αντε να βρεις το φαρμακο που σου ταιριαζει...

καλησπερα,

καιρο ειχα να μπω στο site και αφου διαβασα τα τρεχοντα θεματα ειπα να σας γραψω ξανα μιας και σας ειχα αναφερει παλαιοτερα για το περιστατικο της αδερφης μου που περασε ενα ψυχωτικο επισοδιο.
σημερα ειναι με φαρμακευτικη αγωγη πλεον, χωρις ομως την βοηθεια ψυχοθεραπειας, μιας και δεν δεχεται την ασθενεια της με τιποτα. δυστυχως μας αντιμετωπιζει ολους με ενα αισθημα θυμου και μας κατηγορει για το οτι την στειλαμε στο "νοσοκομειο" για θεραπεια.
το προβλημα που παραμενει εντονο ειναι τα φαρμακα. παιρνει 10mg zyprexa αλλα νομιζουμε οτι μαλλον αυτο το φαρμακο δεν την βοηθαει αφου δεν αλλαζει σταση, παρα διατηρει ενα απλανες βλεμμα, ειναι απων, δεν συζηταει και γενικα εχει ενα απιστευτο συναισθηματικο κενο και υπερτατο εγωισμο. αυτα δεν τα παραδεχεται, αλλα το καταλαβαινουμε αφου δεν δειχνει ενδιαφερον σε τιποτα, εμψυχο ή αψυχο.
πιστευουμε λοιπον οτι ισως δεν παιρινει την σωστη δοση ή το σωστο φαρμακο. στο νοσοκομειο που επαιρνε και haldol τα πραγματα ηταν τελευταια καλυτερα. αλλα μας ειπαν οτι αυτο το φαρμακο ειναι παλιο και πολυ βαρυ με πολλες παρενεργειες (παχυνε πολυ περιπου 15 κιλα).
απο οτι διαβαζω και μεσα στο site πρεπει να ειναι πολυ δυσκολο να βρεθει για τον καθενα το καταλληλο φαρμακο που να επιδρα σωστα...παντως εισηγηθηκαμε τωρα στο γιατρο να γινει εξεταση για να δουμε πως επιδραει τελικα (ασε που δεν το παιρνει και καθε μερα, καμια φορα ξεχναει...).
φοβομαστε μονο μην περναει ετσι ο καιρος και δεν βελτιωνεται η κατασταση αλλα αντιθετως επιδεινωθει παλι...

Από την εμπειρία μου με ψυχοθεραπεία στην Ελλάδα, παρόλο που είναι ακριβή (δεν ξέρω αν στη Γερμανία καλύπτει το ταμείο ασφάλισης) μπορώ να πώ ότι βοηθάει γιατί το άτομο δεν βλέπει μόνο μέλη της οικογένειάς του. Έχει την ευκαιρία να συζητήσει με άλλους ανθρώπους που έχουν παρόμοιο πρόβλημα, να ξεχάσει για λίγο τα φάρμακα και γενικά δημιουργείται μια ζεστασιά στην ψυχή. Δεν νομίζω ότι είναι καλό για το πρόβλημα της αδερφής, έτσι όπως το παρουσιάζετε, να έχει επαφή μόνο με την οικογένεια. Προσωπικά δεν έχω περάσει κάτι τέτοιο, σε τέτοια μορφή, αλλά ήλπιζα ότι στην Γερμανία τουλάχιστον θα παρήχαν πολλές διευκολύνσεις.

το θεμα δεν ειναι οικονομικο επειδη καλυπτεται απο το ασφαλιστικο ταμειο. οι γιατροι προτειναν την ψυχοθεραπεια συμπληρωματικα αλλα η αδερφη μου αρνειται πεισματικα να συμμετασχει. οσο ηταν στο νοσοκομειο ερχοταν να μιλησουν μαζι της και απλα δεν τους απαντουσε. οποτε και αυτοι ειπαν οτι δεν μπορουν να της επιβαλλουν κατι με το ζορι εφοσον ειναι ενηλικη. αυτα τα \"με το ζορι\" και το θεμα της ενηλικιωσης μας εχει κουρασει παρα πολυ γιατι μας εφερε πολλα εμποδια. συνεχεια μας δενοταν τα χερια επειδη μας ενημερωσαν οτι εφοσον ειναι ενηλικη (24) δεν μπορουμε εμεις να αποφασισουμε για τιποτα. τωρα που ενημερωνουμε τους γιατρους για την περαιτερω συμπεριφορα της που δεν μπορει να χαρακτηριστει ουτε \"υγιεις\" ουτε \"αρρωστη\" απλα μας λενε να την αφησουμε να παρει τις αποφασεις της. πως μπορει ομως ενας ανθρωπος που δεν συνηδειτοποιει το προβλημα του να παρει αποφασεις? φαυλος κυκλος...
ευχομαι σε ολους τους εμπλεκομενους σε τετοιες παθησεις κουραγιο και αν εχει κανενας σας περασει παρομιο περιστατικο με δικο του ανθρωπο θα ημουν ευγνωμων για τυχον συμβουλες πως αντιμετωπισε το θεμα...

