Ανεκπλήρωτο όνειρο ή απλή ηλιθιότητα;
Καλημέρα.
Γράφω εδώ με την επίγνωση ότι μοιράζομαι κάτι. Κάτι που ενώ για μένα είναι οδυνηρά μεγάλο, για κάποιον άλλο ενδέχεται να είναι αστείο, προκλητικό, άνευ ουσίας ή/και βλακώδες. Παρόλα αυτά, η δική μου πραγματικότητα είναι ότι μπαίνω στην παρέα του forum με ένα μεγάλο φορτίο. Χρειάζομαι απεγνωσμένα την καθαρή ματιά και την αποστασιοποιημένη εικόνα ενός τρίτου παρατηρητή. Τη δική σας δηλαδή. Δε με ξέρετε, δε με αγαπάτε, δε με συμπαθείτε, δε με αντιπαθείτε – μπορεί η δική σας σκέψη να δει κάτι που εγώ αγνοώ.
Είμαι 36 χρονών. Παντρεμένη με την πρώτη μου αγάπη, με 2 αστεράκια παιδιά, με μια δουλειά που από πλευράς καριέρας πάει κάτι παραπάνω από καλά, με μια ευρύτερη οικογένεια ισορροπημένη και απόλυτα υποστηρικτική. Πάνω από όλα, απολαμβάνουμε όλοι μας το πιο σπουδαίο: Υγεία.
Σε ό,τι αφορά αμιγώς εμένα, αυτό που καταλαβαίνω μέσω κυνικής αυτοκριτικής είναι ότι πολλά ακόμα μπορώ να βελτιώσω στον εαυτό μου – κι όμως, αυτό που εκπέμπω με βάση τουλάχιστον αυτά που εισπράττω από το περιβάλλον μου είναι ότι είμαι δείγμα του «τέλειου πακέτου»: πολύ όμορφη, πολύ ισορροπημένη, πολύ «καλό παιδί». Τούτο το «τέλειο πακέτο» δεν μου χαρίστηκε: δούλεψα με τον εαυτό μου και με τις επιλογές μου σκληρά. Θα προσπαθήσω ποτέ να μη σταματήσω να το κάνω.
Μια προσπάθεια «σκληρής δουλειάς» είναι και αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή: μοιράζομαι το αναπάντεχο, αυτό που όποιος με ξέρει, θα έλεγε: «Η pencil??? Ποτέ!».
Κι όμως.
Ο άντρας μου είναι ο 1ος που ερωτεύτηκα στα 19 μου και που μετά από 7 χρόνια σχέσης παντρευτήκαμε. Περάσαμε πολλά ζόρια μέχρι να τα καταφέρουμε – σταθήκαμε δυνατοί και όλα όσα στο δρόμο ονειρευόμασταν, αξιωνόμαστε σιγά σιγά να τα βλέπουμε να πραγματοποιούνται. Στους πρώτους μήνες της σχέσης μας, κάτι περίεργο συνέβη: άρεσα πολύ και σε κάποιον άλλο, που – σπάνιο πράγμα για μένα – μου ξύπνησε και εμένα έντονο ενδιαφέρον. Με πλησίασε τότε, του εξήγησα ότι είμαι σε σχέση, και μου απάντησε: «Το ξέρω. Ας κερδίσει ο καλύτερος». Είχαμε απλή αλλά ζεστή επικοινωνία για πολλούς μήνες. Σταδιακά, βρέθηκα ερωτευμένη και με τους δύο. Βίωνα μια απόλυτη οδύνη. Επέλεξα να μείνω στάσιμη για λίγο καιρό, να απομακρυνθώ από παντού και να εγκαταλείψω κάθε προσπάθεια – η δύναμη του τι ένιωθα μέσα σε αυτό το δίλημμα με είχε κυριολεκτικά συντρίψει. Κάποια στιγμή αφέθηκα και είπα: «Δεν αντέχω άλλο». Και τότε ο άντρας μου με διεκδίκησε. Και ο άλλος έφυγε.
The rest is history, που λένε. Η ζωή πήρε το δρόμο της. Ποτέ δεν ξέχασα – απλά ταχτοποίησα εκείνη την περίοδο της ζωής μου σε ένα ψηλό ράφι του μυαλού μου. Σαν ένα δώρο που κάποιος σου έκανε και επειδή δεν ξέρεις τι να το κάνεις το βάζεις στο πιο ψηλό ράφι της ντουλάπας.
15 χρονιά αργότερα, τα social media έφεραν ξανά στο προσκήνιο εκείνο το περίεργα καταλυτικό πρόσωπο: εκείνον που εξαφανίστηκε γιατί όπως μου εκμυστηρεύτηκε «ήξερα ότι έχεις κάνει την τελική σου επιλογή». Βρεθήκαμε από κοντά πριν λίγο καιρό για φαγητό και η κουβέντα μας πέρασε από παντού: στο παρελθόν, στα γιατί, στα «αν». Και οι δύο ήμασταν ξεκάθαροι σε εκείνη τη συζήτηση: η ζωή έχει προχωρήσει για μένα, εκείνος είναι ελεύθερος και καριερίστας, όλα καλά. «Θέλω να κλείσω τους λογαριασμούς μου με σένα» του είπα. «Θέλω να ξέρεις ότι δε σε ξέχασα ποτέ. Προχώρησα αλλά μέσα μου κάτι ακόμα πονάει για σένα». Συμφωνήσαμε ότι είναι παροδικό και ότι «γρήγορα θα μου περάσει». Σχεδόν καμιά επικοινωνία έκτοτε, πέρα από ένα «χρόνια πολλά».
8 μήνες μετά όμως (συν τα 15 χρόνια πριν) και τίποτα δεν έχει περάσει. Πονάω όπως τότε. Ξαφνικά - και ενώ νόμιζα ότι η ωριμότητα της ζωής θα με είχε κατάλληλα θωρακίσει.
Ευτυχώς δεν διεκδικώ, δε σκοπεύω και δεν επιλέγω να τον βάλω σαν 3ο πρόσωπο στη ζωή μου. Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει ο ρόλος του "δευτεραγωνιστή" στο πάλκο της ζωής. Όμως μου λείπει. Λες και πάντα ήμασταν μαζί και ξαφνικά δεν τον έχω.
Είναι κρίμα που όλη αυτή η ιστορία ακούγεται τόσο κοινότυπη, τώρα που την ξαναδιαβάζω. Κρίμα που φαντάζει σαν ένα ακόμα middle life crisis, ή 10 χρόνια φαγούρας γάμου ή σαν «να μια ακόμα αχάριστη που δεν έχει με τι να ασχοληθεί στη ζωή της και τρώγεται με φαντασιώσεις».
Μακάρι οποιοσδήποτε αφορισμός να μου έπαιρνε λίγο από τον πόνο, να γέμιζε τις νύχτες μου με λίγο περισσότερο ύπνο, να έκοβε αυτό το αναθεματισμένο καρδιοχτύπι.
Πονάω πολύ.
Pencil
