Σχεση απαγορευτικη για τους γονεις μου....

Καλησπερα σε ολους...Εδω και 5.5 χρονια εχω μια σχεση με ενα παιδι....εγω αποφοιτος μια πανεπιστημιακης σχολης (32 χρονων) αυτος αποφοιτος μιας ιδιωτικης...σε λιγο διαστημα παρουσιαζω για να παρω το τελευταιο μου πτυχιο ο ιδιος εχει μια επιχειρηση που προσπαθει να την κανει να ανθισει + απολυμενος απο την πρωινη του δουλεια ...τυχαινει σε πολλους δεν ειναι η καταστροφη του κοσμου... Εγω δυστυχως εχω οικονομικη βοηθεια απο απο τους δικους μου παρα το γεγονος οτι εχω δουλεψει στο παρελθον αλλα γενικα παντα ο.τι δουλειες και αν εκανα φυσικα στην αρχη ειχα μουρμουρα...Φυσικα η μητερα μου η οποια ουσιαστικα μας μεγαλωσε και εμενα και τον αδερφο μου οταν καταλαβε πως εχω σχεση με αυτο το παιδι αρχισε τις ατακες του ελληνικου κινηματογραφου..
Σε αυτο το σπιτι θα μπει ο πεμπτος επιστημονας, μονο η μανα σε αγαπαει ανιδιοτελως, κομμενες οι μηχανες τα ξερω ολα...Λογω ενος πολεμου που ειχε ξεκινησει στις αρχες και των μουτρων (ειχε βαλει και μια ''φιλη'' να με πεισει να επιστρεψω στα πατρια εδαφη) σταματησα να της μιλαω για ολο αυτο τα τελευταια ουσιαστικα 4 χρονια...Ζω μια σχεση κρυφη απο την οικογενεια μου και δε μπορω να πιασω τη μητερα μου να της πω πως με αυτον τον ανθρωπο θελω να το παω σοβαρα...Σε φασεις που ειχα αναφερει στον αδερφο μου πως θελω να της μιλησω μου το ειχε απαγορευσει για να μην του χαλασω την οικογενειακη του ηρεμια (παρεπιπτοντως στο παρελθον μου τα εκανε χειροτερα ο αδερφοσ μου δινοντας πληρη αναφορα για το τι κανω!!)..Ειχα ενα ατυχημα μονη μου στο σπιτι..Κατευθειαν ετρεξε ο φιλος μου και καναμε τουρ σε ολα τα νοσοκομεια.Οταν ηρθαν οι γονεις μου σπιτι κυριολεκτικα τον πεταξαν εξω απο το σπιτι και δεν του ειπαν ενα ευχαριστω!!!!!!!!!!!!
οταν πριν ενα χρονο πηγα να της ανοιξω κουβεντα μου την εκοψε λεγοντας πως την ενδιαφερει μονο το επαγγελματικο μου και τιποτε αλλο...οταν τολμησα να της πως ναι αλλα εμενα με απασχολουν και αλλα θεματα απλα μου απαντησε αυτα τα θεματα δε θα συζητηθουν ποτε...Αποφασισα να μετακομισω σε σπιτι σε αλλη περιοχη και επειδη δεν την ενεκριναν με απειλησε ο πατερας μου πως θα κατεβει και θα σφαξει κοσμο...Και η ολη συμπεριφορα της μανας μου ειναι η απολυτη σιγη υχθυος...Καμια συζητηση επι του θεματος απολυτως καμια..........!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Πλεον ο φιλος μου με απειλει πως αν δεν ξεκαθαρισω η σχεση αυτη τελειωνει..αδικο???φυσικα και οχι...γιατι ομως τρεμω τοσο πολυ να της μιλησω???γιατι δεν εχω τα κοτσια να υποστηριξω αυτη τη σχεση???Γιατι μου κοβονται τα ποδια οποτε τη βλεπω???Γιατι????Γιατι νιωθω πως μισω πια την οικογενεια μου...Δε μου λειπουν καθολου και ας εχω να τους δω 4 μηνες....

δεν μπορουν να καταλαβουν οτι μεγαλωσες?ελεος δηλαδη!τι θελουν να σε εχουν κλεισμενη μεσα?κοιτα να δεις στα 22 μου οταν επιασα δουλεια ειχα απιστευτη γκρινια απ τον πατερα μου.τοτε γνωρισα και τον φιλο μου.η καταπιεση απ τον πατερα μου ηταν απιστευτη!δεν ηθελε να εχω σχεση,να βγαινω εξω,να εχω φιλους,να δουλευω και πολλα ακομα...δεν αντεχα αλλο!!!τι εκανα? μετα απο 1 χρονο σηκωθηκα και εφυγα!νοικιασα ενα σπιτι με τον φιλο μου,το επιπλωσαμε και μια μερα παω και τους λεω φευγω!το τι ακουσα δεν λεγεται απ τον πατερα μου κυριως...δεν του ειπα φυσικα που εμενα.
στην αρχη ζουσα με το φοβο μηπως με βρει.τωρα ολα καλα.
αν εχεις δουλεια σηκω και φυγε!εισαι ενηλικη πια δεν μπορουν να σου κανουν τιποτα!μην αφησεις τους γονεις σου να σου χαλασουν τη σχεση σου και να σου καταστρεφουν τη ζωη.η ζωη ειναι δικη σου οχι δικη τους.δεν εισαι μωρο να σε κανουν οτι θελουν,παρτο αποφαση.και αν σε απειλουν μην δινεις σημασια.μην αφηνεις τα χρονια να περνανε γιατι καποια στιγμη θα εχεις μεγαλωσει και θα αναρωτιεσαι τι εκανες στη ζωη σου...και δεν θα γυριζει πισω ο χρονος.ειναι πολυ κριμα να σου φερονται ετσι.αν θες ακουσε με,τα εχω περασει και ξερω...ολα καλα θα πανε.και ο,τι θες πες μας.:)

