μητέρα με ψυχικό νόσημα

tha hthela na syzhthsw mazi sas ena oikogeneiako moy thema. me th mhtera moy edw kai xronia antimetwpizw ena problhma. exei pshxiko noshma (maniwdhs katathlipsh me paranoikoys syntelestes, psyxwsh se yfesh leei teleftaia o giatros) fwnazei ksafnika, klaiei, nomizei diafora, kai to xeirotero einai oti dhlwnei arnhsh ths asthenaias ths kai den dexetai farmaka. ths ta dinw egw me tropo px mesa se anapsyktiko, alla mono otan einai sta kala ths mporei na dextei kati apo mena. sthn antitheth periptwsh leei oti prospathw na th fasmakwsw, kai h agwgh paei peripato giati xanetai h seira.

καποια γνώμη θα ήθελα και συζητάμε το \"πρόβλημα\" από την αρχή και με λεπτομέρειες

Προβληματιζόμαστε εμεις με τη μητέρα μου. ο γιατρός λέει ότι το καλύτερο είναι να εισαχθεί γιατί αρνείται να παραδεχτεί το όποιο πρόβλημά της αλλά και τα φάρμακα. της τα δίνουμε κρυφά όταν είναι στα καλά της και δεν δέχεται τίποτα όταν είναι σε κρίση αλλά δεν γίνεται έτσι.
μου έχουν πει ότι αν δεν δεχτεί δεν μπορεί να πάει νοσοκομείο εκτός κι αν κάνουμε εισαγγελική παρέμβαση

υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με τη μητέρα μου αλλά είναι σκληρό να έρθει περιπολικό να την πάρει άσε που θα πάθει κρίση και να την μπουζουριάσουν και να την πάνε με τη βια στο νοσοκομείο.
όχι ότι αλλιώς δεν παθαίνει κρίσεις δηλαδή. κι εκείνη έχει διάφορες μανίες και φοβίες, κατάθλιψη, διαταραχές κλπ
προσπαθούσαμε επί χρόνια να μην καταλήξουμε στην έσχατη λύση αλλά επειδή το πρόβλημα με τη μητέρα μου το αντιμετωπίζω εγώ, έχω μια αδερή παντρεμένηη κάνει τη ζωή της μακριά από το πρόβλημα αυτό και εγώ ζω κάθε μέρα με τα κέφια της μαμάς. αν ξυπνήσει με κέφι είμαι καλά. αν ξυπνήσει και φωνάζει τότε η μέρα μου πάει κατά διαόλου το ίδιο και η ψυχολογία μου. στο τέλος θα χρειαστώ εγώ ηρεμιστικά.
στο νοσοκομείο (στην ψυχιατρική να το πω καλύτερα) τι χρειάζεται? να είμαστε όλη μέρα εκεί είπε ο διευθυντής της ψυχιατρικής, και μια άλλη ψυχίατρος ότι μπορούμε να πηγαίνουμε σαν επισκέπτες να τη βλέπουμε.
τι ισχύει τελικά?

