Ο ΟΝΕΙΡΟΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟΣ

ΤΥΧΑΙΝΕΙ να βλεπω και να γνωριζω ατομα που αλλα μου λεγανε παλια πως θα γινουνε κ αλλου καταληξανε. εχω διαπιστωσει πως ειναι ολοι ματαιοδοξοι και η καταληξη ειναι η ιδια, ο συμβιβασμος.

''ηθελα να γινω ζωγραφος αλλα συμβιβαζομαι με την δουλεια γραφειου που εχω τωρα'' ''ηθελα να γινω μοντελο αλλα συμβιβαζομαι με το ρολο της σερβιτορας σε καφετερια'' ''ηθελα να γινω πιλοτος αλλα συμβιβαζομαι με το να οδηγω ταξι''

μικρα μας λεγανε να διαβασουμε να προκοψουμε και τωρα οσα πτυχια εχεις τοσο δυσκολοτερο να δουλεψεις, γιατι να παρουν εσενα με τα πτυχια να στα χωνουν χοντρα και ν αμην παρουν τον αλλον που μπορει να μαθει τα ιδια με σενα και να παιρνει τον βασικο μισθο.

καθομαι και σκεφτομαι και λεω πως γι αυτο ειναι ολος ο κοσμος μες στην μιρλα επειδη- και με το δικιο του- καθεται και κανει καταναγκασμους! το μονο δραστικο που κανουν ειναι να γκρινιαζουν, τι απελπιστικο!

ονειρα του καθενος πανε στα σκουπιδια και συνεχιζεις να ζεις για να δουλευεις και οχι το αντιθετο.

τελοσπαντων σκεψεις που αποτυπωνονται εδω σε ενα μεγαλο κειμενο που οι περισσοτεροι θα βαριουνται να διαβασουν - αλλα προτιμω να τα γραφω ετσι γιατι μπορει και καποιος να επιρρεαστει απο μενα.

ειπα σε εναν φιλο μου πριν στο τηλεφωνο πως νιωθω αχρηστη επειδη ολα τελευταια πανε αντιθετα απ οτι ειχα προγραμματισει και εκνευριζομαι. εχω μια αισθηση πως με εγκαταλειπουν και οτι μερικοι - οχι ολοι- δεν ασχολουνται πλεον μαζι μου και δεν επιρρεαζονται απο μενα. θελω να με ακουνε γιατι τι σκατα κανεις αμα δεν σε ακουνε δεν υπαρχεις ΚΑΝ!

ονειρο μου ειναι να καθονται να με ακουνε και να επιρεαζονται απο οσα λεω! γιατι εχω πολλα να πω και δεν ειναι χαζα ουτε αμπελοφιλοσοφιες! ομως σκατα ολοι κοιτανε τον εαυτο τους

μαρεσει να ακουω και να μιλαω και περισσοτερο μαρεσει να ακουω εσας που εχετε κατι παραξενο να πειτε, επειδη βγαζω δικα μου συμπερασματα μεσα απο τις ιστοριες σας. οποιος θελει μπορει να μου πει τα χειροτερα βιτσια και παραξενιες του και να σου βγαλω 100 θετικα απο τα ελλατωματα σου

ευχαριστω για τον χρονο σας

φιλικα

Ωραια εγω ηθελα να γινω αστροναυτης , αλλα οχι σαν αυτους τους ξενερωτους τους τωρινους αλλα σαν το Σταρ Τρεκ , να γνωριζω νεους τοπους και περιεργες καταστασεις...αλλα δεν εκατσε:P

Απο κει και περα βελτιωνω συνεχεια τον εαυτο μου , οχι για να βρω πχ με την αποκτηση ενος πτυχιου μια καλυτερη δουλεια , αλλα για τη γνωση και για αυτα που θα καταφερω να δημιουργησω. Εαν καταφερω και βρω δουλεια ειναι το ιδανικο...να βγαζω βεβαια τα απαραιτητα , να μην πιεζομαι πολυ και να εχω την ελευθερια σκεψης που θελω...αλλα ειναι πολλα που ζηταω απο μια δουλεια...λολ το λεει και η λεξη δουλεία.

