Αυτα που νοιωθω

Παιδια τι ασχημο να μην σε καταλαβαινει κανεις,να αλλαζει ολη σου η ζωη μεσα σε μια στιγμη,να γκρεμιζονται εικονες και πραγματικοτητα μπροστα σου μεσα σου,να ξεπηδαει το κλαμα ποταμι απο μεσα σου....να ξυπνας και να δινεις μια μαχη ολη μερα μεχρι που θα ξανακοιμηθεις να πονας βαθια μεσα σου τοσο πολυ,τοσο αδικα....να παλευει καποιος συνεχεια μεσα σου,να εισαι συνεχεια φοβισμενος και τρομαγμενος καποιοι ισως ολοι ξερετε τι λεω απλα ηθελα να τα πω καπου που θα πιασουν τοπο...γραφοντας και κλαιγοντας...

Τι εγινε παλι? Εσυ ησουν αισιοδοξη!

ειναι παραξενο και πολυ συγκηνητικο,να περιγραφεις τον εαυτο σου και ταυτοχρονα και τον δικο μου και σιγουρα και πολλων αλλων...να ξυπνασ και να κοιμασαι με τισ βασανιστικες σκεψεις...βασικα να προσπαθεις να κοιμηθεισ αφου εχεισ ριξει πολυυ πολυυ κλαμα αρχικα...αυτος ο φοβος..αχ αυτος ο φοβος και μετα η θλιψη που γινεται αβασταχτη απο σκεψεις του τυπου...θα εχω ποτε τη ζωη που ονειρευτηκα?θα ερωτευτω ποτε ξανα?η ολα αυτα που μου συμβαινουν τωρα θα μου στερησουν τα παντα???....

Σας νιώθω...ιδίως η κρίση άγχους το βράδυ ή νωρίς το ξημέρωμα σε αποδιοργανώνει τελείως...εμένα με βοηθάει να ακούω ραδιοφωνικές εκπομπές με αναπτερωτική ή μεταφυσική θεματολογία...το να ακούς μια φωνή όταν είσαι ξαπλωμένος είναι πολύ ανακουφιστικό

Ρενακι αν και αυτο δεν θα σε ανακουφησει , εχω να σου πω πως δεν εισαι η μονη . Και αυτο που (τυχαια?) σκεφτομουνα αποψε, ποσο μονοι βιωνουνε τον πονο καποιοι συνανθρωποι μας, ισως και μεις οι ιδιοι ,και ποσο αδυνατο ειναι να το καταλαβουν (ποσο μαλλον να το συμεριστουν) οι υπολοιποι , κοντινοι μας κατα τ αλλα ανθρωποι. Αυτο βεβαια εχει και μια αλλη οψη. Οτι πολυ γρηγορα σταματας να νοιαζεσαι για το τι νομιζουν και τι θα πουν οι αλλοι ,,,οσο ποιο γρηγορα γινει αυτο τοσο περισσοτερο ειναι το ωφελος , μιας και περνει κανεις εξολοκληρου την κατασταση στα χερια του 100%,, σκεφτεται και δρα ποιο αποτελεσματικα για να φροντισει τον εαυτο του .

μην νοιαζεσαι για το αν σε καταλαβαινει κανεις ,,παρα μονο ο ανθρωπος/οι που θα ζητησεις να σε βοηθησει, ο ψυχολογος , ο ψυχιατρος , οποιος τελος παντων. Να κατανοησει αυτο που συμβαινει για να σε βοηθησει ποιο αποτελεσματικα . Ειναι αδικο να βιωνεις αυτο τον αφορητο πονο , αλλα ποιο αδικο ειναι να μην ζητας βοηθεια και στηριξη απο ανθρωπους που μπορουν να βοηθησουν , με τις γνωσεις τους , με τα φαρμακα τους, με τις συμβουλες τους

Quote:

---

Originally Posted by PENAKI1986

Παιδια τι ασχημο να μην σε καταλαβαινει κανεις,να αλλαζει ολη σου η ζωη μεσα σε μια στιγμη,να γκρεμιζονται εικονες και πραγματικοτητα μπροστα σου μεσα σου,να ξεπηδαει το κλαμα ποταμι απο μεσα σου....να ξυπνας και να δινεις μια μαχη ολη μερα μεχρι που θα ξανακοιμηθεις να πονας βαθια μεσα σου τοσο πολυ,τοσο αδικα....να παλευει καποιος συνεχεια μεσα σου,να εισαι συνεχεια φοβισμενος και τρομαγμενος καποιοι ισως ολοι ξερετε τι λεω απλα ηθελα να τα πω καπου που θα πιασουν τοπο...γραφοντας και κλαιγοντας...

