Τελικά τί έχω

γεια σας, είμαι νέος στο forum και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το πρόβλημα μου.

Όλα ξεκίνησαν πριν τρία περίπου χρόνια, ξαφνικά ενώ βρισκόμουν στον κινηματογράφο με έπιασε η πρώτη κρίση πανικού. Φοβήθηκα πάρα πολύ δεν μπορούσα να πάρω ανάσα, ζαλιζόμουν και οι σφυγμοί μου δεν ξέρω και γω που είχαν φτάσει. Έτσι έφυγα άμέσως και πήγα σπίτι μήπως και ηρεμήσω. Αντιθέτως όμως δεν μπορούσα με τίποτα. Ειλικρινά πίστεψα πως εκείνη την στιγμή είχε έρθει το τέλος ότι θα πάθω κάποια ανακοπή. Βασικά επειδή είμαι καπνιστής το μυαλό μου πήγε κατευθειαν στο τσιγάρο και ότι μου προκάλεσε κάποια ζημιά.

Πήγα λοιπόν στο νοσοκομείο εκεί μου είπαν πως δεν είχα τίποτα και μου έδωσαν ένα χαπάκι, μάλλον ηρεμιστικό δεν ξέρω. Δυστυχώς όμως το βράδυ αυτό μου έχει ΑΛΛΑΞΕΙ όλη μου την ζωή.

Δεν πίστεψα τους γιατρους ότι όλη αυτή η κατάσταση προήλθε απ το άγχος με αποτέλεσμα να το ψάξω και παθολογικά. Δυστυχώς δεν μου βρήκε κανείς γιατρός τίποτα, και λέω δυστυχώς γιατί πολλές φορές έχω πει ας μου βρίσκανε κάτι όπου με ένα φάρμακο κάτι θα σταμάταγε.

Για κάποιους μήνες ήταν σχετικά χαλαρα'τα πράγματα με λίγες δύσπνοιες και ταχυπαλμίες. Το πάλεψα μόνος μου κάνοντας βέβαια πολύ συχνές επισκέψεις σε γιατρούς μπας και μου βρουν τίποτα.

Την τελευταία φορά που πήγα στον καρδιολόγο εκείνος αρνήθηκε να μου κάνει άλλη εξέταση και μου είπε πως το πρόβλημα μου δεν είναι παθολογικό αλλα ψυχολογικό και θα πρέπει να πάω σε καποιο ψυχίατρο. Έγω βέβαια μεσα στην άρνηση δεν έιχα αποδεχτεί το πρόβλημα μου. Πήγα με τα πολλά και εκείνος μου πρότεινε να πάρω κάποια αντικαταθλιπτικά, βέβαια μου είπε πως φαση έιναι και θα περάσει.

Απ την τελευταία του κουβέντα πήρα θάρρος και συνέχισα χωρίς τα φάρμακα. Δυστυχώς 4 μήνες μετά με έπιασε πάλι η κρίση τόσο έντονη με την αρχική. Από εκείνη την ημέρα έκανα κανένα εξάμηνο να βγω απ το σπίτι.

Κατα τη διάρκεια των έξη μηνών πήγαινα και σε ένα ψυχολογο γιατί δεν ήθελα να πάρω τα φάρμακα. Να πω την αλήθεια μετά τις συνεδρίες ένοιωθα ανακουφισμένος αλλά δεν κράταγε πολύ, μόνο μερικές ώρες. Οι μόνοι που γνώριζαν το πρόβλημα μου ήταν ένας κολλητός μου και οι γονείς μου κανείς άλλος ντρεπόμουν να το πω. Με τα πολλά ο ψυχολόγος μου πρότεινε να πάρω κάποια αντικαταθλιπτικά τα οποία ήταν πολύ ελαφριά. Δεν είχα και πολλές επιλογές και έτσι τα πηρα. Πάλι όμως το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό. Το μόνο πρόβλημα που είχα όμως με την ψυχοθεραπεία ήταν πως μου έφερνε κάποια παραδείγματα κάποιων άλλων ασθενών, μάλλον για να μου δείξει ότι δεν έιμαι "τρελός", πχ μου έλεγε πως ένας ασθενης εκεί που καθόταν του ερχόταν να θέλει να πηδήξει απ το παράθυρο. Τί ήθελε και μου τα λεγε, την επόμενη μέρα ότι μου έλεγε το είχα.