Ασε που δεν μπορουν να γινουν ολοι αυτο που θελουν , γιατι υπαρχουν επαγγελματα απαραιτητα που φυσικα κανεις δεν ονειρευεται να γινει...

Είναι γενικό το φαινόμενο. Δεν υπάρχουν δουλειές σημερον ημέρα. Η ανεργία έχει αυξηθεί πολύ τον τελευταίο καιρό.
Από την στιγμή που άρχισαν να δουλευουν οι Κινέζοι, οι Ινδοί, και πλέον και οι Αφρικανοί με πολύ λιγότερα χρήματα κιόλας χτυπησαν τις πιο πλούσιες χώρες, έτσι τωρα κάθε χώρα έχει μια μεγάλη μερίδα φτωχών ή οικονομικά αβέβαιων.
Πάμε όλοι μαζί εκεί που θα αντέξουν μόνο λιγοι.

οταν η δουλεια ειναι αναγκη γινεσαι δουλαρα! ποσες φορες πηγαν εργοδοτες να μ πιασουν τον κωλο...

γενικα το λεω ομως χωρις πλακα..........εμεις οι γυναικες σε απελπισια ισως μπορεσουμε να γινουμε στριπερς η πουτανες αν χρειαστει να βγαλουμε κανα φραγκο. εσεις οι αντρες τι θα κανετε

Γιατί να βλέπουμε μόνο αυτούς που θέλαν να γίνουν κάτι και δεν έγιναν και να μη βλέπουμε και το αντίθετο.
Εγώ ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας και να σχεδιάζω χώρους και έγινα αυτό ακριβώς που ήθελα και λατρεύω τη δουλειά μου. Και φτιάχνω όμορφους χώρους που τους χαίρομαι κι εγώ και αυτοί που ζουν ή εργάζονται μέσα σ' αυτούς.
Και ξέρω πολλούς άλλους που κάνουν αυτό που γουστάρουν και το διασκεδάζουν.
Ας μην τα βλέπουμε όλα απαισιόδοξα.

Quote:

---

Originally Posted by BrokeN_DoLL

οταν η δουλεια ειναι αναγκη γινεσαι δουλαρα! ποσες φορες πηγαν εργοδοτες να μ πιασουν τον κωλο...

γενικα το λεω ομως χωρις πλακα..........εμεις οι γυναικες σε απελπισια ισως μπορεσουμε να γινουμε στριπερς η πουτανες αν χρειαστει να βγαλουμε κανα φραγκο. εσεις οι αντρες τι θα κανετε

---

Ζιγκολό θα γίνουμε για να σας τα τρώμε...

Quote:

---

Originally Posted by BrokeN_DoLL

ΤΥΧΑΙΝΕΙ να βλεπω και να γνωριζω ατομα που αλλα μου λεγανε παλια πως θα γινουνε κ αλλου καταληξανε. εχω διαπιστωσει πως ειναι ολοι ματαιοδοξοι και η καταληξη ειναι η ιδια, ο συμβιβασμος.

''ηθελα να γινω ζωγραφος αλλα συμβιβαζομαι με την δουλεια γραφειου που εχω τωρα'' ''ηθελα να γινω μοντελο αλλα συμβιβαζομαι με το ρολο της σερβιτορας σε καφετερια'' ''ηθελα να γινω πιλοτος αλλα συμβιβαζομαι με το να οδηγω ταξι''

---

Κάποιοι όμως γίναν ζωγράφοι, και πιλότοι και μοντέλα. Γιατί προσπάθησαν, γιατί το θέλαν πολύ. Αυτοί που δεν έγιναν μάλλον δεν το θέλησαν αρκετά.