---

Νιοθω ακριβως οπως νιοθεις... κ να φανταστεις πριν βρισκομουν στον παραδισο... τορα κολαση... σοφοι ανθροποι λεν πος αν δεν "πεθανεις" δεν προκιτε ποτε να ζισεις... ισος λοιπον ολα αφτα που περναμε να ειναι ενα βημα πριν τιν ευτιχια στιν καλυτερη περιπτωση.... στιν χηροτερη μαθενουμε να ζουμε μαζι τις μεχρι να δουμε βελτιοσει...
τορα αν καταλαβενεις εσυ τον εαφτο σου δεν εχεις αναγκη να σε καταλαβει κανεις...
καλα κανεις κ κλες... μακαρι να μπορουσαν ολοι...

καλημερα...μερικες φορες ζηλευω αυτους που δεν σκεφτονται αυτους που δεν εχουν να παλεψουν με ενε τερας μεσα τους αλλα απο την αλλη οσο περναει ο καιρος και βλεπω οτι στηριζομαι σε εμενα χαιρομαι που επαθα τις κρισεις πανικου μεσα απο αυτες μαθαινω πολλα για εμενα και γινομαι δυνατη...πιστευω και εσεις το ιδιο...θα σας πω και κατι πολυ προσωπικο εναν μεγαλο φοβο μου...αγαπαω πολυ τον αρραβωνιαστικο μου με εχει σαν βασιλισα ειμαστε ενα πραγαματικα...παιδια φοβαμαι πως αν του συμβει οτιδηποτε δεν θα το αντεξω...ξερω οτι σκεφτομαι παραλογα..ας μου πει καποιος οτι τα εχει σκεφτει και εκεινος...φοβαμαι την απωλεια των ανθρωπων μου...

ρενακι καλημερα.κι εγω απο φοβιες ξεκινησα.αρχικα ηταν το σκοταδι η οδηγηση τη νυχτα κ.α.με τον καιρο εξελιχθηκε σ'εναν παραλογο φοβο μη χασω δικους μου ανθρωπους,(στη δικη μου περιπτωση τον πατερα μου που λατρευω).το πρωτο σου μνμ περιγραφει την κατασταση μου εκεινη την εποχη.ολη την ημερα ζουσα με τον τρομο και προσπαθουσα να κοιμηθω για να ηρεμησω.εκτος απο το φοβο μου για την ασφαλεια των δκων μου προσωπων ενας μεγαλυτερος φοβος με κυριευε.αν χανω το μυαλο μου.ο μοναδικος που θα το εξηγησεις και θα σε βοηθησει νομιζω ειναι ο ειδικος.ολ'αυτα ειναι αισθηματα και φοβοι εγκαταλειψης που τα κουβαλαμε μεσα μας και τωρα ξεσπανε με αυτο τον τροπο.δεν υπαρχει λογος να χασεις τον αρραβωνιαστικο σου οπως δεν υπηρχε και εμενα για τον μπαμπα μου.υπαρχει?απλα κανουμε τη ζωη μας δυσκολη μονες μας.σκεφτηκες ποτε ποσο τυχερη εισαι που εχεις μια τοσο καλη σχεση και εναν τοσο δικο σου ανθρωπο διπλα σου τωρα που περνας αυτο?πολλοι(παρα πολλοι)απο εμας περασαμε η περναμε τα προβληματα μας ( τα ψυχολογικα)χωρις σχεση,η χειροτερα μας εγκατελειψαν εξαιτιας αυτων.δεν σε μαλωνω.σου λεω να επικεντρωθεις στα θετικα της ζωης σου. εχεις εναν υπεροχο ανθρωπο διπλα σου που σε λατρευει.ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΙΠΟΤΑ.δεν εχεις λογο να τον χασεις.ΖΗΣΕ ΤΟ.σκεψου ετσι.για λιγο μονο καθε μερα

σε ευχαριστω παρα πολυ εχεις δικιο...αυτον τον καιρο ειμαι καλα απλα καμια φορα ξερεις τα σκεφτομαι λιγακι...και η θεραπευτρια μου τα ιδια μου λεει και εγω σε αλλους που ζητανε την βοηθεια μου τα ιδια λεω...εδω μεσα ομως τα λεω ολα οσα νοιωθω γιατι ξερω οτι εσεις καταλαβαινετε

απ'ολ'αυτα ερχεται η δυναμη και η ολοκληρωση μας.ειναι οι εμπειριες που μας αλλαζουν και ταυτοχρονα μας στιγματζουν για παντα.μας μαθαινουν οτι κανενας δεν ανηκει σε κανεναν παρα μονο στον εαυτο του και σ'αυτον και μονο πρεπει να στηριζεται χωρις κανεναν φοβο.ε,και αν κανουμε και λαθη,τι εγινε?εαυτος μας ειναι.τον συγχωρουμε και τον αγαπαμε.

