Ανικανη να κανω σχεση ή απλα να αγαπησω.
Ειναι ενα θεμα που με παιδευει πολυ και περσι μαλιστα ειχα παθει καταθλιψη. Ειμαι 21 ετων φοιτητρια. Ποτε δεν εχω κανει σχεση κανονικη. Να σας δωσω να καταλαβετε την "Ερωτικη" μου ζωη απο την εφηβεια γιατι πιστευω οτι μπορει να δωσει πληροφορειες: Α γυμνασιου ειχα "σχεση" με ενα συμμαθητη για 1-2 βδομαδες που ουτε καν γεια δε λεγαμε. Απο μακρια δηλαδη, παιδιαστικα πραγματα. Μετα απο αυτο το παιδι κολλησα με εναν ενα χρονο μεγαλυτερο που μου αρεζε πολυ εξωτερικα αλλα φυσικα ποτε δε του μιλησα δλδ δεν τον ηξερα και ακομη κι αν μου δινοταν ευκαιρια θα εχανα τα λογια μου και απλα θα γινομουν ρεζιλι. Θα μου ανεβαινε το αιμα στο κεφαλι, που νιωθεις οτι καιγεται το προσωπο σου απ το αγχος...Γενικα μαθαινα οτι αυτος μιλησε σε μια συμμαθητρια ή του αρεζε μια φιλη μου και τετοια και στεναχωριομουν πολυ σε σημειο να κλαιω. Πλατωνικος ερωτας δε λεγεται αυτο? Τετοιους λοιπον εχω αρκετους. Β γυμνασιου κολλησα με εναν αλλο ο οποιος ηταν γιος μιας φιλης της μαμας μου απο κοντινο χωριο τον οποιο σπανια τον εβλεπα αλλα και παλι "ερωτευτηκα" λογω εξωτερικης εμφανισης. Παλι το ιδιο μοτιβο..μολις μαθαινα οτι μπορει να εγινε κατι με αλλη εκλαιγα ενιωθα χαλια κτλ. Απο θεμα αυτοπεποιθησης μηδεν μπορω να πω. Μετα προσπαθουσα την υπολοιπη χρονια να μου αρεσει ενας συμμαθητης καθως ηταν πιο προσιτος αφου ηδη γνωριζομασταν...ε απλα ελεγα με τις φιλες μου οτι ηταν ο πιο ωραιος της ταξης και οτι μ αρεσει χωρις να εχω νιωσει στο ελαχιστο αυτο που ενιωσα με τους αλλους τους "θεους" οπως λεγαμε. Αυτος ηθελε την κολλητη μου. Γ γυμνασιου, το 3ο κολλημα με εναν απο το λυκειο 2 χρονια μεγαλυτερο, μπορουσα να τον κοιταζω ολη μερα απλα να στεκεται απεναντι. Ηταν πανεμορφος στα ματια μου, πηγα γυμναστηριο για να τον βλεπω...τεραστιο κολλημα. Ειχε κοπελα φυσικα και επομενως εγω να στεναχωριεμαι και να κλαιω. Μια φορα μας συστησε ενας συμμαθητης μου και απλα καταλαβα οτι σκοπος του ηταν να με ρεζιλεψει μπροστα του αφου φυσικα ποτε δε θα μπορουσα να κανω μαζι με αυτον που θελω μια συζητηση της προκοπης. Ενιωθα το ταπεινο χαμομηλακι κι αυτος ο θεος. Αρα αλλη μια απογοητευση. Α λυκειου "Ερωτας" με εναν γνωστο μιας φιλης που τον βλεπαμε μονο οταν βγαιναμε το βραδυ γιατι ηταν απο αλλο χωριο. Πανεμορφος, τον εβλεπα στον υπνο μου, εγραφα γι αυτο απειρα στα ημερολογια κτλ. Ειχε κοπελα το περισσοτερο διαστημα οποτε εγω να παθαινω καταθλιψη καθε φορα που τους εβλεπα. Β λυκειου πηγαμε κατασκηνωση το καλοκαιρι για 1 βδομαδα και γνωρισα εναν που μου αρεσε εξωτερικα και καναμε λιγη παρεα...στην 3η-4η μερα μου ειπε οτι ειναι ερωτευμενος μαζι μου και "τα φτιαξαμε". Οταν το εμαθαν οι 2 φιλες μου που ηταν μαζι μου στην κατασκηνωση δε μου μιλουσαν και ελεγαν αλλαξε οριστικα η σχεση μας απο αυτο που εκανα δλδ επειδη τα "εφτιαξα" με ενα αγορι που το ηξερα μολις 3 μερες. Επρεπε να τις παρακαλω και να κλαιω για να αρχισουν να μου ξαναμιλανε 2 μερες μετα. Εντωμεταξυ αυτη η "σχεση" κρατησε 1 μηνα περιπου. Ηταν απο την πολη αυτος και ερχοταν καποιες φορες τι βδομαδα και πηγαιναμε καμια βολτα. Σε ολη τη διαρκεια ειχα καποιο εσωτερικο αγχος, δεν ειχα ιδιαιτερη ορεξη για φαγητο και φυπνουσα πολυ νωρις το πρωι....