ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΤΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ…..

Διαβάζω πολύ καιρό τώρα τους προβληματισμούς πολλών μελών , σχετικά με τις ανησυχίες τους για το αν θα καταφέρουν ποτέ να ξεφύγουν από τα δίχτυα της χρόνιας αγωγής τους - αν θα καταφέρουν ποτέ να ξεπεράσουν τελείως τις φοβίες και τις ψυχολογικές διαταραχές τους - αν θα ξημερώσει ημέρα που δεν θα χρειάζονται πλέον ψυχοθεραπεία ή εναλλακτικές θεραπείες και ειλικρινά χθες αναρωτήθηκα το εξής:

Μήπως τελικά δαπανούμε πολύ χρόνο και ανησυχία για όλα αυτά τα ζητήματα? Και αν τελικά δεν αποδεσμευτούμε ολοκληρωτικά από την όποια αγωγή που παίρνουμε αρκετοί από εμάς πρέπει να τα βάψουμε μαύρα? Ξεχνάμε ότι μέχρι χτες , στο μαύρο χάλι που ήταν ο καθένας μας αναζητούσαμε απεγνωσμένα μια σανίδα σωτηρίας για να σταθούμε πάλι στα πόδια μας?????? Γιατί τέτοιες σκέψεις να μας αποτρέπουν από το να χαρούμε απλά πράγματα της ζωής εφόσων έχουμε σταθεροποιηθεί, είτε με μιαν αγωγή , είτε από έναν ειδικό? Κάποιοι χαρακτηριστικά λένε ότι θέλουν να γίνουν όπως ήταν πριν ………
Το πριν δεν είναι <<το τώρα>> σε κανένα πράγμα της ζωής μας, όσο τα πάντα αλλάζουν και επηρεάζονται διαρκώς από εξωγενείς και εσωγενείς παράγοντες………

Μήπως τελικά πρέπει να ξεπεράσουμε την όλη ιδέα που μας έχει σφηνωθεί, για να χαρούμε πιο ουσιαστικά τις χαρές της ζωής, όποιο και αν είναι το παρελθόν του καθενός?

Περιμένω με αγωνία τις απόψεις σας μωρά μου! ;)

Νομίζω πως έχεις απόλυτο δίκιο.Όμως υπάρχουν άτομα που δεν μπορούν τόσο εύκολα να τα ξεπεράσουν όπως εγώ ας πούμε που είμαι κολλημένη.Και βέβαια αυτό με στεναχωρεί διότι όσο και να προσπαθώ να είμαι καλά δεν μπορώ.Ειδικά τους τελευταίους δύο μήνες.

Η αγωγή κ οι συνεδρίες όση κ σταθεροποίηση να έχουν επιφέρει σου θυμίζουν πως κάτι τρέχει, πως δεν είσαι καλά [πράγματα που δεν θέλεις να θυμάσαι δηλαδή...]κι αυτό όπως κ να το κάνουμε δημιουργεί αντικρουόμενα συναισθήματα...

Αθηνά και Βασίλη μου συμφωνώ ότι δεν είναι κάτι αρκετά εύκολο να το ξεκολλήσουμε τελείως από το μυαλό μας....Ούτε εμένα φεύγουν οι όποιες αρνητικές σκέψεις που και που, δεδομένου ότι σας έχω ανοιχτά δηλώσει ότι ήδη βρίσκομαι σε αγωγή seroxat 9 χρόνια......για πολλές ψυχολογικές διαταραχές...
Αυτό όμως που λέω είναι ότι οι αρνητικές αυτές σκέψεις που όντως μας θυμίζουν ότι έχουμε μια ιδιαίτερη ευαισθησία, δεν πρέπει να γίνουν κατευθυντήριος άξονας για να μας αποτρέψει να χαρούμε απλές καταστάσεις της καθημερινότητας, για το υπόλοιπο της ζωής μας. Πολλά απλά και μικρά πράγματα τελικά ίσως γίνουν από μόνα τους σημαντικά φάρμακα στην όλη πορεία της ίασής μας...
ʼλλωστε το όλο άγχος......... η όποια υπέρμετρη ανησυχία για την πορεία των ψυχολογικών μας προβλημάτων ........ οι φοβίες για την επιδύνωση της υγείας μας , μας έχουν βγάλει κάπου μέχρι τώρα?????
Αν βλέπαμε έως ένα σημείο καθαρά πρακτικά και ρεαλιστικά τα πράγματα θα οδηγηθείτε κάποια στιγμή στον ίδιο προβληματισμό με εμένα...... Μήπως πρέπει να χαλαρώσουμε παραπάνω, όποια αγωγή παίρνει ο καθένας μας και να χαρούμε κάποιες χαρές της ζωής που μας δίνονται πιο έντονα και πιο ζεστά? ʼλλωστε μία από τις χαρές αυτές αν το δείτε αντικειμενικά είναι και η ανώνυμη θερμή επικοινωνία μας, στην οποία όλοι σχεδόν είμαστε ιδιαίτερα ανοιχτοί και δεκτικοί......
Γιατί όχι και σε άλλες αξίες?????????