Ευχαριστω πολυ για την απαντηση σου....Η ιδια το ξερω πως μεγαλωσα πια...σε λιγα χρονια θα χτυπαω τα 40 και το κεφαλι μου στον τοιχο...Απλα οσο σκεφτομαι τελικα ποια η σχεση μου με τη μητερα μου κατανοω πως ειχε τοσα προβληματα...επρεπε να ειμαι καλη μαθητρια να κανω διαιτα αν εχω ακμη να την αντιμετωπισω ταχυτατα...Αφου ακομη και τωρα μου χει μεινει το κομπλεξ να κανω αυστηρη διαιτα πριν να παω στισ γιορτες για να μην ακουσω παχυναμε ε???Δεν αντεχω πνιγομαι ειλικρινα...Εχω κρισεις πανικου και το τελευταιο διαστημα δυστυχως αυξηθηκαν..Ποσο σε ζηλευω που εκανες την επανασταση σου σε ηλικια 10 χρονια κατω της δικης μου......Ελπιζω τωρα που θα τη δω να της πω καποια πραγματα αν και ξερω τις απαντησεις....και ξερω και τη φατσα που θα αντικρυσω.....Οι δικοι σου το πηρανε αποφαση τελικα??Η αποφαση σου σε δικαιωσε?

η αλήθεια είναι πως σε αυτή την ηλικία ειναι λιγο περίεργο να λειτουργείς έτσι...:)
Αυτό που πρέπει να σκεφτείς κατά τη γνώμη μου είναι το εξής: θέλω να είμαι αυτό που θέλω εγώ, ή το μοντέλο της κόρης που ονειρεύτηκε η μαμά μου? Κατά πόσο μπορώ να θυσιάσω τα θέλω μου ώστε να με αποδέχονται στο σπίτι?
Από κει και πέρα αποφασίζεις και προχωράς. Πιο πολύ με ανατρίχιασε αυτό με τη δίαιτα. Έχω ακούσει και έχω ακούσει περίεργους λόγους για να κάνει κάποιος δίαιτα, αλλά για να μη του την πει η μαμα του...ποτέ.
Είσαι ήδη 5,5 χρόνια με αυτόν τον άνθρωπο, τον έχεις δει, τον έχεις κατάλαβει, ξέρεις πια τι θες ή δεν θες απο εκείνον. Προχώρα και αν θέλουν ακολουθούν. Αν δεν θέλουν, ξύδι.
Σημασία για σένα πρέπει να χεις πρώτα εσύ και δεν βλέπω να το έχεις καταλάβει.

Καλημερα Θεοφανια σε ευχαριστω που ασχοληθηκες με το θεμα μου...υποθετω σε αυτο το φορουμ θα διαβαζεις πραγματα και θα λες μα δε γινεται ρε παιδι μου συμβαινουν και αυτα???Απλα πιστευω πως και τα οικογενειακα βιωματα του καθενος μπορει να τον επηρεασουν τοσο πολυ που μπορει να κουβαλαει τα κομπλεξ του μεχρι τα βαρια γεραματα ...Και τελικα ακόμη και οι διατροφικες διαταραχες και οχι αποκλειστικα μονο η βουλιμια μπορει να εχουν τη ριζα τους στο αμεσο περιβαλλον...Δε ξερω ισως αυτη η οικονομικη εξαρτηση με σταματαει ακομη..και τιποτε δεν παει καλα δυστυχως..ακομη και οι διορθωσεις της εργασιας μου γινονται με ρυθμους χελωνας...Η ευρεση δουλειας θα με παει ακομη πιο πισω απο την παρουσιαση και δε θα τελειωσω ποτε...δε ξερω πια...Και ναι πρεπει να κοιταω το τι θελω εγω γιατι η ζωη ειναι δικη μου...Απλα ακομη δεν την εχω διεκδικησει και δεν εχω και περιθωρια μπροστα μου...Ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις σας τις διαβαζω και παιρνω θαρρος..και καταλαβαινω πως και αλλοι εχουν αντιμετωπισει αρνητικη συμπεριφορα απο την οικογενεια τους και εμποδιο στα θελω τους...

