Πώς μαθαίνεις να ζεις με αυτό?

Χτες είχα συνεδρία, ήμουν πολύ χάλια.. Με ταλαιπωρεί και μία ίωση την τελευταία εβδομάδα και έχω βαλτώσει πάλι.. Δεν ήξερα τί να πρωτοκάνω: να βήξω, να φυσήξω τη μύτη μου ή να κλάψω που τόσο πολύ είχα ανάγκη? Τόσο αξιοθρήνητη είχα να νιώσω καιρό. Μέσα σε όλη αυτήν την τρέλα, 2 πράγματα συγκράτησα από τον γιατρό μου. Το πρώτο ήταν ότι ίσως τελικά μου πάρει περισσότερο χρόνο από ότι είχα υπολογίσει εγώ και εκείνος να συνέλθω. Το δεύτερο ήταν ότι μου είπε ότι αντιμετωπίζω την κατάθλιψη μου σαν να είναι κάτι έξω από εμένα και όχι κομμάτι του εαυτού μου. Το βράδυ πήγα μία βόλτα με το αγόρι μου και τα συζητούσαμε.. Μου είπε ότι παρατηρώντας με 3 χρόνια τώρα, βλέπει ότι ή αγνοώ τελείως το πρόβλημα της κατάθλιψής μου, κάνω δλδ πως δεν υπάρχει, ή το αφήνω και με καταβάλλει τελείως.. Το τελικό συμπέρασμα ήταν ότι από τη στιγμή που μου παρουσιάστηκε το εν λόγω πρόβλημα, πρέπει να το συνηθίσω κατά κάποιον τρόπο και να μάθω να ζω με αυτό. Να συνεχίσω τη ζωή μου.. Σηκώθηκα σήμερα το μεσημέρι και είμαι σα χαμένη.. Πώς να το συνηθίσω? Πώς να το αποδεχτώ? Μου είναι τόσο δύσκολο να με συνηθίσω έτσι, και ας είμαι έτσι 3 χρόνια τώρα...

πόσες συνεδρίες έχεις κάνει μέχρι τώρα?

Είμαι στον 1μιση χρόνο, κάθε εβδομάδα πάω.

είναι μεγάλο το διάστημα για να βρίσκεσαι ακόμη σε αυτό το στάδιο.
το καλό είναι πως έχεις δεσμό, βγαίνεις κλπ
εργάζεσαι?
από τί ακριβώς πάσχεις?
θυμάμαι μόνο μία άσχημη σχέση με τον πατέρα σου.

Όχι, δεν εργάζομαι...Παλεύω να τελειώσω με τη σχολή μου αλλά με όλη την κατάσταση δεν έχω όρεξη για τίποτα.. Κατάθλιψη και κρίσεις πανικού.

chris σε καταλαβαινω οσο δεν παει και το ξερεις..ειμαι κ εγω σε παρα πολυ ασχημη φαση τελευταιως!με εχουν τσακισει οι πανικοι,αλλα οκ δεν το βαζουμε κατω..πρεπει να αποδεχτουμε αυτο που μας συμβαινει η μαλλον να συμφιλιωθουμε με αυτο το κομματι μας,αν το καταφερουμε αυτο,πιστευω θα παψει καποια στιγμη ο εαυτος μας να μας υπενθυμιζει την οποια κατασταση μας βασανιζει,ειτε αυτο λεγεται πανικος η οτιδηποτε!το ξερω ειναι δυσκολο,πολυ δυσκολο και εγω προσπαθω αλλα ξερεις κατι?δεν εχουμε αλλη επιλογη..
μην δινεις τετοιους χαρακτηρισμους στον εαυτο σου,απλα δεν εισαι καλα,θα περασει ομως,θα βαλεις για ακομα μια φορα τα δυνατα σου..μηπως δεν ξερουμε εμεις απο δυναμη?