το ξερω καλο μου οτι ειναι πολυ δυσκολο αλλα νομιζω, αν μου επιτρεπεται, οτι δεν υπαρχει δυστυχως αλλως τροπος. και που ισχυει χρονια οπως λες αυτη η κατασταση υποδηλωνει στην ουσια οτι δεν βελτιωνεται. και αυτο που λες με τα ηρεμιστικα που θα παρεις εσυ στο τελος ειναι σιγουρο, η μαμα μου οταν εγινε αυτο (που πραγματικα εχει αποδειχτει ηρωας σε ολη αυτην την ιστορια) ητανε δυο μηνες με ηρεμιστικα και μετα τα εκοψε σταδιακα για να μην εξαρτηθει...
επι τουτου ομως σε οτι αφορα την ψυχιατρικη, οχι, δεν πρεπει να εισαι συνεχεια εκει. ειναι υπο παρακολουθηση και αν υπαρχει φοβος οτι θα το σκασει εισαγεται σε εσωκλειστη πτερυγα (τουλαχιστον ετσι εγινε σε μας). εκει πας καποιες ωρες για επισκεψη ή καθοριζεις ραντεβου με τους επιβλεποντες γιατρους για την ενημερωση σου.
τωρα το θεμα της εισαγωγης ειναι μια σκληρη πραγματικοτητα αλλα εμεις ειχαμε φτασει στο απροχωρητο και φοβομασταν να την αφησουμε εστω και λιγο μονη. αν ισχυει το ιδιο και με σενα καποιες φορες τοτε φανταζομαι οτι δεν μπορεις και συ να ζησεις μια φυσιολογικη ζωη. αναλογιζομενη οτι αυτο μπορει να παει ετσι σε βαθος χρονου, και να επιδεινονεται και η υγεια της μητερας σου, τι να πω, ισως θα πρεπει να κανεις κουραγιο και σε καποια κριση και καλεσεις τους υπευθυνους. βεβαια δεν υποδεικνυω εδω πως πρεπει να χειριστεις το θεμα, αλοιμονο αυτο ειναι υποκειμενικο για το καθενα, αλλα μονο με το σκεπτικο οτι με την σωστη φαρμακευτικη αγωγη και παρακολουθηση σε ευλογο χρονικο διαστημα θα δεις καποια βελτιωση...

η μητέρα μου μένει στο ίδιο σπίτι με μένα εγώ στον δεύτερο όροφο κι εκείνη στο ισόγειο έτσι για να μην είναι μόνη και χωρίς καμιά προστασία. δέχεται να τη βοηθήσω ή να της κάνω καμιά δουλειά στο σπίτι μόνο όταν είναι καλά και ήρεμη. στην αντίθετη περίπτωση το σπίτι για μέρες είναι παραμελημένο και πολλές φορές το βρήκα μέσα στα νερά γιαστί η ίδια τα έριξε για να απολυμάνει λέει το σπίτι εεπειδή έχει μικρόβια. βλέπει έντομα και το ηρεμιστικό της είναι το αροξόλ.
εκδηλώνει όταν κάνω κα΄τι που δεν της αρέσει επιθετική συμπεριφορά εναντίον μου. σκίζοντάς μου τη μπλούζα και δημιουργώντας μου με τα νύχια της γρατζουνιές. ύστερα λέει σε όλο τον κόσμο ότι εγώ την δέρνω και τέτοια και φωνάζει βοήθεια. δεν βγάζω άκρη, αλλά κάθισα να τις \"φάω\" μόνο και μόνο γιατί έπρεπε να βγάλω τα νερά από το σπίτι της.
τα παράθυρα και τα παντζούρια στο σπίτι είναι πάντα κλειστά εκτός από τυχαίες περιπτώσεις, και καμιά φορά όταν της χτυπάω την πόρτα μου λέει φύγε σαν να θέλω να της κάνω κανένα κακό. άλλες φορές είναι ήρεμη άλλες φορές φωνάζει και τσιρίζει για διάφορους λόγους. από την ψυχική της ασθένεια απέκτησε και ένα δερματολογικό πρόβλημα στα πόδια. ο οργανισμός αντιδράει με αυτό τον τρόπο είπε ο δερματολόγος. και το πρόβλημα στα πόδια είναι χρόνιο, και δεν δέχεται ούτε για εκεί θεραπεία. επίσης γιατρό στο σπίτι με τίποτα. αν της αναφέρω αυτή τη λέξη την πιάνει κρίση σαν να είναι απαγορευμένη λέξη. ένα ςγιατρός έγραψε κάτι αλοιφές και τις βάζει όποτε θέλει αλλά αν δεν γίνει καλά σε μία μέρα αρχίζει βρίζει εμένα, το γιατρό που της έδωσε λάθος αλοιφές και βάζει μετά δικά της στα πόδια της. πχ αλεύρι, στάχτη, οινόπνευμα, ξύδι, μέχρι και κραγιόν.
να αυτοεξυπηρετηθεί δεν μπορεί κανονικά αν και μπορεί να κάνει ένα φαί μόνη της.
τελευταία για το χυχολογικό πήγα στο γιατρό και μου έδωσε κάτι σταγόνες που μπορεί να φέρουν παράλυση, αλλά είπε να το χρησιμοποιώ με κάτι χάπια που είναι το αντίδοτο ώστε να μην διπλώσει το σώμα της στα δυο. το έκανα για τρεις μέρες, την τέταρτη δεν μπόρεσα να της δώσω τίποτα γιατί από το πρωί ήταν σε κρίση και μόνο αν είναι καλά παίρνει κάτι από μένα. αλλιώς δεν δέχεται τίποτα γιατί πιστεύει ότι θέλω να τη φαρμακώσω ή να της κάνω κακό.
οπότε η θεραπεία που ξεκινάω εγώ πάει στο βρόντο.
θέλω να μάθω τι ενέργειες έκανες λία μου για την αδερφή σου ώστε να εισαχθεί. δηλαδή ποια είναι η σειρά τους. κατάλαβες?
το κακό είναι ότι όταν η μαμά είναι σε κρίση, θέλω όσο τίποτα άλλο να μπει στην κλεινική και να κάνουμε τις ενέργειες που χρειάζονται με την αδερφή μου. άλλη μέρα όμως που την ακούω να κλαίει, τη λυπάμει και όλο το αναβάλλουμε.
δειλή δεν είμαι απλά σκληρή πρέπει να γίνω και αναίσθητη αλλά ούτε τέτοια είμαι.
είναι πολύ δύσκολο και ψυχολογικά με αυτή την κατάσταση είμαι χάλια. ούτε το σπίτι μου μπορώ να κοιτάξω. αφού ψυχολογικά είμαι καλά όταν είναι η μαμά καλά, και είμαι χάλια όλη τη μέρα όταν η μαμά είν αι σε κρίση.