Quote:

---

Originally Posted by linda

ρενακι καλημερα.κι εγω απο φοβιες ξεκινησα.αρχικα ηταν το σκοταδι η οδηγηση τη νυχτα κ.α.με τον καιρο εξελιχθηκε σ'εναν παραλογο φοβο μη χασω δικους μου ανθρωπους,(στη δικη μου περιπτωση τον πατερα μου που λατρευω).το πρωτο σου μνμ περιγραφει την κατασταση μου εκεινη την εποχη.ολη την ημερα ζουσα με τον τρομο και προσπαθουσα να κοιμηθω για να ηρεμησω.εκτος απο το φοβο μου για την ασφαλεια των δκων μου προσωπων ενας μεγαλυτερος φοβος με κυριευε.αν χανω το μυαλο μου.ο μοναδικος που θα το εξηγησεις και θα σε βοηθησει νομιζω ειναι ο ειδικος.ολ'αυτα ειναι αισθηματα και φοβοι εγκαταλειψης που τα κουβαλαμε μεσα μας και τωρα ξεσπανε με αυτο τον τροπο.δεν υπαρχει λογος να χασεις τον αρραβωνιαστικο σου οπως δεν υπηρχε και εμενα για τον μπαμπα μου.υπαρχει?απλα κανουμε τη ζωη μας δυσκολη μονες μας.σκεφτηκες ποτε ποσο τυχερη εισαι που εχεις μια τοσο καλη σχεση και εναν τοσο δικο σου ανθρωπο διπλα σου τωρα που περνας αυτο?πολλοι(παρα πολλοι)απο εμας περασαμε η περναμε τα προβληματα μας ( τα ψυχολογικα)χωρις σχεση,η χειροτερα μας εγκατελειψαν εξαιτιας αυτων.δεν σε μαλωνω.σου λεω να επικεντρωθεις στα θετικα της ζωης σου. εχεις εναν υπεροχο ανθρωπο διπλα σου που σε λατρευει.ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΙΠΟΤΑ.δεν εχεις λογο να τον χασεις.ΖΗΣΕ ΤΟ.σκεψου ετσι.για λιγο μονο καθε μερα

---

ΡΕΝΑΚΙ, καλημέρα :)

Τι ωραία και αληθινά που τα λέει όλα αυτά εδώ η linda. Έτσι είναι και συμφωνώ. Εσύ το λες τέρας, εγώ το λέω το θεριό. Παλιά κρυβόταν στην ούγια της κουρτίνας, μετά παίζαμε κρυφτό μέσα στο σπίτι, μετά περιφερόμασταν μαζί στα δωμάτια, μετά πίναμε καφέ μαζί και, ναι, δεν πια πάντα εδώ. Η συγκατοίκηση λαμβάνει καποια στιγμή τέλος. Επισκέψεις μόνο συχνά πυκνά.

Είναι τόσο ανθρώπινος αυτός ο φόβος της απώλειας των ανθρώπων που αγαπάμε, ο φόβος της α-π-ώ-λ-ε-ι-α-ς..
Μήνες πριν το θάνατο του πατέρα μου ένιωθα σα να είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Μετρούσα και ζύγιζα τον καιρό. Φοβόμουν λες και ένιωθα αυτό που πλησιάζει και ένιωθα απόλυτα ανήμπορη σε κάτι εντελώς άγνωστο και έξω από τον έλεγχό μου. Μετά το θάνατο και αργότερα, κατά την επεξεργασία του πένθους, ένιωσα ωστόσο και μια πρωτόγνωρη απελευθέρωση. Σα να ξέβραζα τον πρότερο εκείνο φόβο μαζί με τον πόνο από μέσα μου. Και ανάσανα.. βαθιά.

Οπότε ναι, είναι τόσο ανθρώπινο να φοβόμαστε. Είναι τόσο ανθρώπινο να τρελαίνεται η βελόνα μας και να χάνουμε συχνά τον προσανατολισμό μας μέσα στους φόβους, λες και γίνονται ένα τεράστιο στόμα και μας καταπίνουν, όμως υπάρχουν και όλα τα θετικά γύρω μας, στα οποία και απλώνουμε σκοινιά.
Ο εαυτός μας που ματώνει γόνατα, αλλά έτσι μαθαίνει και αρχίζει να κάνει ποδήλατο χωρίς βοηθητικές. Και κινείται. Ζει.
Ας του επιτρέψουμε και μερικές πτώσεις, ναι; Ας του αφήσουμε και μερικά περιθώρια να κάνει λάθη.

