Printable View
Ξέρετε αν η δυσκολία στο να παίρνει κανείς αποφάσεις ή το να του δημιουργούνται έντονες αμφιβολίες για κάτι προτου αποφασίσει είναι αποτελεσμα Ιδεοψυχαναγκαστικής Διαταραχής;
Μήπως είναι θέμα φοβίας που πηγαζει από βιώματα του παρελθόντος;
Ή θέμα έντονης λειτουργίας της λογικής με συνεχή και ατερμονη σταθμιση δεδομενων;
Μήπως προκειται για αγχωδη διαταραχή;
Ασε μας ρε Γιαννη που καθε δυσκολια θα αναγεται και σε διαταρραχη!!!!
βεβαια αν εχεις πολυ αγχος και στρες και σε ενοχλει αυτο στο να κινεισαι οπως θελεις παω πασο...
και γω τα εχω αλλα τα θεωρω ετσι καπως κομματι της ζωης
δεν ξερω δα και τοσο πολυ ευελικτους ανθρωπους
αντε καλημερα φιλουθκια!!!!
η αμφιβολια για την ορθοτητα των αποφασεων κ η αναλγησια (=αναβολη ,ειναι το ιδιο????) ειναι παρα πολυ συνιθησμενο στην ΙΨΔ
researcher,
το να τα θεωρήσεις κομμάτι της ζωής σου, δηλαδή να τα αποδεχτείς, να ζεις μαζί τους σου προσφερει παραπάνω γαλήνη, αλλά και αποδοχή του εαυτού σου με τις όποιες ατελειες του.
katerinaki,
αν έχεις κάτι υπόψη για αυτό που λες, τότε όντως μιλούμε για μορφή ΙΨΔ.
Είναι το να χεις μπροστά σου όλα τα δεδομένα, όσο κανείς άλλος, για να παρεις μια απόφαση, αλλά να μην μπορείς να πάρεις την απόφαση και όλο να αναβάλλεις. Αναμοχλεύεις συνεχώς στο νου τα ίδια πράγματα και αυτό που μένει είναι μόνο η κόπωση από τη σκέψη.
Και η αμφιβολία υπάρχει από μόλις εμφανιστεί κάποια ευκαιρία, με το που παίρνεις την απόφαση να πάρεις την ευκαιρία (και η απόφαση λαμβάνεται μεσα σε ένα κυκεώνα αμφιβολίας) και υπάρχει καθόλη τη συνέχεια σ΄ αυτό που επέλεξες να κάνεις και τότε φερνει σκέψεις να τα παρατήσεις κλπ.
Ίσως είναι και γέννημα βιωμάτων , δηλαδή καποιες αποφασεις να λαμβάνονται σε δευτερόλεπτο με βεβαιότητα και όλο ευτυχία και γι ΄αλλες η αμφιβολία να υπάρχει για πάντα.
Τη μέθοδο της σταθμισης (θετικά αρνητικά και επιλέγω) την ξέρω, δεν είναι η λύση. Μήπως κάτι αλλο;
καλημερα
Γιαννη η αναποφσιστηκοτητα και η αναβλητικοτητα δεν ειναι αποτελεσμα καμιας διαταραχης για μενα προσωπικα.....υπαρχουν ανθρωποι που δεν εχουν διαταραχες και εχουν θεμα αναποφασιστικοτητας........
Νομιζω οτι πισω απο αυτην κρυβεται ο φοβος του να προχωρησω η να βιωσω μια αλλαγη που με ξεβολευει....αυτο μπορει να γινεται μοτιβο και να παρουσιαζεται και στα πιο απλα πραγματα(οπως τι χρωμα τζιν να παρω μπλε η καφε?)
Η εντονη λειτουργια λογικης (θετικα,αρνητικα) δεν βοηθαει,αντιθετως βοηθαει η συνειδητοποιηση οτι και λαθος αποφαση να παρω μπορω να την αλλαξω και οτι ακομα και τα λαθη ειναι μερος της διαδικασιας να ωριμασουμε.....
