Έχετε ποτέ νιώσει κάτι σαν να μουδιάζετε και να μην μπορείτε να κάνετε τίποτα?Ούτε να σκεφτείς ούτε να κουνηθείς...!Είναι το απόλυτο κενό ή μάλλον ο απόλυτος φόβος που με κατακλύζει, παντού!Έτσι νιώθω τώρα ύστερα από μια ώρα extra ύπνου που δεν χρειαζόταν αλλά συνέβει μόνο σαν διαφυγή από όλο αυτό.Και είναι τόσο σπαστικό!Μου τη δίνει τόσο που δεν το σταματάω και να συνεχίσω την ζωη μου και τις υποχρεώσεις μου!Είμαι όλη μέρα μόνη στο σπίτι, σκέφτομαι τι "πρέπει" να κάνω:να ψάξω για δουλειά κ να διαβάσω...Κ αυτά φαίνονται τόσο βαρετά κ δύσκολα που τα φοβάμαι, τα αποφεύγω και το μυαλό κολλάει κ καίγεται..!!Περιμένω να γυρίσει κάποιος σπίτι να μη νιώθω μόνη, να ξυπνήσω, να με βοηθήσει χωρίς να το ξέρει...Απέραντη μοναξιά!!Ακόμα και στο όνειρο που έβλεπα πριν στον ύπνο μου ζήταγα βοήθεια, συγκεκριμένα από τον πατέρα μου(έχει απεβιώσει) κ τον έψαχνα καθώς περπατούσα στο δρόμο και μου απάντησε πως δεν 8α τον βρω, πως βρίσκεται στα πρόσωπα όλων αυτών των ανθρώπων τριγύρω, πως μόνο εγώ μπορώ να βοηθήσω πραγματικά των εαυτό μου, όπως το έκανα κ άλλες φορές, κ μετά θα ξαναπέσω κ θα ξαναπροσπαθω...Αισθάνομαι ότι είμαι καταδικασμένη να νιώθω έτσι γιατί πάντα ένιωθα έτσι από μικρό παιδί.Διάβαζα τα ημερολόγια μου της εφηβείας κ έλεγα πόσο μόνη νιώθω και μετά προσπαθούσα να με ακυρώσω αναμετρώντας τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μου.Τα γράφω όλα αυτά εδώ γιατί πραγματικά αυτη τη στιγμή αισθάνομαι πώς δεν μπορώ να τα πω σε κάποιον άλλον είτε γιατί δεν θα με καταλάβει είτε γιατί νιώθω ότι τους έχω καταθλίψει ήδη πολύ, άλλωστε οι λιγοστοι φίλοι που έχω φαίνετε να με ξεχνάνε και γω να νιώθω έτσι όπως ξέρω εδώ και πολλά χρόνια...
