Έχω το εξής θέμα, δεν ξέρω εάν ταιριάζει σε μια από τις υπόλοιπες ενότητες. Αφορά την αδερφή μου, ηλικίας 32 ετών, έχει χωρίσει πριν 2 περίπου χρόνια, δεν έχει παιδιά, δεν έχει προχωρήσει σε κάποια άλλη σχέση, σαν χαρακτήρας είναι χαμηλών τόνων και ντροπαλή, βγάζει προς τα έξω - στους τρίτους μια συνεσταλμένη, ευαίσθητη εικόνα. Όμως τον τελευταίο καιρό έχω παρατηρήσει με τρόπο επίμονο κάποια συμπεριφορά, η οποία με προβληματίζει αρνητικά και γι’αυτό πήρα την απόφαση να γραφτώ εδώ και να γράψω.
1. Άρχισε να δείχνει μια τάση προς την κατανάλωση ποτού, πίνει καθημερινά σχεδόν 1 μπουκάλα κρασί την ημέρα, μισή το μεσημέρι, μισή το βράδυ.
2. Σε εμάς, την οικογένειά της, μιλά συνέχεια για τον εαυτό της και για ενέργειες που υποτίθεται η ίδια έκανε και κουβέντες που υποτίθεται η ίδια είπε, αλλά που είμαι σχεδόν βέβαιη ότι είναι οι ενέργειες και οι κουβέντες άλλων ατόμων με τα οποία συναναστρέφεται (και ενδεχομένως θαυμάζει) τις οποίες οικειοποιείται κατά κάποιο τρόπο.
3. Σε εμάς, την οικογένειά της, εκφράζει τις απαιτήσεις της, που πολλές φορές υπερβαίνουν την κοινή ευγένεια, με τρόπο κάπως προστακτικό, σα να δικαιούται πράγματα από εμάς και εμείς να είμαστε υποχρεωμένοι να τα παρέχουμε, οι υπόλοιποι βέβαια δεν της χαλάνε χατίρι.
4. Όταν της δώσει κανείς μια υπόσχεση το θεωρεί κεκτημένο της δικαίωμα, ώστε αναγκάζει τον άλλο να αισθάνεται δέσμιος σε αυτή την υπόσχεση.
5. Πάντα φέρνει την κουβέντα στον εαυτό της ή τις δικές της εμπειρίες και ιστορίες, πολλές φορές διακόπτοντας άλλους όταν μιλούν ή χωρίς να τους αφήσει να ολοκληρώσουν την δική τους κουβέντα, που βέβαια σπανίως ακούει, κυρίως όταν την αφορά.
6. Εκφράζει την ανάγκη της για κοινωνική ζωή, θέλει να βγαίνει, να παρευρίσκεται σε παρέες, αν της πει κάποιος ευγενικά «κόπιασε» και είναι μεσημέρι θα το κάνει, θα πάει, χωρίς να μπει στη διαδικασία να διαχωρίσει το τυπικό/ευγενικό από την ειλικρινή πρόσκληση.
7. Η ίδια αναζητά την ουσία, την αγάπη, την τρυφερότητα, αλλά είναι σα να μην τα βρίσκει.
8. Όταν αρχίζει να πίνει (εντάξει δεν είναι ποσότητα μεγάλη, εγώ αν πιω – μια στο τόσο – θα πιω περισσότερο) αρχίζει να μιλάει πολύ, συνέχεια, πιο δυνατά, η ενδοοικογενειακή παράσταση superego και καπατσοσύνης που δεν υπάρχουν εκεί έξω είναι σκέτο ρεσιτάλ. Όταν της γίνει παρατήρηση ότι πίνει πολύ, λέει "σιγά ένα ποτήρι ήπια", ενώ θα έχει πιεί περισσότερο, σα να μη συνειδητοποιεί τις ποσότητες.
Σαν άτομο είναι καλός άνθρωπος, μορφωμένη, έξυπνη, έχει τη δουλειά της, τις παρέες στις οποίες αναφέρεται συχνά και λογικά θα έχει, με λογοτεχνικές καταβολές, συναισθηματική όντως, μεγάλωσε σε υπερπροστατετική οικογένεια, που θα την "ελέξει" σε καθημερινή βάση πού είναι, τι κάνει κλπ.
Η ερώτηση μου ή καλύτερα οι ερωτήσεις μου: Όλα αυτά συμβαίνουν για κάποιο τρόπο που εξηγείται και είναι μη ανησυχητικά ή θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κάτι άλλο; Γιατί συμβαίνει; Εκφράζει την καταπιεσμένη της ταυτότητα προς τους δικούς της ανθρώπους; Αυτή την ταυτότητα που θα ήθελε να έχει ή προσπαθεί να αποκτήσει; Είναι όντως ο σωστός τρόπος να το καταφέρει; Γιατί το σκέφτηκα αυτό; Δεν μπορεί να πηγαίνουμε μαζί για ψώνια και να με βάζει εμένα μπροστά, να στηρίζεται σε όλα πάνω μου, ακόμα και για να ρωτήσω την πωλήτρια κάτι που εκείνη θέλει, και κατά τα λοιπά να είναι αυτή που, όπως μας μεταφέρει, είπε το τάδε "κατατροποτικό" και πετυχημένο κλπ. Δεν ξέρω αν είμαι σαφής, προσπαθώ.
Μήπως είμαι εγώ υπερβολική ή όλο αυτό είναι ζήλεια από μέρους μου; Σκέφτομαι κι αυτό το ενδεχόμενο, αν είναι δικό μου το θέμα και δεν το αντιλαμβάνομαι. Πολλές φορές δοκίμασα να την "αμφισβητήσω" με τρόπο, όχι να τη διαψεύσω ανοιχτά, να δω απλά πώς θα αντιδράσει σε κάποια πιο ρεαλιστική εκδοχή, σε ένα "φρένο", δεν αλλάζει συμπεριφορά, δεν γίνεται επιθετική ή μανιώδης, αυτό με καθησυχάζει προς το παρόν.