Συνφωνω απολυτα μαζι σου ολγα εστω και αν δυσκολευομαι να εχω παντα αυτο το σωστο και πιο υγιη τροπο ζωης οπως λες \"καθαρά πρακτικά και ρεαλιστικά τα πράγματα θα οδηγηθείτε κάποια στιγμή στον ίδιο προβληματισμό με εμένα.\"
Ξερεις ομως οτι αν ημασταν ατομα που βλεπαν καθαρα και πρακτικα τα πραγματα μαλλον δεν θα ειχαν εμφανιστει τα προβληματα.. :)

P.S everything that is written above is MaZanG\'s opinion... :P

Εγώ είμαι καινούργια στο site και πραγματικά έχω εκπλαγεί από όλα αυτά που διαβάζω, γιατί τελικά δεν είμαι μόνη μου στο γολγοθα που περνάω. Αποφασίσαμε με το γιατρό μου να κόψω τα seropram που πέρνω όχι πολλούς μήνες τώρα με το σκεπτικό ότι θέλω να κάνω παιδί. Οι παρενέργειες είναι φρικτές και δε ξέρω πως να τις αντιμετωπίσω. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να ξαναρχίσω τα φάρμακα προκειμένου να αισθανθώ καλύτερα ή να κάνω υπομονή για να περάσουν τα συμπτώματα. Δε περνάνε όμως και νιώθω ότι πάλι παίρνω τη κατηφόρα... φοβάμαι΄...:(

Μωρά μου με βεβαιότητα σας λέω ότι βλέπουμε και καθαρά και πρακτικά τα πράγματα, αλλιώς δεν θα αντιμετωπίζαμε άμεσα τα προβλήματά μας , με δραστικές αγωγές και ψυχοθεραπείες.......Αυτό δείχνει και ωριμότητα και λογική και τυπική ψυχρή αντιμετώπιση της ευαίσθητης ψυχολογίας μας....
Το για ποιούς λόγους εμφανίστηκαν τα όποια προβλήματά μας , δεν σημαίνει ότι φταίει καθ\'αυτού και αποκλειστικά η αδύναμη ψυχολογία μας, ή ο χαρακτήρας μας , αλλά και διάφοροι παράγοντες που έτυχε να επιδράσουν περίπλοκα στον ψυχισμό μας και να επηρεάσουν τη ζωή μας με τη μορφή αρνητικών βιωμάτων.... Μονάχα να αναλογιστείτε πόσοι διάσημοι και δημιουργικοί άνθρωποι άφησαν το ξεχωριστό αποτύπωμά τους στην εξέλιξη της ανθρωπότητας και είχαν ανάλογα ψυχολογικά προβλήματα με εμάς... . Θα ανοίξω post να σας αναφέρω όλους τους διάσημους και πετυχημένους της ιστορίας που εμφάνισαν κατάθλιψη, αγοραφοβία, κρίσεις πανικού και άλλα συναφή, χωρίς να έχουν διαθεσιμότητα αγωγής όπως σήμερα!
Η ιδιαιτερότητα της ευαισθησίας μας και ο διαφορετικός τρόπος που ερμηνεύουμε τα όποια ερεθίσματα , μας δίνουν συχνά το χάρισμα να δίνουμε μια ξεχωριστή νότα στην καθημερινότητα των άλλων και να γεμίζουμε έστω και δια μέσου της μεταβλητότητας των συναισθημάτων μας , με αμφιβολίες αυτούς που θεωρούν απόλυτα τα θεμέλια της ανθρώπινης ψυχικής έκφρασης... Πολλοί άνθρωποι έχουν δείξει δύναμη μέσα από τις απόλυτες αδυναμίες τους.......Μην το ξεχνάτε!!!!!!!!!!!!
ΦΙΛΙΑ ΜΙΚΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΖΕΤΕ ΚΑΤΩ.....Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ.....;)

Η αληθεια ειναι οτι η μπαντα μου χρειαζοταν εναν ξεχωριστο ανθρωπο να τους γραψει λιγη μουσικη και στιχους γιατι αγαπη μου αν δεν εχεις βιωματα ..και μια αισθηση τρελας(no offence) δε γινεται τεχνη ...lol

φιλακια θεια ολγα

χι...χι παίδες......:D:D
Η θεία Όλγα ξέρει Νάσο μου.......:P

Είδες Mazan?:) Αποτελείς μιαν άλλη νότα στο χαοτικό μας σύμπαν....;);)