Πρόβλημα με το Πανεπιστήμιο - Φοιτητής
Σκέφτηκα να γράψω σε ένα θέμα το οποίο είχε ανοίξει ήδη άλλος φοιτητής αλλά θέλησα να παραθέσω το πρόβλημα μου ξεχωριστά. Σίγουρα δεν είναι κάτι καινούργιο οπότε εαν χρειαστεί να μετακινηθεί το θέμα μου και να συγχωνευτεί με κάποιο άλλο μπορείτε να το κάνετε.
Ας ξεκινήσω και εγώ την ιστορία μου όσο πιο συντοπτικά μπορώ ώστε να καταλήξω στο πρόβλημα που με βασανίζει εδώ και περίπου έναν χρόνο. Είμαι στο 4ο έτος της σχολής μου (ΤΕΙ Αθήνας) δεν αναφέρω τη σχολή για ευνόητους λόγους αλλά αναφέρω το ΤΕΙ γιατί έχει μεγάλη σημασία, και χρωστάω αρκετά παραπάνω από τα μισά μαθήματα ενώ σε αυτά πρέπει να συνυπολογίσω και την πρακτική και πτυχιακή μου εργασία. Η πορεία μου έως τώρα ήταν γεμάτη εμπόδια, λάθη και παραλείψεις για τα οποία ευθύνομαι κυρίως εγώ, οι σχέσεις στις οποίες επέλεξα να βρίσκομαι και να δίνω τα πάντα, η δουλειά που είχα για κάποιο διάστημα, ή άσωτη ας το πω ζωή που έκανα με τα λίγα χρήματα που έβγαζα από την δουλειά αυτή.
Βλέπω τους συμφοιτές μου που μπήκαμε στο ίδιο έτος να παρατάνε τη σχολή ο ένας μετά τον άλλον, βλέπω όσους απέμειναν να κοντεύουν να τελειώσουν ενώ βλέπω τα νέα εξάμηνα να προσπαθούν με ζήλο και να βρίσκονται πολύ πιο πάνω από ότι βρίσκομαι εγώ. Από την άλλη έχω τους γονείς μου οι οποίοι νομίζουν ότι στη σχολή πηγαίνω μια χαρά και πιστεύουν ότι σύντομα θα τελειώσουν οι σπουδές μου και θα προχωρήσω σε κάποιο μεταπτυχιακό (το οποίο το θέλω αλλά δεν ξέρω αν είμαι σε θέση να ανταπεξέλθω). Μέσα σε όλα αυτά έχω ομάδες ατόμων να με κατακρίνουν λέγοντας ότι ΤΕΙ είναι κατώτερο από τα Πανεπιστήμια ότι το επίπεδο είναι μηδαμινό ενώ παράλληλα με το σημείο στο οποίο βρίσκομαι τώρα επηρρέαζομαι ψυχικά θεωρώντας ότι το πρόβλημα τελικά είναι το νοητικό μου επίπεδο και όχι το ΤΕΙ ή ο πόλεμος που δέχομαι κατα καιρούς από καθηγητές γιατί τα μαθήματα που παρακολουθώ είναι επίπεδα πάνω με βάση αυτά που χρωστάω.
Εδώ όμως έρχεται κάτι που διαψεύδει τις σκέψεις που κάνω, συχνά καταπιάνομαι με πράγματα εκτός σχολής ακόμη και εκτός του αντικειμένου μου και πραγματικά τα καταφέρνω πολύ καλά, ενδεικτικά χωρίς γνώσεις μηχανικού κατάφερα έναν σωρό βίδες να τον μετατρέψω σε μοτοσυκλέτα ανεκτίμητης ιστορικής άλλά και συναισθηματικής αξίας, τη βλέπω και λέω ότι επιτέλους κατάφερα κάτι. Γενικότερα ειμαι άτομο που δεν μου αρέσει να παρατώ στη μέση πράγματα τα οποία έχω ξεκινήσει.
Το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι δεν έχω κάπου να μιλήσω γιατί πάντα φροντίζω να μην δείχνω στους γύρω μου ότι υπάρχει πρόβλημα θέλοντας να το αντιμετωπίσω μόνος μου όπως κάνω πάντα, μόνο που αυτή τη φορά νιώθω να πνίγομαι από αυτό. Πραγματικά έχω φτάσει σε σημείο που δεν ξέρω τι να κάνω, έχω όνειρα και φιλοδοξίες και θέλω να γίνω κάτι παραπάνω στη ζωή μου. Υπάρχουν φορές που λέω θα τα καταφέρω και άλλες που δεν ξερω αν θα μπορέσω ενώ τον περισσότερο καιρό ακροβατώ ανάμεσα σε αυτά τα δύο.
Στην παρούσα φάση νιώθω απογοητευμένος από όσα έχω κάνει και από όσα βλέπω ότι έχω να κάνω, και μοιάζω αδύναμος να προχωρήσω στο οτιδήποτε. Οι μέρες περναν και εγώ απαθής μένω σπίτι, ή απλά βγαίνω βόλτα να ξεχαστώ από ότι με βασανίζει γιατί δεν έχω κάπου να στραφώ, αφού όλοι νομίζουν ότι όλα είναι μια χαρά...
Τι μπορώ να κάνω για να μπορέσω να βάλω τη σχολή μου σε μια σειρά:confused:
