ανιδιοτελης αγαπη

Να μαστε λοιπον πισω , μετα απο διακοπες και ολα ειναι οπως τα αφησαμε πριν φυγουμε για το νησι δηλ γκρινια, κουραση, υπερενταση κλπ.Η αληθεια ειναι πως μαλλον πρεπει να το παρω αποφαση πως ετσι θα ημαστε απο εδω και περα, ολα θα γινονται με διαφορετικο τροπο, με τον δυσκολο τροπο:(
Αν ρωτατε το γιατι, η απαντηση ειναι απλη.
Η κορη μου ειναι δυσκολο παιδι και αν θελω να ακριβολογησω ειναι διαφορετικο παιδι. Δεν λειτουργει οπως συνηθως τα αλλα παιδια, πρεπει να ειμαστε σε μια μονιμη εκκινηση και να προλαβαινουμε αυτο που θα συμβει για να καταφερουμε να "βγαζουμε την μερα" αλλιως καηκαμε ολα πανε στραφι δεν μπορεις να προγραμματισεις τιποτα, δεν μπορεις να συμμετασχεις πουθενα και δεν μπορεις να πας πουθενα....
Ακουγονται εξωπραγματικα και ομως ειναι αληθεια, αυτοι που εχουν παιδια με διαχυτη συμπεριφορα μπορουν να καταλαβανουν το καθημερινο αγωνα για να κρατησεις την οικογενεια σε μια ισσοροπια.
Ειμαι με τον αντρα μου 15 χρονια μαζι και η αληθεια ειναι πως ειμαστε απο τα ζευγαρια που αντεξαμε στο χρονο και αυτος σταθηκε μαζι μας καλος, μας ενωσε πιο πολυ, μας εκανε ενα που λενε, η αγαπη μας δυναμωσε και οι ψυχες μας ειναι γεματες και ομως παρολα αυτα νοιωθω πως σιγα σιγα γκρεμιζεται καθε μερα ενα ληθαρακι.
Αν με ρωτησετε γιατι παλι θα σας δωσω την ιδια απαντηση ειναι δυσκολο να εχεις ενα παιδι με διαχυτη συμπεριφορα....
Τα ονειρα μου ολα για την ζωη πανε υπερ πιστης και πατριδας, τιποτα δεν μπορω να κανω απο αυτα που ονειρευτικα. Εγκαταλειψα την ιδεα της εργασιας, της φιλιας, της καλοπερασης καθως και ενα σωρο πραγματα που τα θεωρουσα βασικα συστατικα για να περνας ομορφα και δημιουργικα στην ζωη σου.
Αν με ρωτησετε γιατι παλι θα σας πω το ιδιο πραγμα "Διαχυτη συμπεριφορα".
Απο ολα αυτα ομως πιο πολυ με κουραση η αρνηση της πραγματικοτητας με τους ανθρωπους που ζω(οικογενεια, συζυγος, πεθερικα), η υποκρισια τους καθως και οι αποφυγη ευθυνων. Ειναι πολυ δυσκολο για ενα γονιο να αποδεχτει πως το παιδι του δεν ειναι σαν ολα τα αλλα και οτι κατι πρεπει να κανεις ...ειναι πολυ δυσκολο για τους παπουδες και τις γιαγιαδες να αποδεχτουν πως αυτο το παιδι χρειαζεται μεγαλυτερη υπομονη απο τα αλλα εγγονια και οτι πρεπει να συμβιβαστουν με τις δικες του αναγκες και ειναι πολυ δυσκολο για μενα να πολεμαω καθε μερα μαζι τους και να φροντιζω το παιδι μου...
Ισως να ακουγομαι υπερβολικη για αυτους που δεν εχουν παιδι και για αυτους που ειναι ηδη γονεις να ακουγομαι πολυ μελο, ομως οπως μου ειπε και η κοινωνικη λειτουργος "την ζωη κανεις την ζει απο οποια πλευρα θελει να την βλεπει, μονοι μας κανουμε τις επιλογες".
Το σκεφτηκα πολλες φορες αυτο που μου ειπε και εχω αποφασισει.
Εχω αποφασισει πως αυτο το παιδι, ειναι το "παιδι μου" και η ψυχη μου πλημμυριζει απο αγαπη γι αυτο το παιδι.
Μια αγαπη διαφορετικη απο τις αλλες που δεν μετραει κουραση, πονο, εγωισμο....αυτη η αγαπη ειναι ανιδιοτελης ....
δεν υπαρχουν συνορα και φραγμοι και οποιος θελει να βρισκεται μεσα σε αυτη την αγαπη ειναι ευπροσδεκτος, οποιος θελει παλι να ειναι ενας απλος παρατηρητης ας ειναι και οποιος θελει να συμμετασχει στην δυσκολη, μα γεματη αγαπη, καθημερινοτητα μας, καλως να ερθει....εμεις ειμαστε εδω.
Γιατι εγω και η κορη μου θα ειμαστε μαζι οτι και να γινει...

