Σχιζοφρένεια και σχέση με κοινωνικό περιβάλλον

Διάβασα αρκετές ιστορίες περί παράνοιας, ψυχώσεων και σχιζοφρένειας εδώ και θα σας παραθέσω τη δική μου ιστορία, ....

Γεννήθηκα πριν από 28 χρόνια σε ένα μικρό χωριό της Β. Ελλάδας. Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν 2 ετών. Η μητέρα μου, αγρότισσα, με μεγάλωνε μόνη της, δουλεύοντας σκληρά στα χωράφια. Το πρόβλημα είναι ότι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κατασκεύαζε ιστορίες για εμένα, ιστορίες που δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα, έτσι όπως εγώ την αντιλαμβανόμουν. Από το ότι τη μισούσα και ήθελα το κακό της μέχρι το ότι έβαζα στο σπίτι ξένους την ώρα που εκείνη δούλευε, έμπλεκα με συνωμοσίες και σπείρες με ανθρώπους "κακούς", "απατεώνες", "κλέφτες", για να την καταστρέψω. Η μάνα μου ήταν η καλή, κάποια άτομα που είχε βάλει στο μάτι (συγχωριανοί με τους οποίους είχε οικονομικές διαφορές) ήταν οι κακοί και εγώ ήμουν το όργανο των κακών που με χρησιμοποιούσαν εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία μου ως μικρού παιδιού για να της κάνουν κακό. Και όχι μόνο αυτό αλλά και ότι γεννήθηκα ανήθικη και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν "οι κακές πράξεις που κάνουν οι άντρες", δλδ το σεξ... Φανταστείτε τώρα να είσαι 3-4 χρονών και να ακούς τέτοια πράγματα..... την καλόπιανα, προσπαθούσα να την καθησυχάσω αλλά δεν με εμπιστευόταν καθόλου, να την κάνω να νιώσει ασφαλής όσο γινόταν γιατί ήταν εξαιρετικά ανασφαλής, φοβόταν ακόμη και τη σκιά της....άλλοτε την ηρεμούσα, άλλοτε όχι, άλλοτε γινόταν πάρα πολύ επιθετική και με ξυλοφόρτωνε άγρια... και ήμουν μόνη, ... Όλοι στο χωριό φυσικά την είχαν καταλάβει και τη δούλευαν... και ήταν τραγικά ευκολόπιστη...όσο δεν εμπιστευόταν εμένα τόσο πανεύκολα εμπιστευόταν άσχετους...Υπήρχαν άτομα που της έβαζαν λόγια εναντίον μου, με ειρωνεύονταν μπροστά της με υπονοούμενα, ....πολλές φορές ξέσπαγε μπροστά σε κόσμο για το "παλιόπαιδο που της έδωσε ο Θεός" και γιατί να είναι τόσο άτυχη που είχε ένα τέτοιο παιδί...Είχε μια εκπληκτική ικανότητα να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα και να της δίνει την κατεύθυνση που "'ήθελε, φανταζόταν" (δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω...). Όταν πήγα σχολείο, για κάποιο διάστημα είχε ηρεμήσει αλλά το ξέσπασμα δεν άργησε να έρθει και ήταν πάρα πολύ δυνατό.... ερχόταν στο σχολείο καθημερινά, με παρακολουθούσε τί κάνω με ποιά κορίτσια μιλάω, με αγόρια δεν τολμούσα φυσικά γιατί θα της έμπαιναν ιδέες, αν παίζω, αν δεν παίζω γιατί δεν παίζω, κλπ. μία φορά έτυχε να πέσω στο προαύλιο και να χτυπήσω στο γόνατο... όταν γύρισα σπίτι, έκανε ένα απίστευτο επεισόδιο του τύπου ότι οι "κακοί" είχαν έρθει στο σχολείο, με είχαν απειλήσει και εγώ για να ξεφύγω το έβαλα στα πόδια αλλά από το φόβο μου έπεσα και χτύπησα...και έφαγα και ξύλο, γιατί δεν παραδεχόμουν ότι τα πράγματα έγιναν έτσι όπως μου έλεγε. Μια άλλη φορά, ένα κοριτσάκι στην τάξη μου γιόρταζε και μας κέρασε σοκολατάκια... βγήκαμε στο διάλειμμα να το φάμε, κάτσαμε σε ένα παγκάκι και μιλάγαμε.... σε κάποια φάση τη φωνάζει η δασκάλα μέσα και πάει. Μετά από λίγο εμφανίζεται ως δια μαγείας η μάνα μου και μου λέει τί είναι αυτό στα χέρια σου? ποιός σου το δώσε?.... της είπα η τάδε γιορτάζει... και μού λέει ότι λέω ψέμματα και θα τα πούμε στο σπίτι. Δεν μπήκε καν στη διαδικασία να επαληθεύσει αυτό που της είπα....Άλλε φορές με ξυλοφόρτωνε γιατί το παράθυρο του σπιτιού του γείτονα ήταν ανοιχτό, επειδή ένα αυτοκίνητο φρέναρε απότομα στο δρόμο, επειδή το τηλέφωνο χτύπαγε και όταν το σήκωσε, έκλεισε η γραμμή... Τέλος πάντων, έγιναν πολλά τέτοια και πιστέψτε με,ιδιαίτερα οδυνηρά για εμένα... αυτό που με συγκλονίζει ακόμη είναι ότι κανείς από την κοινωνία του χωριού δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να της πει να έχει λίγη εμπιστοσύνη στο παιδί της, κανείς ποτέ δεν τη στήριξε συναισθηματικά, όλοι την κορόιδευαν και τη δούλευαν άγρια...και εισέπραξα χλευασμό, κοροϊδία, να γελάνε σε βάρος μου, να περπατάω με το κεφάλι σκυμμένο για να μη τους βλέπω να γελάνε κατάμουτρα σε βάρος μου... και υπήρξε τρομερή υπονόμευση σε βάρος μου, σα να μου κόλλησαν μια ταμπέλα και να μην ήταν ούτε στο ελάχιστο διατεθειμένοι να υπαναχωρήσουν...
Τελικά κατέληξα, κατόπιν επέμβασης του τοπικού ιερέα, σε ένα οικοτροφείο θηλέων για να παρακολουθώ το σχολείο απερίσπαστα σε άλλη πόλη και πήγαινα σπίτι μόνο Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι, όταν ήμαστε όλη την ώρα μαζί. Και ναι ηρέμησα.... Ήμουν καλή μαθήτρια, τα πήγα καλά, βρήκα τις ισορροπίες μου, σπούδασα, και τώρα έχω τη δουλειά μου σε μια μεγάλη πόλη και ζω με την οικογένειά μου και τα δυό μου κοριτσάκια, μακριά από αυτό το χωριό...Και είμαι καλά, όσο είμαι μακριά... Η μαμά μου σε ψυχίατρο δεν πήγε ποτέ, αρνιόταν πεισματικά. Μερικές φορές, όταν πέρναγαν από το μυαλό της οι περίεργες ιδέες, ιδίως όταν αρραβωνιάστηκα, ότι ο αρραβωνιαστικός μου ήταν βαλτός από τους κακούς κλπ. της έλεγα ότι θα την εγκαταλείψω αν ξαναπεί τέτοια κουβέντα και δε θα με ξαναδεί ποτέ, οπότε δε μιλούσε.... και ναι , στο τέλος ήταν υπερήφανη για μένα που τα είχα καταφέρει και καμάρωνε σε όλους. Πέθανε πριν από 5 χρόνια από βαρύ εγκεφαλικό.
Με κάποιους από τους κατοίκους του χωριού,ακόμη έχω προβλήματα και ειδικά με τις οικογένειες όσων κατηγορούσε η μάνα μου.... δλδ όποτε πηγαίνω, γιατί έχω το σπίτι εκεί, με κοιτάνε περίεργα, έντονα, σχεδόν καρφωτά, ....νιώθω λες και προσπαθούν, βλέποντάς με, να επιβεβαιώσουν όσα έλεγε η μάνα μου. και ακόμη ζουν εκεί τα άτομα που η μάνα μου θεωρούσε ως "κακούς", οι οποίοι σπέρνουν ζιζάνια εναντίον μου, έστω και στο επίπεδο του χαβαλέ...

