με αφησε για αλλη..

ετσι απλα χωρις εξηγησεις. αυτα παθαινεις αμα μπλεκεις με ωραιους αντρες.(παρεπιπτοντως η κοπελα που βρηκε ειναι πολυ κατω του μετριου,δεν μπορω να το καταλαβω αυτο) παντα το φοβομουν οτι θα γινει. μετα απο τοσα χρονια σχεσης πηγα για λιγο καιρο στο εξωτερικο. ε τοτε γνωρισε και τα εφτιαξε με αλλη. δεν θεωρησε σωστο να μου το πει φυσικα.το εμαθα απο αλλου κι επαθα το σοκ της ζωης μου.εχουν περασει 2 μηνες και δε μπορω να συνελθω. κανω εμετο καθε πρωι σχεδον. βγαινω απο το σπιτι μονο για να παω κανεναν καφε με τις φιλες μου(οι οποιες δεν με καταλαβαινουν).περναω καλα κ μολις γυρισω σπιτι παλι τα ιδια.δεν τρωω, δεν κοιμαμαι καλα.αποφασισα μετα απο καποιον καιρο να του στειλω μηνυμα να τον ρωτησω αν θελει να μου πει κατι.ετσι για να ησυχασω.να μου πει ναι ειμαι με αλλη.για να το χωνεψω.κι απο τοτε μιλαμε καθε μερα,βγαινουμε για καφε αλλα δεν μου λεει τιποτα.και με κανει ακομη χειροτερα.μεχρι κι οτι με αγαπαει μου ειπε κι οτι δεν μπορει να μου εξηγησει.ξυπναω και κοιμαμαι με την ιδια σκεψη.αυτος κι αυτη μαζι.να βγαινουν,να διασκεδαζουν,να φιλιουνται,να....μου εχει γινει εφιαλτης.σκεφτηκα πολλες φορες να αυτοκτονησω.αλλωστε δεν εχει νοημα να ζω αν βασανιζομαι τοσο.νιωθω ενα απεραντο κενο.νιωθω οτι δεν θα καταφερω να γνωρισω ποτε καποιον αλλο.κι ακομη κι αν γνωρισω παντα θα τον συγκρινω με αυτον.και παντα θα ζω με την σκεψη οτι θα μου κανει το ιδιο.ισως απο δω και περα δε μπορεσω να ξανακανω σχεση.φοβαμαι οτι θα πηγαινω με αντρες και μετα θα εξαφανιζομαι.θα τους παραταω πριν με παρατησουν αυτοι.
δεν ειμαι καλα.δεν εχω καποιον να μιλησω και τρελαινομαι.σκεφτομαι να παρω 50 χαπια.να πεσω απο το μπαλκονι,δεν ξερω.κατι ακαριαιο.

στην αρχη ενιωθα τεραστια ανασφαλεια μαζι του γιατι ειχε ενα παρελθον,πολλες κατακτησεις,ειναι κουκλος παναθεμα τον. αλλα στην πορεια δεν μου εδινε δικαιωματα τον εμπιστευομουν και λατρευαμε ο ενας τον αλλο. αλλα ξαφνικα ολα γκρεμιστηκαν. τον πιεσα να μου πει την αληθεια και εκλαιγε. δεν υπαρχει αλλη μου λεει κι επιμενει. τι συμβαινει με αυτην ομως? την εχει κ φοντο στο κινητο του. νιωθω οτι ζω εναν εφιαλτη κ καποια στιγμη θα ξυπνησω.δεν ειναι δυνατον να μου συμβαινει αυτο.ημουν ενα πολυ ζωντανο δραστηριο ατομο και τωρα ειμαι ενα ρακος.σερνομαι. καθε τρεις και λιγο κλαιω.πεθανα.