οντως ακουγεται πολυ δυσκολο ολο το σκηνικο και μηπως θα πρεπε και ενας ειδικος να πει την γνωμη του εδω στο forum αλλα δεν νομιζω κανενας να μην σου προτεινει την αμεση νοσηλεια. το να περιγραψω το περιστατικο εκεινης της ημερας που εγινε η εισαγωγη δεν θελω γιατι ειναι βαρυ απλα θα σου πω οτι επιτεθηκε σε μελος της οικογενειας πανω σε καποια κριση και μετα απο ενδειξεις μηνων και συζητησεις με ψυχολογους οπου ειχαμε καταληξει υποθετικα στο τι συμβαινει πηραμε τηλ. την αστυνομια η οποια ηρθε μαζι με το \"ασθενοφορο\". προβαλλε αντιστασεις αν και εκεινη την στιγμη προσπαθουσε να φανει ηρεμη και να τους εξηγησει. η ασθενεια ομως ηταν σε αποκορυφωμα προφανως και δεν μπορουσε λεκτικα να πει ολα οσα ηθελε, μιλουσε πολυ αργα...με λιγα λογια αυτοι εισηγηθηκαν αμεσως για την εισαγωγη της η οποια και εγινε μετα απο λιγο. οπως σου ειπα ηταν σε πτερυγα συνεχως ελεγχομενη για να μην εγκαταλειψει την κλινικη. εκει την παρακολουθσαν καποιες μερες, τις εκαναν αιματολογικες εξετασεις κλπ, και μετα αρχισαν την χορηγηση φαρμακων. σε μας δεν μιλουσε ποτε μονο στους γιατρους οι οποιοι διεγνωσαν την συνεβαινε μετα απο τρεις εβδομαδες περιπου. μετα απο 6 εδβομαδες την μετεφεραν σε κανονικη πτερυγα μιας και δεν εδειχνε επιθετικη συμπεριφορα. εκει φοβομασταν οτι θα το σκασει αλλα την προειδοποιησαν οτι αν το κανει αυτο θα την ξαναβαλουν μεσα αφου στο μεταξυ υπηρξε και εισαγγελικη παρεμβαση (αυτο παντα γινεται μετα απο λιγες μερες ηρθε ο εισαγγελεας στο νοσοκομειο, μιλησε με τους γιατρους και εδωσε 6 εδβομαδες εισαγωγη την οποια ανανεωνε καθε φορα).
\"εσπασε\" μετα απο τρεις μηνες περιπου (αρκετο χρονικο διαστημα συμφωνα με τους γιατρους) και αρχισε να μας μιλαει λιγο. δειχνοντας καλη θεληση για να βγει απο κει αφου κουραστηκε η καημενη τοσο καιρο (κακα τα ψεματα ειναι μεγαλο λουκι) επαιρνε τα φαρμακα και συνεργαζονταν ως ενα βαθμο (εκτος απο ψυχοθεραπειες). ετσι εξεδωσαν εξητηριο αρχες Ιουνιου χορηγωντας φαρμακευτικη αγωγη. τωρα παλι τα πραγματα ειναι δυσκολα αφου μας συμπεριφερεται αδιαφορα κλπ οπως περιεγραψα αλλα σιγουρα εχουμε απο καπου να πιαστουμε. γι΄αυτο μηπως δεν υπαρχει και για σας αλλος δρομος, τι να πω...

