Ψάχνω ειδικό για πολλά προβλήματα...
Γειά σας, είναι η πρώτη φορά που γράφω,
δυστυχώς έγραψα ένα μεγάλο κείμενο, αλλά δεν το πήρε, και τώρα το ξαναγράφω απο την αρχή...
Είμαι γύρω στα 30 με οικογένεια, και δουλεύω στο ελευθερο επάγγελμα...
Εχω επισκεφτεί ειδικό, ψυχίατρο, παλιότερα, γιατί είχα διάφορα θέματα με την δουλειά μου, πήγα 2-3 φορες, μετά σταμάτησα γιατί δεν είχα χρήματα.
Το πρόβλημα είναι οτι θέλω να μιλήσω σε κάποιον για αυτά που με απασχολούν χωρίς να με επικρίνει για τα λάθη μου, που τα ξερω βέβαια, αλλά να με βοηθήσει να βρώ τον δρόμο μου, μια ακρη στην ζωή μου.
Νιώθω οτι πάσχω απο κάτάθλιψη, δεν έχω διάθεση πια για τπτ σχεδόν, η καθημερινότητά μου είναι αδιάφορη και ασήκωτη άλλοτε, αναβάλλω επισκέψεις και συναντήσεις με φίλους, προτιμώ να κάθομαι σπίτι και να μην κάνω τπτ.
Τα τελευταία χρόνια εμφάνισα κλειστοφοβία. Δεν μπαίνω πια σε αεροπλάνο, παλιά εμπαινα καθε χρόνο, τώρα στερείται και ο άντρας μου τα ταξίδια.
Επίσης εχω αγοραφοβία. Αλλάζω δρόμο στον δρόμο για την δουλειά, μην τυχόν και συναντήσω κανένα γνωστό...Πολλές φορές το κάνω αυτό. Αν δω κάποιον απο μακρυα φρεναρω και προχωράω αργά, για να απομακρυνθεί, με πιάνει χτυποκαρδι...
Το αγχος μου χτυπάει κόκκινα. Μονίμως. Δεν μπορώ ούτε τα βράδια να κοιμηθώ.
Για χαζά πράγματα, οχι μόνο για την δουλειά. πχ αν με σταματήσει κάποιος στον δρόμο και με ρωτήσει, πώς να παω εκει? Του απαντάω στρίψε εδω κλπ, και μετα που φεύγει, αναρωτιέμαι: ωχ τον εστειλα καλά ή εκει που του πα να στρίψει είναι μονόδρομος και θα με βρίζει? Ενα παράδειγμα σας φέρνω, αλλά πολλές φορες σκέφτομαι έτσι...
Αυτό και μόνο φτάνει για να είμαι όλη μέρα στο άγχος...
Η δουλειά μου πάει απο το κακό στο χειρότερο. Πώς να μην πηγαίνει άλλωστε? Δεν βγάζω χρήματα, δεν έχω κανει καλό κύκλο, παρότι δουλευω τόσα χρόνια, δεν είμαι καλή στις δημόσιες σχεσεις που χρειάζονται στο επάγγελμά μου. Ειμαι τόσο χάλια επαγγελματικα και οικονομικά, που αναγκάζομαι και ενισχύομαι ελαφρώς και απο τον πατέρα μου. Αυτό με κανει ακόμα χειρότερα. νιώθω τελειως αχρηστη που στα 30 μου ακόμα με χαρτζιλικώνει. αν βέβαια δεν μου εδινε αυτά τα λεφτα, δεν θα μπορούσα να πληρώσω το ενοικιο της δουλειάς. Επίσης δυσκολεύομαι να πληρώσω λογαριασμούς και το ταμειο μου. Είναι μήνες που καθυστερώ και μετά αναγκάζομαι να πληρώσω πρόστιμο στο ταμείο. Μένω δλδ και ανασφάλιστη για λίγο καιρό. Ντροπή το ξέρω, είμαι ανίκανη να κάνω κατι ριζοσπαστικό για αυτο.
