Περι σχεσεων...

Κανω περιεργες σκεψεις τελευταια. Σκεφτομαι... τι μας προσφερουν αληθεια οι σχεσεις? Δεν ειναι ενας ακομα τροπος αυτοεπιβεβαιωσης? Οι συγγενεις, οι φιλοι, ο/η συντροφος... θελουμε να ξερουμε οτι καποιοι μας αγαπανε και θα ανησυχησουν για εμας. Απο μια οπτικη γωνια αυτο μου φαινεται σαν αδυναμια, σαν εξαρτηση απο τριτους. Γιατι να νιωθουμε αναγκη για την αγαπη του αλλου και να μην μας φτανει η αγαπη η δικη μας για τον εαυτο μας? Αν καταφερναμε να μην ειμαστε εξαρτημενοι απο αλλους παρα μονο απο τον εαυτο μας, θα ειμασταν πολυ πιο δυνατοι ανθρωποι. Ομως, απο την αλλη, θα περνουσαμε τη ζωη μας μονοι μας. Αλλα και παλι, αν δεν εχουμε αναγκη τους αλλους να μας επιβεβαιωνουν, τοτε δε θα νιωθουμε μοναξια, θα ειμαστε συναισθηματικα αυταρκεις. Μπερδεμα...
Δεν ξερω, εχω πολλα στο κεφαλι μου πανω σε αυτο το θεμα. Θελω να γραψω για αυτο εδω και λιγο καιρο, αλλα οι σκεψεις ειναι κουβαρι μεσα στο κεφαλι μου (φαινεται και απο αυτα που γραφω).
Γραφω αυτα για αρχη, οποιος θελει να το συζητησουμε ειναι κατι παραπανω απο ευπροσδεκτος.

διαβαζωντας καποιος το τελευταιο θεμα που ανοιξα περι εχθρικου περιβαλλοντος, θα διαπιστωσει οτι εχω αλλαξει καμποσες φορες γνωμη για το τι θελω. απ'τη μια εγραψα πως θα θελα να εχω σχεση και να προχωρησω, απ'την αλλη οτι δεν ειμαι ακομα ετοιμος για οικογενεια και κατι σοβαρο, γιατι βλεπω ποσο δυσκολα γιναν τα πραγματα πλεον, και φυσικα η ζωη εδω αφορητη...

ετσι νιωθω κι εγω συγχισμενος κατα καποιο τροπο, ενω μεν θα γουσταρα να υπαρχει καποια στη ζωη μου και να μοιραζομαστε μαζι τα παντα, δυστυχως εχωντας φαει τα μουτρα μου καμποσες φορες, βρισκω πως δεν ταιριαζω με ολες και σιγουρα δε θα ηθελα μια που δε με καταλαβαινει, δε με θελει, και ειναι λες και μου κανει χαρη καταντωντας με μαλακα της που τρεχει. για ολες αυτες δε χρειαζομαι τιποτα, γιατι απλα δε βρισκω οτι ειναι γυναικες πλεον. γυναικα χωρις κατανοηση = σκυλι, ελλεηνιδα απλα! κι αν σε βλεπει μονο σαν αλλο ενα κομματι κρεας και σε θελει για τα λεφτα = παρανομη ******* (τουλαχιστον οι αλλες στα μπουρδελα δηλωνονται και περναν κι απο γιατρους).

σιγουρα ειναι τροπος αυτοεπιβεβαιωσης, και σαν ατομο και προσωπικοτητα οτι μετρας, αλλα και στη κοινωνια οτι σε δεχτηκε. δυστυχως δε βρισκω οτι μας ειναι αρκετη η δικη μας αγαπη, παντα θα νιωθουμε incomplete, αφου το να μας φροντιζουν ειναι κατι που μαθαινουμε απο μωρα.

