Printable View
Εχω δυο παιδιά 5,5 και 7 ετών. Πρόσφατα πέθανε ξαφνικά η μητέρα ενός γνωστού από το σχολείο τους παιδιού και έκτοτε ρωτάνε συνέχεια για το θάνατο.
Εχω γραψει γι΄ αυτό στο μπλογκ μου
http://newagemama.com/2011/02/02/%ce...2%ce%bf%cf%82/
Θα ήθελα τη γνώμη σας για το ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος να τους μιλήσω. Πιάνω τον εαυτό μου ναν φορτίζεται από το θέμα!
Εσύ ανησυχείς μήπως πεθάνεις? Εσένα πώς σε επηρέασε το γεγονός και πώς το διαπραγματεύεσαι?
Τα παιδιά έχουν την ικανότητα να πιάνουν στον αέρα δικές μας ανησυχίες και να τις αναδεικνύουν. Έτσι πιστεύω.
Ανησυχώ κι εγώ μήπως πεθάνουν οι γονείς μου. Το ίδιο με τα παιδιά μου δηλαδή!Quote:
Originally Posted by RainAndWind
οπότε πρέπει εσύ να διαχειριστείς το φόβο σου ώστε να μην περνάει στα παιδιά σου, από σένα ξεκινάει αυτό....:)
Τι σε κάνει να φοβάσαι πως θα χάσεις τους δικούς σου? Ή μάλλον, είναι φυσιολογικό πως κάποια στιγμή θα τους χάσεις. Το θέμα είναι γιατί να περνάς άσχημα πριν καν συμβεί...
Φοβάμαι μήπως δεν μπορώ να τα βγάλψ πέρα μόνη μου χωρίς τους γονεις.
υπαρχει ο κυκλος της ζωης...
η γεννηση, η ζωη και ο θανατος ...κανεις δε μπορει να τα αλλαξει ειναι κατι φυσιολογικο (μεσα σε λογικα πλαισια)..
απο τη στιγμη που ενα εμβρυο ζει μεσα στη κοιλια της μητερας του υπαρχει ο θανατος και αυτο μπορει να γινει αναπασα στιγμη πριν ακομα γεννηθει.. ο θανατος μπορει να ερθει αναπασα ωρα και στιγμη. αυτα δε τα λεω για να σε τρομαξω αλλα γιατι καλως η κακως ετσι ειναι.
αυτο το λεω για σενα και εννοω οτι ο θανατος μπορει να συμβει στο καθενα δε γινεται να φοβασαι ρισκαρεις και ζεις, ονειρευσαι και να απαιτεις απο τη ζωη να ευτυχισεις οπως και πρεπει να εχεις καταφερεις αφου εχεις δυο αγγελουδια... δε πρεπει να φοβασαι αν συμβει αλλιως πρεπει να κλειστεις σε ενα δωματιο και να μη βγεις ποτε σου...
οσο αναφορα τα παιδια πρεπει παντα να τους λεμε την αληθεια οσο σκληρη και αν ειναι αλλα με τροπο.... δεν πρεπει να αφηνεις τα παιδια σου να ζουν σε ενα ροζ συννεφακι γιατι τους κανει κακο... αλλα βεβαια ουτε και πρεπει να τους λεμε οτι ο κοσμος ειναι κακος χρειαζεται μετρο και προσοχη γιατι ειναι λεπτο το θεμα.. ακομα και ενας παιδοψυχολογος θα σου τα πει και ειναι καλο που και που να μιλας μαζι του για να ενημερωνεσε οτι αφορα τα παιδια
αλλα για αρχη διαβεβαιωσε τους οτι δεν θα παθεις κατι...
Υπάρχει όμως μια μεγάλη διαφορά newagemama ανάμεσα σε εσένα και τα παιδιά αυτής της ηλικίας. Τα παιδιά δεν μπορούν πράγματι να τα 'βγάλουν πέρα' μόνα τους. Έχουν ανάγκη τη φροντίδα και την καθοδήγηση. Για να γίνουν αυτόνομοι, αυτάρκεις ενήλικες κάποια στιγμή. Και να μπορούν να κάνουν όμορφες σχέσεις με τους άλλους, που θα ορίζονται από την επιθυμία και όχι την ανάγκη.
Εσύ λοιπόν, που είσαι ενήλικη και σαφώς 'μπορείς' να τα βγάλεις πέρα, νιώθεις έτσι? Απ' ότι λες, όχι, φοβάσαι. Είναι άλλο να στενοχωριέσαι για μια πραγματική απώλεια και άλλο να φοβάσαι πως δεν θα μπορέσεις. Τι είναι λοιπόν αυτό που συντηρεί το δικό σου φόβο? Δεν ξέρω πολλά για εσένα ώστε να πω που μπορεί να οφείλεται, καθώς και ποιοι άλλοι φόβοι συνυπάρχουν, είτε γενικοί είτε απώλειας, αλλά ναι, χρειάζεται να πιστέψεις και να νιώσεις εσύ ασφαλής πρώτα.
Για τα παιδιά, υπάρχουν πολλά sites με καθοδήγηση για συγκεκριμένες απορίες ανάλογα με το αναπτυξιακό τους στάδιο κι απ΄όσο βλέπω στο blog σου, τα ψάχνεις :) Αν τα αγγλικά σου είναι καλά, θα βρεις πολλά και πολύ κατατοπιστικά σε ξενόγλωσσα sites. Πάντως γενικά, οι φυσιολογικές απορίες των παιδιών χρειάζεται να απαντηθούν με τρόπο φυσικό και ρεαλιστικό και γλώσσα κατανοητή για την εμπειρία τους. Φρόντισε να νιώθουν ασφάλεια μέσα στις πραγματικές οικογενειακές σχέσεις και όσα τους λες, να ανταποκρίνονται σε όσα πραγματικά νιώθεις και κάνεις.
Ευχαριστώ πολύ! Δεν περίμενα τόσο ουσιαστική ανταπόκριση, μιας και ήταν το πρώτο μήνυμά μου στο φόρουμ. Η αλήθεια είναι ότι το ψάχνω προς την κατέυθυνση που δείχνετε και σεις κια συνειδητοποιώ για άλλη μια φορά πώς η σύνδεση με τα παιδιά φέρνει στην επιφάνεια τα δικά μας άλυτα θέματα, για να τα αντιμετωπίσουμε!
«Πεθαίνοντας θα προσφέρω στους ανθρώπους τα πιο πλούσια δώρα μου. Αυτό έμαθα απ’ τον ήλιο, που όταν δύει είναι τόσο λαμπρός και με τους ανεξάντλητους θησαυρούς του βυθίζεται στη θάλασσα, έτσι που κάνει το φτωχό ψαρά να κωπηλατεί με χρυσωμένα κουπιά.»
Φρίντριχ Νίτσε
Συγκλονιστικό το απόσπασμα του Νίτσε. Σοφία και αγάπη μαζί, σ΄ευχαριστώ!