ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ Κ ΝΕΥΡΙΑΣΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ(οχι την κοπελα..)

............

..........................

johny,

ναι, κανένα συμβόλαιο δεν εξασφαλίζει ότι ο θάνατος θα έρθει στα βαθιά γεράματα. Πονάει και μας φοβίζει, όχι μόνο ο θάνατος των άλλων, αλλά κυρίως ο δικός μας. Τον οποίο συνήθως δε θέλουμε να σκεφτόμαστε και είναι τόσο δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε ότι ανα πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί.

Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνο στην εκπαίδευση-στο σχολείο, αλλά και μέσα στην οικογένεια, γενικά, έχει να κάνει με την κουλτούρα μας.
Ο θάνατος είναι κάτι σκοτεινό, μυστηριώδες και τρομαχτικό, για το οποίο δεν πρέπει καν να κάνουμε λόγο γιατί αν πούμε φωναχτά το όνομά του τρεις φορές ξαφνικά θα εμφανιστεί με τη μαύρη κουκούλα του μπροστά μας!!! Και δως του, άλλοι να κάνουν το σταυρό τους, άλλοι να χτυπάνε ξύλο και λοιπά και λοιπά..

Μας γαλουχίζουν με συγκεκριμένο τρόπο. Μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε να προσπαθούμε συνέχεια να γίνουμε όλο και πιο γρήγοροι, όλο και πιο άξιοι, χρήσιμοι, δυνατοί, πλούσιοι κ.α. αλλά κάπου στα ψιλά γράμματα χάνεται το ότι δε θα είμαστε για πάντα.
Ζούμε λες και όχι μόνο θα υπάρχει αύριο, αλλά και μεθαύριο και πάντα. For ever and ever..

Θα σου πω κάτι δικό μου. Ήμουν έκτη δημοτικού όταν πέθανε ο παππούς μου. Χριστούγεννα. Είχα πάει από την παραμονή στην άλλη μου γιαγιά κι εκεί έμεινα κανα δυο μέρες μες την απορία για το πού είχαν εξαφανιστεί όλοι και γιατί κανείς δε μου λέει τι συμβαίνει αλλά κάνουν όλοι τους χαρωπούς καραγκιόζηδες. Όταν, λοιπόν, ήρθαν οι γονείς μου να με πάρουν και μου ανακοίνωσαν το συμβάν και ότι είχε γίνει και η κηδεία έγινε πανικός. Θύμωσα πολύ.
Οι γονείς μου ήθελαν να με προστατεύσουν γιατί ήμουν ''μικρό παιδί'', να μην πάω στην κηδεία, να μη δω τον παππού μου στο φέρετρο, να μην πονέσω.
Λάθος. Ήθελα να είμαι εκεί και στην πραγματικότητα δε με προστάτεψαν. Και τους το είπα αν και ''μικρό παιδί''.

Τα νεύρα και ο θυμός δεν ωφελούν. Ούτε επειδή δεν ξέρουμε ''τι μας ξημερώνει'' να λέμε ''να τη βράσω τέτοια ζωή''.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ζούμε, να τη χαιρόμαστε αυτή τη μία και μοναδική ζωή μας, εδώ και τώρα, όχι σε κάποιο μακρινό και ονειρεμένο μεταθανάτιο παράδεισο, με όλα τα δικά της
και με τη σκέψη ότι ίσως και να μην υπάρχει ούτε καν αυτό το αύριο το τόσο δεδομένο..

..........................

...........................

..................

johny,

ναι, η θρησκεία υπόσχεται και ζωή ''μετά'', όμως αυτό δεν ''πρέπει'' να το πιστέψουμε.. Δεν επιβάλλεται.
Η πίστη, βέβαια, είναι προσωπική υπόθεση και σέβομαι τις πηγές από τις οποίες οι άνθρωποι πιστεύοντας μπορούν να αντλούν δύναμη και ελπίδα.

Διάβασα τώρα ακόμα ένα θρεντ σου και μερικά ποστ σου για τα ψυχοσωματικά, το άγχος, το φόβο να νοσήσεις και λυπάμαι για όλη την αγωνία που βιώνεις.
Ήθελα να σε ρωτήσω αν έχεις ζητήσει βοήθεια για να αντιμετωπίσεις όλα αυτά.
Έχω κι εγώ θέμα με το άγχος και έχω κατά καιρούς και ψυχοσωματικά. Το θέμα είναι ότι τα άγχη και οι φοβίες μας συχνά όχι μόνο μας δυσκολεύουν αλλά και μας εμποδίζουν να λειτουργήσουμε. Αρχίζουν και απλώνουν στην καθημερινότητά μας και δεν αφήνουν χώρο για κάτι άλλο όμορφο, δημιουργικό..

Σκέφτομαι πόσο εξαντλητικές και απαιτητικές είναι οι προπονήσεις για την επαγγελματική κολύμβηση. Την αγαπάς; Θα ήθελες να τη συνεχίσεις; Σταμάτησες επειδή πιέστηκες, ζορίστηκες ή ήταν ο φόβος ότι θα πάθεις κακό και θα στεναχωρέσεις τους δικούς σου;

............

johny,

μετά το θάνατο του πατέρα μου είχα κι εγώ πολύ έντονα αυτό το φόβο για τους δικούς μου και αγαπημένους ανθρώπους. Έχει ξεθωριάσει πια.

Είναι πολύ σημαντικό που ζήτησες βοήθεια από ειδικό και χαίρομαι που νιώθεις καλύτερα τις τελευταίες μέρες σχετικά με κάποια θέματα.
Καλή αρχή και εύχομαι να πάνε όλα καλά :)
και να αρχίσεις πάλι σύντομα την κολύμβηση και ό,τι άλλο αγαπάς.

............













(Συμφωνώ με θεματοθέτη)

ωραιο τοπικ ρε παιδια, τουλαχιστον αφου το μετανιωσες που το κανες, μπορουσες να γραψεις δυο γραμμες να του δωσεις ενα αλλο θεμα για συζητηση...