραγματοποιησεις αλλα αυτη την στιγμη εχεις αυτο που περιμενες τοσο καιρο! την ανεξαρτησια σου και την δυναμη του να επιλεγεις εσυ και οχι οι αλλοι, γονεις/κακοι φιλοι/σνομπ ατομα. Αντι να αγχωθεις πώς θα προσεγγισεις νεους φιλους θα σου προτεινα να σκεφτεις μηπως εχεις την δυνατοτητα να πλησιασεις ατομα που σου ταιριαζουν με τα οποια εχεις χασει επαφες. Μπορει να ειναι μια παιδικη φιλη, μια συμμαθητρια απο το σχολειο που τελειωσες και διακοπηκαν οι σχεσεις αποτομα, ξαδερφια κλπ. Ειναι σιγουρα πιο ευκολο απο να κανεις μια πιεστικη και αγχωμενη αρχη με καποιον εντελως αγνωστο. Πιστευω πως εαν το καταφερεις αυτο θα ληθουν παραλληλα και αλλα θεματα σου, οπως το να βγεις με καποιον, να περασεις καλα και να ζησεις πραγματα που θες, ενω θα εχεις και την δυνατοτητα να γνωρισεις κι αλλον κοσμο. Ισως με αυτον τον τροπο, αισθανομενη κ εσυ μεγαλυτερη σιγουρια, να βελτιωθουν και οι σχεσεις με το αγορι σου. Θα μπορεσεις ενδεχομενως να επωφεληθεις και απο τις δικες του παρεες και να γινεις μερος της. Αλλιως νομιζω πως θα επρεπε να προχωρησεις. Μερικες φορες το να νιωθουμε μονοι ενω ειμαστε με καποιον ειναι χειροτερο απο την επιφανειακη μοναξια..μην στενοχωριεσαι...μπορεις να κανεις αρκετα πραγματα να βελτιωθει η κατασταση. Θα σου ελεγα επισης να ασχολεισαι τακτικα με την σχολη και να μην το αφησεις, μετα θα ειναι πιο δυσκολα, και σιγα σιγα θα την αισθανθεις μερος της καθημερινοτητας σου και ολα θα ειναι πιο ευκολα..Οπως και να εχει ασχετα με τα σνομπ ατομα (που μην ξεχνας, ποτε δεν ξερουμε τι ανασφαλειες κουβαλανε και διαλεγουν αυτην την "μασκα" για να συμπεριφερονται) υπαρχουν πολλες ευκαιριες να κανεις νεες γνωριμιες σε αυτον τον χωρο. Στην αρχη θα βγεις για εναν καφε, μετα θα ανταλλαξεις σημειωσεις, αργοτερα για ενα ποτο κλπ..θα βρεις την ισορροπια σου..και το να μεινεις σπιτι δεν ειναι κακο..φασεις ειναι αυτες οι οποιες ειναι αναγκαιες.. :)

Lightaura σε ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου. Όσον αφορά παλαιότερες γνωριμίες, είναι κάπως δύσκολο, διότι βρίσκομαι σε διαφορετική πόλη από αυτή που μεγάλωσα και δεν βρίσκονται εδω αρκετά άτομα με τα οποία έκανα παρέα και γενικά είχαμε μια χ σχέση. Το αγόρι μου μένει αρκετά μακριά από μένα, οπότε δεν έχει πάντα τη δυνατότητα να βρισκόμαστε τακτικά ούτε να βγαίνουμε με την παρέα του (που είναι και αντροπαρέα). Αυτός μου έχει πει να του μιλάω και να του λέω πως νιώθω, αλλά δεν είναι εύκολο διότι και ο ίδιος δεν ειναι καθόλου συναισθηματικός και εκφραστικός ενώ εγώ είμαι και καθε φορά που πάω να του μιλήσω απογοητεύομαι μέσα μου γιατί δεν παίρνω την ανταπόκριση που χρειάζομαι. Σε οτι αφορά τη σχολή, αναγκαστικά λόγω εξεταστικής ξεκίνησα να ασχολούμαι, αλλά έχω μαυρα μεσάνυχτα και αυτό με ρίχνει πιο πολύ... Πριν καμιά ώρα ξάπλωσα να κοιμηθώ αλλά δεν με έπαιρνε με τίποτα ο ύπνος. σκεφτόμουν ολα αυτά και είχα την αναγκη να μιλήσω σε κάποιον αλλα δεν υπάρχει κανείς και ετσι με έπιασαν πάλι τα κλάμματα και κάτι σαν κρίση πανικού. Αυτό που νιώθω όσο πάει και χειροτερεύει και με τρομάζει...