ειδικα στην αρχη. Επιανα τον εαυτο μου να προσπαθω να κλαψω να βγει απο μεσα μου αυτο το απροσδιοριστο αγχωτικο συναισθημα...ενω οταν ημουν μαζι του δεν ηθελα να φυγω και ηθελα να τον φιλαω συνεχεια. Ε καποιες βδομαδες μετα πολυ απλα το τελειωσε αυτος. Οπως εμαθα αργοτερα λογω της αποστασης. Μεσα στο καλοκαιρι μου ζητησε ραντεβου ενας αρκετα μεγαλυτερος που μου αρεζε ανεκαθεν, χρονια δηλαδη ηταν στανταρ οτι αυτος μου αρεσε...τον εβρισκα πολυ γλυκο απο μακρια φυσικα αφου ποτε δεν ειχαμε μιλησει. Απλα καρφωθηκα και αφου με κοιταζε κι αυτος τελικα εκανε ενα βημα. Εγω τα εχασα αρχισε τον αγχος μου και βρηκα μια δικαιολογια κ του ειπα την αλλη μερα. Δε μου ξαναμιλησε. Μαλλοντ ο καταλαβε. Μετα απο αυτο δεν ενιωθα γι αυτον οτι πριν...μολις δλδ εδειξε ενδιαφερος αυτος εχασα το δικο μου μεσα στο αγχος μου. Γ λυκειου ηθελα παλι εκεινον που ηθελα στην Α. Τον ηθελα δλδ πολυ καιρο τον συγκεκριμενο....μεγαλος πλατωνικος ερωτας. Καποια περιοδο μεσα στη χρονια προσπαθησα να κανω σχεση με ενα παιδι που μου την επεσε κι επειδη εξωτερικα τον εβρισκα συμπαθητικο ειπα να προσπαθησω για να μην ειμαι η μονη χωρις σχεση πια. Οταν πια ηταν σαν να τα ειχαμε με επιασε τρελο αγχος δεν ηθελα να ασχολειται μαζι μου να μ στελνει μνμτα και ουτε με ενοιαζε να τον δω η οχι. Απλα ειχα πολυ αγχος με ελλειψη υπνου και ορεξης. Το σταματησα με μνμ λιγες μερες μετα. Και απευεθειας ησυχασα. Επεστρεψα στο να θελω τον αλλο...τελικα κατα τα χριστουγεννα γνωριστηκαμε και εδειξε καποιο ενδιαφερον, εγω ημουν μεσα στην τρελη χαρα που επιτελους με ηθελε αυτος...φιληθηκαμε 2 φορες δλδ 2 διαφορετικες μερες οπου καναμε πολυ χαζες συζητησεις και καθε φορα που με εβλεπε με ρωταγε ιδια πραγματα πραγμα που μου εδωσε να καταλαβω οτι το μονο που ηθελε ηταν να του κατσω. Ωστοσο δεν με ειχε πιασει σε μεγαλο βαθμο το αγχος μου αφου ταυτοχρονα χαιρομουν κιολας και ανυπομονουσα να μου στειλει ενα μνμ. Αφου προσπαθησα να το γυρισω σε σχεση ρωτωντας τον πως με βλεπει κτλ καταφερα να του τη σπασω και δε ξαναμιλησαμε. Στεναχωρεθηκα για λιγο αλλα οχι πολυ...το ξεπερασα δλδ σχετικα γρηγορα. Περασα στη σχολη και ηρθα στην πολη. Κατα το πρωτο εξαμηνο ημουν παλι στην κατασταση που περιεγραψα με εκεινο το συμμαθητη...προσπαθησα να μου αρεσει ενας που ξεχωριζα λιγο απ τους αλλους χωρις να νιωσω κατι το ιδιαιτερο. Το επομενο εξαμηνο ενα βραδυ που ειμασταν στο σπιτι μιας φιλης γνωρισα ενα παιδι φιλο φιλου. Φιληθηκαμε εκεινο το βραδυ...ενω πριν δεν ειχα δειξει κανενα ενδιαφερον μου αρεσε οταν αρχισε να γινεται η κατασταση. Φυσικα εγω μ αυτον δεν ειχαμε κανενα κοινο θα τον χαρακτηριζα βλαχαδερο...αλλα κολλησα μαζι του μετα απο εκεινη τη μερα.