Τέλος πάντων με τα πολλά αφου δεν είδα κάποιο αποτέλεσμα και αφού τα νευρα μου 6 μήνες μέσα στο σπίτι είχαν σπάσει (η μόνη έξοδος μου ήταν το γραφείο του ψυχολόγου και λίγες ώρες στο μαγαζί του πατερα μου) πήρα απόφαση να ξαναπάω στον ψυχίατρο να ακολουθήσω την αγωγή του.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να πω πως τα νευρα μου ίσως απ την κλησούρα είχαν σπάσει τόσο πολύ που δεν μπορούσα έβλεπα μαχαίρι και φοβόμουν μην το πάρω και κάνω καμιά τρέλα ή στον εαυτό μου ή στους δικούς όπως πήγαιναν να κάνουν άλλοι ασθενείς του ψυχολόγου που πηγαινα απ ότι μου έλεγε. Δεν ήταν ότι ήθελα αλλή η σκέψη η ίδια όχι απλώς με φόβιζε με τρομοκρατουσε ότι το χάνω το μυαλό μου.

Πήγα λοιπόν στον ψυχίατρο και του είπα πως έχουν τα πράγματα, του εξήγησα για αυτές τις σκέψεις μου και μου είπε πως αυτές προήλθαν από την κλησούρα και ότι τα νευρα μου είχαν σπάσει. Μου την είπε λίγο κίολας που δεν ακολούθησα απ την αρχή την αγωγή του γιατί κατα πάσα πιθανότητα δεν θα είχε προχωρήσει η κατασταση μου και θα έπαιρνε λιγότερο χρόνο θεραπείας.

Μου έγραψε λοιπόν το solben το οποίο και παίρνω μέχρι και σήμερα. Να πω την αλήθεια η διαφορά που νοιώθω είναι τεράστια, σιγά σιγά προσπαθω και βρίσκω τους ρυθμούς μου. Βγαινω έξω για ποτό πάω βόλτα με το αυτοκίνητο, άρχισα να την ξαναπέφτω σε κοπέλες (δυστυχώς έχω βάλει 30 κιλά και τρώω όλο χυλόπιτες αλλά δεν πειράζει θα αδυνατίσω μόλις ξεπεράσω το πρόβλημα μου).

Εχω πει πλέον το πρόβλημα μου σε φίλους μου και συγγενείς μου και ήταν σαν να έφυγε ένα βάρος απο πάνω μου. Εκεί που νόμιζα ότι θα με αντιμεετώπιζαν σαν τρελό μου την είπαν κιόλας γιατί δεν τους το χα πει πιο νωρίς για να βοηθήσουν. Αυτό τώρα που θέλω πλεον είναι δύο πράγματα να αρχίσω να πηγαίνω ξανά στην σχολή γιατί έχω μείνει πολύ πίσω και να βρω και μια δουλίτσα να βγάζω έστω το χαρτζιλικι μου για να μην επιβαρύνω τους δικους μου.

Να πω την αλήθεια τον περασμενο μήνα τα ξαναβρήκα με μια πρώην μου στην οποία ενω της εμπιστευτικα το πρόβλημα μου σε ένα τσακομό μας για να πει κάτι για να με πειράξει με έιπε τρελό. Αυτό να πω την αλήθεια με έχει ρίξει αρκετά ,βέβαια με την συγκεκριμένη ξέκοψα τελειώς γιατι τέτοια άτομα απλώς δεν αξίζουν (το μυαλό το κατάλαβε το θέμα ειναι τώρα να το καταλάβει και η καρδιά με όλη αυτη τη φάση έχει γίνει κάπως πιο ευαισθητη)

Βασικά ο λόγος που μπήκα στο forum ήταν γιατί αγχώθηκα και ήθελα να ρωτήσω κάποια πράγματα, αλλά λέγοντας το πρόβλημα μου σαν να ψιλοχαλάρωσα.