Τα βραδια ειναι παντα πιο δυσκολα! Μην ανησυχεις υπαρχουν κι αλλοι ξυπνιοι! :) Δεν ξερω αν θα σε κανει να αισθανθεις καλυτερα παντως απλως να σου πω οτι τελικα κοιτωντας λιγο καλυτερα γυρω μου ειδα οτι οι περισσοτεροι (αν οχι ολοι) οι συνομηλικοι μας αντιμετωπιζουν τα ιδια θεματα..πως θα κανω παρεες, με ποιον θα βγω κλπ. Εχω 3-4 φιλες που σπουδαζουν εξωτερικο και παρολο που "το μυαλο τους ανοιξε" και προσαρμοστηκαν οσο γινεται, ειναι ολη μερα συνδεδεμενες σε chat κλπ για να μιλανε με φιλους, οικογενεια, γνωστους. Γιατι? Γιατι πολυ απλα φοβουνται, νιωθουν μακρια απο το σπιτι και τον χωρο ασφαλειας τους οπως θα εκανε ο καθε 18χρονος ή και μεγαλυτερος! Για τους σνομπ της σχολης σου μην ανησυχεις..σε λιγους μηνες θα ασχοληθουν με τους μικροτερους απο εσενα για να το παιξουν μουρες και γνωστες..οποτε αυτο που εσυ μπορεις να κανεις ειναι να ασχοληθεις κανονικα με την σχολη σου (ο πρωτος χρονος ειναι παντα λιγο βαρετος μετα φτιαχνει το πραγμα :) και να γεμισεις οσο γινεται αυτες τις ωρες που θα εισαι εκει..δεν σε πιεζει κανεις να γινεις κολλητη με τα παιδια που ανεφερες οτι μιλας..δες το χαλαρα, στην τελικη σαν καποια ατομα που μπορεις να πεις και μια κουβεντα και να παρακολουθησετε μαζι το μαθημα..και μετα ποτε δεν ξερεις ποσο ανετα θα νιωσεις ωστε να ερθουν μια μερα σπιτι σου η να πατε για εναν καφε..γνωμη μου ειναι να αφοσιωθεις πληρως στην σχολη σου οταν εισαι εκει..μετα οταν θα γυρνας σπιτι θα νιωθεις καλυτερα γιατι βαζεις μια σειρα στις "υποχρεωσεις" σου, ετσι θα νιωθεις πιο καλα με τον εαυτο σου οταν θα βρισκεσαι στον χωρο σου και δεν θα λες "παλι καθομαι στον καναπε". Στο λεο απο προσωπικη εμπειρια: οταν αφοσιωθηκα πληρως στην σχολη μου (με την εννοια "τωρα ειμαι εδω, παρακολουθω το μαθημα μου, μιλαω σε οποιον προκυψει, κανω την δουλεια μου, ανταποκρινομαι σε αυτην την συγκεκριμενη κατασταση") ενιωσα καλυτερα κατα τις μοναχικες ωρες, γιατι ενιωσα καλα με τις υποχρεωσεις μου. Οταν βρισκεσαι σε μια κατασταση που ολα ειναι μετρια (σχολη, παρεες, αγορι) τοτε ειναι λογικο να μην νιωθεις γεματη. Αφοσιωσου σε κατι πληρως...σου δημιουργει εναν δρομο και μια πορεια..παραλληλα οταν επιστρεψεις στην πολη σου κανε μια προσπαθεια να πλησιασεις καποιον παλιο φιλο που θα μπορουσες να ξαναχτισετε ή να συνεχισετε μια φιλια. Στο λεω γιατι ειναι πολυ σημαντικο να αισθανθεις οτι μπορεις να μιλησεις με καποιον στο τηλεφωνο, να σε περιμενει για να κανονισετε βολτες οταν θα ξαναγυρισεις στην πολη σου ή να ερθει ενα σαββατοκυριακο στην δικια σου. Μπορει να σου ακουγονται βουνο αλλα πιστεψε με μονο η αποφαση και η αρχη ειναι δυσκολη! Πλεον δεν ειμαστε 15 χρονων σε ενα σχολειο με συμπεριφορες και κακιες δημοτικου..! Πλησιασε μια παλια καλη σου φιλη που σου ταιριαζει και ξερεις οτι θα χαρει κ εκεινη και ειμαι σιγουρη οτι θα σε εκτιμησει και παραπανω για την πρωτοβουλια σου..

