Πώς αποφασίζεις αν πρέπει να μιλήσεις ή όχι;
Έχω πολύ καιρό να γράψω αλλά τώρα δεν μπορώ να αποφασίσω μόνη μου κι έχω μόνο μια μέρα καιρό για να το κάνω...
Πείτε μου λοιπόν αν ξέρατε ότι κάποιος δικός σας άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να λείψει για μεγάλο χρονικό διάστημα μακριά κι ότι θα αντιμετωπίσει ζόρια κατά κάποιο τρόπο κι εσείς θέλατε να του πείτε κάτι σημαντικό για σας, να ζητήσετε την στήριξη του αλλά που ξέρετε ότι κατά πάσα πιθανότητα αυτό που θα του πείτε θα τον ανησυχήσει και θα είναι ανήμπορος να κάνει το οτιδήποτε για να σας βοηθήσει από εκεί που βρίσκεται αν και θα είχε την πρόθεση να το κάνει (έτσι νομίζω δηλαδή), θα το λέγατε ή θα το κρατούσατε για τον εαυτό σας αφού ακόμα κι αν το πείτε το μόνο θετικό θα είναι ότι θα ξαλαφρώσετε που θα το βγάλετε από μέσα σας αλλά πρακτικά θα είναι δώρον άδωρον;
Επίσης, ο άνθρωπος αυτός σας είχε "ξελασπώσει" στο παρελθόν κατά κάποιο τρόπο τώρα όμως εκ των πραγμάτων δεν θα είναι σε θέση. Τί θα κάνατε λοιπόν, θα μιλούσατε ή όχι;
Και τέλος, κάποιες άλλες σχετικές μου σκέψεις...πρέπει να βάζουμε πρώτα τον εαυτό μας ή αυτούς που αγαπάμε πολύ; Να σκεφτόμαστε ότι αν μιλήσουμε θα ξαλαφρώσουμε εμείς κι ας φορτώσουμε έτσι βάρος στον άλλον ή να μην μιλάμε ακριβώς για να μην το κάνουμε αυτό;
Κι επίσης, κάτι που μου είχε πει κάποιος παλιά..."η γυναίκα δεν προστατεύει κανέναν, αυτό είναι δουλειά του άντρα". Προσωπικά διαφωνώ, μια χαρά προστατεύει με τον τρόπο της αν χρειάζεται...εσείς; Για μένα τουλάχιστον, αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο δεν μιλάω, για να τον προστατέψω...