Κοιτα, επειδή νομίζω πως η μαμά σου ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο από σένα για να τελειώσεις τις σπουδές σου, σε περίπτωση που σταματήσει η οικογενειακή επιδότηση, απλά σταμάτα. Ναι, θα σε πάει πίσω, ναι θα σου σπάσει τα νεύρα αυτό το ενδεχόμενο,αλλά πρέπει να δώσεις επιτέλους γροθιά στο μαχαίρι και να μην γίνεσαι έρμαιο των εκβιασμών της.
Φυσικά και ολοι έχουμε περάσει από τέτοια προβλήματα, καμιά οικογένεια δεν υπήρξε 100% όπως θα ήθελε κάθε γονιός ή κάθε παιδί, αλλά αυτό έχει να κάνει με το χαρακτήρα του καθενός: μέχρι που μπορεί να αντέξει να τον χειραγωγούν και μέχρι ποια ηλικια.
Θεωρώ πως είσαι πολύ ευαισθητος άνθρωπος και αυτόματα σε εκμεταλεύονται ακόμη και αν δεν το κάνουν με δόλο, αλλά πιστεύοντας πως λειτουργουν έτσι για το καλό σου.

Quote:

---

Originally Posted by danigreece

Ζω μια σχεση κρυφη απο την οικογενεια μου και δε μπορω να πιασω τη μητερα μου να της πω πως με αυτον τον ανθρωπο θελω να το παω σοβαρα...Σε φασεις που ειχα αναφερει στον αδερφο μου πως θελω να της μιλησω μου το ειχε απαγορευσει για να μην του χαλασω την οικογενειακη του ηρεμια

---

Ε ναι, την αδεια τους ζητας?

Η "Σουσου" τα ειπε καλα, αντι να αρπαξεις το σοι σου να τους εξηγεις ιστοριες απο την κρυπτη (οπως το οτι βγαινεις με "παρακατιανους" που δεν εχουν πτυχιο χαρβαντ αλλα ιδιωτικης σχολης) ,καλυτερα αρπαξε τον φιλο σου και μιας και ειστε 2 ατομα νοικιαστε μια γκαρσονιερουλα και καντε εκει οτι θελετε χωρις να δινετε αναφορες σε κανεναν..!
Εισαι 32! Να ησουν 22 θα ελεγα παει στο καλο, αλλα στα 32 σου θα επρεπε ηδη να εχεις μεγαλυτερο ελεγχο στην ζωη σου, και στο θεμα της οικονομικης ανεξαρτησιας , και στο θεμα της κοινωνικης και ειδικα στο θεμα με του ποιον θα βγαινεις..! Δηλαδη ποτε περιμενεις να σου δωσουν την αδεια απο το κεντρικο στρατηγειο του σπιτιου για να κανεις οτι θελεις? Στα 42?

Απο την αλλη βεβαια.. καθε σπιτι εχει και καποιους κανονες. Μερικες φορες δε μας αρεσουν, μερικες φορες συμφωνουμε με αυτους, αλλα οπως και να εχει δεν εχει σημασια το τι πιστευουμε εμεις για αυτους, αλλα... το οτι υπαρχουν. Αυτην την στιγμη ειπες οτι εχεις οικονομικη στηριξη απο το σπιτι. Το αντιτιμο αυτης της στηριξης οπως εχεις καταλαβει ειναι να μενεις μαζι τους, να τους φερεις ενα παιδι που να το εγκρινουν κτλ. Οταν παραβιασεις αυτον τον κανονα υπαρχει και η πιθανοτητα να σου πουνε "ξερεις κατι, φυγε, τελος η στηριξη, πηγαινε να δουλεψεις και βγαλε τα περα μονη σου". Μπορουν να το κανουν, εχουν το δικαιωμα, δικο τους ειναι το σπιτι στο κατω κατω. Παρολα αυτα θα δεις οτι κατι τετοιο το κανουν απειροελαχιστοι γονεις (ακαρδοι συνηθως :d) ή το κανουν αμα ειναι για το καλο του παιδιου τους. Ηξερα εκεινον τον τυπο που στα 30κατι του εμενε ακομα σπιτι γονιων μιας και βαριοταν να δουλευει μιας και βολευοταν απο τα ετοιμα.Μια μερα εγινε μεγαλη φασαρια και τον "διωξανε" με τον τροπο τους, αυτος ταρακουνηθηκε , βρηκε δουλεια, εφυγε απο το σπιτι και μετα τα ξαναβρηκαν. Ηταν πλεον κατα καποιο τροπο αυτονομος επιτελους. Μονο καλο τελος ειχε αυτη η ιστορια.

Θα συμφωνησω με την Θεοφανια, αυτο το "σπουδασε παιδι μου μη μεινεις αγραμματος" υπαρχει γενικα. μπρρ..!!

