Ειμαι καινουργια στο forum, θελω να μοιραστω μαζι σας τον πονο και τις τυψεις μου.
Στα τελη Ιουνιου του 2010, ο πατερα μου, 79 ετων , αισθανθηκε εναν δυνατο πονο στην κοιλια του. Ο αδερφος μου που ητανε μαζι με τους γονεις μου εκεινη την Κυριακη τον πηγε στο πλησιεστερο νοσοκομειο , οπου οι γιατροι ειπανε πως ειναι μια απλη γαστρεντεριτιδα και τον στειλανε στο σπιτι.
Οι πονοι ομως επεμεναν και την επομενη μερα τον ξαναπηγαμε στο νοσοκομειο. Μας ειπανε παλι τα ιδια. Την Τριτη, κατεβασαμε τον πατερα σε ιδιωτικο γιατρο στην Θεσσαλονικη, δεν ειναι τιποτα , μας ειπε κι αυτος.
Οι πονοι ομως επεμεναν και την Τεταρτη καναμε εισαγωγη στο νοσοκομειο. Μετα απο μεγαλη καθυστερηση, την Παρασκευη το απογευμα οι γιατροι αποφασισανε να τον χειρουργησουνε, χωρις ομως να εχουνε καταληξει στο τι μπορει να ειναι.
Την περιπτωση της σκωληκοειδιτιδος την ειχανε αποκλεισει, γιατι οπως ειπανε στην ηλικια αυτη, δεν υπαρχει τετοια περιπτωση .
Το κακο ειναι πως ητανε σκωληκοειδητιδα, η οποια ειχε γινει περιτονιτιδα και η σηψαιμια ειχε προσβαλει ολα τα ζωτικα οργανα.
Στις 9 Αυγουστου, μετα απο εναν μηνα στην εντατικη και 5 χειρουργεια ο πατερας μου πεθανε.
Το διαστημα που ο πατερας μου ητανε στην εντατικη, η μητερα μου επαθε ενα μικρο εγκεφαλικο και μπηκαμε σε ιδιωτικη κλινικη για επεμβαση καρωτιδας. Ολα αρχικα πηγανε καλα . Τον Νοεμβριο επαθε ενα μεγαλυτερο εγκεφαλικο το οποιο ομως δεν της ειχε αφησει καποιο προβλημα.
Οι γιατροι μας ειπανε πως η εγχειρισμενη καρωτιδα ειχε δημιουργησει συμφησεις και μας συνεστησαν να βαλουμε stend.
Στις 31 Ιανουριου 2011 πανω στην προσπαθεια του γιατρου να τοποθετησει το stend, αγγειακα, η μητερα μου επαθε ενα μεγαλο εγκεφαλικο το οποιο την αφησε παραλυτη απο την αριστερη πλευρα.
Τωρα ειναι σε κεντρο αποκαταστασης, παραλυτη, καταθλιπτικη και χωρις να εχουμε καν λυσει το προβλημα της καρωτιδας...
Τους τελευταιους μηνες ειναι τοσα αυτα που μας εχουνε συμβει, που ειλικρινα δεν προλαβαινουμε να παρουμε ανασα.
Απο την μια δεν εχω ακομη συνηδητοποιησει τον χαμο του πατερα μου και χανουμε και την μητερα.
Νοιωθω πως δεν μπορω να το αντιμετωπισω. Δεν ειμαι μικρη, ειμαι 50 χρονων γυναικα , με δυο κορες μεγαλες, με τον αντρα μου στο πλευρο μου, αλλα........
Ο πατερας μου ητανε ενας καταγερος ανθρωπος, χωρις κανενα προβλημα υγειας , πως χαθηκε ετσι απο εναν τοσο γελειο λογο ? Πως γινεται , οι γιατροι να μην καταλαβανε κατι τοσο απλο και συνηθισμενο ? Πως γινεται ΕΓΩ, που εχω κανει τετοια εγχειριση να μην καταλαβω οτι ητανε σκωληκοειδιτιδα και να επιμενω στους γιατρους ? Και τωρα, με την μαμα μου, τι λαθος καναμε παλι ? Βιαστηκαμε ? Δεν καναμε καλη επιλογη γιατρου ?
Αυτο πιστευω. Ολα ητανε μια σειρα απο λαθη που δυστυχως ειχανε αντικτυπο σε δυο ανθρωπους που την στιγμη της αρρωστιας τους, δεν ειχανε δικαιωμα επολογης και εμεις τους οδηγησαμε αθελα μας , τον εναν στον θανατο και τον αλλον στην ημιπληγια.
Ο αδερφος μου , μου λεει, πως καναμε οτι καλυτερο μπορουσαμε, ομως εγω πιστευω, πως εκτος απο την αμελεια των γιατρων, φταιμε κι εμεις, νομιζω πως θα τρελλαθω.
