Quote:
Unhappy υπάρχει κατάθλιψης
Καλημέρα σας!!! είμαι καινούριο μέλος στο forum αν και το διαβάζω αρκετό καιρό...για αρκετό καιρό είχα δισταγμούς αλλα τελικά αποφάσισα να γράψω okay εγώ την ιστορία m....δεν ξέρω πως να ξεκινήσω όμως..είμαι 22 ετών και άνεργοι..έχω σπουδάσει και πάρει ένα πτυχίο..οι γονείς μου είναι σε διάσταση σαν παντρεμένο ζευγάρι από τότε που ήμουν 5 ετών και ο πατέρας μου ζει και εργάζεται όλα αυτά τα χρονια στο εξωτερικό..είναι τυπικά παντρεμένοι αλλα μονο αυτό..διατηρούν μονο μια τηλεφωνική επαφή για τα οικονομικά θέματα.εγώ ζω με την γιαγιά μου από μικρή στο σπίτι τις και η μητέρα μου ζει στο δικό τις σπίτι σε άλλη περιοχή τις αθηνας όπου είναι και η δουλειά τις κοντά...ξέρω ότι είμαι πολύ μικρή για να θεωρώ ότι έχω ψυχολογικά προβλήματα αλλα θα ήθελα και μια δεύτερη γνώμη από εσάς για να μπορέσω να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου...σαν παιδί πάντα ήμουν πολύ ντροπαλή και λιγομίλητη πολύ "ευαιστητι" στις εξωτερικές κριτικές τον άλλων και ιδιαιτερα των γονιών μου..και οι δυο γονείς μου ήταν και είναι δυναμικοί χαρακτήρες αλλα απ ότι έχω2 καταλάβει όλα αυτά τα χρονια δεν παντρεύτηκαν από παραγματική αγάπη,η μεν μητέρα μου αναγκάστηκε να το κάνει γιατί ο παππούς μου και πατέρας τις ήθελε να την εξασφαλίσει επειδή έπασχε από χρόνιο καρκίνο και φοβόταν μην πεθάνει γρήγορα και την αφήσει "αβοιτητι" και μονη..εκείνη πάλι ήθελε να κάνει μεγάλη καριέρα στη ζωή τις..ο δε πατέρας μου επίσης από τα λεγόμενα τις μητέρας μου την παντρεύτηκε επειδή πιθανώς να ήταν ερωτευμένος μαζί τις αλλα πιο πολύ για την οικονομική τις επιφάνεια...γενικότερα η μητέρα μου σαν άνθρωπος έχει πολύ υψηλά στάνταρ ζωής τις αρέσει η χλιδή ,η καλοπέραση(και σε ποιον δεν αρέσει όμως) αλλα είναι και δουλευταρού για να αποκτήσει τα καλύτερα για τον εαυτό τις και τους ανθρώπους τις...και ο πατέρας μου πιστεύω το ίδιο είναι απλά είναι περισσότερο οικονόμος(όχι βεβαια ότι τον γνωρίζω ιδιαιτερα σαν χαρακτήρα γιατί τόσα χρονια έχουμε μονο τηλεφωνική επικοινωνία,μερικές φορες όταν ήμουν μικρή "εχοταν" απ το εξωτερικό να με δει,τώρα σταμάτησε και αυτό...)..τελοσπάντων πολλά είπα γι αυτούς απλός θέλω να δώσω τις βάσης του προβλήματος...γενικά η στάση μου "απεναντιστους" γονείς μου έχει δυο πλευρές την περισσότερο αρνητική λόγω των άσχημων "οικεγενειακων" καταστάσεων που έζησα σε παιδική και εφηβική ηλικία,τους ατέλειωτους "στακωμους" προσβολές αναμεταξύ τους,που πολλές φορες εκτοξεύονταν και σε μένα και την σχετικά θετική πλευρά..