θες να μας πεις λίγα πράγματα για το πως ήταν η σχέση σας, πριν γίνει όλο αυτό?
πχ
Πόσο καιρό ήσασταν μαζί? Έλλειψες για μεγάλο διάστημα? Τσακωνόσασταν? Είναι γενικότερα από τοςυ τύπους που παίζουν? Τι ηλικίες έχετε?
(κανονική ανάκριση δηλαδή..:)

5 χρονια. ειμαστε 26. ελλειψα 4 μηνες αλλα σε αυτο το διαστημα μιλουσαμε καθε μερα.το θεμα ειναι οτι τη γκομενα αυτη την ειχε απο οταν ημουν στο εξωτερικο.με κοροιδευε δηλαδη. παντα κοιτουσε κοπελες αλλα μεχρι εκει.δεν μ ειχε δωσει δικαιωμα οτι μπορει να ειχε κανει κατι παραπανω.δεν τσακωνομασταν ιδιαιτερα.ηταν ολα πολυ καλα.δε νομιζω οτι τον δικαιολογει τιποτα ομως.μακαρι να ξυπνησω κ να ειναι ολα ψεματα.ΜΑΚΑΡΙ!δεν αντεχω αλλο να ζω ετσι.

απ ότι φαίνεται λοιπόν, μάλλον κρίση ρουτίνας έπαθε και συ πάνω στη φρίκη σου, (που πολύ λογικά αντιδράς έτσι), αντί να συνεχίσεις και να τον πληρώσεις με το ίδιο νόμισμα, περιστρέφεσαι κλαμμένη και προδομένη, περιμένοντας τι?
Να σε ξαναερωτευτεί?
Να απολογηθεί γι αυτό που του βγήκε?
Να ξαναγίνουν όλα όπως πριν?
Ξέρεις, η σχέση σας πέρασε σε άλλη φάση. Πρέπει να αποφασίσεις: Ή θα τον διεκδικήσεις έξυπνα, ή θα κάνεις την κακομοίρα μέχρι να φύγει εντελώς.
Πήγαινε πλύνε το πρόσωπο σου, κόψε τους εμετούς και την κλάψα και κάτσε και σκέψου.

ποια ρουτινα? ισα ισα καμια ρουτινα δεν υπηρχε. ελειπα 4 μηνες, δεν ημουν ποτε καταπιεστικη. δεν ειχε παραπονο απο μενα. και στην τελικη οφειλε να μου το πει δεν ειμαι υποχρεωμενη να ξερω με ποια ειναι τωρα.δεν ηταν καν λιγο διακριτικος σε αυτο θεμα. θελω να γινουν ολα οπως πριν ναι.θελω να γυρισω τον χρονο πισω,να μην εφευγα στο εξωτερικο ποτε.αλλωστε στην τελικη δεν υπηρχε σημαντικος λογος να φυγω.νιωθω οτι εγω φταιω που τον εχασα. κοιμαμαι και ξυπναω με την σκεψη οτι ειναι με αλλη. δεν το αντεχω. τι εννοεις να τον διεκδικησω εξυπνα?

βασικα αυτο που λες επρεπε να μου το πει

επρεπε να σου το πει κατα τη γνωμη σου

κατα τη γνωμη του ομως δεν ηθελε να σε χασει

ηθελε να επιβεβαιωθει και να αλλαξει λιγο παραστασεις αλλα οχι να σε χασει

και ετσι αυτο δε λεγεται

τωρα θα σου πω την γνωμη μου
ρωτα τον τι θελει

ρωτα και τον εαυτο σου τι θελει (με δεδομενο του τι εχεις )

και απποφασιστε

για μενα κατι τετοιο δεν σημαινει κανενος απο τους δυο προθεση για χωρισμο

αυτα

σορυ τα ειπα λιγο χωρις συναισθημα

συγγνωμη δεν μου ερχεται συναισθημα αυτη τη στιγμη και γι αυτο

αν δε σε αφορα αυτο που εγραψα καθολου να με συγχωρεις :)

καλο κουραγιο καλη μου . συμπονω. και καλη αποφαση :)

Quote:

---

Originally Posted by katestrammeni

ποια ρουτινα? ισα ισα καμια ρουτινα δεν υπηρχε. ελειπα 4 μηνες, δεν ημουν ποτε καταπιεστικη. δεν ειχε παραπονο απο μενα. και στην τελικη οφειλε να μου το πει δεν ειμαι υποχρεωμενη να ξερω με ποια ειναι τωρα.δεν ηταν καν λιγο διακριτικος σε αυτο θεμα. θελω να γινουν ολα οπως πριν ναι.θελω να γυρισω τον χρονο πισω,να μην εφευγα στο εξωτερικο ποτε.αλλωστε στην τελικη δεν υπηρχε σημαντικος λογος να φυγω.νιωθω οτι εγω φταιω που τον εχασα. κοιμαμαι και ξυπναω με την σκεψη οτι ειναι με αλλη. δεν το αντεχω. τι εννοεις να τον διεκδικησω εξυπνα?

---

να σε ρωτήσω πρώτα κάτι: όταν λες δεν ήταν σημαντικός ο λόγος που έφυγες, τι εννοείς?

τον εχω ρωτησει απειρες φορες. του λεω γιατι δεν κοβεις επαφη μαζι μου αφου εχεις αλλη? δεν εχω αλλη μου απανταει.
δεν το περιμενα αυτο απο μενα.παντα κοροιδευα αυτους που επειδη χωριζαν επεφταν σε μαυρα χαλια.ελεγα σιγα μωρε πως κανεις ετσι για εναν γκομενο. και τωρα την πατησα εγω.
οσο ομως δεν το τελειωνει αυτος οριστικα τοσο εγω τυραννιεμαι. τη μιση μερα τρεμω απο το κρυο την αλλη μισω ιδρωνω. νιωθω οτι θα σταματησει η καρδια μου. μου εχει κανει μεγαλη ζημια αυτη η ιστορια και μαλλον θα κανω χρονια να την ξεπερασω.λυπαμαι πραγματικα.

ηθελα να φυγω να ζησω λιγο εξω και να σπουδασω επειδη ειδα οτι τα πραγματα στην ελλαδα δυσκολευουν.πιστευα οτι θα μου ανοιχτουν πολλες πορτες μετα.αλλα μετανιωνω την ωρα και την στιγμη,επειδη τελικα δεν μ'αρεσε καθολου ο τροπος ζωης εκει περασα απαισια ημουν μονη και ηθελα απο τον 2ο μηνα να γυρισω πισω,αλλα δε γινοταν.στην τελικα εκανα μια τρυπα στο νερο.και τον χρονο μου εχασα εκει,αφου ζοριστηκα απιστευτα κι εχασα και το πιο σημαντικο πραγμα στην ζωη μου εδω. ειμαι τελειωμενη.

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

απ ότι φαίνεται λοιπόν, μάλλον κρίση ρουτίνας έπαθε και συ πάνω στη φρίκη σου, (που πολύ λογικά αντιδράς έτσι), αντί να συνεχίσεις και να τον πληρώσεις με το ίδιο νόμισμα, περιστρέφεσαι κλαμμένη και προδομένη, περιμένοντας τι?
Να σε ξαναερωτευτεί?
Να απολογηθεί γι αυτό που του βγήκε?
Να ξαναγίνουν όλα όπως πριν?
Ξέρεις, η σχέση σας πέρασε σε άλλη φάση. Πρέπει να αποφασίσεις: Ή θα τον διεκδικήσεις έξυπνα, ή θα κάνεις την κακομοίρα μέχρι να φύγει εντελώς.
Πήγαινε πλύνε το πρόσωπο σου, κόψε τους εμετούς και την κλάψα και κάτσε και σκέψου.