Καλησπερα παιδια..οντως αυτο το σπουδασε ο,τι να ναι για να εισαι ενας πιθανος μελλοντικος ανεργος... το κλισε αν πας σε ιδιωτικη σχολη αμεσως σημαινει α) αλητιες β) ελλειψη εξυπναδας γ) χαμηλο κοινωνικο μορφωτικο επιπεδο κ.λ.π ειναι πραγματα τα οποια μου τη σπανε απιστευτα και εχω βαρεθει να τα ακουω...στα 42 πιστευω η ατακα τους θα ηταν αστο παιδι μου αφιοσιωσου στην επιστημη σου, τωρα θα κανεις οικογενεια??? αααχ εχετε δικιο....τωρα στις γιορτες θα κανω τις ανακοινωσεις μου...ιουλιο παραδιδω οποτε μετα οτι δουλεια να ναι για να ζησω ελευθερη...εκτος βεβαια αν τα πραγματα γινουν τοσο χαλια στις γιορτες που η δουλεια πρεπει να βρεθει αμεσα!!!!!Και ισως καλυτερα!!!!!!!!!Πιστευω πως μετα θα μου φυγουν και οι κρισεις πανικου και οι διατροφικες μου διαταραχες...ισως μπορεσω να καταπολεμησω και τα κομπλεξ που μου εχουν φορτωσει τα προηγουμενα χρονια και φυσικα εχουν αντικτυπο και στη σχεση μου.....Δεν πιστευα ποτε οτι γραφοντας σε ενα φορουμ και μιλωντας με αγνωστους ανθρωπους θα επαιρνα δυναμη και κουραγιο...Ειλικρινα ευχαριστω πολυ παιδια.....Και περισσοτερο κρινοντας απο τον τροπο που μου απαντατε ειμαι σιγουρη πως αν πιστευατε πως κανω λαθος θα μου το λεγατε.. Να στε καλα....!!!!!!!!!!!Τελος ξερω πως πολλα πραγματα λειπουν απο την Ελλαδα αλλα ενα βασικο που λειπει τελικα ειναι η σχολη γονεων....Γονιος δε σημαινει καταπιεση και επιβολη των δικων μου θελω...Ενας γονιος θα επρεπε να εχει εμπιστοσυνη στην κριση των παιδιων του ειδικα οταν εχουν ξεπερασει κατα πολυ την εφηβεια να το ακουει να λεει την aποψη του και να το αφηνει ελευθερο...Ελπιζω να γινω ετσι εκτος αν το DNA μου εχει κληρονομικα στοιχεια και σε αυτο το θεμα :-)

γεια σου και παλι danigreece!εγω τα προετοιμασα ολα κρυφα ωστε να μην μπορουν να μου αλλαξουν γνωμη.τον πρωτο μηνα δεν μου μιλουσε η μητερα μου και ο πατερας μου για περισσοτερο καιρο.μετα απο 6 μηνες επαθα καταθλιψη,αγχωδη διαταραχη και κρισεις πανικου γιατι ξαφνικα αλλαξε ολη μου η ζωη και δεν μπορουσα να το διαχειριστω συμφωνα με την ψυχολογο μου.απο εκει που εκανα οτι μου ελεγε ο πατερας μου και με καταπιεζε βρεθηκα τελειως ελευθερη.βεβαια δεν σημαινει αυτο οτι θα παθεις και συ κατι παρομοιο.
επισης το ειπα στον πατερα μου την εβδομαδα που ο φιλος μου ηταν στο χωριο του ωστε να μην παει και τον βρει ο πατερας μου στην δουλεια του και γινει καμια φααρια.τωρα ειμαι 26 στα 27 και μεχρι περυσι πιστευαν ακομα οτι θα ξαναγυρισω σπιτι.με το φιλο μου ειμαστε ακομα μαζι και τωρα με πριζουν να παντρευτω.αλλα θα το κανω οταν θελω εγω οχι οι αλλοι!
η αποφαση μου με δικαιωσε παντως.δεν θα ειναι ευκολα μην νομιζεις.και εγω ειμαι ανεργη 1,5 χρονο και δουλευει μονο ο φιλος μου και δυσκολευομαστε στο οικονομικο.η σχολη μου εμεινε πισω με ολα αυτα τα ψυχολογικα που περασα και ορισμενα συνεχιζω να τα περναω, αλλα το παλευω γενικα.μην αφησεις τον χρονο να περναει γιατι δυστυχως δεν γυριζει πισω.η γνωμη μου ειναι να τα σχεδιασεις ολα κρυφα και μετα να το ανακοινωσεις γιατι αλλιως θα σε απειλησουν και μπορει να σου αλλαξουν γνωμη τελικα.
ο φιλος σου σε στηριζει?ειναι διατεθημενος να ζηζεται μαζι και να τα περασετε ολα αυτα παρεα?