Παλιότερα συζητούσαμε με τον άντρα μου να σταματήσω απο την δουλειά μου, και να παω αλλού να δουλεψω, να βγάζω τουλάχιστον κάτι. Αλλά ούτε αυτό τόλμησα να κάνω. Ξεκίνησα διαδικάσίες και το σταμάτησα. Δείλιασα αλλη μια φορά. Τί θα πεί ο ένας και ο άλλος, θα γίνω ρεζίλι, οτι και καλά απέτυχα ώς επαγγελματίας και άλλα τέτοια σκεφτομαι...
Στο σπίτι τα πληρώνει όλα ο συζ, δεν διαμαρτύρεται βέβαια, αλλά και αυτός δεν μπορεί να να καλύψει όλα, οπότε έχουμε κόψει απο αλλού, πχ διακοπές έχουμε 3 χρόνια να πάμε. Και αυτό μου την έχει βαρέσει, χρειάζεται να αλλάζουμε πού και πού παραστάσεις. Να ξεφεύγουμε απο την καθημερινότητα. και αυτός βέβαια το λεει...
Δεν εχω καταφέρει να παρω ούτε ενα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο στην ζωή μου, στην δουλειά πάω και έρχομαι με τα πόδια, δεν είναι μακρυά βέβαια, αλλά και τώρα με το παιδί ενα αμάξι χρειάζεται, για μια ανάγκη που λεμε. ενα μαρκετ,γιατρό ω μη γενοιτο, αν ο αντρας μου είναι στη δουλειά.
Εχω έναν λογαριασμό στην τράπεζα πάντα άδειο, ποτέ δεν είχε πάνω απο 1000 ευρω και αυτό στα καλύτερά μου... Ντρέπομαι που το γράφω αυτό...
Βλέπω παλιούς συμμαθητές και συμφοιτητές και γνωστούς, και έχουν πάει μπροστά, όλοι κάτι έχουν καταφέρει, εγώ είμαι η τελευταία των τελευταίων, ακόμα και οι πιο τεμπέληδες κάτι έχουν κάνει. εγώ ούτε το αφορολόγητο δεν πιάνω.
Καμιά φορά δε, με πιάνει και η κακία με γνωστούς που τα πάνε καλά επαγγελματικά οικονομικά κλπ... Λέω γιατί αυτός και όχι εγώ?
Φυσικά στους άλλους, περα απο την στενή οικογένεια, δεν λεω τί περναω. Ολοι νομιζουν πως πάω πολύ καλά επαγγελματικά και οικονομικά τα καταφέρνω... Δεν υπάρχει περίπτωση να τα συζητήσω αυτά με κάποιον γνωστό, νιώθω απίστευτη ντροπή και κόμπλεξ......
Εχω τελειώσει πανεπιστήμιο, ήμουν πάντα απο τους πρώτους μαθητές ,φοιτητες, σε ο,τι έκανα, πχ γλώσσες, μουσική... Αλλά σαν άνθρωπος αδύναμη να εκμεταλλευτω τις ικανότητές μου, το λεω αυτό και με πιάνουν τα κλάματα...
Απο χτες όλο κλαίω... Με εχει πάρει πάλι απο κάτω...Αυτό ήταν για μένα γραμμενο στην ζωή??? Οχι δεν το πιστεύω.....δεν θέλω......Τί έφταιξε? Τα παιδικά μου χρόνια? Οι γονείς? Θέλω να μάθω... Είμαι έτσι?? Η έγινα έτσι για κάποιους λόγους??????
Θέλω να βγώ απο το αδιέξοδο και να αλλάξει η ζωή μου, δεν μου αξίζει αυτή η μιζέρια, ούτε στον συζ, ούτε στο παιδί μου...
Αν έχετε να μου προτείνετε κάποιον ειδικό, στείλτε ενα μηνυμα.
Επίσης ο,τι άλλο θελετε να προτείνετε, δεκτό....