Quote:

---

Originally Posted by chr1986

Χτες είχα συνεδρία, ήμουν πολύ χάλια.. Με ταλαιπωρεί και μία ίωση την τελευταία εβδομάδα και έχω βαλτώσει πάλι.. Δεν ήξερα τί να πρωτοκάνω: να βήξω, να φυσήξω τη μύτη μου ή να κλάψω που τόσο πολύ είχα ανάγκη? Τόσο αξιοθρήνητη είχα να νιώσω καιρό. Μέσα σε όλη αυτήν την τρέλα, 2 πράγματα συγκράτησα από τον γιατρό μου. Το πρώτο ήταν ότι ίσως τελικά μου πάρει περισσότερο χρόνο από ότι είχα υπολογίσει εγώ και εκείνος να συνέλθω. Το δεύτερο ήταν ότι μου είπε ότι αντιμετωπίζω την κατάθλιψη μου σαν να είναι κάτι έξω από εμένα και όχι κομμάτι του εαυτού μου. Το βράδυ πήγα μία βόλτα με το αγόρι μου και τα συζητούσαμε.. Μου είπε ότι παρατηρώντας με 3 χρόνια τώρα, βλέπει ότι ή αγνοώ τελείως το πρόβλημα της κατάθλιψής μου, κάνω δλδ πως δεν υπάρχει, ή το αφήνω και με καταβάλλει τελείως.. Το τελικό συμπέρασμα ήταν ότι από τη στιγμή που μου παρουσιάστηκε το εν λόγω πρόβλημα, πρέπει να το συνηθίσω κατά κάποιον τρόπο και να μάθω να ζω με αυτό. Να συνεχίσω τη ζωή μου.. Σηκώθηκα σήμερα το μεσημέρι και είμαι σα χαμένη.. Πώς να το συνηθίσω? Πώς να το αποδεχτώ? Μου είναι τόσο δύσκολο να με συνηθίσω έτσι, και ας είμαι έτσι 3 χρόνια τώρα...

---

chr1986 μπορείς να φανταστείς πως η ίωση είναι μέρος του εαυτού σου?
Κάτι τέτοιο πιστεύω ότι εννοούσε για την κατάθλιψη ο ψυχολόγος σου. Η κατάθλιψη έχει το θέμα του μπερδέματος να την νιώθουμε σαν κομμάτι του εαυτού μας.
Είναι μια ασθένεια. Δε χρειάζεται να σε συνηθίσεις έτσι αλλά να αποδεχτείς ότι πάσχεις. Όπως ακριβώς αποδέχεσαι την ίωση.
Χρειάζεται να το δεχτείς για να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα (όπως σου επισήμανε και ο φίλος σου ή το αγνοείς ή το αφήνεις να σε καταβάλει κι αυτό γιατί δεν το έχεις μάλλον αναγνωρίσει και αντιδράσεις κατάθλιψης τις αντιμετωπίζεις σαν αντιδράσεις δικές σου).

Εσύ πίσω απ'το κλάμα, τις αρνητικές σκέψεις, τις αντιδράσεις σου και όλα τα συναφή βλέπεις τον εαυτό σου ή την ασθένεια?

κρις, ακολουθείς φαραμακευτική αγωγή?
είναι κλινική η κατάθλιψη σου από όσο κατάλαβα.

doraki μου, το ξέρω ότι με καταλαβαίνεις, τα έχουμε συζητήσει πολλές φορές... Να που πάλι στα ίδια καταλήγουμε.. Η ίδια θλίψη, η ίδια στενοχώρια..

