όλα μου φαίνονται ανούσια...
καλησπέρα,
πριν απο δύο χρόνια έχασα τη μητέρα μου από καρκίνο του εγκεφάλου μετά απο 4 χρόνια ασθένειας και φοβερής ψυχολογικής φθοράς για όλους..απο τότε δεν είμαι καλά..αισθάνομαι συνέχεια πως δεν μπορεί να με καταλάβει κανένας και οτι δεν μπορεί κανείς να με αντιμετωπίσει όπως εκείνη..πολλές φορέα αποφεύγω να κάνω παρέα με άλλα κορίτσια γιατί ζηλεύω πάρα πολύ.άλλες φορές βλέπω γυναίκες στην ηλικία της μαμάς μου και τις κοιτάω με μια νοσταλγία...αλλα αυτό το αίσθημα κρατάει για πολύ ώρα και σκέφτομαι συνέχεια πως θα ήταν και η μαμά μου..
τελοσπάντων εκτός απο αυτό πριν απο 1 χρόνο περίπου μάθαμε πως ο παππούς μου έχει καρκίνο του πνεύμονα πολύ προχωρημένου σταδίου...
η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να το αντέξω όλο αυτό που ζω...
νιώθω φοβερή θλίψη συνέχεια και τώρα τελευταία έχω πάρα πολλά νεύρα και ξεσπάω στο αγόρι μου ή στην αδερφή μου χωρίς αιτία...η αιτία είναι πως μου λείπει μου λείπει πάρα πολύ η μαμά μου και όλα γύρω μου ή οτι κάνω μου φαίνονται ανούσια γιατι δεν είναι εκείνη εδώ να την πάρω τηλέφωνο να της πώ τα νέα...δεν το αντέχω αυτό.