Γιατί φοβάσαι τόσο να της μιλήσεις? Γιατί "τρέμεις" όπως γράφεις danigreece?
Νομίζω γιατί στο βάθος υπάρχουν οι ενοχές που σου φορτώθηκαν από περασμένες τους συμπεριφορές. Όταν ένας γονέας προσπαθεί να κρατήσει απεγνωσμένα τον έλεγχο πάνω στη ζωή του παιδιού του, έστω κι αν αυτό είναι ενήλικας, τότε το παιδί έχει να παλέψει όχι μόνο με τις ελεγκτικές τους συμπεριφορές αλλά και με τα υπολείμματα αυτών των συμπεριφορών μέσα του(φόβος, ενοχές,αμφιθυμίες, θυμός κλπ) Για μένα το 22-32-42-52 δεν έχει καμία σημασία γι αυτό που συζητάμε εδώ, και 102 να πας το ίδιο θα προσπαθούν, εκτός αν εσύ τους διδάξεις διαφορετικά. Ότι μπορείς μπορείς. Αλλά πιστεύω πως αυτό δεν είναι κατορθωτό δίχως δουλειά με ειδικό. Γιατί είναι μοτίβα επαναλαμβανόμενα, που αν δε μάθεις να τα αναγνωρίζεις, θα επανέρχονται σε διάφορες φάσεις ζωής και σε διαφορετικές καταστάσεις. Και τότε θα έχει μαζευτεί και μεγαλύτερο φορτίο. Και όσο γονείς με τέτοια ψυχολογία μεγαλώνουν, τόσο το άγχος τους πως τα παιδιά τους δεν τους χρειάζονται πια, τους γεννάει μεγαλύτερη ανάγκη για έλεγχο. Και σε σένα ανάλογο μεγάλο στρες και ενοχές. Είναι σα να θεωρείται απαγορευμένη η ενηλικίωση για σένα, έτσι δεν είναι? Σα να μάχεσαι για κάτι που για άλλα άτομα θεωρείται δεδομένο.

Κι εσύ θα πρέπει να κάνεις δουλειά με τον εαυτό σου όχι μόνο για να ελευθερωθείς και να τους διδάξεις πως είσαι ανεξάρτητο άτομο, ενήλικας που παίρνει ο ίδιος τις αποφάσεις για όσα τον αφορούν, αλλά και για να μην μεταφέρεις μεθαύριο τα ψυχολογικά υπολείμματα των ίδιων μοτίβων στη δική σου οικογένεια.

Ξέρεις τι σκέφτομαι αυτές τις μέρες? Πως η οικονομική κρίση δίνει την ευκαιρία σε πάρα πολλούς γονείς να ξανακάνουν τα χειρότερα στις ζωές των παιδιών τους, αφού αυτά εκ των πραγμάτων ζορίζονται να φύγουν από τη φωλιά λόγω έλλειψης πόρων. Ε ρε συνεξαρτήσεις που θα δούμε στις επόμενες γενιές.:/

Γεια σας και παλι παιδια...Ναι ο φιλος μου ετσι ηταν sousou πριν ενα διαστημα διατεθημενος για στηριξη για να τους πιασουμε μαζι (τον εχω αποτρεψει γιατι αυτο ειναι δικο μου βασανο) διατεθημενος για τα παντα...πλεον αυτο που μου λεει ειναι απλα περιμενω στη γωνια μου μηπως αλλαξει κατι...εχει σοβαρα οικογενειακα θεματα, ανεργια, νιωθει απορριψη απο τους δικους μου και δυστυχως ολα αυτα τον οδηγησαν σε μια πολυ ασχημη ψυχολογικη κατασταση και οχι αδικα...Αυτο σκεφτομαι πως πρεπει να απαλλαχτω απο το φορτιο του ελεγχου και να του αποδειξω πια πως ειλικρινα τον αγαπαω γιατι δε δεχεται πως δε μιλαω λογω φοβου αλλα λογω αμφιβολιων για τον ιδιο...Δυστυχως ολοι οι κοινοι μας γνωστοι μου επιρριπτουν ευθυνες του βαζουν λογια και η σχεση μας εχει αλλαξει προσωπο οχι λογω τριτων αλλα λογω του ιδιου πια...Δεν αντεχει και οχι αδικα.......Εγω νιωθω πιεσμενη ειμαι στη μεση αλλα προφανως θα κανω αυτο που θελω πια κουραστηκα...Και ναι πιστευω πως θα μου κοψουν καλημερες φοβαμαι τα χειροτερα αλλα δε γινεται αλλο..Η ολη κατασταση του να μη λεμε τιποτε σα να μην υπαρχει αυτος ο ανθρωπος, οι μπηχτες για τους αξιους και μορφωμενους με επιπεδο, οι ερωτησεις τι φαγατε σημερα (και η διευκρινιση που ακολουθει εννοω εσενα και το σκυλο σου!!!!!!!) με εχουν αηδιασει πια...Νιωθω σκλαβωμενη δε ξερω πως να το πω ...Με ρωταει τι κανει ο σκυλος μου τον οποιο οποτε τους επισκεφτομαι τον αφηνω στο φιλο μου και ποτε μα ποτε δε μου εκανε την ηλιθια ερωτηση που ειναι ο σκυλος???Ακομη και αυτο αποφευγει...Αυτο με πειραζει ειλικρινα περισσοτερο απο ολα...Η αποφυγη αυτης της κουβεντας...Σουσου ελπιζω να ηρεμησεις και εσυ....Και μαλιστα εσυ πρεπει να εισαι ιδιαιτερα περηφανη που εκανες αυτο που εγω ακομη δεν τολμησα.....
Γεια σου RainAndWind!!Ευχαριστω που ασχοληθηκες με το θεμα μου...η κουβεντα σου ''είναι σα να θεωρείται απαγορευμένη η ενηλικίωση για σένα.... Σα να μάχεσαι για κάτι που για άλλα άτομα θεωρείται δεδομένο'' ειναι αυτο ακριβως που νιωθω...Η συνεχης φραση που τους φωναζω οταν μου λενε κατι...παιδια ειμαι 32 χαλαρωστε πια!!!!!!!!!!!!!Το εχω σκεφτει αυτο μηπως δε θελουν να αποδεχτουν πως μεγαλωσα γιατι δε θελουν να αποδεχτουν τελικα πως μεγαλωσαν οι ιδιοι και χανουν τον ελεγχο??Δε ξερω ειλικρινα...Και δεν εχει να κανει οτι ειμαι κοριτσι το σκεφτηκα και αυτο...την ιδια συμπεριφορα παρουσιαζει η μητερα μου και στον αδερφο μου..τραγικο δεν ειναι????Και αυτη η οικονομικη εξαρτηση ειναι που τελικα σε πνιγει...Θα βρεις δουλεια εκει??Τοσα χρονια σπουδων πεταμενα??Που ζουνε πια ολοι οι γονεις???Ο κοσμος δεν εχει να φαει και αυτοι το χαβα τους...Σκεφτηκα να παω σε ειδικο απλα δεν εχω δυστυχως την οικονομικη δυνατοτητα και τα παντα τα κουβαλαω ακομη μεσα μου (και τα κομπλεξ μου τα βγαζω στο φιλο μου...ποσο θα αντεξει και αυτος ο ανθρωπος)....Τα βγαζω δυσκολα περα με οσα μου στελνουν....Αλλα και παλι τα οσα λιγα πολλα που μου στελνουν δεν πρεπει να τους δινει αυτα τα δικαιωματα.....

