Τελικά είναι σίγουρο ότι...

δεν επιλέγουμε αυτά που πιστεύουμε. Μας επιλέγουν.
Ή έστω για όσους βρίσκουν αυτό εξαιρετικά μοιρολατρικό τουλάχιστον το φάσμα όσων μπορούμε να δούμε, του πόνου ή της ομορφιάς, αυτό μας επιλέγει.
Πως εξάλλου άνθρωποι που έχουν περάσει παρόμοια πράγματα, αναγνωρίζονται αυτόματα;
Από την άλλη μάλλον είναι λάθος αυτό που γράφω γιατί τελικά δεν είναι όλοι το ίδιο, ακόμα κι όσοι έχουν παράλληλα βιώματα μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες. Θα λάμπει η ίδια πληγή αλλά το αίμα θα έχει κυλίσει διαφορετικά. Σε άλλους θα έχει γίνει ένα λασπωμένο χαντάκι, σε άλλους ένας κατακόκκινος κήπος.

Τελικά βλέπουμε το φάσμα, μπορούμε να δούμε το φάσμα των συναισθημάτων, αυτό ανοίγει σα βεντάλια αλλά το τι θα κάνουμε μ' αυτό είναι δικό μας θέμα και δρόμος.
Anyway. Μεταμεσονύχτιες μαλακίες!

Κι είναι μικρά αποσπάσματα από βιβλία που έχεις διαβάσει πολύ πριν, σε ανύποπτο χρόνο, και έχουν κολλήσει στο μυαλό σου για ανεξήγητο λόγο που μετά γίνεται προφανής. Τραγούδια που σ' αρέσουν χωρίς να ξέρεις γιατί αλλά υπάρχει λόγος, έργα που έχεις δει πολλές φορές κτλ
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός είχα διαβάσει ένα βιβλίο για τον... σέρλοκ χολμς. Όχι το ξενερουά που πλασάρουν στα παιδάκια, ήταν το ορίτζιναλ που είχε γράψει ο ντόιλ και μία εικόνα έμεινε στο μυαλό μου τότε.
Ο σέρλοκ χολμς έκανε χρήση μορφίνης προς μεγάλη ανησυχία του ουάτσον. Κι ο σέρλοκ χολμς είχε απαντήσει κάτι ως εξής που μου έμεινε στο μυαλό από μικρό παιδι: όταν το μυαλό δεν έχει με κάτι να καταπιάνεται πρέπει με κάτι να απασχοληθεί. Θα προτιμούσα είχε πει να είχα κάτι να λύσω, κάποιο μυστήριο, μέχρι αυτό να έρθει, δεν υπάρχει άλλη λύση.
Το μυαλό μου πάει πάλι στη δημιουργία. Μία δημιουργική δουλειά. Νομίζω ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική αν δεν υπάρχει μια δουλειά που να σε γεμίζει.

Και πάει το μυαλό μου σε κάτι που μου είχε πει μια πρώην κοπέλα μου όταν την είχα ρωτήσει τι ήθελε. Θέλω να μην περάσει η ζωή μου έτσι. Θέλω να αφήσω κάτι σ αυτον τον κόσμο. Και δεν εννούσε παιδιά. Τότε είχα χαμογελάσει αδιάφορα, γιατί τότε αυτό εγώ το είχα. Που να 'ξερα ότι θα ερχόταν η ώρα που θα καταλάβαινα τα λόγια της τόσο πάρα πολύ.
Συνέχεια καταλαβαίνω πράγματα κατόπιν εορτής. Ϊσως γιατί κινούμαι τόσο γρήγορα. Υπάρχει πάντα μια μικρή χρονική απόκλειση που στο τέλος εμένα αποκλείει.

"Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία" Οδυσσέας Ελύτης.

Αυτό μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα τα λόγια της κοπέλας σου.
Οι τρόποι που επιλέγει ο καθένας να χαραχτεί είναι διαφορετικοί, αλλά κάτι υποδηλώνουν για τον ίδιο, για το τι τον αφορά και τι τον αγγίζει.

Από την άλλη, η ανάγκη του ανθρώπου για να μείνει με κάποιον τρόπο αθάνατος, τον οδηγούν στη δημιουργία, είτε αυτή είναι μία οικογένεια, ένας πίνακας, ένα ποίημα, την αναζήτηση μίας επιστημονικής απάντησης σε κάτι, την ενασχόληση με τα κοινά, όλα αυτά και τόσα άλλα έχουν μέσα τους αρκετές φορές τον σπόρο της ματαιοδοξίας και της ανάγκης για έναν σκοπό στη ζωή, για να ισορροπήσουμε τη ματαιότητα ίσως? Ωστόσο θα ήθελα να μπορώ να σβηστώ με γενναιοδωρία, μου φαίνεται τόσο θαρραλέο αυτό και να αγκαλιάζει τόσο το memento mori.
Δεν είμαστε παρά ίχνη στην πορεία του κόσμου και δεν είμαστε ποτέ τόσο σημαντικοί όσο θέλουμε να φανταζόμαστε, όμως ακόμη και τα ίχνη, τα μικρά σημάδια που αφήνει ο ένας, δεν ακυρώνονται, η ανθρώπινη πορεία φτιάχνεται διαρκώς από μικρά και μεγάλα σημάδια, είναι ένα σύνολο χαραγμάτων σε αυτήν τα βήματα του καθενός. Τα ίχνη του καθενός έχουν φάει την πέτρα, μέσα στο χρόνο το μονοπάτι του ανθρώπου έχει συνδημιουργηθεί και συνδημιουργείται αδιάκοπα.