Δεν είχα αντιληφθεί ποτέ ότι αυτό που έζησα ήταν λόγω σχιζοφρένειας παρανοϊκής, δεν ήξερα καν τί σημαίνει κάτι τέτοιο...θεωρούσα ότι της είχαν στήσει νοητική παγίδα και είχε πέσει μέσα λόγω της ευκολοπιστίας, της αφέλειας και του βολικού και αγαθού της χαρακτήρα. τυχαία πριν από 2 χρόνια άκουσα για ένα παρόμοιο περιστατικό και άρχισα να το ψάχνω....πήγα και σε ψυχίατρο, ο οποίος μου είπε ότι, έτσι όπως τα λέω, γιατί η ασθενής δε ζει πια, είναι παρανοϊκή σχιζοφρένεια... και μου είπε ότι εξαιτίας όσων έζησα είμαι κοινωνιοφοβική και αγχώδης.Το καλό με εμένα, μου είπε, είναι ότι έχω καλή κρίση και ικανότητα να κρατάω επαφή με την πραγματικότητα, να ορίζω την ταυτότητά μου και να μη χάνομαι σε ψευδαισθήσεις άλλων για μένα ........

Θα μου πείτε γιατί τα σκαλίζω τώρα πια, ύστερα από τόσα χρόνια και αφού η ζωή μου έχει τακτοποιηθεί.... ίσως γιατί θέλω να δώσω μια απάντηση σε αυτό το γιατί που τριβελίζει τη σκέψη μου, και πάνω από όλα, το αίσθημα της αδικίας, ότι δλδ έχω πληρώσει μέχρι τελευταία δεκάρα κάτι που ποτέ δεν έκανα, χωρίς να μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, είναι οδυνηρό, επαχθέστατο. Μόνο κάποιος που έχει βιώσει κάτι παρόμοιο μπορεί να αντιληφθεί πλήρως τί εννοώ. Είναι πάρα πολύ σκληρό στην ηλικία των 4 ετών η ίδια σου η μάνα να σου κολλάει την ταμπέλα του ανήθικου παλιόπαιδου μπροστά στα περίεργα βλέμματα μιας μικρής κοινωνίας. ......