γιατι να δω τα αντιθετα σε τι θα με ωφελισει? οταν καποιος ειναι παμφτωχος, δεν ειχε σωστη παιδεια, ασχημα παιδικα χρονια, δεν μπορει να γινει και να χει οτι θελει. αυτα γινονται μονο στις αμερικανιες ταινιες

Quote:

---

Originally Posted by BrokeN_DoLL

γιατι να δω τα αντιθετα σε τι θα με ωφελισει? οταν καποιος ειναι παμφτωχος, δεν ειχε σωστη παιδεια, ασχημα παιδικα χρονια, δεν μπορει να γινει και να χει οτι θελει. αυτα γινονται μονο στις αμερικανιες ταινιες

---

Και πώς ωφελείσαι με το να βλέπεις τα πράγματα απαισιόδοξα? Σε βοηθάει κάπου?
Πολλοί από αυτούς που φτάσαν πολύ ψηλά ήταν φτωχοί, με γονείς αμόρφωτους, ζούσαν σε μικρά χωριά και σε δύσκολες συνθήκες και αυτό τους οδήγησε να γίνουν κάτι για να ξεφύγουν από όλα αυτά.
Κάποιοι άλλοι, που τα έχουν όλα στο πιάτο, δεν κάνουν τίποτα και μόνο γκρινιάζουν.
Εγώ ξέρω ότι όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει.

Quote:

---

Originally Posted by BrokeN_DoLL

γενικα το λεω ομως χωρις πλακα..........εμεις οι γυναικες σε απελπισια ισως μπορεσουμε να γινουμε στριπερς η πουτανες αν χρειαστει να βγαλουμε κανα φραγκο. εσεις οι αντρες τι θα κανετε

---

Νταβαντζήδες σου αρκεί σαν απάντηση; Του κοινού ποινικού δικαίου μήπως; Μα κάνεις κι εσύ κάποιες ερωτήσεις ;-)

Quote:

---

Originally Posted by BrokeN_DoLL

ΤΥΧΑΙΝΕΙ να βλεπω και να γνωριζω ατομα που αλλα μου λεγανε παλια πως θα γινουνε κ αλλου καταληξανε. εχω διαπιστωσει πως ειναι ολοι ματαιοδοξοι και η καταληξη ειναι η ιδια, ο συμβιβασμος.
''ηθελα να γινω ζωγραφος αλλα συμβιβαζομαι με την δουλεια γραφειου που εχω τωρα'' ''ηθελα να γινω μοντελο αλλα συμβιβαζομαι με το ρολο της σερβιτορας σε καφετερια'' ''ηθελα να γινω πιλοτος αλλα συμβιβαζομαι με το να οδηγω ταξι''

γιατι να δω τα αντιθετα σε τι θα με ωφελισει? οταν καποιος ειναι παμφτωχος, δεν ειχε σωστη παιδεια, ασχημα παιδικα χρονια, δεν μπορει να γινει και να χει οτι θελει. αυτα γινονται μονο στις αμερικανιες ταινιες

---

Σε ενοχλεί ο συμβιβασμός. Σε ενοχλεί που οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να είναι ελεύθεροι. Και σε ενοχλεί ίσως που λένε "ψέματα". Αυτό που βλέπεις ότι είναι οι άλλοι, στην ουσία δεν είσαι εσύ η ίδια; Εσύ άλλο ήθελες και άλλο κάνεις; Δεν αναφέρομαι μόνο για δουλειά, γενικά μιλάω.

Θα σκεφτόμουνα ότι το σημαντικό δεν είναι να δούμε την κατάσταση με αισιοδοξία ή να τη δούμε με απαισιοδοξία. Δεν καταλαβαίνω, το να τη δούμε απλά όπως είναι μας χαλάει; Η άποψή μου είναι, ότι η προσπάθεια να κάνουμε κάτι δεν φέρνει αποτέλεσμα. Η προσπάθεια πρέπει να είναι στην κατανόηση. Μακάρι να το είχα.

