Ο σύντροφός μου μου ανέφερε όταν τον είχα πρωτογνωρίσει ότι δεν έχει υπηρετήσει στο στρατό λόγω διαφορετικών πεποιθήσεων. Δεν τον ρώτησα τίποτα περισσότερο τότε γιατί δεν μου φάνηκε παράλογο αλλά ψάχνοντας αργότερα κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το πιθανότερο είναι να είναι μάρτυρας του Ιεχωβά.
Πριν μια βδομάδα του ανέφερα ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα στο θέμα της διαφορετικής θρησκείας προκειμένου να βρει πάτημα και να μου μιλήσει κάτι που έκανε πολύ απ'έξω αναφέροντάς μου ότι πιστεύει σε κάποια άλλη θρησκεία, χωρίς καν να αναφέρει ποια είναι αυτή.
Δεν έχω πρόβλημα με το τι πιστεύει ο καθένας, προσωπικά δηλώνω άθεη αν και συμμετέχω στις ορθόδοξες γιορτές, τύπου Ανάσταση αλλά τις εκλαμβάνω σαν θέματα παράδοσης. Αυτό που δεν μπορώ είναι ο φανατισμός σε οποιαδήποτε θρησκεία, ακόμη και στην "δικιά μου", δηλαδή θα βρω πολύ απωθητικό έναν άνθρωπο που θα τηρεί κατά γράμμα ότι λέει ο χριστιανισμός και δεν θα είναι ελαστικός σε θέματα πιστεύω και ηθικής, για μένα η ηθική ορίζεται από μέσα μας και είναι πολύ πιο σωστό να έχεις να λογοδοτήσεις σε σένα και όχι σε μια ανώτερη δύναμη για τη ζωή σου.
Τέλος πάντων, σε συζήτηση που είχα με τον ψυχοθεραπευτή μου για το αν τελικά με επηρεάζει το θέμα της θρησκείας του άλλου περισσότερο από όσο πιστεύω και αν τελικά έχω πρόβλημα μου είπε ότι το να θέλω να μάθω σε τι πιστεύει δεν είναι παράλογο και είναι απολύτως λογικό να θέλω να ξεκαθαρίσω πως βλέπει το θέμα της πίστης.
Μετά από αυτή την συνεδρία, χτες του ζήτησα να μου πει λίγα πράγματα για εκείνον, για αυτά που πιστεύει όπως και να μου πει ξεκάθαρα σε τι πιστεύει (κάτι που δεν είχε κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή). Αν και αρχικά δεν ήταν και πολύ πρόθυμος μετά μιλήσαμε για πάρα πολύ ώρα σχετικά με αυτό και μου εξήγησε πολλά πράγματα γιατί ομολογώ ότι δεν είχα καμιά ιδέα για το συγκεκριμένο δόγμα.
Μου είπε ότι δεν έχει βαφτιστεί -είναι κάτι που το κάνουν μεγάλοι- αλλά ότι δεν υπηρέτησε στο στρατό γιατί το θεώρησε υποχρέωσή του. Γενικά όλη μας η κουβέντα ήταν κάπως έτσι, με αντικρουόμενα μηνύματα τύπου δεν είμαι πολύ ενεργητικός στο θέμα της θρησκείας αλλά έχω κάνει αυτό κι αυτό. Δηλαδή, από τη μια δεν πηγαίνει στην εκκλησία πολύ συχνά αλλά όταν ήταν μικρότερος είχε κάνει κήρυγμα πόρτα πόρτα και δεν το θεωρεί κάτι αρνητικό αλλά κάτι που το κάνουν για το καλό των άλλων, κάτι που εμένα με απωθεί σαν σκέψη και δεν δίστασα να του το αναφέρω (ειδικά το ότι το εκλαμβάνει ως ρόλο "σωτηρίας" των άλλων).
Γενικά, υπάρχουν πράγματα στα οποία συμφώνησα μαζί του και άλλα που διαφωνήσαμε αλλά όλη η κουβέντα έγινε σε πολύ όμορφο κλίμα χωρίς να δυσανασχετεί είτε ο ένας είτε ο άλλος. Ωστόσο, κάποιες απόψεις του για μένα είναι πολύ "σκληροπυρηνικές" όπως το θέμα της μετάγγισης αίματος που μου είπε ότι είναι ενάντια. Μου φαίνεται εντελώς παράλογο να βάζει κάποιος σε κίνδυνο τη ζωή του επειδή ερμηνεύει ότι η Αγία Γραφή του λέει να μην προβεί σε μια ενέργεια που μπορεί να του σώσει τη ζωή.
Τώρα νιώθω κάπως μουδιασμένη με το όλο ζήτημα. Περνάμε πολύ όμορφα μαζί και είναι ένας άνθρωπος που αισθάνομαι καλά μαζί του αλλά το συγκεκριμένο θέμα με αφήνει με ένα ερωτηματικό. Έχετε βρεθεί ποτέ σε ανάλογη θέση; Ποιες ήταν οι σκέψεις σας; Και πώς το αντιμετωπίσατε;
