ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ

ταλαιπωρουμαι απο εντονες εμμονες με βιαιο περιεχομενο(νιωθω οτι θα κανω κακο κλπ) και αλλες ψυχολογικες διαταραχες αγχους.η ψυχολογος που επισκεφτηκα μια φορα με παρεπεμψε σε ψυχιατρο για να κρινει αν πρεπει να παρω φαρμακα και μου ειπε οτι χρειαζομαι ψυχοθεραπεια.οι γονεις μου και ο αδελφος μου δεν σταματανε με τιποτα να ειναι αρνητικοι απεναντι μου.τους εχω εξηγησει οτι αυτο που εχω ειναι προβλημα που χρηζει αντιμετωπισης και συνεχεια μου λενε οτι κανω κακο στον εαυτο μου με αυτα,οτι εγω τα προκαλω,οτι ειμαι υγιεστατη και να μην τους πρηζω συνεχεια γιατι δεν μπορουν να καταλαβουν ουτε τι εχω ουτε τι θελω για να γινω καλα.οτι δεν χρειαζομαι ουτε ψυχιατρο ουτε τιποτα,γιατι δεν υπαρχουν και λεφτα.αυτο με απελπιζει..με κανει καθε στιγμη να σκεφτομαι οτι ειμαι μετεωρη κ οτι κανεις δεν μπορει να με βοηθησει.γιατι δεν καταλαβαινουν οτι εχω κατι?δηλαδη οταν τους λεω οτι εχω ιδεες να κανω κακο δεν ανησυχουν για το παιδι τους??τους χρειαζομαι και δεν εχω τροπο να τους το πω γιατι δεν καταλαβαινουν τιποτα.νιωθω εντελω απροστατετυη..υπαρχει περιπτωση να τρελαινομαι και δεν εχω κανεναν να με καταλαβει..πως γινεται να εχω παρορμησεις να κανω κακο και να νομιζουν οτι ειμαι καλα??δεν βλεπουν οτι θελω βοηθεια??δεν ξερω τι να κανω.. :( :(

Αυτός ήταν ο λόγος που δεν είχα πει στους δικούς μου οτι δεν είμαι καλά τα πρώτα έξι χρόνια που με είχε πιάσει αυτό το πράγμα (κρίσεις πανικού, κατάθλιψη, φοβίες,.....) ώσπου δεν πήγαινε άλλο και κατέρρευσα και αναγκαστικά τους το είπα και το είδαν κι απο μόνοι τους! Αλλά ευτυχώς η αντίδρασή τους ήταν θετική και πήγαμε μαζί σε γιατρούς! Το είχα πει μόνο στην αδερφή μου η οποία μου έλεγε οτι όλα αυτά είναι βλακείες και να βγαίνω βόλτες για να ξεφεύγω.... όμως δεν ήταν έτσι, όσο πέρναγε ο καιρός κι εγώ δεν το γιάτρευα (ίσως στην αρχή αν είχα πάει σε γιατρό να χρειαζόμουν μόνο ψυχοθεραπεία και όχι φαρμακευτική αγωγή) αυτό φώλιαζε μέσα μου και γινόταν χειρότερο! Όταν όμως μετά απο έξι χρόνια δυστυχίας και συνεχή αγώνα απο πλευράς μου να κάνω οτι δεν υπάρχει και να το ξεπεράσω, πήγα στο γιατρό κατάλαβα κι εγώ και οι δικοί μου (και η αδερφή μου) ότι έκανα τη μεγαλύτερη βλακεία της ζωής μου που δεν είχα πάει νωρίτερα!!!!!!!!
Οι δικοί μου ήταν λίγο αυταρχικοί και φοβόμουν οτι αν τους το πω ίσως να μη με πιστέψουν και τα πράγματα να γίνουν χειρότερα...... Αλλά ευτυχώς με πίστεψαν, Θεέ μου.... Αλλά είχα φτάσει σε άθλιο σημείο, ούτε έτρωγα, ούτε μίλαγα,.....
Απο την άλλη εγώ είχα περάσει στην Αθήνα και δεν με έβλεπαν συνέχεια που ήμουν στο κρεββάτι...
Είχα πάει μόνη μου στο κέντρο ψυχικής υγιεινής στον Πειραιά αλλά δεν μπορούσα να πηγαίνω μόνη μου και άσε που δεν έκαναν σωστή δουλειά κατ' εμένα (όπως σου έγραψα και σε άλλο θέμα). Και μου είχαν πει κι εκεί οτι έπρεπε να πάρω φαρμακευτική αγωγή γιατί η κατάστασή μου είχε χειροτερέψει και έπρεπε να έχω κάποιον δικόν μου κοντά μου για να με βοηθήσει στην αρχή!
Chesire, δεν ξέρω πόσο χρονών είσαι, αλλά μήπως πρέπει να πάρεις καμιά φίλη σου που σε καταλαβαίνει ή να πας μόνη σου σε έναν γιατρό???
Κάνε άλλη μια προσπάθεια να τους δώσεις να καταλάβουν ότι για σένα αυτό είναι θέμα ζωής και θέλεις τη βοήθειά τους να πάτε μαζί σε έναν γιατρό!!!

