Δούρειος ίππος της ωρίμανσης;
Η έννοια του δούρειου ίππου γνωστή. Νομίζεις ότι είναι ένα δώρο αλλά είναι η καταστροφή σου.
Βλέπω τη ζωή μου, σε ό,τι αφορά τις σχέσεις και κάνει μπαμ μια μεγάλη διαφορά. Παλιότερα, δεν με πολυένοιαζε. Και με το δεν με πολυένοιαζε εννοώ ούτε για μένα, ούτε για την κοπέλα μου. Τα έδινα όλα, ήμασταν μαζί, δεν σκεφτόμουνα το μέλλον.
Δεν κόλωνα. Ζούσαμε αυτό που ζούσαμε, δεν είχα στο μυαλό μου (αν και πέθαινα εσωτερικά) ότι θα είμαστε μια ζωή μαζί ή ο,τιδήποτε.
Όλα ήταν πρόσκαιρα.
Και δεν είχα άμυνες. Καθόλου. Αυτός ο συνδυσμός μ'έκανε να ζήσω όσα έζησα.
Γινόταν αυτό που ήθελα, αλλά μετά ο πόνος ήταν τεράστιος.
Τώρα αυτό σαν να έχει αλλάξει και δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό.
Πλέον υπολογίζω μέσα μου. Το ελεύθερο, άνευ όρων, έχει κουρνιάσει σε μια γωνία μέσα μου.
Του λέω να μη βγει, γιατί καταστρέφει.
Σκέφτομαι τον εαυτό μου. Σκέφτομαι τις προοπτικές, δημιουργώ ένα μεσοδιάστημα για να μην πληγωθώ.
Έχω μια μεγαλύτερη τιμιότητα. Απέναντι σ' αυτό που νομίζω ότι θα προστατεύσει τον εαυτό μου.
Όμως αυτό ρίχνει πέπλα λογικής εκεί που το αυθόρμητο θα έπρεπε να οργιάζει.
Αυτό είναι η ωρίμανση; Ή μήπως είναι η σκλήρυνση κατά πλάκας?!
Όταν όλα είναι εκεί και δεν κάνεις τίποτα, γιατί η λογική λέει ότι θα πληγωθείς κι αυτό έχει γίνει τόσες φορές στο παρελθον;
Μιά στροφή της φράσης είναι αρκετή. Ή μελλοντικά σχέδια που δεν συνάδουν. Αρκετά όλα αυτά για να απομακρυνθώ διακριτικά.
Παλιότερα δεν σκεφτόμουν τόσο πολύ και δεν προστάτευα τον εαυτό μου.
Δεν θέλω μία από τα ίδια. Δεν θέλω η μοναξιά να βγάλει το μαχαίρι και να με σπρώξει σε μία οποιαδήποτε αγκαλιά που ξέρω, ότι δεν θα οδηγήσει σ' αυτό που θέλω.
Σ' αυτό που θα διαρκέσει, που θα είναι εδώ, που θα είναι δίπλα μου.
Είναι αυτή η έλλειψη ελευθερίας ωρίμανση; Ή φόβος και δειλία;
Το βλέπω σαν προστασία του εαυτού μου.
Είναι όμως έτσι;
