Χαμογελαω αλλα συγχρωνως φοβαμαι παρα πολυ..........

Ειμαι πανευτυχισμενη γιατι μετα απο ενα χρονο γερης καταθλιψης η μητερα μου "γυρισε παλι κοντα μας". Το λεω κ βουρκωνω... Ερχονται στο μυαλο μου οι δυσκολες καταστασεις που περασε πρωτα αυτη κ στη συνεχεια εμεις κ.........φοβαμαι πως θα ξαναρθουν... Φοβαμαι πως θα ξαναπαθει καταθλιψη (ηταν η τριτη στη σειρα, μετα απο διαλειμματα 1 χρονου).. Ειχε τασεις αυτοκτονιας κ συμπεριφεροταν αλλες φορες σαν γιαγια 100 χρονων κ αλλες φορες σαν παιδι 2 χρονων, με ολα τα αντιστοιχα παρελκομενα...
Τωρα, εδω κ ενα μηνα, οταν την επισκεπτομαι στην επαρχια ειναι γεματη ζωντανια, μαγειρευει, εχει γραφτει σε γυμναστηριο, γελαει μαζι μας...ΓΕΛΑΕΙ....!!! Το σκεφτομαι κ φοβαμαι να το φωναξω δυνατα μηπως κ καποιος με ζηλεψει κ μου παρει πισω τη χαρα μου...
Ρωτησα το γιατρο της μηπως υπαρχει καποιος τροπος προληψης... Μπορει να χαρακτηρισετε την ερωτηση μου αφελη αλλα εγω θελω να ξερω...
Θελω να ξερω πως μπορω να προλαβω μια πιθανη, επομενη κατρακυλα...!!!! Θελω να την προλαβω...Δεν θελω να το ξαναπαθει αυτο η μητερα μου...
Πως μπορω να καταλαβω πως η καταθλιψη ξαναπλησιαζει κ τι μπορω να κανω για να μην την ξαναπερασει τοσο βαρια?

Γεια σου Kandy. Καταλαβαίνω το φόβο σου. Θέλεις να παραμείνει καλά. Δε θέλεις να περάσει τα ίδια. Έχεις σκεφτεί όμως ότι μπορεί να φοβάσαι όχι μόνο γι αυτήν αλλά και για σένα? Ποια συναισθήματα είχες όταν η μητέρα σου ήταν σε κατάθλιψη? Είχες στενή σχέση πάντα με τη μητέρα σου?
Εσύ είσαι καλά στη ζωή σου αυτή την εποχή?

Πώς ξεπέρασε την κατάθλιψη? Με φαρμακευτική αγωγή? Έκανε ταυτόχρονα και ψυχοθεραπεία?
Πιστεύω ότι η ψυχοθεραπεία βοηθάει στο να γνωρίσει η ίδια τον εαυτό της και άρα η ίδια να προλαβαίνει πιθανή υποτροπή.
Βέβαια, δεν είχα ποτέ βαριά κατάθλιψη, θα έλεγα ότι πέρασα ξυστά από μια τέτοια κατάσταση και την πρόλαβα ξεκινώντας ψυχοθεραπεία.