Α κάτι άλλο που σκέφτηκα Chesire. Μπορεί μ'αυτόν τον τρόπο τους να θέλουν να σου δείξουν ότι δεν είναι κάτι σημαντικό και να ξεκολλήσεις. Όπως κι εμένα τότε η αδερφή μου (που με υπεραγαπούσε και με υπεραγαπάει αλλά δεν είχε άλλον τρόπο να με βοηθήσει). Δεν είναι οτι δεν σε αγαπάνε ή δεν θέλουν το καλό σου, ίσως είναι αυτός ο τρόπος τους για να σε βοηθήσουν! Όντως δεν είναι τίποτα! Αλλά εσύ υποφέρεις!
Απλώς οι δικοί σου δεν το καταλαβαίνουν μάλλον! Γιατί απ ότι καταλαβαίνω απ' αυτά που γράφεις ούτε σου φώναξαν ούτε άλλαξε τίποτα στη σχέση σας τώρα που τους έχεις πει το πρόβλημα που σε απασχολεί.

Chesire νομίζω ειχες πεί πωε είσαι φοιτήτρια, στα πανεπιστήμια νομίζω υπαρχουν ψυχολόγοι συμβουλευτες? Ρώτησες μήπως έχει στο δικό σου ή σε κάποιο άλλο? Μη το αφήνεις κοπέλα μου πάνε ή σε κάποιο κέντρο ψυχικής υγείας ή στο πανεπιστήμιο, αφού σε τυρρανάει κ σενα μη το αφήνεις

φενια,οντως με αυτο το τροπο προσπαθουν να με βοηθησουν..μου λενε χαρακτηριστικα πως ειναι πολυ αδικο να ειμαι υγειης και να βασανιζω τον εαυτο μου με τετοια πραγματα που τα δημιουργω εγω.πως αλλοι ανθρωποι εχουν πραγματικα προβληματα υγειας κλπ..κ επειδη τους εχω μιλησει για το περιεχομενο των εμμονων μου,με κανει να απορρω που δεν τους τρομαζει το οτι εχω παρορμησεις να κανω κακο.γελανε καθε φορα που το λεω..και εκνευριζονται οταν προσπαθω να τους πω πως ισως ειναι κατι σοβαρο,η οτι ακομα και αν δεν ειναι,οτι θελει αντιμετωπιση(και οχι μονη μου)..ο αδελφος μου ας πουμε μου ειπε σημερα"ναι σε λιγο θα μου πεισ οτι πρεπει να φοβαμαι για την ασφαλεια μου δηλαδη?οτι θες να με σκοτωσεις?" κ εκεινη τη στιγμη ενιωσα απαισια...ενιωσα πραγματικα τρελη..απλα ειναι δυσκολο να καταλαβουν πως οπως υπαρχουν προβληματα σωματικα υπαρχουν και ψυχικα.μαλλον μονη μου θα το ψαξω.ισως βρω καποια δουλεια για να μπορω να πηγαινω σε ψυχολογο.καπως ετσι
κωνσταντινε η δικη μου σχολη δεν εχει το εχω ψαξει.και γενικα πιστευω πως ενας προσωπικος θεραπευτης θα βοηθουσε περισσοτερο..αλλα προς το παρον ισως απευθυνθω σε κεντρο υγειας..τι να πω πια..ελπιζω να βρεθει καποια ακρη...σας ευχαριστω πολυ παιδια για τις γνωμες σας..

Ναι ψάξε το τώρα που είναι νωρίς μόνη σου! Μην το αφήσεις όπως έκανα εγώ και μετά έτρεχα...........!
Ή απευθύνσου σε κανένα άλλο κέντρο ψυχικής υγείας μπας και είναι αλλιώς τα πράγματα εκεί!
Πιστεύω όμως για να μη χάνεις χρόνο και για να κάνεις σίγουρα καλή δουλειά μήπως να πας σε έναν καλό ψυχίατρο έξω και να κανονίσεις να πηγαίνεις έστω μια φορά στις δεκαπέντε. Αυτός θα σου πει αν χρειάζεσαι και φαρμακευτική αγωγή. Εγώ πιστεύω πρέπει να πας σε ψυχίατρο που κάνει και ψυχανάλυση!!!! Σε άλλο πανεπιστήμιο νομίζω δεν μπορείς να απευθυνθείς γιατί εγώ θυμάμαι τότε που πήγαινα κάποιες φορές έδειχνα και την φοιτητική μου κάρτα.