ζηλεια μεχρι αηδιας!

ειμαι με καποιον εδω και 2 χρονια.τους τέλευταιους μηνες μενουμε μαζι.ενω στην αρχη είχε δωσει ελάχιστα δείγματα ζηλιας και ανασφαλειας η κατασταση σταδιακα επιδεινωθηκε. μου ελεγε οτι αυτο οφειλεται σε δικες μου συμπεριφορες δηλ. σε καποια ψεμματα που του χα πει στην αρχη της σχεσης, η επαφη που ειχα κρατησει με τον πρωην μου κλπ. προσπαθησα λοιπον αν τον βοηθησω να το ξεπερασει κι ετσι δεν αντιδρουσα οταν ζηλευε λεγοντας του απλα οτι τον καταλαβαινω και οτι θα πρεπει όμως με τον καιρο νακαταλαβει οτι πρεπει ναμου εχει εμπιστοσυνη και οτι δεν θα κανω απ' αόριστον υπομονη. Σημερα πια η κατασταση του εχει φτασει στο απροχωρητο ελεγχει τα παντα τι φοραω γιατι το φωραω γιατι θελώ να βγω, γιατι μονη μου κι οχι μαζι του γιατι παλι την ιδια φιλη, γιατι μιλησα με τη μαμα μου ενω δεν ηταν μπροστα, γιατι χαιρετησα καποιον γνωστο στο δρομο, θελει να ξερει τι ακριβως εχω πει κατα λεξη με οποιονδηποτε μιλαω. ζηλευει πραγματικα οτιδηποτε δεν τον περιλαμβανει. ειναι σαν να μη θελει να υπαρχω χωρις αυτον, σαν να πρεπει να λειτουργω μονο ως ζευγαρι με αυτον. εννοειται οτι εχουμε μαλωσει απειρες φορες εχουμε συζητησει αλλες τοσες το προβλημα.εκεινος στιγμιαία αποδέχεται το πρόβλημα, μετα όμως τα ριχνει και παλι αλλου δηλ. ότι δεν φοβαται εμενα αλλα τους αλλους κλπ οτι δεν εχει εμπιστοσυνη στις φιλες μου και αλλα κλασικα που λενε οι παθολογικα ζηλιαρηδες. του ειπα να παμε σε ψυχολογο και ενω αρχικα δεχτηκε τωρα μου λεει δεν εχουμε χρηματα να τα ξοδεψουμε σε ψυχολογο οταν θα εχουμε θα παω. ειμαι σχεδον αποφασισμενη να χωρισουμε, ξερω ομως οτι δεν θα με στηριξει κανεις σε αυτο, ουτε οι γονεις μου, και το προβλημα μου ειναι οικονομικο. κανω ακομα την πρακτικη μου και το εισοδημα μου κυμαινεται σε λιγα χρηματα οποτε μου φαινεται αδυνατο να πιασω σπιτι κλπ με τοσα λιγα χρηματα. δε μπορω να παω στο πατρικο μου γιατι ειναι πολυ μακρια.και δεν θ αντεξω και τη γκρινια τους. πειτε μου τι να κανωβοηθεια... να προσπαθησω κι αλλο η να φυγω? και αν φυγω πως να ζησω?

Να κανεις υπομονη να τελειωσεις την πρακτικη και να πας στο πατρικο σου και να αντεξεις τη γκρινια τους??
Να βρεις δευτερη δουλεια, ισως και συγκατοικο και να αλλαξεις σπιτι??
Τριτη επιλογη δε βρισκω??

απ οτι βλεπω εγω απο την αναλυση σου, την αποφαση σου την εχεις σχεδον παρει, σκεφτεσαι να τον χωρισεις και γιατι ειναι ανυποφορος και γιατι δεν κανει τπτ τελικα για να βελτιωθει, βρισκοντας δικαιολογιες.
και ολο σου το σκεπτικο καταληγει στο οτι δεν προχωρας σε μια σχεδον ειλημμενη αποφαση, για οικονομικους λογους(!)
δεν τους υποτιμω, ξερω ποσο σημαντικες ειναι οι οικονομικες συνθηκες, απλα ολο το παραπανω σκηνικο, κανει το προβλημα σου οικονομικο και οχι ψυχολογικο/σχεσεων κλπ......
δεν θελω να σου πω οτι εισαι σε λαθος φορουμ και δεν ειμαστε οικονομικοι συμβουλοι, αλλα στα λεω ολα αυτα γιατι νομιζω πρεπει να ξεχωρισεις το ουσιαστικο θεμα που ειναι τα προβληματα της σχεσης σου, με το πρακτικο μερος που ειναι η ελλειψη χρηματων....
αν κατ αρχας αποφασιζει να φυγεις, βαλτα κατω και βρες την οικονομικη λυση.
βρες μια δουλεια, βρες μια συγκατοικο, ξαναγυρνα στο πατρικο, μην κανεις οομως τοσο μεγαλες εκπτωσεις οσο το να καθεσαι σε μια σχεση γιατι δεν εχεις χρηματα.
ειναι κριμα για σενα...