Όσον αφορά εμένα, θα μπορούσα να πω ότι υπήρχαν περίοδοι στη ζωή μου που κατέφευγα σε σχέσεις αναζητώντας την αυτοεπιβεβαίωση. Και ακόμη το παλεύω...
Έχω την εντύπωση, ότι ο χρόνος αλλά κυρίως η δουλειά με τον εαυτό μας μας οδηγεί σε σχέσεις με ένα πιο βαθύ και ουσιαστικό υπόβαθρο, οι οποίες είναι δυνατόν να εμπεριέχουν την ανάγκη για αυτοεπιβεβαίωση αλλά δεν αποτελεί το κυρίαρχο συστατικό τους.
Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό να περάσουμε μια ζωή μέσα στη μοναξιά. Παίρνω ευχαρίστηση από την επαφή, από το μοίρασμα από το να μπορώ να πάρω από τον άλλο αλλά και να είμαι σε θέση να του προσφέρω...

Από την άλλη, θεωρώ ότι μια από τις σημαντικότερες προσφορές των επαφών, των σχέσεων, είναι η ευκαιρία για κοινωνικοποίηση και συνάμα η ευκαιρία για εξέλιξη του ατόμου, η οποία με τη σειρά της είναι πιθανόν να μας βγάλει από προσωπικά αδιέξοδα, να δώσει λύσεις σε προβλήματα που έως τώρα φάνταζαν δυσεπίλυτα στα μάτια μας. Θυμάμαι το στάδιο που συνειδητοποίησα το παραπάνω και προσπάθησα να το κάνω πράξη. Θυμάμαι την ευεξία που ένιωθα επιστρέφοντας μετά από μια ουσιαστική συζήτηση με ένα φίλο ή με ένα άνθρωπο που είχε τη διάθεση να προσφέρει αλλά και να πάρει. Σε επόμενο στάδιο, όταν ήμουν έτοιμος να θέσω δικά μου θέματα, όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως δουλεύει η εξομολόγηση, η ειλικρινής επαφή, συζήτηση με ένα άνθρωπο που θεωρώ κοντινό, η ευεξία γίνονταν όλο και πιο αισθητή, γεγονός που με έσπρωχνε όλο και πιο πολύ στην αναζήτηση τέτοιου είδους επαφών.

Fearg, νομίζω πως μέσα σε πολλούς ανθρώπους διαδραματίζονται τέτοιες μάχες καθημερινά. Και μέσα σε μένα. Independence vs interdependence.
Δε μπορεί, κάπου θα υπάρχει και η χρυσή τομή, κάπου θα συγκλίνουν οι γραμμές, σε κάποιο σημείο θα τέμνονται εκεί μακριά. Ίσως να μη μπορούμε να το δούμε γιατί ο πολιτισμός μας διδάσκει την ατομικότητα και βάζει σε πρώτο πλάνο το κυνήγι της.Δε θα ήθελα να ζήσω μακριά από τους ανθρώπους. Θέλω να είμαι με τους ανθρώπους, να μοιράζομαι τη ζωή μου, την καθημερινότητά μου με όσους αγαπώ. Αν αυτό με κάνει λιγότερο αυτόνομη, παίζει. Αλλά μου διδάσκει την ευθύνη για όσους αγαπώ και με μαθαίνει να βρίσκω τον εαυτό μου μέσα σε άλλους και ελπίζω εκείνοι τον εαυτό τους μέσα μου.Είναι το πέρασμα στην αναγνώριση της αξίας των ανθρώπινων επαφών και νομίζω πως τέτοιες αμφιβολίες και ερωτήματα αποτελούν το κόστος τους ίσως, ένα υποπροιόν που χρειάζεται να σταθμιστεί και να βρούμε τον τρόπο να συνυπάρχουμε δίχως να αλληλοκαλύπτονται οι διαφορές μας μένοντας αθέατες. Μαζί και μόνοι. Κάπως έτσι. Μερικές μου σκέψεις πάνω στο θέμα που έβαλες.
Μπέρδεμα πραγμάτι ρε συ και μη σε θεωρείς τον μοναδικό που είναι κουβάρι δλδ.Κάτι τέτοια κουβάρια ζητάνε την προσοχή μας από καιρό σε καιρό και γυρεύω το γκρι ανάμεσα στο μαύρο και στο άσπρο.

offtopic
(Rain "καθάρισε" λίγο τα προσωπικά σου μηνύματα )

Ο άνθρωπος είναι, όπως είπε ο Αριστοτέλης, «από τη φύση του ζώο κοινωνικό». Η ανάγκη για κοινωνικοποίηση και συναναστροφή είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη ύπαρξη, όπως το φαί και το νερό, η φωτιά κλπ. Βέβαια υπάρχει και η εξαίρεση, άνθρωποι που έχουν υπερβεί το γήινο, που έχουν υπερβεί την ανάγκη της συναστροφής, ασκητής, ησυχαστές κλπ, άλλο θέμα αυτό.

