ιδεοψυχαναγκασμος ή καταθλιψη

καλησπερα. οταν ημουν ακομα στο σχολειο με ειχαν πιασει τα υπαρξιακα μου αλλα το ξεπερασα σχετικα ευκολα μονη μου.απο τοτε ημουν πολυ καλα.περυσι ειχα δει κατι στην τηλεοραση που ο ενας αδερφος μαχαιρωσε τον αλλο και φοβομουν μην κανω κακο στους δικους μου.το ξεπερασα κι αυτο.τωρα αυτη την περιοδο εχω περασει παρα πολλα(κατακλιση γιαγιας,χειρουργειο γυναικολογικο δικο μου,θανατος μητερας )με εχουν ριξει ψυχολογικα και με χουν ξαναπιασει τα υπαρξιακα μου.σκεφτομαι οτι εχω κουραστει πολυ απο τη ζωη μου και πως θα μπορεσω να ζησω ολα τα υπολοιπα χρονια..γυρναει στο μυαλο η σκεψη μηπως να αυτοκτονησω.κι αυτο με αγχωνει τρομερα.πιστευετε οτι μπορει να το πραξω?αγχονομαι και μονο στην ιδεα.ενω εχω καλη διαθεση,ορεξη για φαγητο,βγαινω,περναω καλα..ειναι αυτη η σκεψη στο μυαλο μου που ωρες ωρες με αγχωνει και φοβαμαι μην κανω κατι και μετα δεν εχει γυρισμο.τρεμω...αλλα πως να ζησω τοσα χρονια ακομα αν ειναι ετσι η ζωη?ειμαι πολυ παρα πολυ κουρασμενη ψυχολογικα.καποιες στιγμες νιωθω και θλιψη...απο τι πασχω τελικα?μηπως ειμαι σοβαρα?μηπως τρελαθω?

μαρια25, το να βάζουμε 'ταμπελες' (καταθλιψη, ιδψ κτλ) απομακρυνει αποτην αναζητηση των αιτιων.

Κατα τη γνωμη μου οι φράσεις
<<στο σχολειο με ειχαν πιασει τα υπαρξιακα μου αλλα το ξεπερασα σχετικα ευκολα μονη μου.απο τοτε ημουν πολυ καλα.περυσι ειχα δει κατι στην τηλεοραση που ο ενας αδερφος μαχαιρωσε τον αλλο και φοβομουν μην κανω κακο στους δικους μου.το ξεπερασα κι αυτο.>>
δηλώνουν ότι από μικρό κορίτσι συναισθηματικά ήσουν μόνη σου στην οικογένεια, κάτι που σε γέμιζε με υποσυνειδητο θυμό απέναντι στους οικίους σου ("καλα δε μου δινετε καμια σημασια; δεν αξιζω τπτ για εσας; τοσο ασημαντη ειμαι πια;") . Σε αναλογες περιπτωσεις το παιδι αναπτυσσει συμπεριφορες και 'ασθενειες' σαν ενα εσχατο τροπο προσελκυσης της προσοχης της οικογενειας που εχει αναγκη.

<<τωρα αυτη την περιοδο εχω περασει παρα πολλα(κατακλιση γιαγιας,χειρουργειο γυναικολογικο δικο μου,θανατος μητερας )με εχουν ριξει ψυχολογικα και με χουν ξαναπιασει τα υπαρξιακα μου.>>
Φαινεται οτι εχεις δωσει πολλα και εχεις παρει λιγα σε συναισθηματικο επιπεδο. Ειδικοτερα ο θανατος μητερας και οι ασθενειες των κοντινων σου προσωπων ενισχυσαν και τον πονο απωλειας. Το παρον αυτο σε συνδυασμο με το μοναχικο συναισθηματικα παρελθον, οδηγησαν σε αισθητη πτωση διαθεσης σε βαθμο που να περνανε αυτοκτονικες σκεψεις (οχι δεν πιστευω οτι μπορεις να το πραξεις . Και μονο οτι σε αγχωνει ως σκεψη δειχνει οτι υπαρχουν πανισχυρες αμυνες ακομα. Η σκεψη περισσοτερο ειναι για να σοκαρει τον εαυτο ωστε να ξεφυγεις καπως απο το τελμα).

Το οτι περνας καλα και βγαινεις για φαγητο κτλ, περισσοτερο εχει να κανει κατα τη γνωμη μου με την αναγκη διαφυγης - οταν επιστρεφεις στο σπιτι επανερχονται τα συναισθηματα και η διαθεση στον μεσο ορο της.

<<αλλα πως να ζησω τοσα χρονια ακομα αν ειναι ετσι η ζωη?>>
Η ζωη ειναι ετσι οπως εμεις οι ενηλικοι την σχεδιαζουμε. Επομενως αντι να μεμψιμοιρεις , καλυτερα να αναλαβεις τις ευθυνες σου, να ανακτησεις αυτογνωσια (κατανοηση γονιων, αιτιων συμπεριφορας τους μεσα απο κατανοηση δικου σου εαυτου) και να διορθωσεις την ψυχολογια σου.

<<απο τι πασχω τελικα?μηπως ειμαι σοβαρα?μηπως τρελαθω? >>
Επαναλαμβανω οτι η 'ταμπελοποιηση' των ανθρωπινων συναισθηματων απομακρυνει απο την αναζητηση της αυτογνωσιας.
Ουτε θα τρελαθεις , ουτε θα αυτοκτονησεις. Αρχισε να σκεφτεσαι πως θα βελτιωσεις το παρον, παρα πως θα ξεφυγεις απο αυτο.

σε ευχαριστω πολυ για την απαντηση σου.μακαρι να βρω τι δυναμη.ξερω οτι οταν περασει αυτη η δυσκολη φαση μετα θα ειμαι καλα.το θεμα ειναι να περασει οσο πιο ανωδυνα.να ξαναβρω τον εαυτο μου.

Πιστεύω ότι η δύναμη στην οποία αναφέρεσαι είναι αυτο που λεμε 'συναισθηματικη καλυψη'. Διοτι και στο συναισθημα υπαρχει ο νομος διατηρησης της ενεργειας: οταν δινεις πολυ συναισθημα και δεν εχεις πηγες αντλησης , τοτε η ψυχη 'στερευει' και νιωθει αδυναμη.

Ενω η ταση μας να δωσουμε περισσοτερο απο ο,τι λαβουμε βασιζεται κατα τη γνωμη μου στον παιδικο φοβο απορριψης και εν τελει μοναξιας

ενω εχω καλη διαθεση,ορεξη για φαγητο,βγαινω,περναω καλα..<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<συνεχισε να τα κανεις ολα αυτα , και να τα βελτιωνεις συνεχως , και δεν εχεις να φοβασαι τιποτα

δεν νομιζω οτι μπορει να πραξω κατι τετοιο οπως η αυτοκτονια γιατι περαν του οτι φοβαμαι τι υπαρχει μετα θανατον ειμαι και αρκετα θρησκο ατομο.αλλα με φοβιζουν πολυ αυτες οι σκεψεις.ειναι που δεν εχω και μια δουλεια να ξεφυγω.ολη μερα στο σπιτι με την αρρωστη γιαγια μου καταρακωνομαι κι εκει εμφανιζονται οι ατιμες σκεψεις.το βραδυ που βγαινω ειμαι αλλος ανθρωπος ενω ολη μερα κλαιω τη μοιρα μου..