Το αγχος νομιζω ειναι αγνωστοι φοβοι κοινως δεω αφηνουμε το μεσα μας να μας μιλησει για αυτο και βαζουμε το μυαλο μας να δινει ερμηνειες....βιωσε το αγχος σου θα υποχωρησει.....
Τελος, Γιαννη μου,αφησου εκει ειναι το ζουμι,κανε το καλυτερο που μπορεις και αισθανεσαι.....................
Ευχαριστώ, πολύ ευστοχα τα όσα γράφεις.Quote:
Originally Posted by ανεμος
Ναι ειναι και ο φοβος. Ο φοβος για αλλαγή ή για το άγνωστο. Για το ασφαλές ή για αυτό που ποθούμε δεν υπάρχει φόβος.
Και ότι οπως λες ««η συνειδητοποιηση οτι και λαθος αποφαση να παρω μπορω να την αλλαξω και οτι ακομα και τα λαθη ειναι μερος της διαδικασιας να ωριμασουμε»».
Όταν λες «βιωσε το αγχος σου και θα υποχωρήσει» , αυτό υποχωρεί με τον καιρό ή όταν ξεφυγεις από την κατασταση που σου το προκαλεί, αν είναι αυτό που εννοείς.
Αν εχεις διαγνωση ΙΨΔ τοτε αυτα που αναφερεις ειναι μεσα στο πακετο της διαταραχης.
Αν δεν εχεις ΙΨΔ τοτε η αμφιβολια κ η αναβολη δεν ειναι απο μονα τους ικανα για να πεις οτι εχεις ΙΨΔ.
researcher,
γιατί κενό; :)
katerinaki,
Δεν έχω τετοια διαγνωση.
Αυτό που χα πει και πιο πανω είναι ότι για καποια θεματα ακόμα και σημαντικά μπορεί να παρω απόφαση σε δευτερολεπτα, για άλλα όμως άγνωστο πόσο καιρό μέχρι που να φτασει το πραγμα σε τελμα.
Στο δευτερο είναι η έντονη αναποφασιστικότητα. Ίσως είναι θέμα φόβου για το ρίσκο από τη μια, και του ότι θετω τα δεδομένα υπό τη λογική σε συνεχή επεξεργασία από την άλλη, και σ΄όλα αυτά η αίσθηση ότι αυτό για το οποιο πρεπει να αποφασίσω είναι κάτι που δεν είμαι βεβαιος αν το επιθυμώ πραγματικά. Επίσης το ότι δεν μπορώ να κάνω αυτό που ΄πολύ σωστά εισηγείται ο άνεμος, ότι η έντονη λειτουργία της λογικής δε βοηθά αλλά και λάθος απόφαση να πάρουμε είναι στα πλαίσια της διαδικασίας να ωριμάσουμε.
Μπορούμε να συμβιώσουμε όμως με αυτά ως μερος του εαυτού μας όπως εισηγείται η researcher.
Αλλά και να βελτιωνόμαστε συνάμα. Μικρά μικρά ρίσκα κάθε φορά για να παίρνουμε δυνάμεις και να επιδιωκουμε να εκτιθέμεθα σε καταστασεις που υποτίθεται φοβίζουν.
τι εννοεις Γιαννη? ποιο κενο?
Τα δυο πιο πανω μηνυματα σου φαίνονται άδεια, ως κενός χώρος, δεν ξέρω αν εστειλες κατι και δεν το βλεπω λόγω υπολογιστή μου.Quote:
Originally Posted by researcher
Προς το παρόν πρέπει να φύγω. Σε χαιρετώ!! Θα παω και στους Χαιρετισμούς πιο μετα! Καλό απόγευμα!
οκ!!! εστειλα βιντεακια αλλα ισως δεν τα διαβαζει ο υπολογιστης σου...
τα λεμε;)
ναι ειναι και οι δυο τροποι που περιγραφεις.ξερεις εννοω μην την κανεις απο το συναισθημα,αν ξεκινησεις να το βιωνεις σιγα,σιγα καποια στιγμη θα υποχωρησει και τοτε θα μπορεσεις να δεις και τι ειναι απο κατω και ολας.....μερικες φορες το συναισθημα ειναι πολυ βαρυ και δυσκολα βιωνεται,εγω σε αυτην την περιπτωση προσπαθω να το κανω σιγα σιγα δλδ εχω πολυ αγχος σημερα για κατι,σταματαω να σκεφτομαι οσο μπορω και γινεται και εστιαζομαι μεσα μου,οταν δω οτι δεν αντεχω αλλο μπαινω σε δραση κανω κατι ρε παιδι μουπ.χ ακουω μουσικη,καθαριζω το χωρο μου,ξερεις ετσι του κανεις παρεα το συντροφευεις.....το αντιθετο ειναι η αρνηση <<πωπω ρε γαμωτο τι μου συμβαινει τωρα?γιατι σε μενα?>> κ.α και φυσικα η αναλυση<<εχω ιψδ,αγχωδη διαταραχη,οριακη,ναρκισιστ ικη και το μουνι της μανας μου>>και ο θυμος και ολα τα αρνητικα βγαινουν πανω ωσπου γινομαι κωλος και ησυχαζω.................αρχηδια ησυχαζω,γινομαι κουρελι και μετα μπαινω σε αυτολυπηση....(αυτο ειναι μοτιβο μου οταν δεν θελω να βιωσω)Quote:
Originally Posted by ioannis2
Φίλε μου,Quote:
Originally Posted by ανεμος
Μια μορφή θεραπείας είναι και η «φυγή», δηλαδή απομακρύνεσαι από αυτό που σε αγχώνει, αφήνεις την εκκρεμότητα/πρόβλημα κλπ εκεί αποφεύγοντας να ρθεις προσωπο με προσωπο μαζί του, κάνεις κάτι άλλο, πας κάπου ή σκεφτεσαι ένα σωρό άλλα άσχετα πράγματα και κάπως νοιώθεις καλύτερα. Είναι όμως αυτό λύση; Δεν είναι. Φοβόμαστε, όλο γυροφερνουν μέσα μας οι αμφιβολίες, αποφευγουμε να παρουμε μια απόφαση. Δύσκολα παίρνεις αποφάσεις μου λένε. Μου χες γράψει κάπου πιο πάνω ότι η έντονη λειτουργία της λογικής δε βοηθάει αλλά η συνηδητοποίηση ότι και λάθος απόφαση να πάρω είναι μέρος της διαδικασίας να ωριμάσω. Είναι η έντονη λειτουργία της λογικής που βασανίζει, εκεί που σε σε δήλημμα, όχι εκεί που αποφασίζεις να κάνεις αυτό που επιθυμείς. Από την άλλη για πόσο θα ωριμάζουμε ακόμα; Ε δε μπορεί να γίνεται αυτό μια ζωή;
Το αντίθετο, η άρνηση όπως τη λες ή εστίαση όπως το λεω εγώ στην αγχώδη κατασταση ώσπου να γίνουμε κουρέλια και ράκος στην κουραση από τη σκέψη και μετά ησυχάζουμε, αφού από την κουραση αυτή δε μπορούμε να σκεφτουμε άλλο. Ίσως η λύση είναι η τόλμη, παίρνω την απόφαση, σωστή ή λάθος αλλά την τιμω, και να ΄«φευγουμε» όταν η σκέψη είναι του τυπου πνιγομαι σ΄ένα ποτηρι νερο; Σωστή νομίζω λύση, στην πράξη όμως..... Μου λένε ότι εδώ είναι θέμα υπέρβασης από εμας του κακού μας εαυτού. Δεν είναι και τόσο εύκολο. Θέλει παρα πολλη δυναμη στην πραξη για να γινει.
Σωστά τα λεώ;