Θαυμάζω όμως και τον αυτάρκη και ολιγαρκή, αυτόν που δεν τον νοιάζει να χαραχτεί πουθενά, δεν τον ενδιαφέρει κάτι τέτοιο και μπορεί να περάσει τη ζωούλα του δίχως να το κυνηγάει, βιώνοντας κάθε του στιγμή με φυσικότητα, ρουφώντας την όπως είναι, δίχως να της ζητάει τίποτε, καμία διάρκεια και κανένα μεγαλείο. Είναι κι αυτό μία τέχνη.

Ναι, τελικά κάποια πράγματα μας έρχονται δίχως να τα έχουμε επιλέξει, επιλέγουμε όμως πώς θα τα κουβαλήσουμε, επιλέγουμε τον τρόπο που θα διαχειριστούμε τη βιογραφία μας, έχεις σκεφτεί πως την ιστορία μας την ανακατασκευάζουμε διαρκώς? Και όχι μόνο ως άτομα αλλά και η ίδια η ανθρωπότητα το κάνει, επεμβαίνει στην ιστορία της με τρόπο που να την επανεξετάζει και να της προσδίδει διαφορετικές ποιότητες κάθε φορά? Αυτό το δικαίωμα λοιπόν της επανερμηνείας το έχουμε και το τι θα το κάνει ο καθένας μας εξαρτάται από πολλά, ακόμη και από τυχαία γεγονότα, πχ να συναντήσεις έναν άνθρωπο που θα σε αγγίξει τόσο και θα σε επηρεάσει ώστε να σε ωθήσει στην επανερμηνεία αυτή, ή να την κάνετε από κοινού, μία κοσμοθεωρία που θα σου ανατρέψει παλιές οπτικές, μία εμπειρία που θα σε σημαδέψει με την καθαρότητα των νοημάτων της (οι λεγόμενες peak experiences του Maslow), η γνώση, που δίνει τη δυνατότητα να γίνουν τα κομμάτια της με τη σειρά τους εργαλείο της επανερμηνείας, όλα κατοικούν στον ίδιο πλανήτη, των σχημάτων που δημιουργούμε πάνω σε άλλα σχήματα.

Αχ Αλέξανδρε, με έκαψες εσύ και τα μεταμεσονύχτιά σου, λολ, τρελαίνομαι να τα διαβάζω!

Υποψιάζομαι πως ο σπορέας των άστρων έκανε καλή δουλειά για να σοδειάσεις τέτοιες σκέψεις..

Δεν ξέρω αν είναι ζαβολιά της τύχης, ή ίσως των ασύμπτωτων αίνιγμα απλά, μα εμένα είναι φορές που περισσότερο μου μοιάζει με διαολεμένο γαϊτανάκι. Το πέρασμά μας από τα πράγματα.
Λεπτές κλωστές που συρράπτουν γεγονότα, αλλά και πρόσωπα, στο ίδιο χειροποίητο κιλίμι.

Σκέφτομαι εκείνα τα μυθοπλαστικά περιπλανώμενα και ιπτάμενα όντα, ναι εκείνα
τα οποία ο Χειμωνάς πιστεύει ότι αναγνωρίζονται από μακρυά το ένα με το άλλο έτσι που η συνάντησή τους να είναι αναπόφευκτη.
Παρά την όποια απόσταση από τη μία φαντασία ως την άλλη. Και είναι τόσο συγγενή μας.

Όχι όμως και πως η βούληση δεν έχει θέση σε όλο αυτό.

Και ακόμα ένα τσιγάρο για αυτό το «κατόπιν εορτής» σου..
Σκέφτομαι τις διαδρομές που κάνουμε ανυποψίαστοι και το κέρμα που μας αφήνουν μέσα στην παλάμη. Όποτε.
Πιστεύω όμως ότι αυτό είναι που, τελικά, μας περικλείει.
Αισθάνεσαι το μπιζέλι κάτω από το στρώμα. Σε ενοχλεί. Δεν είναι λίγο αυτό. Καθόλου. Και εδώ ναι, νομίζω ότι χωράει επιλογή.
Η ανάγκη να χωρέσουμε, να παραμείνουμε, δε βαστάει για ώρα κάτω στο βυθό.

Στις τελευταίες σελίδες ενός εκρηκτικού πακέτου κάμελ γράφει πως αν μείνεις για λίγο ακίνητος τα μάτια σου θα χωρέσουν το μυστήριο. Still life, με ή δίχως τρυποκάρυδο.
Βλέπουμε κάποιες φορές πιο καθαρά όταν μένουμε ακίνητοι. Έστω και για λίγο.

Αυτό σου εύχομαι από καρδιάς..
και πάω τώρα να φτιάξω ακόμα ένα καφεδάκι.