Arsi, με μπέρδεψες λίγο.. Αν κατάλαβα καλά τί εννοείς, μάλλον εμένα βλέπω.. Νιώθω ότι μέσα σε όλο αυτό που μου συμβαίνει έχω χάσει τον εαυτό μου.. Δεν ξέρω ποιά είμαι, δεν ξέρω τί θέλω από τη ζωή μου.. Δε θυμάμαι καν τί μου άρεσε να κάνω πριν την κατάθλιψη.. Νιώθω τον εαυτό μου σαν ένα μίζερο και άβουλο πλάσμα..

arktos, ναι, κλινική. Δεν ακολουθώ τώρα κάποια αγωγή, στο παρελθόν ναι. Ο γιατρός μου δίνει την επιλογή των φαρμάκων αλλά η άποψη του είναι ότι στην παρούσα φάση τα φάρμακα θα θολώσουν την κρίση μου, θα δημιουργήσουν μία διάθεση ψευτο-ευφορίας και δε θα βγάλω τα συναισθήματα που με βασανίζουν στην ψυχοθεραπεία. Εν ολίγοις, θεωρεί ότι πρέπει να περάσω μέσα από τις υποτροπές αυτές.

και εγώ επιμένω και ερωτώ: πώς στο καλό το αποδέχεσαι όλο αυτό?

κανε ενα θετικο πραγμα την ημερα.. Αρχισε καπως ετσι.. Κανε μια ωραια σκεψη, ζορισου να σκεφτεις κατι που σου αρεσε παλια και να προσπαθησεις να ξανανιωσεις εκεινο το συναισθημα. Κανε ονειρα ΞΑΝΑ. Θυμισου τα παλια ονειρα σου. Κανε ενα ονειρο την ημερα. Κρατα το σε ημερολογιο. Σημειωνε οσο πιο πολλα θετικα κ ομροφα πραγματα μπορεις, στην αρχη με το ζορι! Τι σου αρεσει σε εσενα? Τα ματια σου? Τι σου αρεσει στον φιλο σου? Γραψε οοοοοοοοοοτι καλο μπορεις να σκεφτεις. Εστω και ελαχιστα καλο. και ξαναεπαναλαμβανω, κανε παλι ονειρα, σιγα σιγα θα θυμηθεις τι σου αρεσει, κ τοτε καντα!!!!! Πιστευω ότι θα δεις καποια βελτιωση, κανε αμα θες αυτο το πειραματακι.

Quote:

---

Originally Posted by chr1986

Arsi, με μπέρδεψες λίγο.. Αν κατάλαβα καλά τί εννοείς, μάλλον εμένα βλέπω.. Νιώθω ότι μέσα σε όλο αυτό που μου συμβαίνει έχω χάσει τον εαυτό μου.. Δεν ξέρω ποιά είμαι, δεν ξέρω τί θέλω από τη ζωή μου.. Δε θυμάμαι καν τί μου άρεσε να κάνω πριν την κατάθλιψη.. Νιώθω τον εαυτό μου σαν ένα μίζερο και άβουλο πλάσμα..

---

Κρις αυτό που εννοώ είναι απλά πως όλο αυτό το χάσιμο ή άλλες αντιδράσεις μπορεί να είναι σύμπτωμα της ασθένειας. Δεν είσαι εσύ. Και μιας και έπιασα την ίωση πιο πριν, όπως ακριβώς έχεις συνάχι μπορεί απ'την κατάθλιψη να έχεις πχ ατελείωτο κλάμα. Προσωπικά περνάω κρίσεις που το μυαλό μου θολώνει γεμίζοντας αρνητικές σκέψεις, χάσιμο αυτών που πριν λίγο έβλεπα σημαντικά, απαισιοδοξία, δήθεν πόνος για πράγματα που στην πραγματικότητα δε με ενοχλούν και αναγνωρίζω πως εκείνη τη στιγμή απλά ζω συμπτώματα κατάθλιψης. Τώρα γιατί και πως προέκυψε κατάθλιψη άλλο κεφάλαιο και πιστεύω πως είναι ένα σημαντικό μέρος της διαδικασίας θεραπείας της.

Με άλλα λόγια δεν είσαι ένα μίζερο και άβουλο πλάσμα, απλά έχεις κατάθλιψη. Μην προσωποποιείς τα συμπτώματα και σε χαρακτηρίζεις, αυτό εννοούσα. Ελπίζω να έγινα πιο σαφής :)

Χριστινακι,
συμφωνω με την Αρσι..δεν εισαι εσυ ολα τα ασχημα συναισθηματα...
Εχεις κανει πολλα βηματα μπροστα,στιγμες καλες και κακες ειναι η ζωη,ναι?