(δηλαδή ότι εκτιμώ ότι τόσα χρονια ο πατέρας μου με στήριξε οικονομικά πάντα με συνεχή πίεση από την πλευρά τις μητέρας μου όμως για να το κάνει αυτό.και γενικά η μητέρα μου με βοηθάει σε ότι τις ζητήσω) είναι μεν κοντά μου ακόμα και οι δυο για να μου προσφέρουν όλα τα υλικά agatha που θέλω αλλα παράλληλα τόσο μακριά μου όλα αυτά τα χρονια γιατί ποτε δεν ήταν άνθρωποι που έδειξαν την αγάπη τους με λόγια τρυφερές πράξεις αγκαλιές κλπ..πάντα μέσα στο σπίτι μου υπήρχε γκρίνια και κακή διάθεση από την μητέρα μου που δεν αντέχει τον πατέρα μου okay ότι θέλει να τον χωρίσει "αλλαδεν" το κάνει για το οικονομικό θέμα...ο πατέρας μου πάλι ένιωθε πάντα φυλακισμένος λόγω των υψηλών απαιτήσεων τις μητέρας μου...γκρίνια και από αυτόν...δεν διέκρινα pouthea ποτε αληθινή αγάπη...έντο μεταξύ η μητέρα μου πάντα έκανε άσχημα σχόλια για την εξωτερική μου εμφάνιση..γενικά έχω όμορφο και γλυκό πρόσωπο αλλα όταν ήμουν μικρούλα ήμουν υπέρβαροι..έτρωγα ασυναίσθητα πάντα παρα πολύ γιατί ένιωθα πάντα αγχωμένοι λυπημένη για όσα συμβαίνουν και έβρισκα καταφύγιο στο φαγητό...αλλα εκείνη πάντα με κατέκρινε για το ποσο άσχημη και χοντρή ήμουν okay ότι δεν θα με "πατρευτει" κανεις ποτε..ότι ήμουν αποτυχημένη χάζι ηλίθια,βόδι ανίκανη...δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί μου τα έλεγε όλα αυτά και με πλήγωναν αφάνταστα έφευγα στο δωμάτιο μου έκλαιγα μονη μου εκείνη έμπαινε μέσα στο δωμάτιο και με μάλωνε πολύ άσχημα μου φωνάζω να σταματήσω να κλαίω και ότι δεν yoparxei λόγος να κλαίω..γενικά δεν ήταν συμπονετική μάνα ποτε τις..και ακόμα το κάνει..."τελοψαδον" φτάνει με τους γονείς γιατί σαν ζάλισα και συγγνώμη για υτό...αλλα είναι ένα κομμάτι που δεν θα ξεπεράσω ποτε μου φαίνεται...ο παππούς ο δυστυχώς τον οποιο έχασα από καρκίνο όταν ήμουν 15 χρονων ήταν ο μονος που λάτρευα.όταν πέθανε πιστεύω ότι έπαθα την πρώτη σοβαρή κατάθλιψη...δεν μίλαγα σε κανέναν στο σχολειό ήμουν αντικοινωνική έκλαιγα συνεχεια δεν είχα όρεξη για τίποτα,συνεχεια κουρασμένη και το μυαλό μου ήταν άδειο..... μόλις πέρασα στο πανεπιστήμιο ξεπέρασα τα συμπτώματα σε κάποιον βαθμό με κάποιες υποτροπές ανά μήνες όμως...η δεύτερη σοβαρότερη υποτροπη ήταν όταν "χωωρισα" από την πρώτη σχέση μου στα 20..τότε δεν έβγαινα καθόλου από το σπίτι είχα παρατήσει τι σχολη μου για κάνα εξάμηνο...έκανα ένα χρόνο να συνέλθω...συνέχισα ότι είχα αφήσει στη μέση από τι σχολη πείσμωσα πολύ με tone αυτό μου και κατάφερα όσο σπούδαζα να χάσω και τα περιττά κιλά που είχαν συσσωρευτεί τόσα χρονια...τώρα πλέον έχω ένα κανονικό σώμα ωστόσο έχω αρχίσει να έχω εμμονες ότι πρέπει να χάσω κα all