Πόσο χρονικό διάστημα έμεινε στο νοσοκομείο?
προβληματιζόμαστε εμεις με τη μητέρα μου. ο γιατρός λέει ότι το καλύτερο είναι να εισαχθεί γιατί αρνείται να παραδεχτεί το όποιο πρόβλημά της αλλά και τα φάρμακα. της τα δίνουμε κρυφά όταν είναι στα καλά της και δεν δέχεται τίποτα όταν είναι σε κρίση αλλά δεν γίνεται έτσι.
μου έχουν πει ότι αν δεν δεχτεί δεν μπορεί να πάει νοσοκομείο εκτός κι αν κάνουμε εισαγγελική παρέμβαση

ʼν ήταν έτσι θα βάζαμε όποιον θέλαμε στο νοσοκομείο αφού πρώτα κάμπταμε τις αντιστάσεις του με φάρμακα.
Δεν είμαι σε θέση να πω κάτι, ακόμα και από την εμπειρία μου γιατί από την πρώτη στιγμή αναζήτησα γιατρό, πήρα τα φάρμακα, και έκανα και ψυχοθεραπεία (αν είχα συνεχίσει πάνω από εξάμηνο βέβαια θα με είχαν ξεπουπουλιάσει οικονομικά). Εκείνο που αρνούμαι είναι να παίρνω φάρμακα μια ζωή, όταν μάλιστα προσπαθώ με άλλους τρόπους (σπουδές, δουλειά) να είμαι παρούσα. Να μην πω ότι έφτασα στο σημείο να φοβάμαι για την ζωή μου με τα φάρμακα.
Η αδερφή εργαζόταν ή σπούδαζε πριν το περιστατικό? Αν είναι 24 κάτι θα είχε αρχίσει. Δεν ξέρω αν όλα πάνε καλά με την παρακολούθηση των γιατρών, αλλά το ελπίζω. Τουλάχιστον είναι μικρή ακόμα και αν ακολουθήσει κάποια θεραπεία θα επανέλθει.
Αυτό το forum νομίζω το παρακολουθούν και φοιτητές ψυχολογίας και ψυχολόγοι ή ψυχίατροι. Δεν είναι θεμιτό ίσως να γράφουν κάτι σχετικά με τα ερωτήματα εδώ, αλλά να μην λέμε και εμείς ότι θέλουμε.

athi14 το προβλημα σου το διαβασα και οντως ετσι ειναι δεν μπορει να μπει σε νοσοκομειο χωρις εισαγγελικη παρεμβαση εκτος και αν προσπαθησει να βλαψει εσας ή τον εαυτο της. ετσι εγινε με την αδερφη μου, σε μια κριση της, επιτεθηκε και πηραμε τηλεφωνο...ασε τραγικες στιγμες. αλλα δεν γινοταν αλλιως οσο και να ηταν λυπηρο δεν το μετανιωνουμε γιατι δεν ξερω και γω που θα ειχαμε φτασει. βεβαια αυτο που λεει ο genesis μας το ειπαν και εμας (αν ηταν ετσι θα βαζαμε οποιον θελαμε μεσα) αλλα ελα και στη θεση την δικη μας αγαπητε μου genesis που πραγματικα το μονο που θελουμε ειναι παλι την παλια σοφια. γνωριζαμε το προβλημα, ηταν εμφανες κανα εξαμηνο πριν νοσηλευτει και περιμεναμε (κυνικο!) την στιγμη που θα προσπαθησει να κανει κακο στον εαυτο της ή σε μας! και αν πηδουσε απο το παραθυρο παρασυρομενη απο τις ψευδαισθησεις- φωνες? τελος παντων αυτο ειναι ενα πολυ μεγαλο θεμα νομιζω.
athi14 εμεινε εσωκλειστη 6 βδομαδες και μετα αλλους τρεις μηνες περιπου, απο τον Ιουνιο ειναι εξω.