και ήθελα να σας ρωτήσω, αν έχετε παρόμοιες εμπειρίες από παρανοϊκή σχιζοφρένεια, πώς διαχειρίζεστε το κοινωνικό περιβάλλον, που ξέρει, διαστρεβλωμένα, την ταμπέλα που ο ασθενής δικός σας άνθρωπος έχει βάλει στο μέτωπό σας?

Εγω το μονο που εχω να σου πω ειναι πως εισαι πολυ δυνατη.........

Μπράβο σας αυτό είναι το θέμα; Ότι είναι δυνατή η κοπέλα; Η μάνα δεν έφταιγε ούτε κι αυτή, είχε μία αρρώστια, αυτός που έφταιγε πραγματικά ήταν ο περίγυρος που δεν την πήγε σε γιατρό και εγώ αναρωτιέμαι γιατί έπαθε εγκεφαλικό; Μάλλον από τα χάπια και αυτά δεν μας τα λένε οι γιατροί.

κοριτσακι μ 1ον να σ πω πως εμε συγκλονισε το ποστ σου! ειληκρινα ουτε στο δαχτυλακι δν σ φτανω σε τετοιο βαθμο. και το μεγαλο μπραβο παει εκει που τελειωνεις την ιστορια σου , οτι ''εκανες οικογενεια και παιδακια'' και δεν αφηθηκες να παρασυρθεις κ εσυ με χειροτερα ψυχολογικα!

εχω ενα μικρο παραδειγμα, οχι σε τετοιο εντονο βαθμο οπως το δικο σου, αλλα ειναι κατι. ολα τα κληρονομισα απο το σοι της μανας μου, κ ολα αυτα επειδη οι περισσοτεροι αντρες στην οικογενεια ηταν αλκοολικοι. μικρη με κραταγε η γιαγια μ σπιτι για να βγουν οι γονεις μ με το ζορι, κ εκεινη μ βαζε λογια εναντια στον παππου μ οτι παει με πουτανες και οτι τις ξυλοφορτωνε εκεινη και την μανα μ μονιμως επειδη επινε, οτι η μανα μ ηταν και ειναι κακια κ οτι εχει παρει την κακια απο την δικη της μανα, την προγιαγια της δλδ, οτι τα βραδια ερχεται ενα βαμπιρ κ πινει το αιμα των παιδιων κ πρεπει να κουκουλονομαι μεχρι πανω (πραγμα π κανω κ τωρα χειμωνα-καλοκαιρι) και οτι η μανα μ τσιμπαγε τον αδερφο της συνεχεια οταν ηταν μικρα.

μονιμως ελεγε κοπλιμεντα για τον γιο της αλλα για την μανα μ ελεγε πως ειναι κακια. προσφατα μαλιστα της εκαθε θεμα αγριο επειδη νομιζε πως της ειχε κλεψει το καναρινι κ της το ειχε αντικαταστισει με ενα αλλο!!!! δεν μιλαγανε για 5 μηνες

εν παση περιπτωση τα λεγε μονο σε μενα και μετα αρχισε να τα λεει και στην αδερφη μ η οποια εβλεπε κ κεινη τους γονεις με αλλο ματι, η γιαγια μ σημειωση πως ειναι εκ γενετης ψευτρα-μυθομανης και κλεπτομανης. εχει κανει πολλες μικροκλοπες σε μαγαζια και μας εκανε ρεζιλι κ επισης σε ηλικια 55 χρωνων τα φτιαξε με τον δασκαλο της μανας μ απ το δημοτικο!!!εκει να δειτε ξεφτιλικι

ναι ηταν αλκοολικος ο παππους μ αλλα η γιαγια μ ειχε μονιμως την αισθηση πως οι αντρες ειναι ''κακοι'' κ πως το μονο που θελουν ειναι να σε ''πηδηξουν΄΄ και οτι ειναι βρωμιαριδες κ μαλιστα μ λεγε πως αμα παω κατα λαθος σε ανρικες τουαλετες θα μεινω εγκυος.

μ λεγε να τους αποφευγω τελοσπαντων, ειχε αυτη την εμμονη. ευτηχως οταν μεγαλωσα της το κοψα της ειπα αν ξαναμιλησει για ολα αυτα, εγω δεν παω να την ξαναδω!!!!!!!!!!

παει σε ειδικο αλλα συνεχιζει να λεει τα δικα της! για μια περιοδο εκανε παρεα στενη με εναν θειο μ ο οποιος προσφατα κλειστικε σε ψυχιατρειο λογω εμμονων που ειχε για μια περιουσια που υποτιθετε του αφησε η Νια Βαρνταλος (ναι η ηθοποιος) με βαπορια, κ οτι εγινε σκευωρια για να του την κλεψουνε. δεν μπορω να φανταστω τι λεγανε μεταξυ τους!