Αυτη την εποχη ειμαι καλα. ...Μαλλον ειμαι πολυ καλα. Διπλα μου εχω εναν ανθρωπο που με αγαπα κ τον αγαπω κ γω. Σιγουρα φοβαμαι κ για μενα. (παλι τον εαυτο μου σκεφτομαι...) Την τελευταια φορα που το επαθε αυτο η μητερα μου δεν μπορουσα να κοιμηθω απο τις τυψεις.... γιατι αυτη τη φορα λογω της συγκατοικησης με το φιλο μου κ λογω της δουλειας μου (τωρα πια δουλευω 11 ωρες την ημερα) δεν ειχα το χρονο να κατεβαινω πολυ συχνα στο χωριο για να τη βλεπω κ το περισσοτερο βαρος ειχε πεσει στον αδερφο μου (τυψεις κ γι αυτο...) .......Κ μου φαινεται οτι δεν εχω πολυ στενη σχεση μαζι της, δηλαδη ποτε δεν μιλουσα μαζι της για τα πολυ προσωπικα μου προβληματα.
Οταν πρωτοεπαθε καταθλιψη αισθανθηκα αρχικα να χανω τον κοσμο κατω απο τα ποδια μου, αλλα συνηλθα πολυ γρηγορα γιατι ολοι ειχαν κρεμαστει επανω στη "δυναμικη" της οικογενειας... Μετα ακολουθησαν οι ενοχες....... (πως δεν το πηρα χαμπαρει κ αφησα τη μητερα μου να φτασει ως εδω????????? Πως την πατησα ετσι?????????)
Αρχικα, πηγαμε στο Αιγηνιτειο (εκεινο το διαστημα ειχαμε οικονομικες δυσκολιες). ..........Μαλλον την πηρα απ το χερι κ την πηγα εκει.... Δεν θα ξεχασω την πρωτη φορα........ Εκει οι εξωτερικοι γιατροι δεν σου κανουν ψυχοθεραπεια. Σου δινουν φαρμακα. Τα καταλληλα προφανως γιατι η μητερα μου συνηλθε μετα απο ενα χρονο ολοκληρωτικα... Παρ ολ αυτα δεν σταματησε ποτε εντελως να τα παιρνει... αλλα ξανακυλησε... κ παλι τα ιδια κ παλι καλα......κ παλι τα ιδια...
Το θεμα με το Αιγηνιτειο δυστυχως ειναι οτι καθε φορα που πηγαιναμε, παντα μαζι, ελειπε ο βασικος γιατρος που την παρακολουθουσε κ την εβλεπαν οι ειδικευομενοι.... οι οποιοι διαβαζαν την καρτελα της μητερα μου με το ιστορικο της εκεινη τη στιγμη αντι για να την προετοιμασουν νωριτερα... (τι ζηταω κ γω....)
Στις 2 τελευταιες επισκεψεις αλλαξε κ η γιατρος που την παρακολουθουσε κ την αντικαταστησε μια αλλη... Και αφου μας ειπε "κατι κουλα" κ εγω στραβωσα παρα πολυ (κ εκανα φασαρια στο διευθυντη του Αιγ.) αποφασισα με τον αδερφο μου πως επρεπε να παμε σε ιδιωτη ψυχιατρο. Δεν ξερω αν ο ιδιωτης της κανει κ ψυχοθεραπεια. Αυτο που ξερω ειναι πως συζητουν αρκετη ωρα χωρις την παρουσια μου καθε φορα κ μετα με φωναζουν να μπω κ γω μεσα στο ιατρειο συνειδητοποιω πως ο γιατρος ξερει αρκετα πραγματα για την προσωπικη μου ζωη........

Καμμια ιδεα κανεις? Καποια αποψη?