σχετικα με ολα αυτα, τα ειπα και στον γιατρο μου και το ειπα μαλιστα και με το ονομα του, οτι ναι δεν κοιταω εμενα κοιτα παντα τους αλλους. να τους ξεπερασω να ειμαι η καλυτερη να τους ζηλευω και να φθονω και να αρρωσταινω οταν καποιος καταφερει κατι που εγω δεν μπορεσα! ακομα και για την ιδια μου την αδερφη! πραγμα για το οποιο ντρεπομαι επειδη την αδερφη μ την υπεραγαπαω!!! με πιανει μια περιεργη χαρα οταν της παει κατι στραβα μερικες φορες.

πιστευω πως ΟΛΟΙ το εχουμε αυτο αλλα δεν το παραδεχομαστε μερικοι! εγω το παραδεχομαι! (εδω σε σας και στον γιατρο μου οχι αλλου....)

Quote:

---

Originally Posted by BrokeN_DoLL

γιατι να δω τα αντιθετα σε τι θα με ωφελισει? οταν καποιος ειναι παμφτωχος, δεν ειχε σωστη παιδεια, ασχημα παιδικα χρονια, δεν μπορει να γινει και να χει οτι θελει. αυτα γινονται μονο στις αμερικανιες ταινιες

---

Δες και την απάντηση της marian_m. Κάποιοι τα κατάφεραν κι έγιναν. Κάποιοι απ αυτούς ήταν πάμφτωχοι. Είχαν όμως πολλή θέληση, δεν τα βαζαν κάτω σε καμιά δυσκολία, και είχαν εξαρχής ξεκάθαρους στόχους. Όσοι όμως καθονται και κλαίνε τη μοιρα τους, έχει ανεργία, έχει αδικία, δεν έχει δουλειες, δεν αξίζω κλπ ειναι αυτοί που μενουν συνήθως στην απέξω και τελικά καταντούν ανεργοι, φτωχοί κλπ, δηλαδή προδιαγράφουν τη μοιρα τους.

Αυτοί όμως το παλεύουν έχουν καλές πιθανότητες να γίνουν αυτό που θελουν ή τουλάχιστον να φτασουν σε κατι κοντινό. Το συμπέρασμα μου είναι να χουμε παντα θεληση, να βαζουμε όλες μας τις δυνάμεις να πετυχουμε αυτό που αγαπάμε και να μην απογοητευόμαστε ή να εγκαταλείπουμε την προσπάθεια. Ακόμα πιο δύσκολος είναι ο δρόμος για αυτούς που έζησαν τραυματικά στα παιδικά τους χρόνια ή βρέθηκαν κάποιοι να τους πληγώσουν μετέπειτα στη ζωή τους με αποτελεσμα να καταρρακωθεί ο χαρακτήρας τους. Αμα όμως βρουν το κουράγιο κάτι θα γίνει.

Ωραία τα λέω σαν θεωρία, στην πράξη όμως δεν είναι και τόσο απλά. Καθένας μας πρέπει να χαράσσει το δικό του δρόμο και να χρησιμοποιεί όλο του το ψυχικό δυναμικό για το σκοπό αυτό φτανει να μην απογοητευόμαστε. Κάπως έτσι στο τελος κατι θα γινει, όχι τιποτα........

Quote:

---

Originally Posted by BrokeN_DoLL

σχετικα με ολα αυτα, τα ειπα και στον γιατρο μου και το ειπα μαλιστα και με το ονομα του, οτι ναι δεν κοιταω εμενα κοιτα παντα τους αλλους. να τους ξεπερασω να ειμαι η καλυτερη να τους ζηλευω και να φθονω και να αρρωσταινω οταν καποιος καταφερει κατι που εγω δεν μπορεσα! ακομα και για την ιδια μου την αδερφη! πραγμα για το οποιο ντρεπομαι επειδη την αδερφη μ την υπεραγαπαω!!! με πιανει μια περιεργη χαρα οταν της παει κατι στραβα μερικες φορες.