Ας μπω λοιπόν και στο θέμα εκτός απ την αγχώδη διαταραχή που έχω + την αγοραφοβία πλεόν είμαι και ολίγον τι εως πάρα πολύ υποχόνδριος. Για να σας περιγράψω το μέγεθος απ τις 11 το βράδυ μέχρι και πριν γράψω εδώ στο forum και να χαλάρώσω λίγο ψάχνωντας στο internet νόμιζα ότι έχω καρκίκο στον προστάστη, μετά μανιοκατάθλιψη, και μετά νόμιζα πως παίρνω τα λάθος φάρμακα και μου χουν δημιουργήσει άλλα προβηματα στον θυροειδή και στις ορμονες. Πολύ κακό αυτό το google.

Απλώς αυτά τα δύο που σκέφτομαι πολλές φορές έχω κάποιον ιδεοψυχαναγκασμό ή αν είμαι μανιοκαταθλιπτικός. Για το πρώτο το σκέφτομαι για τις ιδδές που με πιάνουν καμιά φορά μήπως κάνω σε κανένα ή σε μένα κακό. (Να πω πως ξαναρχισαν να με πιάνουν μετα απο αυτό που μου ειπε η πρώην μου και ξανακλείστικα και πάλι σπίτι, στην εβδομαδα επάνω θα βγω 2 φορέ το πολύ και πάλι δυστάζοντας). Το δευτερο του μανιοκαταθλιτπτικού γιατί κάπου διάβασα ότι η αποπροσωποποίηση είναι σύμπτωμα μανιοκαταθλιπτικού. Να πω την αλήθεια δεν ξέρω τί είναι η αποπροσωποποίηση και ψιλοφοβάμε μήπως την έχω. Κάπου πάλι διάβασα ότι πχ είσαι έξω απ τον ευατό σου δηλαδή σκεφτεσαι πιστευεις ότι ο κόσμος δεν είναι πραγματικός ή κάτι τέτοιο. Να πω την μαυρη αλήθεια επειδή είμαι και κομπιουτεράκιας και μου αρέσει και το matrix πιο παλιά στο παρελθόν είχα σκεφτεί μήπως ζούμε στο matrix βέβαια όχι στα σοβαρά αλλά αστεία νομίζω. Και τώρα που διάβασα αυτό για την αποπροσωποποίηση σκέφτομαι μήπως και δεν το έλεγα σοβαρα και το εννοούσα, δεν ξέρω είμαι μπερδεμένος, την Πέμπτη έχω κλήσει ραντεβού με τον γιατρό για μια επίσκεψη και θα του συζητήσω και τα δύο τελευταια θέματα.

Πάντως κάτι που θα ήθελα να πω σε κάποιον που διαβάζει αυτό το post και ντρέπεται ή νοιώθει άσχημα για ότι έχει και δεν το συζητάει με δικά του άτομα είναι πως κάνει μεγάλο λάθος. Ατομα τα οποία μας αγαπουν θα είναι δίπλα μας και θα μας στηρίζουν, θα υπάρξουν και κάποιοι μισάνθρωποι που θα μας κοροιδέψουν αλλά πίστεψε με δεν αξίζουν μία. Πάνω απ όλα θελει δύναμη κουράγιο και αγάπη και τα 3 θα τα βρεις απο πολύ καλούς φίλους και συγγενείς. Μην κανεις το λάθος και το κρύψεις και απομακρινθείς απο αυτούς γιατί δεν ξέρουν και μπορεί και να τους χάσεις, αν είναι πραγματικοί φίλοι θα είναι δίπλα σου αλλιώς δεν αξίζουν. Και μην ντεπεστε να ζητήσετε την βοήθεια ενός ή ακόμα καλύτερα πολλών ειδικών όσο πιο νωρίς προλάβεις το πρόβλημα τόσο πιο ευκολα λύνεται.