Kandy, γιατί σε βασανίζεις με τόσες τύψεις που σου έχεις φορτώσει?
Σκέφτεσαι πως είναι κακό που είσαι καλά αυτή την εποχή, ενώ η μητέρα σου δεν είναι?
Πως δεν έχεις δικαίωμα εσύ να έχεις μία ευτυχισμένη προσωπική ζωή ενώ αυτή υποφέρει?
Κι ακριβώς γιατί είσαι πολύ καλά ενώ δε σου δίνεις το δικαίωμα να είσαι, βρίσκεις τις ενοχές για να μην είσαι και τόσο.
Να στο χαμηλώνεις και να σε ζορίζεις. Να μην μπορείς να βάζεις μέσα σε όλο αυτό και σένα, να σε τιμωρείς που είσαι καλά.
Το δικαιούσαι να είσαι καλά, έστω κι αν η μητέρα σου δεν είναι.
Είστε δύο άτομα. Κάνεις ό,τι μπορείς γι αυτήν, στέκεσαι, φροντίζεις όσο σου αναλογεί. Εγώ σε βλέπω μία χαρά κόρη.
Γιατί εσύ σε κρίνεις ως εγωιστική?
Αν αρρωστήσεις κι εσύ, θα μπορείς να φροντίζεις λες τη μάνα σου?
Μη σε αρρωσταίνεις. Να χαίρεσαι που είσαι τόσο καλά στην προσωπική σου ζωή, γιατί έτσι θα έχεις το κουράγιο να στέκεσαι
και σε όσους αγαπάς.
Το να είσαι καλά δεν αναιρεί το να είσαι μία στοργική κόρη. Μπορείς να είσαι και καλά και στοργική, απλά δίχως τις ενοχές.
Η μητέρα σου είναι καλύτερα και σταθεροποιημένη απ' ό,τι μας λες. Κι εσύ εφευρίσκεις φόβους για να μην χαίρεσαι ούτε αυτό εντελώς!
Με σκέψεις που σου το χαλάνε.
Να χαρείς που ανέλαβε και μάλιστα είναι δραστήρια, έχει ενέργεια και έχει ξαναβρεί τους ρυθμούς της η γυναίκα.
Να απολαύσεις το γεγονός αυτό και να απολαμβάνεις και τη δική σου ζωή.

...σα να χεις δικιο!!! Εγω αντι για να απολαμβανω το σημερα, σκεφτομαι το μεθαυριο... Απλα τις 2 τελευταιες φορες που επαθε η μητερα μου καταθλιψη ειχα υποσχεθει στον εαυτο μου οτι "αυτη τη φορα θα το καταλαβω κ θα το προλαβω". Δεν τα καταφερα ομως......

Αγαπητή Kandy

δεν έχεις καμία απολύτως σχέση με τις καταθλίψεις της μητέρας σου, του παρελθόντος ή του μέλλοντος. Συνήθως η κατάθλιψη, όπως και να εμφανίζεται έχει άλλες βαθύτερες αιτίες για τις οποίες εσύ δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα. Αυτό που μπορέις να κάνεις είναι να έχει η μητέρα σου την αίσθηση ότι είσαι και θα είσαι εκί για εκέινη. Αν αυτό της έχει συμβεί και άλλες φορές τότε προφανώς υπάρχουν βαθύτερες αιτίες που δεν έχουν καμιά σχέση με΄σένα. Ακόμα και αν ήσουν η χειρότερη κόρη του κόσμου δε θα μπορούσες να προκαλέσεις στη μητέρα σου καταθλιψη με την κλινική έννοια του όρου. Είναι απολύτως φυσικό να ανησυχείς για τον εαυτό σου και λόγω της κληρονομικότητας. Αλλά η σύγχρονη ιατρική από μόνη της σε περίπτωση που σου συμβεί κατι τέτοιο σε συνδυασμό με το δυναμισμό του χαρακτήρα σου θα δώσει τη λύση. Να οραματίζεσαι τις λύσεις όχι τα προβλήματα. Το πρόβλημα σαν έννοια είανι δεδομένο και θα υπάρχει πάντα για όλους μας.Μην τα παίρνεις όλα επάνω σου στη ζωή. Αυτό είανι και ένα είδος εγωϊσμού...Έχε πίστη στην δύναμη που έχει μέσα της η μητέρα σου. Άλλωστε μεγάλωσε δυο παιδιά, έχει κάνει μια πορεία ζωής και χωρίς εσένα. Σκέψου το μεγαλείο που έχει μέσα της, το μεγαλείο που έχει κάθε άνθρωπος. έτσι θα τη βοηθήσεις. Δεν είναι μόνο αδύναμη, είναι και δυνατή.Πίστεψε σε αυτήν, πίστεψε και σε σένα. Έτσι ξεπερνιούνται τα θέματα.
Κάποιος είπε κάποτε : "οι τύψεις είναι για εκείνους που δε θέλουν να αλλάξουν..."

Να σαι καλά και να σκέφτεσαι ότι ότι και να συμβαίνει όλα θα πάνε καλά. Πάντα πάνε στο τέλος.

Φιλιά