---

θεοφανια μου εσυ μια χαρα τα λες και ετσι πρεπει να αντιδραμε,ομως μην ξεχνας δεν εχουμε ολοι τις ιδιες αμυνες..και το σημαντικοτερο,μην ξεχνας και το σοκ που παθαινεις,το οποιο σου παγωνει καθε αντιδραση..
τι να σου πω κατεστραμμενη εγω..θα περασει,ασε τον χρονο να κυλησει και να κανει την δουλεια του!τι να διεκδικησεις?αμα πεταξει το πουλι πεταξε!γνωμη μου παντα..

Προπερσι το καλοκαιρι κατι παρομοιο περασε μια φιλη μου, κλεισμενη ολο το καλοκαιρι τρεις μηνες μεσα σε μια ημιυπογεια γκαρσονιερα στα πατησια κλαιγοντας χωρις να τρωει και να μιλαει σε κανεναν, ειχε φτασει 40 κιλα. Αυτη ηταν παντρεμενη 7 χρονια και μαζι με τον αντρα της 12. Μεχρι που μια μερα την πεταξε εξω απο το σπιτι για να βαλει την γκομενα (και ετσι κατεληξε στην ημιυπογεια γκαρσονιερα). Τωρα η φιλη μου πριν 2 μηνες γεννησε την μπεμπα της και ειναι τρισευτυχισμενη με ενα πολυ καλο παιδι, (γιατι τον αντρα της κανεις δεν τον χωνεψε ποτε), και αισθανεται ηλιθια που στεναχωρηθηκε καποτε για αυτο το ατομο, ειδε οτι οσο ηταν μαζι του εχανε χρονο απο τη ζωη της και τωρα κυνηγαει να τον αναπληρωσει και να απολαμβανει τα παντα.

Quote:

---

Originally Posted by carrie

Προπερσι το καλοκαιρι κατι παρομοιο περασε μια φιλη μου, κλεισμενη ολο το καλοκαιρι τρεις μηνες μεσα σε μια ημιυπογεια γκαρσονιερα στα πατησια κλαιγοντας χωρις να τρωει και να μιλαει σε κανεναν, ειχε φτασει 40 κιλα. Αυτη ηταν παντρεμενη 7 χρονια και μαζι με τον αντρα της 12. Μεχρι που μια μερα την πεταξε εξω απο το σπιτι για να βαλει την γκομενα (και ετσι κατεληξε στην ημιυπογεια γκαρσονιερα). Τωρα η φιλη μου πριν 2 μηνες γεννησε την μπεμπα της και ειναι τρισευτυχισμενη με ενα πολυ καλο παιδι, (γιατι τον αντρα της κανεις δεν τον χωνεψε ποτε), και αισθανεται ηλιθια που στεναχωρηθηκε καποτε για αυτο το ατομο, ειδε οτι οσο ηταν μαζι του εχανε χρονο απο τη ζωη της και τωρα κυνηγαει να τον αναπληρωσει και να απολαμβανει τα παντα.

---

σοβαρα καρυ? τι απιστευτη ιστορια! χαιρομαι πολυ που τελικα κερδισε η φιλη σου μια ομορφη ζωη!

δώρα....ναι, και γω έτσι θ αντιδρούσα, (επειδή είμαι και λίγο νευρική βέβαια, μπορεί και να τον σκότωνα), αλλά σίγουρα θα γινόμουν ράκος.
Όμως, εμείς πρέπει να της πούμε το σωστό ποιο είναι και αν μπορέσουμε έστω και λίγο να την επηρεάσουμε, καλό θα της κάνουμε.

κατεστραμένη, (τι νικ μαρθα βουρτση είναι αυτο :ρ)
το ενδεχόμενο να ένιωσε πως πρώτη εσύ τον πούλησες, το σκέφτηκες καθόλου?
Πως πήρε εγωιστικά τη φυγή σου και γι αυτό έμπλεξε με άλλη?
Ήταν κοινή σας απόφαση να φύγεις? Είχατε πει πχ οτι μπορεί να έρθει και αυτός όταν στρώσουν τα πράγματα?
(πιάνουμε όλα τα ενδεχόμενα μήπως βρούμε άκρη)