Ο άνθρωπος θέλει να νοιώθει άλλους όσο πιο κοντά του , όσο πιο οικεία γίνεται, απλές καθημερινές συνανστροφές και γνωριμίες δεν αρκούν. Επιβάλλεται από την ανθρώπινη φύση αυτή η πιο οικεία σχέση, το να επιστρέφει στο σπίτι και να ξέρει ότι θα βρει εκεί τους λίγους, δικούς του ανθρώπους. Αυτή η τάση να ναι κοντά σε τέτοιους΄ανθρώπους καθώς και η σεξουαλική ορμή οδηγούν στην ανάγκη για εξεύρεση συντρόφου και μετά δημιουργία οικογένειας. Είναι κάτι σαν ένστικτο, κάτι που ο άνθρωπος φυσιολογικά επιζητά, αλληλένδετο με την υπαρξη του.
Η μοναξιά οδηγεί σε απόγνωση, σε εγκατάλειψη καθε προσπάθειας, σε κατάθλιψη και μιζέρια. Το να έχεις την αναγνώριση όμως και την αγάπη έστω των λίγων δικών σου ανθρώπων είναι κάτι που γεμίζει αυτοπεποίθηση, χαρά και δυναμισμό. Ανθρώποι που επιτυγχάνουν στη ζωή είναι άτομα που έχουν ανθρώπους δίπλα τους, οικογένεια, γονείς, γυναίκα, ακόμα και τους καλούς φίλους.

Η πορεία αυτή νομίζω είναι στη φύση του ανθρώπου, προϋπόθεση ευτυχίας. Ο καθένας θα πρέπει να καλιεργεί τον εαυτό του προς αυτή την κατεύθυνση.

Αυτο το θεμα με εχει απασχολησει αρκετα κι εμενα.Ο Σαρτρ ελεγε πως η "κολαση" ειναι οι αλλοι κι ο Μπεκετ στα εργα του προβαλλει την αναγκαιοτητα της ανθρωπινης συνυπαρξης ακομη κι αν ο αλλος ειναι "λαλουσα υπνηλια".Ειναι σαφες πως η εικονα του εαυτου μας συμπληρωνεται αλλα και επιβεβαιωνεται μεσα απο τους αλλους .Για μενα η χρυση τομη ειναι ακομη και στο "μαζι" να υπαρχουν στιγμες που εισαι "μονος" με τον εαυτο σου .Απο την αλλη μπορει η "κολαση" να ειναι οι αλλοι,αλλα καθετι απαγορευμενο και περα απο τα ορια φανταζει πολυ ελκυστικο .Αρα επιλεγω να ζω στην "κολαση" μαζι με καποιον αλλο ,αρκει αυτη η κολαση να προσφερει εστω και μικρες στιγμες παραδεισου.....

Quote:

---

Originally Posted by gus1973

Όσον αφορά εμένα, θα μπορούσα να πω ότι υπήρχαν περίοδοι στη ζωή μου που κατέφευγα σε σχέσεις αναζητώντας την αυτοεπιβεβαίωση. Και ακόμη το παλεύω...
Έχω την εντύπωση, ότι ο χρόνος αλλά κυρίως η δουλειά με τον εαυτό μας μας οδηγεί σε σχέσεις με ένα πιο βαθύ και ουσιαστικό υπόβαθρο, οι οποίες είναι δυνατόν να εμπεριέχουν την ανάγκη για αυτοεπιβεβαίωση αλλά δεν αποτελεί το κυρίαρχο συστατικό τους.
Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό να περάσουμε μια ζωή μέσα στη μοναξιά. Παίρνω ευχαρίστηση από την επαφή, από το μοίρασμα από το να μπορώ να πάρω από τον άλλο αλλά και να είμαι σε θέση να του προσφέρω...

