ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΚΗΝΥΓΑΣ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΚΗΝΥΓΑΣ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ..ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΣΤΗΝ ΕΧΕΙ ΣΤΗ ΓΩΝΙΑ.ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΖΩ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΙ ΑΝΑΠΗΡΗ.ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΛΗΜΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΠΑΡΑΣΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΧΑΝ ΠΡΗΣΤΕΙ ΟΙ ΛΕΜΓΑΔΕΝΕς ΠΟΤΕ ΔΕ ΦΟΠΒΗΘΗΚΑ ΤΙΠΟΤΑ.ΕΠΕΙΔΗ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ Η ΤΑ ΜΟΥΔΙΑΣΜΑΤΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΩ...ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΣΑΝ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ...ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΠΙΘΑΝΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΦΑΝΕΙ...2 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΤΑ ΙΔΙΑ...ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΠΟΛΥ.....

Μάλιστα... Δεν κουράστηκες να κουράζεσαι από αυτά?? (Και σε μένα τον ίδιο απευθύνομαι...). Αυτά τα "κολλήματα" που έχουμε μας ταλαιπωρούν, όντως δλδ αλλά, υπάρχει πάντα αυτό το γ@μημένο το αλλά, υπάρχουν (τα κολλήματα δλδ), γιατί εμείς τα δίνουμε αξία και υπόσταση. Σαν να σαμποτάρουμε τον εαυτό μας με τον τρόπο μας.
Σίγουρα υπάρχουν πολλοί σαν και σένα και σαν και μένα και πάει λέγοντας, πιο πολλοί απ΄ότι ίσως φανταζόμαστε.
Καλό κουράγιο σου εύχομαι.

"δεν φοβαμαι να πεθανω, φοβαμαι να ζω"
ποσο ταυτιζομαι μ αυτην την φραση...κι εγω περναω τα ιδια κ παρα πολλοι ανθρωποι παλευουν με τα φαντασματα κ τους φοβους τους...ισως καποια στιγμη αλλαξει το μυαλο μας, αλλαξει η σκεψη μας, αλλαξει ο τροπος που αντιμετωπιζουμε τους φοβους μας κ το δουμε το ολο θεμα διαφορετικα....till then though we 'll walk alone suffering......:(

Λογικα θα ειμαστε μονοι μας,αφου εμεις εχουμε το προβλημα....Οι δικοι μας οτι μπορουν κανουν αλλα για να μην ειμαστε αδικοι εχουν και τη ζ\δικια τους ζωη...

Τις περισσοτερες φορες στη ζωη ειτε ειμαστε οντως μονοι μας ειτε νιωθουμε μονοι μας...σκεφτομαι πολλες φορες δεν πα να ειχα ακομη κ 1000 ατομα γυρω μου να με στηριζουν κ να δειχνουν την αγαπη τους?? θα το εκτιμουσα, θα με συγκινουσε, αλλα παλι μονη μου θα ενιωθα..οπως κ νιωθω πολλες φορες...οσο καλοπροαιρετο κ αληθινο κ να ειναι το ενδιαφερον των αλλων μονο εμεις ξερουμε πως νιωθουμε κ αμα δεν βοηθησουμε εμεις τον εαυτο μας κανεις αλλος δεν μπορει να μας βοηθησει...

Μου ηρθε στο μυαλο αυτο:

"Το παιδι που δεν ηταν επιθυμητο απο τους γονεις του θα φοβαται για παντα την αναγκη του για ζωη. Στο σωμα των παιδιων αυτων ειναι καταγραμμενη η εξης διαπιστωση: διατρεχω θανασιμο κινυνο. Μια διαπιστωση που ως ενηλικος μπορει να απαλλαγει αν τη συνειδητοποιησει. Τοτε το συναισθημα που ειχε καποτε (στρες, φοβος), μεταλλασεται σε αναμνηση"

carrie πολυ σωστο αυτο..ειναι ομως αρκετα δυσκολο να ξεπερασει κατι που τον βασανιζε συνεχια κ να μετατρεψει το φοβο σε αναμνηση... κι οταν το ξεπερασει παλι θα υπαρχει στο υποσυνειδητο του οχι πια σαν φοβος ομως αλλα σαν κατι ουδετερο που δεν θα τον αγγιζει τοσο κ δεν θα του προκαλει αισθηση..

Πως ξεπερνιεται βρε παιδια?Υπαρχει καποιος που το ξεπερασε?Αν ναι,πως?Γιατι η ψυχοθεραπεια δεν κανει και πολλα...

Εχω ακουσει ατομα που το ξεπερασαν φυσικα μετα απο πολυ χρονο κ πολυ προσπαθεια κ ψυχοθεραπεια η κ αγχολυτικα...ειναι δυσκολο να παλευεις καθημερινα με τους φοβους σου κ τα επακολουθα προβληματα που δημιουργουν αλλα οσο το παλευεις κ εισαι αποφασισμενος να το νικησεις σου δινει αυτο περισσοτερη δυναμη κ πιθανοτητα καποια στιγμη να το ξεπερασεις...πολλες φορες με την παροδο του χρονου κ τη δικη μας προσπαθεια υποχωρουν κ κλεινει καπως ο κυκλος...
εγω παντως δεν το εχω ξεπερασει ακομα αλλα ελπιζω...:P

εγω παλιδεν ελπιζω...Γιατι δε βλεπω αλλαγη

πολυ λαθος το οτι δεν ελπιζεις ετσι πεφτεις ακομη περισσοτερο κ εχεις λιγοτερες πιθανοτητες να ξεφυγεις...η αλλαγη δεν ερχεται αμεσως κ θελει πολυ χρονο κ προσπαθεια κ γινεται σταδιακα με μικρα βηματακια που καποια στιγμη θα σε οδηγησουν σε κατι καλυτερο...οσο κ να μην αντεχουμε πρεπει να εχουμε μια ελπιδα κ αισιοδοξια οτι καποια στιγμη θα αλλαξει κατι κ να σουμε το θεμα δυναμικα να το παλεψουμε "ΟΧΙ ΡΕ ΔΝ ΘΑ Σ ΑΦΗΣΩ ΝΑ ΜΕ ΝΙΚΗΣΕΙΣ!!".....:) (τα γραφω για να τα βλεπω κ εγω λολλ)