πιστευω πως ΟΛΟΙ το εχουμε αυτο αλλα δεν το παραδεχομαστε μερικοι! εγω το παραδεχομαι! (εδω σε σας και στον γιατρο μου οχι αλλου....)

---

Είσαι δυνατός χαρακτηρας, έχεις τα ψυχικά αποθεματα. Το να θελεις να ξεπερασεις τους άλλους είναι κίνητρο να πας μπροστά.

Quote:

---

Originally Posted by BrokeN_DoLL

σχετικα με ολα αυτα, τα ειπα και στον γιατρο μου και το ειπα μαλιστα και με το ονομα του, οτι ναι δεν κοιταω εμενα κοιτα παντα τους αλλους. να τους ξεπερασω να ειμαι η καλυτερη να τους ζηλευω και να φθονω και να αρρωσταινω οταν καποιος καταφερει κατι που εγω δεν μπορεσα! ακομα και για την ιδια μου την αδερφη! πραγμα για το οποιο ντρεπομαι επειδη την αδερφη μ την υπεραγαπαω!!! με πιανει μια περιεργη χαρα οταν της παει κατι στραβα μερικες φορες.

πιστευω πως ΟΛΟΙ το εχουμε αυτο αλλα δεν το παραδεχομαστε μερικοι! εγω το παραδεχομαι! (εδω σε σας και στον γιατρο μου οχι αλλου....)

---

Όχι, δεν το έχουμε όλοι αυτό. Ή να το πω αλλιώς, άλλοι το νιώθουν σπάνια και άλλοι συνέχεια. Πιστεύω σε μεγάλο βάθμο ότι παίζει ρόλο το πώς μεγαλώσαμε. Αν μεγαλώσαμε πιστεύοντας ότι αξίζουμε και ότι μπορούμε να καταφέρουμε ό,τι ονειρευόμαστε, γνωρίζοντας ταυτόχρονα τις δυνατότητές μας και τα όριά μας, δεν φθονούμε τους άλλους. Μπορεί να τους θαυμάζουμε, να τους ζηλεύουμε με την καλή έννοια, να τους έχουμε σαν παράδειγμα, δεν ευχόμαστε όμως να πάθουν κάτι κακό για να τους ξεπεράσουμε.
Επιμένω πολύ σε αυτό.
Είναι σημαντικό όμως να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας. Είναι γεγονός ότι, αν είμαστε σε μια πολύ άσχημη φάση της ζωής μας, π.χ. μόλις χάσαμε τη δουλειά μας και ένας φίλος μας παίρνει προαγωγή, δεν θα χαρούμε τόσο όσο αν είμασταν κι εμείς καλά. Μπορεί να μας πιάσει και το παράπονο. Όταν όμως δούμε τα πράγματα από μια απόσταση και πιο ψύχραιμα, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί μας συνέβει αυτό και αν εξαρτάται από μας, να το διορθώσουμε και να μάθουμε από το λάθος μας.
Αλλά αυτό δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει συνέχεια. Αν συμβαίνει συνεχώς, τότε κάτι δεν κάνουμε καλά.
Πιθανόν οι προσδοκίες μας να είναι πάνω από τις δυνατότητές μας. Ή να μη δίνουμε αρκετές εναλλακτικές στον εαυτό μας. Δεν μπορεί για παράδειγμα ένας τυφλός να γίνει φωτογράφος (δεν φαντάζομαι βέβαια να έχει και τέτοια επιθυμία). Υπάρχουν όμως ανάπηροι που παίζουν μπάσκετ.
Δεν έχει σημασία να είμαστε οι καλύτεροι σε όλα -είναι και ανέφικτο- αλλά να κάνουμε πράγματα που μας ευχαριστούν και μας ταιριάζουν και τότε οι πιθανότητες να γίνουμε καλοί σ' αυτά είναι πολλές.