Από την άλλη, θεωρώ ότι μια από τις σημαντικότερες προσφορές των επαφών, των σχέσεων, είναι η ευκαιρία για κοινωνικοποίηση και συνάμα η ευκαιρία για εξέλιξη του ατόμου, η οποία με τη σειρά της είναι πιθανόν να μας βγάλει από προσωπικά αδιέξοδα, να δώσει λύσεις σε προβλήματα που έως τώρα φάνταζαν δυσεπίλυτα στα μάτια μας. Θυμάμαι το στάδιο που συνειδητοποίησα το παραπάνω και προσπάθησα να το κάνω πράξη. Θυμάμαι την ευεξία που ένιωθα επιστρέφοντας μετά από μια ουσιαστική συζήτηση με ένα φίλο ή με ένα άνθρωπο που είχε τη διάθεση να προσφέρει αλλά και να πάρει. Σε επόμενο στάδιο, όταν ήμουν έτοιμος να θέσω δικά μου θέματα, όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως δουλεύει η εξομολόγηση, η ειλικρινής επαφή, συζήτηση με ένα άνθρωπο που θεωρώ κοντινό, η ευεξία γίνονταν όλο και πιο αισθητή, γεγονός που με έσπρωχνε όλο και πιο πολύ στην αναζήτηση τέτοιου είδους επαφών.

---

Απιθανο ποστ..δεν γινεται με ρεπ αλλα γινεται δημοσιως..

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Fearg, νομίζω πως μέσα σε πολλούς ανθρώπους διαδραματίζονται τέτοιες μάχες καθημερινά. Και μέσα σε μένα. Independence vs interdependence.
Δε μπορεί, κάπου θα υπάρχει και η χρυσή τομή, κάπου θα συγκλίνουν οι γραμμές, σε κάποιο σημείο θα τέμνονται εκεί μακριά. Ίσως να μη μπορούμε να το δούμε γιατί ο πολιτισμός μας διδάσκει την ατομικότητα και βάζει σε πρώτο πλάνο το κυνήγι της.Δε θα ήθελα να ζήσω μακριά από τους ανθρώπους. Θέλω να είμαι με τους ανθρώπους, να μοιράζομαι τη ζωή μου, την καθημερινότητά μου με όσους αγαπώ. Αν αυτό με κάνει λιγότερο αυτόνομη, παίζει. Αλλά μου διδάσκει την ευθύνη για όσους αγαπώ και με μαθαίνει να βρίσκω τον εαυτό μου μέσα σε άλλους και ελπίζω εκείνοι τον εαυτό τους μέσα μου.Είναι το πέρασμα στην αναγνώριση της αξίας των ανθρώπινων επαφών και νομίζω πως τέτοιες αμφιβολίες και ερωτήματα αποτελούν το κόστος τους ίσως, ένα υποπροιόν που χρειάζεται να σταθμιστεί και να βρούμε τον τρόπο να συνυπάρχουμε δίχως να αλληλοκαλύπτονται οι διαφορές μας μένοντας αθέατες. Μαζί και μόνοι. Κάπως έτσι. Μερικές μου σκέψεις πάνω στο θέμα που έβαλες.
Μπέρδεμα πραγμάτι ρε συ και μη σε θεωρείς τον μοναδικό που είναι κουβάρι δλδ.Κάτι τέτοια κουβάρια ζητάνε την προσοχή μας από καιρό σε καιρό και γυρεύω το γκρι ανάμεσα στο μαύρο και στο άσπρο.

---

ομοιως..
Οπως λεω και στον γιο μου (το ειπα σε εμενα προηγουμενως) που εχει ανησυχιες,"Δινουμε τροφη στην ψυχη και το μυαλο μας οταν ερχομαστε σε επαφη με αλλους ανθρωπους"

Όπως και να το δει κανείς,η μοναξιά δεν προσφέρει τίποτα χρήσιμο παρά μόνο κατάθλιψη.Άλλη φάση να έχεις κάποιον κάποιον στη ζωή σου και να μοιράζεσαι πράγματα,να ακους γλυκόλογα,να κοιμάσαι και να ξυπνάς σε μια αγκαλιά,και άλλο να έχεις μόνο το τομάρι σου σ'ένα άδειο κρεβάτι με την tv και τον υπολογιστή ξεχασμένος από όλους.