αρση, εχει γεμισει το inbox με τα μνμ σου, ηθελα να σου στειλω ενα, θα το στειλω πιο μετα!

carrie, ευχαριστώ που ασχολήθηκες με το θέμα μου, όμορφα αυτά που έγραψες.. Όλα αυτά είμαι σε θέση να τα κάνω όταν συνέρχομαι κάπως από τις υποτροπές. Όταν όμως είμαι μέσα σε αυτές όλα μοιάζουν μάταια και ανούσια, δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τί εννοώ. Όταν μπαίνω σε αυτή τη μαυρίλα, δεν είμαι σε θέση να κάνω τίποτα, σιχαίνομαι τον εαυτό μου και κοιμάμαι ατελείωτες ώρες για να μη σκέφτομαι.. Αυτά τα πειράματα που περιφράφεις είναι βοηθητικά, μόνο όμως όταν αρχίζω να συνέρχομαι από την απόλυτη μαυρίλα...

Arsi, ναι τώρα κατάλαβα τί εννοείς. Μου είναι δύσκολο να διαχωρίσω τί είναι δικό μου και τί της κατάθλιψης.. Θα μου πάρει πολύ καιρό να γνωρίσω τον εαυτό μου και να τα διαχωρίσω, αυτό βλέπω.. Να δούμε και αν θα τα καταφέρω στο τέλος..

Φωτεινή μου τί κάνεις? :) Ναι, έτσι είναι, απλά είναι πολλές οι κακές πανάθεμά την...

chr :)

Αυτο που ηθελε να σου πει ο γιατρος σου νομιζω ειναι οτι πρεπει να αποδεχτεις τη καταθλιψη πιο φιλικα ισως στη συγκρεκριμενη φαση Και το δευτερο που ειπε ο φιλος σου πολυ χαρακτηριστικο για μενα οτι την αγνοεις
Κατι δλδ σαν την ιωση που ανεφερες Οταν εχουμε πυρετο , πρεπει να μενουμε στο κρεβατι ,να περνουμε τις ασπιρινουλες μας ,τα ζεστα μας ροφηματα κτλ
Αν τον αγνοησουμε και σηκωθουμε ,γιατι δεν εχουμε μαθει τον εαυτο μας στη αδυναμια ,υπαρχει πολυ μεγαλη περιπτωση να παθουμε χειροτερα ,Και ο χρονος αναρρωσης θα ειναι ακομα μεγαλυτερος
Ισως κανω και λαθος διορθωσε με αν καπου λεω κατι που δεν ισχυει Αλλα ισως δεν εχεις κουραρει τον εαυτο σου οπως θα επρεπε
Δεν δεχεσαι το οτι δεν μπορεις τωρα , δεν εχεις τις δυναμεις να το κανεις βρε ανθρωπε Και το γυρνας σε κατηγοριες εναντιον σου,Οτι εγω φταιω που δεν εχω τη δυναμη να το πολεμισω ,εγω φταιω που αισθανομαι ετσι οπως αισθανομαι
Δεν φταις εσυ !!
Αν μπορεσεις να δωσεις λιγο χρονο ,αλλα μαζι να αγκαλιασεις οτι αισθανεσαι με κατανοηση ,οσο μπορεις
Τοτε θα εχεις κανει ενα μεγαλο βημα Με απλα λογια συμφιλιωσου για λιγο Ναι ρε ετσι ειμαι τωρα ,αυτα νιωθω δεν πειραζει
,Μεχρι να ανακτησεις τις δυναμεις σου παλι . Και κει θα αρχισεις να διαχωριζεις τι ειναι δικο σου και τι οχι..και να ξεκαθαριζει το τοπιο για σενα :)