Φοβάμαι πως δεν θα ερωτευθώ ξανά...
Γεια σας! Είμαι 29 ετών αρκετά όμορφη (δεν θα ισχυριστώ ότι είμαι καμιά καλλονή), περιποιούμαι την εμφανισή μου, ανωτάτου μορφωτικού επιπέδου, καλής οικονομικής κατάστασης και από άποψη χαρακτήρα έχω όπως όλοι τα ελαττώματά μου και τα προτερήματά μου. Το προβλημά μου είναι ότι οι λάθος επιλογές μου στην προσωπική μου ζωή και ίσως και ο παράγοντας ατυχία που παίζει καθοριστικό ρόλο σε όλους τους τομείς της ζωής μου με έχουν οδηγήσει στο σημείο να φοβάμαι να ερωτευθώ ξανά.
Και πως έφτασα 'εως εδώ? Ο πρώτος και ίσως και μοναδικός μου έρωτας ήταν και ο πρώτος άντρας με τον οπόιο πήγα. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος στον οποίο ανόιχτηκα συναισθηματικά, τον αγάπησα πραγματικά σε βαθμό που να παραμερίζω τα δικά μου θέλω για τα δικά του. Αυτός αντίθετα ενώ είχε ξεκινήσει με πολλές υποσχέσεις και μεγάλα λόγια, μόλις "πήρε" αυτό που ήθελε άρχισε την πλήρη εκμετάλλευση. Εκείνο που με ενόχλησε περισσότερο είναι ότι ποτέ δεν με αγάπησε έστω και στο ελάχιστο και ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για εμένα (ούτε ένα τηλέφωνο δεν έκανε να δει αν ήμουνα καλά όσο ήμασταν μαζί. έκανε αισθητή την παρουσία του μόνο όταν ήθελε σωματική επαφή). Ευτυχώς κάποια στιγμή βρήκα τη δύναμη και του ζήτησα να χωρίσουμε. Πόνεσα πάρα πολύ, υπέδερα για 9 μήνες αλλά έτσι έπρεπε να γίνει.
Και εκεί στους 9 μήνας έρχεται η δεύτερη άσχημη εμπειρία που έδωσε και το τελειωτικό πιστεύω χτύπημα. Ξεκινάω μια σχέση με ένα φίλο μου που υποτίθεται ότι ήξερα χρόνια και ήμουν περισσότερο σίγουρη για το ποιόν του χαρακτήρα του. Ξεκίνησα τη σχέση συγκρατημένα από συναισθηματικής άποψης. Τα δείγματα όμως των πρώτων μηνών ήταν καλά και για μια ακόμα φορά σαν ηλίθια ερωτεύθηκα. Και τότε αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο του κυρίου. Ένας από τους γονείς μου αντιμετώπισε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας (που τελικά αποδείχθηκε μοιραίο) και αντι να εισπράξω την υποστήριξη του συντρόφου μου, εκείνος μου γύρισε την πλάτη. Δεν ερχόταν να με δει για μήνες και εβρισκε γελοίες δικαιολογίες. Θεώρησα ότι ήταν ορθό να χωρίσουμε γιατί όταν κάποιος σου γυρνάει μια φορά την πλάτη θα στην γυρίζει συνέχεια στις δύσκολες στιγμές. Και ευτύχως γιατί στη συνέχεια έμαθα ότι εκείνη την περίοδο αντι να με στηρίξει, βρήκε άλλη γυναίκα, εκείνη έμεινε έγκυος. Τώρα πειμένουν το παιδάκι τους και με το καλό θα παντρευτούν
Το κακό με εμένα είναι πως μετά από αυτά που συνέβησαν έχασα την εμπιστοσύνη μου στους άντρες. Φοβάμαι να ανοιχθώ, φοβάμαι να ερωτευθώ, φοβάμαι να ξαναγαπήσω. Και φοβάμαι γιατί δεν ξέρω αν είμαι αρκετά δυνατή να ξεπεράσω άλλη μια τέτοια συμπεριφορά. Στην πρώτη περίπτωση φταίει σίγουρα η επιλόγή μου. Στη δεύτερη όμως δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Και γιατί να είμαι τόσο άτυχη που να μην μπορ'ω να βρω το σωστό άνθρωπο ή έστω κάποιον που να με αγαπήσει με την πρώτη φορά, όπως συμβαίναι με πολλούς/ές?:( Θέλω όσο τίποτε άλλο να κάνω κάποια στιγμή οικογένεια και παιδιά αλλά πλέον φοβάμαι να μπω σε κάποια σχέση. Δεν έχω το κουράγιο.
Ευχαριστώ πολυ για την υπομονή και την κατανόησή σας και ζητώ συγγνώμη αν ήμουν υπέρ του δέοντως κουραστική.:)