Γιατι δεν ξερω. Ξερω για μενα να πω μονο. Ξερω πώς μεσα απο τους αλλους μπορω να δω και εμενα. Μπορω να δω πλευρες του εαυτου μου που δεν θα μπορουσα να δω ΠΟΤΕ κ με κανεναν αλλο τροπο μονη μου. Ξερω πώς με καποιον αλλο μπορω να δω τον κοσμο και με αλλα ματια. Μπορω να νιωσω πώς ειναι να ειμαι εστω για λιγο καποιος αλλος, εκτος απο το να ειμαι μονο εγω. Μπορω να νιωσω τους φοβους, τις αγωνιες, την χαρα μιας αλλης ζωης περα απο την δικη μου. Ξερω πώς με αλλους ανθρωπους μπορω να ονειρευτω και αλλα ονειρα κ οχι μονο τα δικα μου. Να ακουσω κι αλλες μουσικες, οχι μονο τις δικες μου αγαπημενες. Να μαθω και αλλα πραγματα, να ακουσω κι αλλες σκεψεις.

Και νομιζω πώς το πιο ομορφο πραγμα σ αυτη τη ζωη ειναι αυτο ακριβως: η επαφη, η αληθινη μας συναντηση με τον αλλον.

Σ' αυτό όμως δεν πρέπει να υπάρχει και κάποια συνέπεια;
Δεν είναι μηχανάκι ο άλλος που ρίχνουμε ένα κέρμα όταν έχουμε χρόνο για να μυριστούμε μια άλλη ζωή για λίγο.
Εξάλλου αποστασιοποιημένα και ψυχρά μου ακούγονται αυτά. Συγνώμη κι όλας. Όμορφα διατυπωμένα όμως. Όπως πρέπει.

Αλεξανδρε,

μπορουν να σου ακουγονται φυσικα και αποστασιοποιημενα και ψυχρα ολα αυτα. Δεν χρειαζεται καθολου το συγγνωμη.Για ποιο λογο αλλωστε? Δεν ειναι απαραιτητο ο ενας μας να νιωθει τον αλλον. Τα λογια του ή τα συναισθηματα του...

Εγω γραφω οπως νιωθω...κι αυτο ειναι που θελω. Να μπορω να εκφραζω αυτο που νιωθω, οπως...

Σοφία, επειδή μου έστειλες μνμ αλλά εγώ δεν μπορώ να σου απαντήσω αν θες άδειασε λίγο τα μνμ σου.

Σε ολα αυτα που μου λετε για σχεσεις και τα θετικα που αποκομιζεις απο αυτες, εχω να απαντησω κατι αντιστοιχο για αυτα που κερδιζεις απο τη μοναχικοτητα (απο επιλογη, καμια σχεση με μοναξια).
Ομως αντιλαμβανομαι οτι δεν θα εχει νοημα κατι τετοιο. Ετσι κι αλλιως, δεν αρχισα αυτο το ποστ για να πεισω για κατι. Συζητησα το θεμα και με καποιον δικο μου, πριν το δημοσιευσω, εδω και ομολογω οτι δεν μου φαινεται πολυ ελκυστικο να περασω τη ζωη μου μονος. Αλλα απο την αλλη σκεφτομαι, ποιος μου αποκλειει οτι δεν υπαρχει μια συναισθηματικη κατασταση "αυτονομιας" (την οποια αποκτας με τον καιρο), οπου δεν σε ενδιαφερει να κανεις σχεσεις για να ικανοποιησεις καποια δικη σου αδυναμια, παρα μονο για να βοηθησεις καποιον, να φανεις χρησιμος. Αυτη η κατασταση, ομολογω, μου φαινεται πολυ ελκυστικη.
Επισης με απασχολει το αν αυτο που περναω ειναι απλα μια φαση, που την περνανε οι περισσοτεροι, η κατι βαθυτερο, που πρεπει να με ανησυχησει.