dani, δεν υπάρχουν αναίμακτες επαναστάσεις. Κάτι θα πληρώσεις, κάποιο τίμημα θα σου ζητηθεί για να πας εκεί που εσύ θέλεις (ή μάλλον έστω και για να το πλησιάσεις). Στην αρχή θα σου βγάλουν μεγάλη οργή. Και θα στρέψουν μάλλον και τον αδερφό σου εναντίον σου, θα συμμαχήσουν εναντίον της κακιάς της οικογένειας. Δεν είμαι σίγουρη, αλλά στα λέω γιατί έχω ζήσει παρόμοια. Αυτό που θέλω να σου επισημάνω είναι πως δε χρειάζεσαι μέσα σε όλο αυτό που βιώνεις, να έχεις επιπρόσθετα και τις ενοχές γιατί κάτι δεν "αποδεικνύεις" στο σύντροφό σου. Γράφεις πως έχει σοβαρά θέματα και νιώθει και απόρριψη από τους δικούς σου. Μεγάλος άνθρωπος είναι, να το σηκώσει. Κι αυτός επέλεξε να είναι με σένα, με τις δικές σου ξεχωριστές ιδιότητες και συνθήκες οικογενειακές. Μη σηκώνεις και τα δικά του βάρη. Α, έχετε και κοινούς γνωστούς που βάζουν το χεράκι τους... Όρια dani και κει. Δεν είναι δουλειά τους, μην τους αφήνεις να πιστεύουν πως είναι.Κοφτά λόγια "σας παρακαλώ πολύ, αυτό είναι δικό μου θέμα και το πώς θα το χειριστώ επίσης δική μου υπόθεση"
Όπως επίσης δεν είναι υπόθεση του συντρόφου σου η σχέση με τους γονείς σου. Οπότε ούτε αυτός να ανακατευτεί. Ξεχωρίστε τα θέματά σας και ο καθένας να κινητοποιηθεί για τα δικά του.

Κάτι άλλο. Η ανεργία του συντρόφου σου και τα δικά του θέματα σου βγάζουν καθόλου θυμό, ή είσαι ακόμη στη φάση τον σώζω και τούτονε κι ας βαριαναστενάζω? Γιατί μιλάει η πείρα, λολ.
Και πρόσεξε κι αυτό που έγραψες, έχει πράμα από πίσω:"παιδιά, είμαι 32" Μιλάς στους γονείς σου σα συνομήλικη (οριζόντια σχέση). Αδερφάκια? Ή και σύ γονιός κάποιες φορές? (ανάστροφοι ρόλοι)
Στις ηλίθιες ερωτήσεις του στυλ 'τι φάγατε σήμερα' μπορείς να γίνεις πιο τολμηρή στις απαντήσεις σου. Θα σου δώσει την ευκαιρία να δοκιμάσεις τον "κακό" σου (γι αυτούς) εαυτό, τον δικό σου λιγότερο φοβισμένο. Πχ φάγαμε κάτι κόλυβα μούρλια.:P
Venting some steam out, δοκιμάζεις να μην νιώθεις υποχρεωμένη να δίνεις λογαριασμό για το οτιδήποτε. Βρες κάποιο κέντρο ψυχικής υγείας και κλείσε ραντεβού. Νομίζω πως κάποια κατεύθυνση την έχεις ανάγκη για να προχωρήσεις.