Κική μου έτσι όπως διάβαζα το topic σου,, γιατί η όλη σου στάση φιλοσοφίας περί οικογένειας, μου θύμισε υπερβολικά ένα μεγάλο μέρος από τη δική μου??

Τώρα θα μου πεις ότι είσαι και καρκίνος στο ζώδιο σαν εμένα και θα πάθω την πλάκα μου!;)

\"Μια αγαπη διαφορετικη απο τις αλλες που δεν μετραει κουραση, πονο, εγωισμο....αυτη η αγαπη ειναι ανιδιοτελης ....\"

Το ξέρεις κική ότι από εκεί θα βρεις τη δύναμη που χρειάζεσαι για να αντιμετωπίσεις τους γονείς σου, τα πεθερικά σου, τις ιδιαιτερότητες της κορούλας σου και όποια δυσκολία προκύψει με το σύζυγό σου αν προκύψει. Εννοείται ότι για το παιδί σου ποτέ σου δε θα ντραπείς. Είναι κομάτι του εαυτού σου είναι η ζωή σου. Αλλίμονο αν ντραπείς για το παιδί σου. Και όποιος σου το προσβάλει καθήκον σου να το υπερασπιστείς. Δυσκολίες πάντα θα υπάρχουν. Ποτέ η ζωή δεν έχει μόνο ευθείες. Έχει και ανηφόρες και κατηφόρες. Τα έχεις ζήσει και τα ξέρεις. Σε πολλούς δεν ήρθαν όπως τα ονειρευόμασταν τα πράγματα. Στο χέρι μας όμως είναι όσο μπορούμε να τα βελτιώσουμε.
Φιλικά
Alex30

χε! χε! ολγιτσα μου εμεις τα καρκινακια ειμαστε καπως στα θεματα της οικογενειας.
Εχουμε κατι παραπανο μεσα μας να δωσουμε απο τους αλλους αλλα καμια φορα ειναι κουραστικο και δεν μπορουμε και οι ιδιοι μας να το χειριστουμε καλα αλλα τουλαγχιστον το παλευουμε!!!;)

αλλιμονο αλεξ αν υπηρχε μανα που να ντρεπεται για το παιδι της. Δεν υπαρχει τιποτα στον κοσμο που να σε κανει να μην νιωθεις μονο υπερηφανος για το παιδι σου και να καμαρωνεις σαν την γαλοπουλα.
Ολα τα αλλα θα βρουν το δρομο τους οποια και αν εινα η καταληξη .... καλη η\' κακη.
Ενα εινα το σιγουρο το πιο σημαντικο πραγμα στην ζωη μου ειναι η κορη μου και ειμαι πολυ υπερηφανη για αυτην...
μια φωτογραφια της θα σε επειθε για να καταλαβεις τι εννοω....;)