Πώς μαθαίνεις να ζεις με αυτό?
Χτες είχα συνεδρία, ήμουν πολύ χάλια.. Με ταλαιπωρεί και μία ίωση την τελευταία εβδομάδα και έχω βαλτώσει πάλι.. Δεν ήξερα τί να πρωτοκάνω: να βήξω, να φυσήξω τη μύτη μου ή να κλάψω που τόσο πολύ είχα ανάγκη? Τόσο αξιοθρήνητη είχα να νιώσω καιρό. Μέσα σε όλη αυτήν την τρέλα, 2 πράγματα συγκράτησα από τον γιατρό μου. Το πρώτο ήταν ότι ίσως τελικά μου πάρει περισσότερο χρόνο από ότι είχα υπολογίσει εγώ και εκείνος να συνέλθω. Το δεύτερο ήταν ότι μου είπε ότι αντιμετωπίζω την κατάθλιψη μου σαν να είναι κάτι έξω από εμένα και όχι κομμάτι του εαυτού μου. Το βράδυ πήγα μία βόλτα με το αγόρι μου και τα συζητούσαμε.. Μου είπε ότι παρατηρώντας με 3 χρόνια τώρα, βλέπει ότι ή αγνοώ τελείως το πρόβλημα της κατάθλιψής μου, κάνω δλδ πως δεν υπάρχει, ή το αφήνω και με καταβάλλει τελείως.. Το τελικό συμπέρασμα ήταν ότι από τη στιγμή που μου παρουσιάστηκε το εν λόγω πρόβλημα, πρέπει να το συνηθίσω κατά κάποιον τρόπο και να μάθω να ζω με αυτό. Να συνεχίσω τη ζωή μου.. Σηκώθηκα σήμερα το μεσημέρι και είμαι σα χαμένη.. Πώς να το συνηθίσω? Πώς να το αποδεχτώ? Μου είναι τόσο δύσκολο να με συνηθίσω έτσι, και ας είμαι έτσι 3 χρόνια τώρα...