Καλησπερα,

ειμαι 22 κ το 06 ηρθα Αθήνα και μου συνεβη ακριβώς το ιδιο, μιλαγα με τους τοιχους τον πρωτο καιρο και εγω ειχα φιλό ματατζη που ολη μερα δουλευε και με 0 συναισθηματική νοημοσύνη. Η απολυτη μοναξιά..δεν ειχα ανθρωπο να μιλησω ανθρωπο να βγω να πιω ενα ποτο. Ξερεις τι εκανα για να επιβιωσω? γνωριμιες απτο ιντερνετ, γνωρισα πολυ κοσμο και 99 % αγορια. Δεν ειναι η καλυτερη λυση αλλα απο την απολυτη μοναξια κατι ειναι γνωρισα κ καλα ατομα εκανα και καλες σχεσεις εχουν μεινει και καλοι φιλοι που ξερω 4 χρονια. Πιστευω οτι εχεις περισσοτερες πιθανοτητες να βρεις και ατομα που ταιριαζεις απλα θελει προσοχή.
Μετα πηρα και κατοικιδιο στην αρχη γατα μετα σκυλο..

Προσεχε η μοναξια ειναι σκληρη κ εγω εκανα τα παντα για να βγω απο αυτη μετα τον πρωτο χρονο της φοιτητικης μου ζωης επεσα στα ναρκωτικα κ οχι οτι εξαρτηθηκα αλλα κοντεψε να μου στριψει..επισης αν εισαι ομορφη και καπατσα χωρισε τον βλακα που χεις και βρες καποιο θυμα..νταξει μην γινομαι κακια καποιον που να τον κανεις οτι θελεις..και γτ οχι απο νετ ειδικα, εγω απο τις 8 σοβαρες σχεσεις που χω κανει οι 4 ηταν απο το νετ το ιδιο και ο τελευταιος και ειμαστε 1 χρονο μες την γλυκα και δεν αισθανομαι μονη γτ ειμαι μαζι του και το τελευταιο 2μηνο συγκατοικουμε..
αν παλι κ αυτο ο τροπος δεν σαρεσει γραψου στο γυμναστηριο η βρες να κανεις κατι σε κοινοτητες η γκρουπ σκεψου λιγο
κατι αλλο εγω καπως κολλησα με τη διασκεδαση κ πηγαινα σε συγκεκριμενα μερη με συγκεκριμενη μουσικη και η φαση ηταν ψιλογκετο αρα γνςριστηκαμε ολοι μεταξυ μας η ακομα και στο φεις ξερουμε ο ενας τους φιλους του αλλου κατι τετοιο οποτε δεν ειναι κ τοσο απροσωπες οι συναντησεις γιατι πανω κατω γνωριζεσαι. Αν εχεις κ εσυ καποιο ενδιαφερον μπορεις να το δεις ετσι το θεμα..