η αδερφη της γιαγιας μ εχοντας μανιοκαταθληψη, ακουγοντας κ ζωντας ολα αυτα (αλλα ηταν πολυ πιο καλοπροαιρετη και ηρεμη σε σχεση με την γιαγια μ ) πηγε σε ειδικο και οντας πιο μυαλομενη κ οχι ξεροκεφαλλη σαν την αλλη, το λυσε το προβλημα απο νωρις! επειδη ηταν δυνατος χαρακτηρας!

απο δω και περα πιστευω πως η κατασταση μ μεσα σε ενα τετοιο σοι, με με πολλες αλλες ακομα παραξενιες, μου δικαιολογει τα προβληματα π εχω! αρα πλεον δεν φταιω εγω!

απο δω και περα στην ζωη σου μολις ανακαλυψες πως ολα συνεβαιναν λογω μιας ασθενειας, δεν εισαι πιο ηρεμη? επισης ειχες ανακαλυψει ποτε πως ηταν εκεινη μικρη με τους δικους της?

Εμενα μου φαινεται πολυ περιεργο που δεν αντιδρουσε κανενας. Δεν ειχες φιλους να σου λενε οτι η μανα σου δεν στεκει στα καλα της?
Δεν ενδιαφερθηκαν οι γειτονοι να σου πουν δυο λογια?
Δεν μπορω να καταλαβω πως λειτουργουσαν τα πραγματα.
Δεν ειναι δυνατον καποιος με παρανοϊδη σχιζοφρενεια να μην φαινεται οτι ειναι εκτος πραγματικοτητας απο τους αλλους....και πως θα μπορουσαν να κατηγορησουν για κατι ενα κοριτσακι ακομα και ντιπ ηλιθιοι να ηταν?
Συγχαρητηρια για το σθενος σου.

Εγω πραγματικά λυπάμαι που δεν είχατε πραγματικούς ανθρώπους δίπλα σας και έτσι καταδικάστηκες να περάσεις σχεδόν όλη τη ζωή με τη μητέρα σου, όχι με τη μητέρα σου, αλλά με την αρρώστια της.
Κρίμα.

Πολυ δυσκολα πραγματα περασες με την μητερα σου!


πραγματικα ειναι πολυ αξιοσημειωτο που εχει τοσο καλη επαφη με την πραγματικοτητα και το τωρα της ζωης σου!


παντως γενικοτερα καθε αρρωστια μπορει να κρυβεται πολυ καλα

και να εκδηλωνεται εκι που ο αλλος τον απιρνει

παρομοια μεγαλωσε και μια φιλη μου γυρω στα σαραντα με την μητερα της

εξω ηταν μια απλη γυναικουλα


και μεσα ηταν ενας κερβερος που στα τεσσεραμισι την φωναζε π......να συνεχως ομως!!!!


πολυ δυσκολο περιβαλλον και τοξικο για ενα παιδι!!!! απιστευτο!!!!


σου ευχομαι δυναμη και να τα ξεπερνας ολα αυτα

εγω παντως δεν απορω που κρυβοταν ολο αυτο

Emmy, καλή σου μέρα. Συγκλονιστικά τα κομμάτια της παιδικής σου ηλικίας που κατέθεσες εδώ. Συγχαρητήρια για το δρόμο που έκανες να φτάσεις ως το σήμερα, που με χαρά διαβάζω πως είναι διαφορετικό από το επώδυνο παρελθόν. Μπράβο σου και να χαίρεστε τα παιδάκια σας.:)
Κοίτα έμμυ, ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις που έκανα μαζί σου. Μου μοιάζει αυτό το ψάξιμο στα μάτια των άλλων να το κάνεις για να επιβεβαιώσεις πως είσαι "διαφορετική", άρα να δεις μέσα στη δική τους ματιά εσένα αλλά εσένα όχι του σήμερα, εσένα του χτες. Ό,τι πέρασες το κουβαλάς μέσω της συναισθηματικής σου μνήμης. Οι ματιές τους αισθάνεσαι να φέρουν φορτία αρνητικά, γιατί έφεραν και στο παρελθόν τέτοια φορτία.
Θέλω να σε ρωτήσω, αυτό το σπίτι στο χωριό είναι σημαντικό για σένα? Αναζητάς με χαρά την ώρα που πας να περάσεις μέσα του? Έχεις καλές αναμνήσεις δεμένες μαζί του, ή μόνο πόνο, απόρριψη και προκατάληψη?
Γιατί η διαχείριση του κοινωνικού περιβάλλοντος είναι συνδεδεμένη θα έλεγα με το γύρισμά σου στον τόπο που σου θυμίζει τα τραύματα της παιδικής σου ηλικίας.
Θέλεις να αποδείξεις ότι δεν είσαι αυτή που νόμιζαν πως είσαι?
Ψάχνοντας στο βλέμμα τους τις αποδείξεις πως το παρελθόν σου ζει ακόμη στο μυαλό τους, νομίζω πως κρατάς μία επαφή με το πώς σε έκρινε η μητέρα σου, λόγω της ασθένειάς της. Κρατάς μία σχέση με εκείνο το στίγμα του "κακού/ανήθικου" παιδιού, μία τόσο άδικη ταμπελοποίηση.

