Όλοι θέλουν να έχουν αξία...
...έχουν όμως όλοι αξία; Αξία σε τι;
Η Μέριλιν Μονρόε για την ομορφιά της;
Ο Έλβις Πρίσλεϊ για την καλή του εμφάνιση και την φωνή του;
Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν για την εφυία του;
Ο Γκαίτε για την ικανότητα του στην ποίηση/ λογοτεχνία;
Ο Τζέγκις Χάν η ο Μέγα Αλέξανδρος ως ο μεγαλύτερος κατακτητής;
Η Βασίλισσα Κλεοπάτρα;
Ο άγνωστος στρατιώτης για τον οποίο δεν θα μάθουμε ποτέ το όνομα του;
Στην εποχή μας ακόμα και ο ερημίτης στο Άγιο Όρος είναι φακελωμένος, μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις η αξία δεν είναι ταυτόσημη με την φήμη (αλλά κυρίως την υστεροφημία).
Η ενήλικη ζωή, όσο δηλαδή "ωριμάζει κάποιος", είναι ένας δρόμος προς τον φθόνο, την απόκτηση αξίας, και κάποιες φορές πάση θυσία, την σαρκική απόλαυση, την ικανότητα για επιβολή και βέβαια αν δεν υπήρχαν νόμοι στην ανθρώπινη κοινωνία θα επικρατούσε η βία, ο άνθρωπος δεν θα έφτανε στο φεγγάρι, δεν θα έγραφε για την ομορφιά της φύσης, δεν θα έκανε "έρωτα" αλλά θα ήταν διαρκώς σε μια κατάσταση επιβίωσης έναν αγώνα σωματικής και πολεμικής δύναμης και πιθανώς σκλαβωμένος ή και τυφλωμένος από ομαδικές ψυχώσεις, θρησκευτικού ή και πολεμικού χαρακτήρα.
Αν επικρατούσε η αναρχία στην κοινωνία μας τότε δεν θα είχε ο άνθρωπος καμία αξία παρά μόνο ανάγκη να επιβιώσει και δηλαδή καμία ανάγκη να "ανακαλύψει" περισσότερα πράγματα, καμία απορία για ότι είναι πάνω ή κάτω από αυτόν.
Αν επικρατούσε ο φασισμός τότε ο άνθρωπος θα είχε αξία με βάση τον βαθμό του, την ιδιότητα του σε εξουσιολαγνικό όμως επίπεδο. Μπορεί να υπήρχαν ανακαλύψεις, όμως χωρίς πολλές ελευθερίες, με πλήρη καταδίκη για το παραμικρό ελάττωμα, η λάθος.
Αυτό που δίνει την ιδιότητα του πολιτισμού σε μια κοινωνία είναι οι νόμοι και δυστυχώς πολλοί δεν υπακούν στους νόμους και άλλοι θεωρούν εαυτούς πάνω από τους νόμους, ανάλογα και το επίπεδο διαφθοράς της εκάστοτε κοινωνίας. Οι υπόλοιποι απλά είναι με σηκωμένα τα χέρια ψηλά και πότε στο έλεος των μεν πότε στο έλεος των δε.
Πως λέμε ότι αξίζει ένας άνθρωπος αν δεν λάβουμε υπόψη την φήμη;
Αξία ίσως είναι (γι'αυτό και ανέφερα τα παραπάνω) αυτός που κατανοεί την ατελής του φύση, τις δυσκολίες που θα έχει οποιαδήποτε κοινωνία και τον ελάχιστο σεβασμό που μπορεί να έχει για ότι μερικοί θυσιάστηκαν να έχουν. Στην σημερινή της μορφή δεν έχει πάντα ξεκάθαρη μορφή αλλά είναι άπλετη και παραβιάζεται με την βία. Σκέφτομαι άραγε πως όταν φτάσει η εποχή που όλοι θα συμφωνούν σε κάτι, μια κοινή αντίληψη των πραγμάτων αν αυτό θα είναι μια κοινή αλήθεια η μια κοινή ψύχωση, εμμονή, καθοδήγηση.
Αυτά είχα να πω, κάποιες σκέψεις από μένα, αν θέλετε σχολιάστε. Να'στε όλοι καλά και να μην πιέζετε τις ψυχούλες σας. Κάποτε ήταν πιο αγνοί οι άνθρωποι. Στην αρχή της ελευθερίας.
:)