Οι απώλειες πονάνε, αλλά είναι και μέσα στο παιχνίδι. Και κάποιες μάλιστα είναι πέρα από εμάς, πέρα από τον έλεγχό μας. Είναι αυτή η ψευδαίσθηση του παντοτινού που θέλουμε να έχουμε. Για εμάς, για αυτούς που αγαπάμε, για την παρουσία τους. Όχι, δεν είναι δεδομένοι, ούτε και για πάντα, όπως και εμείς.
Όσο περισσότερο ριζώσει αυτό μέσα μας και ζούμε και χαιρόμαστε τόσο λιγότερο τρέφουμε το τέρας, το θηρίο, το φόβο, την ακινησία..

Και προχωράμε. Χωρίς άγκυρες. Γιατί η ομορφιά είναι εκεί έξω μεσοπέλαγα. Να πλέουμε στα ανοιχτά, με τους συνταξιδιώτες μας.. Για όσο :)

Quote:

---

Originally Posted by PENAKI1986

καλημερα...μερικες φορες ζηλευω αυτους που δεν σκεφτονται αυτους που δεν εχουν να παλεψουν με ενε τερας μεσα τους αλλα απο την αλλη οσο περναει ο καιρος και βλεπω οτι στηριζομαι σε εμενα χαιρομαι που επαθα τις κρισεις πανικου μεσα απο αυτες μαθαινω πολλα για εμενα και γινομαι δυνατη...πιστευω και εσεις το ιδιο...θα σας πω και κατι πολυ προσωπικο εναν μεγαλο φοβο μου...αγαπαω πολυ τον αρραβωνιαστικο μου με εχει σαν βασιλισα ειμαστε ενα πραγαματικα...παιδια φοβαμαι πως αν του συμβει οτιδηποτε δεν θα το αντεξω...ξερω οτι σκεφτομαι παραλογα..ας μου πει καποιος οτι τα εχει σκεφτει και εκεινος...φοβαμαι την απωλεια των ανθρωπων μου...

---

πενάκι....όλοι κάποια στιγμή θα φυγουμε από αυτή τη ζωή, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Μέχρι να φύγουμε εμείς ή να χάσουμε τους αγαπημενους μας, ο μόνος τρόπος για να ξορκίσουμε το θάνατο είναι να απολαμβάνουμε τη ζωή και να μη την περνάμε φοβούμενοι γι αυτά που ΘΑ μας συμβούν. Ξέρεις, είναι και λίγο προκλητικό αυτό απέναντι στην ίδια τη ζωή.
Φαντάζομαι πως ο αρραωνιαστικός σου είναι υγιής και νέος, οπότε μόνο μια μαύρη μούτζα απ το σύμπαν θα στον στερούσε, όπως φυσικά σε όλους μας.
Μη δηλτηριαζεις την ψυχή σου με τέτοιου είδους σκέψεις και απόλαυσε την ευλογία να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που σε αγαπάει και τον αγαπάς. Αυτό είναι σπάνιο και είσαι πολύ τυχερή. Φαντάσου λοιπόν πως εσύ αντί κάθε μέρα να χαμογελάς και να ευχαριστείς το Θεό γι αυτή σου την τύχη, το μαυρίζεις και δεν αφήνεσαι να το ευχαριστηθείς.

Πολλοι ανθρωποι φοβουνται να χαρουν για κατι, γιατι πιστευουν οτι αν χαρουν, τοτε θα το χασουν.. Και μετα, διπλη στεναχωρια, να χανεις κατι που χαιροσουν για αυτο, απο το να χανεις κατι για το οποιο φοβοσουν να χαρεις και ανησυχουσες οτι μπορει να το χασεις. Ειναι ενας μηχανισμος αμυνας..

Παιδιά και εγώ τα ίδια αισθάνομαι. Βέβαια όλοι μου λένε ότι έχω αφορμές για αυτά τα προβλήματα. Ο μικρός μου γιος που είναι 7 χρονών πάσχει από εγκεφαλική παράλυση και δεν υπάρχουν ελπίδες για να περπατήσει. Οπως καταλαβαίνετε το καθημερινό άγχος είναι τεράστιο. Επίσης πριν από 15 μέρες πέθανε ο πατέρας μου. Ολα λοιπόν τα άσχημα συναισθήματα ξύπνησαν και πάλι και νιώθω χαμένη. Η ψυχολόγος μου λέει ότι έχω ψυχικά αποθέματα μεγάλα και θα το ξεπεράσω αλλά αυτή τη στιγμή δεν με ανακουφίζει τίποτα. Παίρνω βέβαια εδώ και 5 μήνες τα seroxat επειδή είχα παει στην αρχή σε έναν ψυχίατρο. Αλλες φορές είμαι καλά άλλες είμαι χάλια.