Στη θέση σου θα το πούλαγα και θα έπαιρνα ένα σπίτι που δε κουβάλαγε το υλικό του στο παρόν μου, που δε θα με γύρναγε με τη συναισθηματική μνήμη σε θέση πληγώματος όσων κατάφερα να κερδίσω με το πέρασμα του χρόνου. Το βλέπω απέξω και δεν καταλαβαίνω τι καλό θα βγει από το αδιάκοπο γύρισμά σου σε έναν χώρο που είναι δεμένος μέσα σου με μία "κακότητα" που σου είχε αποδοθεί αναίτια και δίχως να έχεις τον τρόπο να σε προστατέψεις. Τώρα έχεις τον τρόπο. Μήπως όμως γυρνώντας εκεί γυρνάς και σε αυτήν την ιδεατή κακότητα? Μήπως σε βάζεις σε διαδικασίες που όχι μόνο χρήσιμες δε σου είναι αλλά σε γυρνάνε στην αναβίωση τραυμάτων?

Αχ, δεν έγραψα την εμπειρία μου αυτή για να ακούσω θετικά σχόλια ότι είμαι δυνατή, κλπ. Έχετε ακούσει πως «ό,τι δε με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατό»…..!
Αφού λέω μερικές φορές (όταν ζορίζομαι από τη δουλειά, τις καθημερινές υποχρεώσεις, το άγχος για τα οικονομικά, κλπ) πως αφού βγήκα από μια τέτοια κατάσταση, μόνο μια ανίατη αρρώστια μπορεί να με σταματήσει… όλα τα άλλα πραγματικά παλεύονται.
Στην αρχή η επαφή με την πραγματικότητα κρατήθηκε με νύχια και με δόντια, δεν είναι απλό η ίδια σου η μάνα να αναιρεί αυτό που βιώνεις και να σου επιβάλλει να παραδεχθείς κάτι άλλο, που είναι ντροπιαστικό για σένα και σε μειώνει… και να σου λέει με πόνο καρδιάς ότι «εγώ θα σε σώσω» και να υποφέρει…. Και να με βρίζει λες και ήμουν καμιά 20χρονη που βγήκε στο κλαρί… και την ντρόπιασε… Και να υποφέρω και εγώ μαζί της, που ήμουν εντελώς ανίκανη να την κάνω να συνειδητοποιήσει την αλήθεια. Και βέβαια σε γιατρό ποτέ δεν με πήγε όσο και να την είχα παρακαλέσει για να της αποδείξω ότι λέω αλήθεια. Και όσο να το είχαμε συζητήσει, ποτέ μα ποτέ δεν μπήκε στη διαδικασία να αμφισβητήσει. Το θεωρούσε δεδομένο σε τέτοιο βαθμό που της έλεγα ότι δε θέλει να καταλάβει.
Και πέρασα από διάφορες φάσεις. Τα τραγικά δύσκολα χρόνια ήταν τα 2 πρώτα χρόνια στο Δημοτικό, μου έκανε τη ζωή μαρτύριο. Φοβερά ανασφαλής, εξαιρετικά ευάλωτη, εύθραυστη, φοβερά συναισθηματική, να κλαίει με το παραμικρό, ευκολόπιστη μέχρι αηδίας, αφελής, αγαθή, μιλούσε σα να έκανε κατάθεση ψυχής, μόνη, να δουλεύει σαν είλωτας για να μεγαλώσει το παιδί της, φοβισμένη, πανικόβλητη ότι θα μου κάνουν κακό. Και ξύλο, πολύ ξύλο… μέχρι τελικής παραδοχής.
Ο περίγυρος; Όχι μόνο δεν ενδιαφέρθηκαν αλλά έσπαγαν πλάκα, έκαναν χαβαλέ, τη δούλευαν άγρια, κάποιοι ήταν απλά προκατειλημμένοι, άτομα που αφομοιώνουν μασημένη τροφή χωρίς να σκέπτονται, ιδεοληπτικοί, άλλοι ζούσαν για το κουτσομπολιό, άτομα μιας κλειστής κοινωνίας, ύπουλα, χειριστικά, εγκλωβισμένα στο φαύλο κύκλο μιας ανούσιας ζωής, που έβαζαν λόγια, χειραγωγούσαν, έριχναν λάδι στη φωτιά για να διώξουν την ανία τους, να επιβεβαιωθούν, να νιώσουν δυνατοί από τη δική μου αδυναμία και οι λιγοστοί που δεν υπονόμευαν ούτε κορόιδευαν, απλά με λυπούνταν…
Δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω αλλά είναι η αλήθεια, που μπορεί να μη με πληγώνει τώρα πια, γιατί είμαι αλλού, αλλά εξακολουθεί να με προβληματίζει….
Να σας πω παραδείγματα…
- Όταν πήγαινα προνήπιο είχε έρθει μια φορά να με πάρει στο τέλος του μαθήματος. Κάθε μέρα ερχόταν. Εκείνη τη μέρα έπαιζα κυνηγητό, έπεσα και χτύπησα. Με είδε λοιπόν με χτυπημένο πόδι και ανησύχησε, «ποιος σε πείραξε» κλπ. Πάει στη νηπιαγωγό να της κάνει παρατήρηση που δε με πρόσεχε και χτύπησα και της λέει εκείνη «πώς κάνεις έτσι? Βλέπεις πουθενά αίμα? Τίποτα δεν έχει το παιδί»… και για χρόνια έλεγε η μάνα μου ότι μέχρι και η νηπιαγωγός την κορόιδευε… Εξαιτίας αυτού, νήπιο δεν πήγα.
- Στον ψιλικατζή του χωριού πήγε μια φορά να πάρει ένα παγωτό για μένα. Για την κόρη? της λέει αυτός. Ναι του λέει η μαμά μου, ένα παιδί έχω, μία την έχω. Και γυρίζει αυτός και της λέει «εεε, της αξίζει». Από τότε δεν ξαναπάτησε στο μαγαζί του.