Καλημερα...!!!Ετσι ειναι..καμια επανασταση δεν ειναι αναιμακτη...Η σχεση μου που λες μετα τα χριστουγεννα αλλαξε δραματικα....τον πρωτο μηνα επεσαν ηρωικοι καυγαδες απειλες παρτους τωρα παμε τωρα να τους βρουμε και ολα τα ''γλυκα'' λογια και απο τις δυο τις πλευρες που ουτε να θυμαμαι δε θελω...Μετα περασαμε στη φαση ειμαστε στο ιδιο σπιτι καθομαστε σε διαφορετικους καναπεδες νιωθουμε αβολα και ο φιλος μου εχει πεσει σε καταθλιψη γιατι ειλικρινα τιποτε δεν του παει καλα..Σιγουρα αλλος ανθρωπος θα ειχε τρελαθει στη θεση του, αυτος ειναι σε φαση καταθλιψης και ειμαι σιγουρη γι'αυτο...Εννοειται πως εφυγε απο το σπιτι μου αφου ουσιαστικα ζουσαμε μαζι και μενει πλεον στο πατρικο του...Αλλο ενα λαθος αυτο αλλα...Οταν του λεω μη με βαζεις και εσυ στη μεση δεν το καταλαβαινει...Εχω ακουσει και ατακες του στυλ δεν ειμαι ερωτευμενος μαζι σου δε ξερω τελικα αν θελω σχεση...και οταν τον επαιρνα και του ελεγα οκ τελος ερχοτανε μεσα στα κλαμματα και στο αγχος..Γενικα ολο αυτο το τελευταιο δαστημα η κατασταση και εδω εχει ξεφυγει πια...Οντως δε γινεται αντιληπτο πως αυτο το θεμα αφορα προσωπικα εμενα και κανεναν αλλον...Και δεν ειναι μονο η σχεση το προβλημα με τη μητερα μου ειναι γενικοτερα επικοινωνιακο....Η καθημερινη μας συνομιλια ειναι τι καιρο κανει στην αθηνα και τι κανει ο σκυλος μου..τραγικο δεν ειναι?Μου ειπες καποια πραγματα που δεν τα χα σκεφτει...Για το πως τους μιλαω....απιστευτο..εχεις δικιο..Κεντρο ψυχικης υγειας....Σε αυτα τα κεντρα οι τιμες ειναι καλυτερες απο εναν ιδιωτη ψυχολογο η και παλι εξαρταται?Δε γνωριζω καθολου...Απλα ειχα ακουσει καποιες τιμες 80 ευρος την ωρα και ειχα φρικαρει γιατι δυστυχως δε μπορω να τα δωσω προς το παρον...Φοβαμαι το ποσα πραγματα θα βγουνε στην επιφανεια με τη συνομιλια μου με ψυχολογο!!!!!!!!!!

Δεν μπορω να καταλαβω γιατι γινεται αυτο το πραγμα! Δεν μπορουν να κουμανταρουν τις ζωες μας! Νομιζουν πως ειμαστε ακομα παιδακια! danigreece πιστεψε με σε καταλαβαινω απόλυτα! Και εγώ και οι υπόλοιποι! ξερω πως δεν ακουγεται σωστο αυτο που θα πω...αλλα εγω στην θεση σου θα τους διεγραφα απο την ζωη μου! Το θεμα ειναι πως και εγω αυτό θελω να κανω..αλλα φοβαμαι! Ειμαι 24 και μου φερονται λες και ειμαι 14! Δεν εχω ζησει απολυτως τιποτα! Συνεχως μου λενε τι ωρα θα βγω και θα γυρισω! Με παιρνουν τηλεφωνα απο τις εντεκα πολλες φορες για να γυρισω! Αν μαθουν οτι ειμαι με καποιον (τυχαια) με "κλειδωνουν" μεσα κτλ! Εχω καταστρεπσει ολες τις σχεσεις μου! Και αυτο γίνεται μονο με μενα! Οχι με τα αλλα δυο αδέρφια μου! Εχω φτασει σε σημειο να έχω ψυχολογικα...και ομως προσπαθω να δειχνω τοσο καλα!! Θα μπορουσα να μιλησω με καποιον καπου αλλου εκτος απο το φορουμ? Την συζητηση την βρηκα τυχαια ψαχνοντας για οτι με απασχολει! καπου αναφερει μια κοπελα οτι εφυγε απο το σπιτι της και εμεινε μονη της! Το σκεφτομαι σοβαρα και εγω..και θα ηθελα λιγη βοηθεια...να το συζητησω δηλ! :(

Quote:

---

Originally Posted by joanna87

Δεν μπορω να καταλαβω γιατι γινεται αυτο το πραγμα! Δεν μπορουν να κουμανταρουν τις ζωες μας! Νομιζουν πως ειμαστε ακομα παιδακια! danigreece πιστεψε με σε καταλαβαινω απόλυτα! Και εγώ και οι υπόλοιποι! ξερω πως δεν ακουγεται σωστο αυτο που θα πω...αλλα εγω στην θεση σου θα τους διεγραφα απο την ζωη μου! Το θεμα ειναι πως και εγω αυτό θελω να κανω..αλλα φοβαμαι! Ειμαι 24 και μου φερονται λες και ειμαι 14! Δεν εχω ζησει απολυτως τιποτα! Συνεχως μου λενε τι ωρα θα βγω και θα γυρισω! Με παιρνουν τηλεφωνα απο τις εντεκα πολλες φορες για να γυρισω! Αν μαθουν οτι ειμαι με καποιον (τυχαια) με "κλειδωνουν" μεσα κτλ! Εχω καταστρεπσει ολες τις σχεσεις μου! Και αυτο γίνεται μονο με μενα! Οχι με τα αλλα δυο αδέρφια μου! Εχω φτασει σε σημειο να έχω ψυχολογικα...και ομως προσπαθω να δειχνω τοσο καλα!! Θα μπορουσα να μιλησω με καποιον καπου αλλου εκτος απο το φορουμ? Την συζητηση την βρηκα τυχαια ψαχνοντας για οτι με απασχολει! καπου αναφερει μια κοπελα οτι εφυγε απο το σπιτι της και εμεινε μονη της! Το σκεφτομαι σοβαρα και εγω..και θα ηθελα λιγη βοηθεια...να το συζητησω δηλ! :(

---

Καλημερα joanna87...Τελικα ανακαλυπτω πως δεν ειμαι η μονη με τετοια θεματα..Η εξελιξη των δικων μου πραγματων λοιπoν:Μαλωσα μια μερα με τη μητερα μου καθως οταν παρουσιασα τη διατριβη μου εμφανιστηκαν οικογενειακως και η τοτε κοπελα του αδερφου μου (νυν αρραβωνιαστικια)..Ενω εγω η ηλιθια ειπα στη σχεση μου μην ερχεσαι γιατι θα εχω το αγχος της εξετασης δε μπορω να εχω και τα μουτρα τους..Αποτελεσμα tων των καυγαδων τους τελευταιους μηνες με το φιλο μου???Εχουμε χωρισει 100 φορες οι καυγαδες πανε και ερχονται και φυσικα καθε μερα σχεδον εχω κρισεις πανικου...Ποια η ειρωνια του πραγματος??Σε συνομιλια με τη μητερα μου για τις κρισεις πανικου μου ελεγε να ακολουθησω μια θεραπεια και να εξωτερικευω τα συναισθηματα μου..Ερωτηση που μου εκανα..αν αρχισω και μιλαω για το πως νιωθω υποθετω δε θα μου ξαναμιλησει κανεις τους..Εχω τοσο θυμο μεσα μου και το χειροτερο απεριγραπτη απογοητευση οχι τοσο για αυτους αλλα για μενα την ιδια..Ειμαι σε φαση ευρεσης δουλειας...Και μετα οπως τους ειπα θα προβω και εγω σε ανακοινωσεις...Αλλα ξερω πολυ καλα πως δε μου φταινε αυτοι φταιω εγω δυστυχως...Αυτη η κατασταση γονεις, σχεση μου, κρυφτο, σποντες και εγω να μη λεv τιποτε οδηγηθηκε εδw εξαιτιας μου..Οποτε θεωρω πως ο,τι και αν γινει πια με τη σχεση μου μου αξιζει..Εισαι πολυ μικρη για να χασεις τα χρονια σου οπως εκανα εγω...Αν μπορεις να διεκδικησεις τη ζωη σου καντο..εγω ακομη περιμενω να ξεκινησω τη δικη μου ζωη αφου δεν εχω εσοδα απο πουθενα αλλα ουτε και ο φιλος μου δυστυχως (αν και οπως πανε τα πραγματα βλεπω να ειμαι μονη μου σε λιγο)...Υποθετω τωρα που θα ψαξω για θεραπεια για τις κρισεις μου ισως να απαλλαγω απο τις φοβιες η ισως τα βρω με εμενα...Και κανω και εγω το ιδιο που λες και εσυ..Προσπαθω να το παιζω πως ειμαι καλα...Αν και φασεις που εδειχνα χαλια ποτε δεν εγινε κινηση για να δουν τι εχω μηπως και αναφερθω στο απαγορευτικο και ταμπου κομματι σχεση με ατομο ιδιωτικης σχολης...Αν καταφερω να φτιαξω τη ζωη μου ελπιζω να ειμαι πιο κοντα στα παιδια μου και να τους δινω περισσοτερες ελευθεριες γιατι ο ελεγχος στα 20, 25, 32 ειναι γελοιος!!!