συμφωνω αλλα οπως εχω δει, οσοι προσπαθουν να παιξουν μπασκετ χωρις ποδια κ οσοι προσπαθουν να ζωγραφισουν με το στομα ''δειχνονται''.........δεν πιστευω πως ειναι για παραδειγματισμο. ο,τι βιντεακια μ εχουν στειλει τετοια με τιτλο ''ολα ειναι δυνατα'' τα βλεπω, με αγγιζουν καπως εκεινη τη στιγμη κ σε 5 λεπτα τα χω ξεχασει.

δεν πιστευω επισης πως ελεγχουμε ακριβως την μοιρα μας. οταν σου μελει να πνιγεις ποτε σου δεν πεθαινεις (το ειπε ο Μαινας στο Νησι)
και το οτι ο καθενας ειναι αξιος της μοιρας του κ απ την αλλη δεν το πιστευω......δεν ξερω.

πχ μικρη ολο με εβριζε ο μπαμπας πως ειμαι αχρηστη . ''αχρηστη'' '''αχρηστη'' ''αχρηστη'' αυτο ακουγα συνεχεια. τωρα βεβαια προσπαθει να τα διορθωσει ολα αυτα με μενα κ με εχει βαλει σε βασιλικο θρονο αλλα βλεπω πως τα βαζει με την αδερφη μου. δεν μαθαινει δλδ. μ τα λεγε εμενα απ τα 12 και στην αδερφη μου τωρα στα 22. σχετικα μεγαλη

τελοσπαντων απο τοτε δεν με αγγιζει τπτ πραγματικα σε σχεση με αυτα...προσφατα ειχα δει ενα βιντεο με εναν τυπο που γεννηθηκε με νανισμο στα χερια και στα ποδια. κανει αθληματα κ εχει τρομερη αυτοπεποιθηση (που ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να την εχει οσο δειχνει ειτε παιρνει χαπια ειτε εχει κανει χροοοονια ψυχαναλησης για να λεει πως ειναι χαρουμενος με ο,τι εχει) και ο οποιος εκανε κυρηγμα σε σχολεια σε κοπελες με διατροφικα κλπ...κ τους λεει οτι ειναι ομορφες οπως ειναι. κλαιγανε αυτες απο συγκινηση. εγω αυτο που ακουγα ηταν ''κοιταχτε τα χαλια μου και σε σχεση με μενα ειστε πανεμορφες!'' ε δν ξερω γιατι αλλα αυτο ακουγα οσο μιλαγε!

και η Brooks το κοριτσακι με την σπανια ασθενεια που γεννηθηκε χωρις προσωπο (παραμορφωμενο δλδ) και το οποιο τρωει με σωλινακια, ειναι πολυ αποκρουστικο. οι γονεις το ξεραν απο κοιλιας πως εχει την αρρωστια και το αφησαν να γεννηθει. για να το λυπουνται να το βγαζουν στα καναλια δειχνοντας πως καταφερε να μεγαλωσει και να παει πανεπιστημιο. ειναι τρομερο .....επειδη δεν θα χει κανονικη ζωη. ισως βρεθει ενας ο οποιος θα πει πως δεν τον νοιαζει αυτο που εχει οτι την βλεπει ''ξεχωριστη'' και την παντρευτει, κ ετσι κ αυτος θα φιγουραρει μαζι της στις ειδησεις την μερα του γαμου τους. κατω απ το βιντεο πολλα σχολια του στυλ ''ειναι πανεμορφη!'' τι πανεμορφη μωρε? κοροιδευομαστε???? ειναι αισχρο κατα την γνωμη μου να γεμιζουν το κεφαλι του παιδιου ψεματα πως θα χει φυσιολογικη ζωη! ποτε δεν θα χει!

πως θα γινει αυτο που θελει? θα γινει ο,τι θελει επειδη το λυπουνται............ πως γυρναει τελικα η μοιρα?