καλυτερα απο πριν?

Πριν 5 χρονια περασα τη δυσκολοτερη φαση της ζωης μου.εντελως ξαφνικα μου εκδηλωθηκαν συμπτωματα διπολικης με αποκορυφωμα μια ολοκληρη εβδομαδα που εζησα τολμω να πω στην παρανοια.η οικογενεια μου ηταν συγκεντρωμενη γυρω μου ανικανη να με βοηθησει.ηταν η πρωτη φορα που ειδα τον μπαμπα μου να κλαιει.ημουν 24.δεχτηκα σχεδον αμεσως να δω γιατρο και τον ακουσα προσεχτικα οταν μου περιεγραψε την κατασταση μου.δεν τη δεχτηκα ομως αμεσως αν και πηρα θεραπεια.ο δρομος για να δεχτουμε οτι εχουμε μια αρρωστια για μενα ηταν μακρυς.η αυτολυπηση που απερεε απο την ερωτηση γιατι σε μενα? ηταν σχεδον καθημερινη.επιπλεον αισθανομουν το μυαλο μου θαμπο και η καθημερινοτητα μου ηταν ενας διαρκης αγωνας να μεινω ξυπνια να μπορω να μιλησω,να μπορω να κοιταξω με καθαρο βλεμμα.απλα πραγματακια για μενα ηταν πολυτελεια.περνωντας ο καιρος βαρεθηκα την αυτολυπηση ,δουλευα εβγαινα,και δρωντας η αγωγη αισθανομουνα ολο και καλυτερα.νομιζω οτι τον τελευταιο χρονο που ειμαι πολυ καλα κατα τη δικη μου γνωμη μπορω να απαντησω σ'αυτο το γιατι σ'εμενα?μπορει να μεγαλωσα σε προστατευμενο και αγαπημενο περιβαλλον αλλα θυμαμαι μια κατασταση πρασωπικη που εζησα για 3 χρονια και με εκανε πολυ αδυναμη δημιουργωντας μου χιλιαδες φοβιες.και μετα παλι απο λιγα χρονια μη εχοντας ξεπερασει την πρωτη κατασταση,περασα μια τραυματικη σχεση που πραγματικα με ισοπεδωσε.οταν τελειωσε ,αρρωστησα.το θεμα ποιο ειναι?Σημερα ειμαι σε πολυ καλυτερη κατασταση ψυχολογικη απ'οτι οποιαδηποτε στιγμη στο παρελθον.μπορω να θυμηθω καταστασεις οπου δεν μπορουσα να τις χειριστω ειτε απο ελλειψη υπομονης ειτε απο ελλειψη ψυχραιμιας καθως και πολλα νευρα,και αυτο καθ'ολη τη διαρκεα. της ζωης μου.
Η αρρωστια σ'εμενα ηταν οτι πιο δυσκολο μου εχει τυχει,αλλα ισως να με εκανε καλυτερη.με κατεστρεψε και με ξαναεχτισε απο την αρχη.ξεπερνωντας την,ουσιαστικα εφυγαν ολα τα δυσκολα κομματια μου,η τουλαχιστον φευγουν σιγα-σιγα.εχω περισσοτερη υπομονη,εμπιστοσυνη στον εαυτο μου,εχω ευαισθησια αλλα οχι μεχρι γελοιοτητας οπως πριν.κυριως ομως διακρινω τι μου αξιξει και το διεκδικω.τωρα μπορω να σταθω σε μια σωστη σχεση ,να εκτιμησω τον αλλο και να του δωσω αυτα που του αξιζουν.
Παντα θα το λεω αυτο.οταν κατι ψυχολογικο μας συμβει ειναι πιστευω γιατι κατι εχουμε αφησει ανοιχτο απο το παρελθον και πρεπει να κλεισει ο κυκλος ετσι ωστε να μην εχουμε εκκρεμοτητες με τον ιδιο μας τον εαυτο.
ειναι η ευκαιρια που μας δινει

ευχαριστούμε που μοιράστηκες ΜΑΖΙ μας την εμπειρία σου!:)
χαίρομαι που πηγαίνεις καλλίτερα!

linda γεια σου!! Πασχω και εγω απο διπολικη..τα ιδια συναισθηματα που περιγραφεις ειχα κι εγω μολις εμαθα τι ειχα και δεν ηθελα να το παραδεχτω με τιποτα..αυτο το "γιατι?" βασανιζε συνεχεια το μυαλο μου...κλαμα, στεναχωρια, αναπαντητα ερωτηματα...επειτα το συνειδητοποιησα..το σκεφτηκα πιο λογικα και πιο ψυχραιμα..ενημερωθηκα για τη διπολικη...πλεον πιστευω πως θα τα καταφερω..ολοι μας θα τα καταφερουμε..μπορουμε να μαθουμε πολλα μεσα απ αυτα που περναμε...να γνωριζεις καλυτερα τον εαυτο σου...φτανοντας στα ορια και επιστρεφοντας και παλι πισω...εγω προσπαθω να μην το βλεπω αρνητικα..προτιμω να το βλεπω σαν κατι που μπορει να με ταλαιπωρησει και να ειναι δυσκολο, ομως στην τελικη θα εχω αποκομισει πολλα μεσα απ αυτο..
Ο,τι καλυτερο σου ευχομαι!!:)

Μπράβο σου, χαίρομαι για σένα, πάλεψες και τα κατάφερες. Μιλάς συνειδητοποιημένα και προσγειωμένα.

Με αυτά που γράφεις αρχίζω να πιστεύω ότι αν η μαμα μου αν το παλέψει θα τα καταφέρει..ευχαριστώ που μέσω της δύναμης σου μου δίνεις κ μενα δύναμη!