- Μια φορά μιλούσε στο δρόμο – ήμουν και εγώ μπροστά- με μια γειτόνισσα που είχε μια κόρη 2 χρόνια μικρότερη μου, εγώ τότε πήγαινα Α’ δημοτικού. Και λέει η μαμά μου «να κάνεις παρέα με την κόρη μου, είναι μοναχοκόρη, και δεν υπάρχουν και πολλά παιδάκια εδώ για να παίζει»…. Και το τραγικά απίστευτο, γυρίζει το κοριτσάκι αυτό και λέει κατάμουτρα και με κακία «εγώ παρέα με το χειρότερο παλιόπαιδο της ΒΛ…(ενν. του χωριού) δεν κάνω»…. Το ότι έμεινα κάγκελο είναι λίγο… πόσο μου στοίχισε δεν μπορείτε να φανταστείτε… πόσο έχω προσπαθήσει να βρω μια ικανοποιητική εξήγηση για αυτή την εμπάθεια από ένα 3-4 κοριτσάκι, επίσης… ειλικρινά σε αυτό το περιστατικό σηκώνω τα χέρια ψηλά. Η εξήγηση της μάνας μου? «μένουν απέναντι, δίπλα στους κακούς γείτονες, και σε έβλεπαν που σε έπαιρναν τα αγόρια». …….! Πιο πιθανό μου φαίνεται να μη γούσταρε τη φάτσα μου, να είχε ακούσει τους γονείς της να σχολιάζουν τα λεγόμενα της μαμάς μου και να μου την είπε για να με πικάρει…
- Τελείωσα την πρώτη Δημοτικού με Α. πάμε λοιπόν στο σχολείο μαζί να πάρουμε το χαρτί… Φεύγοντας συναντάμε μια μαμά με την κόρη της, γύρω στα 5 χρόνια μεγαλύτερή μου αυτή. Καμαρώνοντας η μάνα μου λέει ότι το πήρα το χαρτί με Α. Και γυρίζει το κοριτσάκι της έκτης Δημοτικού στη μαμά της και λέει το απίστευτο «εδώ είναι καλή σε άλλα , στα γράμματα δε θα είναι…» και με ισοπέδωσε…
Τα άτομα που φοβόταν η μαμά μου ότι με βλάπτουν? Ήταν γείτονες. Και το χειρότερο…. συγγενείς. με σοβαρές οικονομικές διαφορές, με χοντρές αντιδικίες με τη μάνα μου που είχε μείνει μόνη μετά το θάνατο του πατέρα μου. Απίστευτη υπονόμευση σε βάρος μου, ότι εγώ τους κοιτάζω έντονα, τους καρφώνω με το βλέμμα, ότι βήχω όταν τους βλέπω για να τους προκαλέσω… και το χειρότερο είναι ότι τα έλεγαν σε όλο το χωριό…. Και ναι , κατηγορούσαν ένα πεντάχρονο κοριτσάκι, χωρίς καμία αιδώ, ότι ξεφτίλιζα τη μαμά μου, ότι είμαι ντροπή για τους γονείς μου, ότι είμαι δακτυλοδεικτούμενη, ότι θα έπρεπε η μάνα μου να με κλείσει στο σπίτι και να μη με αφήσει να ξαναβγώ ποτέ, κλπ. κλπ.
Δε φαινόταν η μαμά μου ότι ήταν εκτός πραγματικότητας. Το ξέρω ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να το καταλάβει κάποιος που δεν έχει παρόμοια εμπειρία… Αλλά δε φαινόταν. Ήταν λειτουργική, κοινωνική, ομιλητική, ευγενέστατη, καλοσυνάτη, εξαιρετικά φιλότιμη, βολικότατη, με ανεξάντλητα αποθέματα αγάπης, με αυταπάρνηση, διάθεση προσφοράς. Αυτά που έλεγε ήταν σε λογική αλληλουχία μεταξύ τους, έδεναν. Και μιλούσε με αστείρευτο πάθος. Όταν την άκουγες, σε έπειθε. Αλλά δεν ήταν η αντικειμενική αλήθεια. Ήταν μια «θεωρία» πάνω στην οποία έχτισε και ερμήνευσε όλη τη μετέπειτα ζωή της. ΤΟ ΜΟΝΟ που μπορεί να προβλημάτιζε ήταν ότι δεν είχε γρήγορη σκέψη, τα αντανακλαστικά της ήταν πολύ αργά, κάπου «έχανε», αλλά είναι εύκολο για κάποιον να πει ότι είναι γυναίκα του χωριού, αμόρφωτη, δεν έχει πάει σχολείο…Τα τελευταία χρόνια η πνευμονολόγος που την παρακολουθούσε με είχε ρωτήσει αν είχε νοητική υστέρηση… για μένα που την ήξερα και την είχα συνηθίσει, δεν είχε…. για κάποιον που τη γνώριζε για πρώτη φορά ναι αλλά το κάλυπτε επειδή ήταν γυναίκα του χωριού και της βιοπάλης. Για τη σχέση της με την οικογένειά της δεν ξέρω πολλά… απ’ ότι έχω καταλάβει υπήρχαν σχέσεις εξάρτησης και χειραγώγησης από τα μεγαλύτερα προς τα μικρότερα παιδιά… η μαμά μου ήταν η μικρότερη… Μου έλεγε πολλές φορές πόσο πολύ αγαπούσε τη μάνα της, τη γιαγιά μου δλδ. Και πόσο πολύ έκλαψε όταν την έχασε και για χρόνια… «και ότι έλεγε η μάνα της ότι δε θα τα βγάλει πέρα η μαμά μου χωρίς αυτήν άμα πεθάνει, γιατί είναι ευαίσθητη».
Το βαρύ εγκεφαλικό το έπαθε από μια εγχείρηση που έκανε, δεν πήγε καλά και είχε αυτή την κατάληξη. Χάπια για σχιζοφρένεια δεν είχε πάρει ποτέ. Δεν είχε εξετασθεί και ποτέ από ψυχίατρο. Και όχι δεν ξέρω, ούτε καν μπορώ να αντιληφθώ πώς ήταν πριν με γεννήσει, πόσο μάλλον μικρή με την οικογένειά της. Με τους συγχωριανούς της από το χωριό καταγωγής της είχε πολύ καλές σχέσεις, οπότε τα πράγματα ήταν σίγουρα πιο ήρεμα. Νομίζω ότι εκεί ένιωθε ασφάλεια.
Ο ψυχίατρος στον οποίο απευθύνθηκα πριν 2 χρόνια, μου είπε, ότι το πιο πιθανό ήταν να το έπαθε από τη χρόνια ορμονοθεραπεία που έκανε για να τεκνοποιήσει. Από το ζενίθ των ορμονών πριν τον τοκετό έπεσε στο ναδίρ λόγω τοκετού και της εμμηνόπαυσης που πλησίαζε… (Οι γονείς μου ήταν παντρεμένοι 17 χρόνια, χωρίς παιδί… στα 15 χρόνια γάμου με έκαναν και μετά από 2 χρόνια χάσαμε το μπαμπά μου από ατύχημα).
Και όταν το άκουσα, συνειδητοποίησα για πρώτη φορά στη ζωή μου, στα 26 μου, τι εννοούσε όταν μου έλεγε ότι «από τότε που με γέννησε, έπεσε ο ουρανός και την πλάκωσε»……..

emmy nomizw oti den mporei na katalavei kanenas ti akrivws perases kai poso epivarinthikes psixologika.nomizw oti prepei na dexteis apla oti h mhtera soy htan arrwsth na thn sygxwreseis kai na kopseis tis gefyres me to parelthon.ta lathi htan ola twn allwn.emeis aplws pairnoyme mathimata ap'ayta kai prwxwrame kai esy ayto to kaneis poly kala.me aformh todiko soy thema thelo na ekthesw kati paromoio poy symvainei ayth thn periodo kai me apasxolei.h mhtera toy antra moy einai typos poy ektos toy oti thelei na koymantarei emas kyriws,einai eysyginhth,kleinetai arketes meres sto spiti skeftetai diafora ashmanta asxeta pragmata poy den efstathoyn kai bgainei mono gia na kanei fasaries gia ayta.einai ekneyrismenh 2-3 meres xanakleinete kai paei legontas.exei apisteytes fobies kai milaei mono gia to parelthon.einai adynaton na kaneis mia syzhthsh mazi ths.kanei arges kinhseis kai den einai idiaitera kinhtiko atomo.apotelesma twn diakymansewn ths na moy dhmioyrdei dekades problhmata.otan hremei syxna me kanei na anarwtiemai an ta thymatai.stoys dikoys ths anthrwpoys poy thn exoyn synhthisei fainetai enas anthrwpos me problhmatikh prwsopikothta kai den ths dinoyn kamia shmasia.se atoma omws poy exoyn kapoia empeiria sxetika me psyxologikes-psyxiatrikes diataraxes nomizw einai kati parapanw ap'ayto.tha hthela th gnwmh sas.
lypamai gia to greeklish
problhma sto pc

Αχ, βρε emmy, συγκλονιστική η ιστορία σου! Τι τρομερό, ένα ευάλωτο παιδάκι να μην έχει την προστασία που δικαιούται. Έχουμε συνηθίσει να λέμε ότι οι πόλεις μοιάζουν με ζούγκλες, αλλά και η ζωή στην κλειστή κοινωνία του χωριού πρέπει να ήταν πολύ αποπνικτική. Η περιγραφή σου για τον περίγυρο είναι τόσο ρεαλιστική:

Quote:

---

Originally Posted by emmy1982

Ο περίγυρος; Όχι μόνο δεν ενδιαφέρθηκαν αλλά έσπαγαν πλάκα, έκαναν χαβαλέ, τη δούλευαν άγρια, κάποιοι ήταν απλά προκατειλημμένοι, άτομα που αφομοιώνουν μασημένη τροφή χωρίς να σκέπτονται, ιδεοληπτικοί, άλλοι ζούσαν για το κουτσομπολιό, άτομα μιας κλειστής κοινωνίας, ύπουλα, χειριστικά, εγκλωβισμένα στο φαύλο κύκλο μιας ανούσιας ζωής, που έβαζαν λόγια, χειραγωγούσαν, έριχναν λάδι στη φωτιά για να διώξουν την ανία τους, να επιβεβαιωθούν, να νιώσουν δυνατοί από τη δική μου αδυναμία και οι λιγοστοί που δεν υπονόμευαν ούτε κορόιδευαν, απλά με λυπούνταν… ..

---

Το τραγικό είναι με αυτούς που καταλάβαιναν και λυπούνταν αλλά δεν ήθελαν να χαλάσουν την ησυχία τους ή δεν τολμούσαν να κάνουν κάτι, π.χ. η δασκάλα θα μπορούσε να έχει επέμβει. Πάλι καλά που βρέθηκε ο παπάς...

Όσο για τους συγγενείς:

Quote:

---

Originally Posted by emmy1982

Τα άτομα που φοβόταν η μαμά μου ότι με βλάπτουν? Ήταν γείτονες. Και το χειρότερο…. συγγενείς. με σοβαρές οικονομικές διαφορές, με χοντρές αντιδικίες με τη μάνα μου που είχε μείνει μόνη μετά το θάνατο του πατέρα μου. Απίστευτη υπονόμευση σε βάρος μου, ότι εγώ τους κοιτάζω έντονα, τους καρφώνω με το βλέμμα, ότι βήχω όταν τους βλέπω για να τους προκαλέσω… και το χειρότερο είναι ότι τα έλεγαν σε όλο το χωριό…. Και ναι , κατηγορούσαν ένα πεντάχρονο κοριτσάκι, χωρίς καμία αιδώ, ότι ξεφτίλιζα τη μαμά μου, ότι είμαι ντροπή για τους γονείς μου, ότι είμαι δακτυλοδεικτούμενη, ότι θα έπρεπε η μάνα μου να με κλείσει στο σπίτι και να μη με αφήσει να ξαναβγώ ποτέ, κλπ. κλπ. ..

---

Ε, η δική τους συμπεριφορά "εξηγείται": είχαν σίγουρα την "κουλτούρα" των υπολοίπων + το συμφέρον, αφού είχαν οικονομικές διαφορές με τη μαμά σου και εσύ θα ήσουν η κληρονόμος της. Γιατί να μην κάνουν ό,τι μπορούν για μη νιώσεις ποτέ ευπρόσδεκτη να ζήσεις εκεί;

Τελικά, πράγματι ήσουν δυνατή που τα κατάφερες να βγεις υγιής από μια τέτοια ιστορία. Ήταν καθοριστικές οι ηλικίες που σου συνέβαιναν αυτά, όλα αυτά τα αντιφατικά μηνύματα που λάμβανες. Κάποιος άλλος λιγότερο δυνατός στη θέση σου πιθανότατα δεν θα τα κατάφερνε να βγει αλώβητος.

Πιστεύω πως ήταν καλό που μίλησες με ψυχίατρο, που το έψαξες το θέμα για να καταλάβεις τι ακριβώς συνέβαινε. Όμως τώρα πια δε χρειάζεται να αποδίδεις τόση σημασία σε εκείνον το φριχτό περίγυρο, που τον συναντάς ακόμα όταν πηγαίνεις στο χωριό. Δεν έχει δύναμη πια πάνω σου. Φοβισμένα -και κακά- ανθρωπάκια είναι. Δεν έχεις κανένα λόγο να "τα βρεις" μαζί τους. Εσύ έχεις τραβήξει το δρόμο σου, πήγες μπροστά. Αυτοί έμειναν να μιζεριάζουν, να τρώγονται και να κουτσομπολεύουν. Γιατί να σπαταλάς την ενέργειά σου γι' αυτούς; Γιατί να τους χαρίζεις κι άλλο χρόνο από τη ζωή σου;
Συμφωνώ με την Rain&Wind, αν μπορείς να πουλήσεις ό,τι έχεις εκεί, ξεφορτώσου το. Αν όχι, ή αν έχεις ακόμα οικονομικές διαφορές με κάποιους γείτονες/συγγενείς, βάλε δικηγόρο να ασχοληθεί. Εσύ μην έχεις καμιά επικοινωνία μαζί τους. Και προπάντων, μη νιώθεις ότι πρέπει να τους αποδείξεις ότι είσαι "καλή", ότι "έκαναν λάθος για σένα" τόσα χρόνια. Η αποδοχή έχει αξία όταν προέρχεται από άτομα που εκτιμούμε. Τράβα μπροστά, γιατί μια ζωή την έχουμε. Είναι κρίμα να τη σπαταλάμε.