Αυτος γραμμενη με ειχε προφανως ο σκοπος του ηταν να βρει καποια να του κατσει εκεινες τις μερες που ηρθε να δει το φιλο του. Ωστοσο εγω συνεχισα να τον θελω επι 1-2 μηνες και να νιωθω μεγαλη απογοητευση. Αλλα ετσι ξαφνικα μου εφυγε οτι ειχα νιωσει γι αυτον κι εμεινα με την απορια πως εγω κολλησα με αυτον τον τυπο, τον αχρηστο. 2ο ετος ειδα σε μια θεατρικη παρασταση εναν απο μια θεατρικη φοιτητικη ομαδα και ξανα μανα ερωταας...τον βρηκα μεσω φεισμπουκ και του μιλουσα μονο απο εκει. Εκεινος ξεκινησε να μου μιλαει μια μερα που με ειδε στο δρομο και καταλαβε οτι ειμαι αυτη απο το φεις οποτε μου μιλησε στο τσατ. Μιλουσαμε αραια και που εγω να εχω κολλησει ασχημα μαζι του. Μου ελεγε οτι ειναι στα χωρισματα με τη κοπελα του κι να παμε για καφε...πηγα μεχρι και στη θεατρικη ομαδα. Εκει ειδα οτι ηταν μια χαρα με τη δικια του κι εκανα εντελως περα. Δεν ειχα κανενα δικαιωμα να μπω αναμεσα τους οχι οτι μπορουσα κιολας...δεν ειμαι τετοιο ατομο δε θα τον διεκδικουσα ποτε. Δεν ειχαμε καμια επαφη στην ομαδα απλα ενα γεια λεγαμε. Απλα περασαν μηνες που τους εβλεπα μαζι και γυριζα σπιτι κλαμμενη γιατι τον ηθελα. Καποια στιγμη ειπα φτανει και σταματησα καθε επαφη. Λιγο καιρο μετα, πιο ευκολα απ οσο φανταζομουν τον ξεπερασα αν και παλι με πιανει ενα μικρο τσιμπημα στο στομαχι οταν τον βλεπω τυχαια. Μετα απο αυτον δεν εγινε τιποτα για αρκετους μηνες...ειμαι 3ο ετος και ο παλιος απο τη κατασκηνωση με τον οποιο πηγαιναμε για καφεδες τελικα μου ειπε οτι με βλεπει αλλιως, φιληθηκαμε, εμεινε σπιτι μου το βραδυ χωρις να κανει καποια κινηση (για κατι παραπανω απο φιλια δλδ). Την αλλη μερα ανεβασα πυρετο απο το αγχος. Πια ενιωσα οτι δε μπορω να νιωσω τιποτα για κανενα και το ενιωσα πολυ εντονα. Την ιδια μερα με μνμ του το εκοψα του ειπα οτι τον βλεπω φιλικα. Ο πατερας μου λεει οτι μπορει να συμβαινει κατι με μενα γιατι δεν ειναι φυσιολογικο αυτο και εχει διαφορες θεωριες. Ειναι και το οτι ειχα παθει καταθλιψη που τα εχουμε συζητησει πολυ. Η μαμα μου λεει οτι απλα δεν ερωτευτηκα ακομα, δεν ετυχε κι οτι οταν γινει δεν θα νιωθω αγχος. Ομως νιωθω τοσο χαλια η μονη απο ολες τις φιλες μου χωρις σχεση που δεν εχει κανει σεξ κι εχει μεινει μονο στα φιλια. Ολοι μα ολοι μου λενε αμα παιζει τιποτα με κανεναν κι εγω λεω παντα οχι και λενε αντε τι κανεις...Προσπαθω να βρισκω απο τις λιγες μου γνωριμιες καποιον που να μπορουσε να μ αρεσει λιγο παραπανω αλλα ξερω οτι απλα προσποιουμαι. Εχω ενα χρονο να νιωσω κατι εντονο εστω κι αν ηταν πλατωνικο οπως πριν. Πιστευω οτι εχω κατι που ειναι ανικανοτητα για αγαπη, σχεση δεσμευση? Δε ξερω υπαρχει τετοιο πραγμα??Ειναι δυνατον να μεινω για παντα μονη μου???Πιστευω οτι αν συνεχισω ετσι για μερικα ακομη χρονια δε θα αντεξω....μου περνουν απ το μυαλο φευγαλεες σκεψεις απο ατομα που αυτοκτονησαν και σκεφτομαι οτι τους καταβαινω....οτι αν ζησω σ αυτη την κατασταση για πολυ ακομα θα χασω καθε νοημα...