ξεχασα να πω, σπουδαζε κοινονιολογια, βεβαια πρωτο ετςςο αφου εχει ξεκινησει-παρατησει πολλα πραγματα.

lia θα ηθελα με καποιο τροπο να επικοινωνήσουμε. υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με τη μητέρα μου αλλά είναι σκληρό να έρθει περιπολικό να την πάρει άσε που θα πάθει κρίση και να την μπουζουριάσουν και να την πάνε με τη βια στο νοσοκομείο.
όχι ότι αλλιώς δεν παθαίνει κρίσεις δηλαδή. κι εκείνη έχει διάφορες μανίες και φοβίες, κατάθλιψη, διαταραχές κλπ
προσπαθούσαμε επί χρόνια να μην καταλήξουμε στην έσχατη λύση αλλά επειδή το πρόβλημα με τη μητέρα μου το αντιμετωπίζω εγώ, έχω μια αδερή παντρεμένηη κάνει τη ζωή της μακριά από το πρόβλημα αυτό και εγώ ζω κάθε μέρα με τα κέφια της μαμάς. αν ξυπνήσει με κέφι είμαι καλά. αν ξυπνήσει και φωνάζει τότε η μέρα μου πάει κατά διαόλου το ίδιο και η ψυχολογία μου. στο τέλος θα χρειαστώ εγώ ηρεμιστικά.
στο νοσοκομείο (στην ψυχιατρική να το πω καλύτερα) τι χρειάζεται? να είμαστε όλη μέρα εκεί είπε ο διευθυντής της ψυχιατρικής, και μια άλλη ψυχίατρος ότι μπορούμε να πηγαίνουμε σαν επισκέπτες να τη βλέπουμε.
τι ισχύει τελικά?

λια πέρασα της απαντήσεις μου στο δικό μου θέμα ώστε να το ολοκληρώσω εκεί καλύτερα. και να μη βγάζω από το θέμα και το δικό σου.
αν θέλεις να μου απαντήσεις λοιπόν και να το συζητήσουμε λίγο μια που αντιμετώπισες παρόμοια κατάσταση, θα ήθελα να το κάνεις εκεί.

Έχω περάσει παρόμοιες καταστάσεις στην αρχή της ασθένειάς μου, πριν 20 χρόνια, αλλά κάπου έχω \"ξεχάσει\" πως ήταν και θέλω να σου πω μόνο 2-3 σκέψεις, ούτε καν συμβουλές.

Το πρώτο θέμα είναι η βοήθεια από ειδικούς: Ζήτησε όσο μπορείς περισσότερη βοήθεια κυρίως από ψυχιάτρους αλλά και άλλους ειδικούς (π.χ. ψυχολόγους). Συνδυασμός φαρμάκων με ψυχοθεραπεία θα βοηθούσε πολύ. Το \"Νοσοκομείο Ημέρας\" ίσως είναι μια καλή λύση στα πρώτα στάδια της ασθένειας.

Το θέμα της αντιμετώπισης από εσάς: Ένα κλίμα σαφήνειας στις σχέσεις σας θα βοηθούσε. Τίποτα αόριστο ή υπονοούμενο. Παραλληρήματα και εξωπραγματικές ιδέες αντιμετωπίζονται με λογική. Όχι π.χ. \"Λες βλακείες\" ή \"Κάνε αυτό ή μη κάνεις το άλλο\" (διαταγές). Λογική πειθώ.
Επίσης \"το έξω\" κάνει πολύ καλό, βρες αιτία κι αφορμή να βγαίνει από το σπίτι (π.χ. καφετέρεια, σινεμά, έστω περίπατο).
Φυσικά δεν θα αναφέρετε το πρόβλημα πουθενά και σε κανέναν ούτε στους πιο στενούς συγγενείς ή φίλους, σε κανέναν κι έχει το λόγο του αυτό.
Στην αρχή υπάρχει πολύ μεγάλη ελπίδα να συνέλθει πλήρως, αρκεί να παίρνει σωστά την αγωγή για να μην υποτροπιάσει και νοσηλευτεί πάλι.