Εχω μια δουλεια , βγαινω εξω διασκεδαζω , επικοινωνω με κοσμο , πηγαινω γυμναστηριο , σπουδαζω , ασχολουμε με διαφορα θεματα που και που ,που μου καρφωνονται στο μυαλο.
Αισθανομαι ομως οτι κατι λειπει απο την γενικη εικονα....κατι....κατι...αυτο ειναι ολο σκεφτομαι?
Κοιμαμαι και ξυπναω διψασμενος για κατι αλλο.
Να μου πεις ειναι το ανικανοποιητο στοιχειο της ανθρωπινης φυσης , τιποτα δεν ειναι αρκετο.
Αλλα τωρα τελευταια εχω αυτη την αισθηση συνεχεια. Ο χρονος μου γεμιζει χωρις να το καταλαβω και τελειωνει η μερα πριν την καταλαβω. Εχω χιλια-μυρια που μπορω και θελω να κανω και οχι αρκετο χρονο.
Αλλα οσα και να κανω παντα αυτη η αισθηση. Δεν αισθανομαι πληροτητα.
Δεν μπορω να πω οτι ειμαι δυστυχισμενος ουτε ευτυχισμενος (επηρεαζεται και ο τροπος γραφης μου οταν βρισκομαι σε μια απο τις δυο καταστασεις λολ , τωρα γραφω πολυ απλα) αλλα η ζωη περναει και δεν εχω την αισθηση μιας γεματης ζωης.
Πολλες φορες αισθανομαι ενοχες γιατι δεν εζησα αρκετα πραγματα στο διαστημα της ζωης μου που περασε , λογω το οτι ημουν κατα καποιο σε χειμερια ναρκη , ανενεργος.
Τουλαχιστον αυτο ειναι κατι που αλλαξε.
Εαν γυριζα το ρολοι πισω αυτο θα αλλαζα...την αδρανεια. Αυτα δεν γυριζουν πισω , ο δρομος ειναι μπροστα και θελω να ζησω τοσα.
Σαν το διαδρομο του γυμναστηριου , καλυπτεις χιλιομετρα το ενα μετα το αλλο αλλα παραμενεις στο ιδιο σημειο , καπως ετσι αισθανομαι.
Την αισθηση οτι ξυπνησα απο μια χειμερια ναρκη , αλλα οτι ειναι ψευδαισθηση οτι ξυπνησα απο αυτην , οτι βρισκομαι ακομα μεσα σε αυτην στο ιδιο ακριβως σημειο.
