Ειμαι νεο μελος στο forum και βρεθηκα εδω διοτι αποζητω στηριξη λογω του θανατου του πατερα μου.
Διαβασα πολλα ποσταρισματα ανθρωπων με καταθλιψη που με πηγανε πολλα χρονια πισω, οταν κι εγω ειχα το ιδιο προβλημα. Τοτε δυστυχως δεν υπηρχανε ουτε ομαδες στηριξης ουτε καν internet.
Σκεφτηκα λοιπον να γραψω την εμπειρια μου, παρολο που οταν θυμαμαι εκεινη την εποχη ποναει η καρδια μου, αλλα θελω να σας δωσω ενα μηνυμα αισιοδοξιας απο εναν ανθρωπο που σταθηκε τυχερος και νικησε την καταθλιψη.
Απο τα 13 μου ημουνα καταθληπτικουλα. Θυμαμαι που πηγαινα στο γυμνασιο και αισθανομουνα οτι δεν μπορουσα να αναπνευσω. Μετα απο παρα πολλες εξετασεις οι γιατροι ειπανε στους γονεις μου οτι προβλημα υγειας δεν υπαρχει και μου ειχανε δωσει τοτε να παιρνω μισο χαπακι LEXOTANIL. Με τον καιρο μου περασε, ισως και να το συνηθισα, παντως ιδιαιτερα αλλα συμπτωματα δεν ειχα.
Στα 27 μου, την μερα που γεννησα την δευτερη κορη μου, οταν με πηγανε στο δωματιο, ειχα την πρωτη μου επαφη με την νεα μου καταθλιψη. Εβλεπα το παραθυρο και αισθανομουνα να με καλει να ανεβω και να πεσω. Σκεφτηκα πως ειμαι πολυ κουρασμενη και προσπαθησα να κοιμηθω. Οσο περνουσανε οι μερες ειχα κι αλλα περιεργα "καλεσματα" αλλα με την φροντιδα του μωρου, αποσχολουσα το μυαλο μου κι ετσι τα εδωχνα.
Τα μεγαλα προβληματα αρχισαν οταν η μικρη ητανε 4 μηνων.
Ξαφνικα ενα απογευμα αισθανθηκα οτι δεν μπορουσα να καταπιω και οτι ετρωγα σκαλωνε στο λαιμο μου. Απο εκει αρχισε το μαρτυριο μου. Για πολυ καιρο , καθε μερα εβλεπα κι εναν καινουργιο Ω_Ρ_Λ νομιζοντας οτι το προβλημα μου ειναι παθολογικο. Κανενας δεν μπορουσε να βρει τιποτα και θυμωνα τοτε γιατι το προβλημα επεμενε. Συγχρονως ηρθανε και τα συμπτωματα της δυσθυμιας, δυστυχιας να πω καλυτερα, συνεχως εκλαιγα, δεν μπορουσα να παω στην δουλεια μου (στο τελος παραιτηθηκα μετα απο 8 χρονια που δουλευα εκει), δεν μπορουσα να μεγαλωσω τα παιδια μου, δεν μπορουσα καν να φαω. Ημουνα κλεισμενη στο δωματιο μου με κλειστα τα πατζουρια και ηθελα μονο να κοιμαμαι γιατι οσο ημουνα ξυπνια αισθανομουν αυτο το "κατι" στον λαιμο μου, αισθανομουν οτι πνιγομαι και με επιανε πανικος.
Θυμαμαι ποσο δυστυχισμενη αισθανομουν , νομιζα τοτε οτι αυτο θα ειναι για παντα για ολη την ζωη μου και ηθελα να πεθανω.
Ο αντρας μου, ενας πολυ καλος ανθρωπος, αλλα ανθρωπος πρακτικος, δεν μπορουσε να καταλαβει τι γινεται. Νομιζε τοτε οτι ο ανθρωπος αμα εχει θεληση, μπορει με την δυναμη του μυαλου του να αντιμετωπησει τα παντα.