θέλω να ρωτήσω κάτι ακόμη. την επισκεπτόσασταν έτσι δεν είναι? παρόλαυτά την φρόντιζαν οι γιατροί ετσι?
χρειάστηκαν χρήματα για όλη αυτή την ιστορία?
η μαμά είχε βιβλιάριο απορίας και τώρα επειδή παίρνει σύνταξη από τον ΟΓΑ έχει βιβλιάριο υγείας ΟΓΑ.
φοβόμαστε επίσης μήπως μας ξεγράψει κατά κάποιο τρόπο ή δεν θέλει να μας δει στα μάτια της, αφού σίγουρα θα πιστέψει ότι εμείς την βάλαμε στο νοσοκομείο, άρα θέλουμε το κακό της θέλουμε να πεθάνει και είμαστε οι πιο κακοί άνθρωποι στον κόσμο.
είναι πολύ δύσκολο λία. πάρα πολύ.

βεβαια την επισκεπτομασταν καθε μερα και περισσοτερες απο μια φορες.
ολα καλυφθηκαν απο το ασφαλιστικο ταμειο. εδω ομως πρεπει να σου συμπληρωσω (μαλλον δεν το διαβασες πριν) οτι το περιστατικο ελαβε χωρα στη Γερμανια, αλλα νομιζω οτι και εδω το ιδιο πρεπει να ισχυει λογω Ε.Ε.
στην αρχη ειναι πιθανο να σας εχει καποιο αχτι (εμεις ακομα το νιωθουμε καθημερινα) αλλα ελπιζω οτι αργοτερα οταν θα ολοκληρωθει η θεραπεια θα σας ευγνωμονει.
καλο κουραγιο anthi μου και ελπιζω να στρωσουν ολα συντομα!

ευχαριστώ λία. σου έστειλα και ένα u2u μήνυμα. θα ήθελα να κρατήσουμε μια επαφή. ίσως χρειαστώ κάποια συμβουλή σου σε κάποιοα απορία μου σχετική με το θέμα της μαμάς.
θα μαζέψω όσο θάρρος και υπομονή έχω και θα προσπαθήσουμε για μια ύστατη φορά επιτέλους να το κάνουμε.


υ.γ. θα ήθελα πολύ να διαβάσω κι άλλες γνώμες από άτομα που περνάνε παρόμοια κατάσταση με μένα, και μια γνώμη κάποιου γιατρού ή ψυχολόγου από αυτό το φόρουμ.