ευχαριστώ που με ακούσατε και συγνώμη που σας κουρασα, αν κάποιος βέβαια έχει κάποια άποψη για το τί έχω ευχαρίστως να τον ακούσω.

η αληθεια ειναι οτι οταν πιεζεις πολυ τον εαυτο σου και συσσωρευεις πραγματα μεσα σου καποια στιγμη κανεις το μπαμ.ισως ηταν ξαφνικη αυτη η κριση αλλα οχι αδικαιολογητη και σιγουρα δεν εισαι τρελος ουτε θα χασεις το μυαλο σου.απλα τρομαξες με αυτο που σου συνεβη κ στη συνεχεια σου εγινε εμμονη ιδεα.μια εμμονη του μυαλο σου που επιμενει κ δεν την αφηνουμε να περασει αφου εμεις για καποιο λογο την αναπαραγουμε συνεχως στο μυαλο μας, φερνει ολα τα υπολοιπα.(τις φοβιες, το αγχος).πιστεψε με δεν εισαι ο μονος που νιωθει ετσι.τα φαρμακα ισως σε βοηθησουν να βρεις τη δυναμη να το πολεμησεις κ να το ξεπερασεις μονο σου αλλα σιγουρα απο μονα τους δεν ειναι η λυση.η θεραπεια ειναι μεσα μας απλα πρεπει να τη βρουμε.

το θεμα που εχεις με τα φαρμακα το ειχα για πολα χρονια . εκανα το λαθος και μολισ ενοιωθα καλυτερα τα τσαματουσα απο μονος μου , και μετα εκανα υποτροπη και ξανα απ την αρχη φαρμακα. οταν αποφασισα να κανω σοβαρα τη θεραπεια και μετα απο ενα μεγαλο χρονικο διαστημα αρχισα και ενοιωθα εντελος καλα. πρεπει να βρεις εναν γιατρο που να τεριαζεται και να τον εμπιστευεσε και να κανεις την θεραπεια οπως σου λεει. μην το ψαχνεις περισσοτερο γιατι οσο το ψαχνεις τοσο μεγαλωνεις το προβλημα σου. ειναι πιο απλα τα πραγματα απ οσο νομιζεις τωρα .

Καλησπέρα μπερδεμένε... Και γω είχα τέτοιες τρελές σκέψεις που λες και συ, ειδικά όταν με πιάνανε οι κρίσεις πανικού στο παρελθόν, τώρα ευτυχώς έχουν σταματήσει. Δυστυχώς ή ευτυχώς τα φάρμακα βοηθούν πάρα πολύ, ειδικά όταν βρούμε αυτό που μας "κάθεται" καλά, εννοείται πάντα υπό την παρακολούθηση του ντόκτορ.
Καλή δύναμη και κουράγιο επίσης..

Παιδιά σας ευχαριστώ πολύ για το κουράγιο που μου δίνετε. Απλώς όπως είναι και το username μου είμαι μπερδεμένος και δυστυχώς με τρώει και συνέχεια το ψάχνω βρίσκοντας κάθε φορά και κάτι νέο.
Μέσα μου έχω καταλήξει πως είναι κάποιο άγχος κάποια κατάθλιψη και τίποτα παραπάνω απλώς πρέπει να το χωνέψω κιόλας.

Με τον γιατρό που μου χει δώσει το solben πιστευω πως έχω δει αποτελέσματα. (Τα παιρνω απ τον Σεπτεμβρη). Αυτό που έχω κάνει είναι ότι έχω σταματήσει την ψυχανάλυση.

Πάντως το μόνο που με φοβίζει είναι πως αν κάποια στιγμή θα επανέλθω και θα μαι όπως ήμουν και πριν. Θέλω να πιστευω πως κάποια στιγμή θα γίνει τί να πω.