Ενα απογευμα που το θυμαμαι πολυ θολα, ηρθε στο σπιτι η ξαδερφη μου με την οποια ειμασταν πολυ αγαπημενες . Εδω και μερες επαιρνε τηλεφωνο αλλα δεν ειχα διαθεση να μιλησω σε κανεναν. Η ιδια ειχε περασει καταθλιψη (αγοραφοβια) και πανω κατω ειχε καταλαβει τι μου συνεβαινε και ειχε ανησυχησει.
Το πως με σηκωσε απο το κρεββατι, με εντυσε και με πηγε στον γιατρο της, ουτε το καταλαβα, ουτε το θυμαμαι. Θυμαμαι θολα πως βρεθηκα στο ιατρειο ενος ψυχιατρου ο οποιος μου μιλουσε, ουτε ξερω τι του απαντουσα, μονο εκλαιγα.
Μου εδωσε ANAFRANIL και ΧΑΝΑΧ , ειπε στην ξαδερφη μου την δοσολογια και τι πρεπει να προσεξει (τα Anafranil τις πρωτες μερες που τα παιρνει ο ασθενης αυξανουνε τις κρισεις πανικου).
Κατοπιν δικης του συστασης ξεκινησα επισκεψεις στο Κ.Ψ.Υ. σε καποιον γνωστο του ψυχολογο (καλη του ωρα οπου κι αν ειναι).
Οι πρωτες μερες με τα χαπια ητανε δυσκολες, ομως σιγα σιγα αρχισα να βλεπω επιτελους ΦΩΣ. Δεν θεραπευτηκα γρηγορα, περασαν τρια χρονια, ομως ειχα μια συνεχομενη καλυτερευση .
Αυτο που θυμαμαι τωρα ειναι. πως μετα απο καποιους μηνες με τα φαρμακα και με τις συνεδριες με τον ψυχολογο, εβγαινα στον δρομο και αισθανομουν ευτυχισμενη. Μπορουσα επιτελους να χαρω τα παιδακια μου, μπορουσα να γελαω, να βλεπω κοσμο, να βγαινω με την οικογενεια μου ή με τους φιλους και να περναω καλα . Μπορουσα να τρωω (αστειο θα φανει σε καποιους, αλλα ειχα φτασει τα 40 κιλα πριν).
Στα τρια χρονια σταδιακα εκοψα τα χαπια (δεν ηταν ευκολο) και απεκτησα χομπυ. Μεγαλη υποθεση το χομπυ. Καθε φορα που μου ερχοντανε μαυρες σκεψεις "αναγκαζα" το μυαλο μου να στραφει στο χομπυ μου, να κανω σχεδια γι αυτο, κι ετσι οι σκεψεις φευγανε. Τις αντικαθιστουσα ,δηλαδη, με ευχαριστες.
Απο τοτε που ειμαι καλα περασαν πολλα χρονια.
Νοιωθω πως ειμαι πολυ τυχερη που βρηκα τους σωστους γιατρους, αλλα νοιωθω και περηφανη για τον εαυτο μου γιατι νικησα.
Πιστευω πως κανενας δεν πρεπει να απελπιζεται και να χανει το κουραγιο του. Ξερω πως ειναι δυσκολο γιατι η καταθλιψη αυτο θελει, να σε απελπισει. Ομως αντισταθειτε , βρειτε τον καταλληλο γιατρο που θα σας βοηθησει , βρειτε καποιον εμπιστο φιλο ή συγγενη που θα καταλαβει το προβλημα σας και θα σταθει διπλα σας στις δυσκολες στιγμες του πανικου και θα δειτε οτι στο τελος θα τα καταφερετε.
Και κατι τελευταιο. Προσπαθειστε να αποσχολειτε το μυαλο σας με αλλα πραγματα. Πως στο ραδιοφωνο ή στην TV ,οταν δεν μας αρεσει το προγραμμα αλλαζουμε καναλι, ετσι γυριστε κι εσεις κουμπι και βρειτε το καναλι που σας αρεσει, αυτο με τις θετικες σκεψεις, με τις ομορφες εικονες, με τους αγαπημενους ηχους.