Athi μου πραγματικά σε καταλαβαίνω γιατί έχω περάσει παρόμοιες καταστάσεις με τη μητέρα μου.
Πραγματικά σε νιώθω σε τι δύσκολη θέση είσαι, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Το θετικό σε μένα ήταν ότι όταν αναγκάστηκε η οικογένειά μου να κλέισει τη μητέρα μου σε κλινική ήμουν μικρή (11 χρονών) οπότε δεν καταλάβαινα τη σοβαρότητα της κατάστασης ούτε έπρεπε να πάρω εγώ τις αποφάσεις. Το αρνητικό ήταν ότι όλα έγιναν μπροστά στα μάτια μου, δε θέλω ούτε να τα σκέφτομαι...

Πάντως athi μου από τότε που βγήκε η μητέρα μου έχουν περάσει πάνω από 15 χρόνια και η κατάστασή της δεν έχει καμία σχέση με την τότε, έχει βελτιωθεί πάρα πολύ, δόξα τω Θεώ. Τότε αρνούνταν να πάρει τη θεραπεία της και η κατάσταση ε\'ιχε φτάσει στο απροχώρητο. Είχε κάνει διάφορα σκηνικά προηγουμένως. Τελικά, είχε φύγει από το σπίτι παίρνοντας και μένα μαζί - στα μέσα της σχολικής χρονιάς - και μας ψάχνανε! Ο πατέρας της και ο πατέρας μου έδωσαν έγκριση να μπει μέσα. Όταν βγήκε κρατούσε μούτρα ιδιαίτερα στον πατέρα μου αλλά τουλάχιστον από τότε δεν έχει διακόψει στιγμή την αγωγή, αφού δε χρειάζεται καν να την προσ\'εχω. Δυστυχώς δεν έχει θεραπευτεί, δεν παραδέχεται την ασθένειά της, συνεχίζει να έχει ψυχωτικές ιδέες, αλλά είναι πλήρως λειτουργική: κάνει όλες τις δουλειές, φροντίζει τον εαυτό της κτλ.

Athi μου πιστεύω ότι οι γιατροί ξέρουν καλύτερα και είμαι σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά. Κάνε την καρδιά σου πέτρα, είσαι πολύ δυνατός άνθρωπος, κάνε αυτό που πρέπει και όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Θα πηγαίνεις όσο μπορείς περισσότερο να τη βλέπεις για να μη νιώθει μόνη. Εμένα πήγαινε η αδρεφή της σχεδόν κάθε μέρα και πιστεύω αυτό τη βοήθησε.
Ότι χρειαστείς πες μου.

ανώριμη, σ\' ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου.
θα χρειαστώ να ξέρεις οποιαδήποτε συμβουλή και θα ήθελα να κρατήσουμε επαφή
κάθε βοήθεια μου είναι εξαιρετικά χρήσιμη και κάθε συμβουλή.
να κάνω την καρδιά μου πέτρα ε? εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις.
έχω φτάσει στο ανώτατο σημείο της αντοχής μου όμως...
λες ότι ήσουν μικρή όταν την πήρανε τη μαμά σου και δεν θυμάσαι πολλά. το τί εκτυλίχθηκε όμως όταν ήρθαν να την πάρουν θα ήθελα να το μάθω, αν και δεν ξέρω αν όταν έρθει αυτή η στιγμή εμείς πρέπει να είμαστε ή όχι εκεί.

η μαμά κλειδαμπαρώνεται στο σπίτι και έχει το κλειδί στην κλειδαριά από μέσα. δεν ανοίγει σε κανένα που δεν ξέρει (εδώ δεν ανοίγει πολλές φορές σε μένα), φαντάζομαι ότι όταν πάνε να την πάρουν θα χρειαστεί να σπάσουν και την πόρτα (!)